Η σκατοψυχιά της ημέρας: Ένας Drummer πάει να παίξει live

Μη χαίρεστε, ο όρος «Drummer» αναφέρεται σ’εσάς που είστε. Έχουμε πει ότι δεν είμαι. Είμαι Hitter (με δύο T, ήτοι κοπανιστής).

Λοιπόν, εσχάτως ξαναέζησα τη γνωστή εμπειρία του να πρέπει να νιώθω σα να ζητάω χάρη από μαγαζάτορες ή ηχολήπτες (συν τους διάφορους «οργανοπαίχτες».... νομίζω καταλαβαινόμαστε για τα εισαγωγικά ε;...), επειδή έχω 2-3-4 πραματάκια παραπάνω από το κλασικό «πεντάρι» (1 κάσα, 1 ταμπούρο, 2 τομς, 1 βαθύ) σετ τυμπάνων. Λοιπόν, για να μη μακρηγορούμε και για να τα λέμε τα πράγματα ξεκάθαρα, επειδή (ειδικά οι υπόλοιποι οργανοπαίχτες) μας έχετε πολύ παρεξηγήσει, περιορίζομαι μόνο στα καθαρά πρακτικά ζητήματα ενός σετ τυμπάνων, τα οποία –με δεδομένο ότι ο Drummer φέρνει τις μπαγκέτες του και τα πετάλια του- έχουν ως εξής: Το κάθε σετ, μπορεί να στηθεί μόνο με τον τρόπο που είναι σχεδιασμένο και ανάλογα με τη μάρκα, άρα δεν είναι απαραίτητο οτι ο Drummer έχει την ίδια μάρκα τυμπάνων με το μαγαζί. Επίσης, τα δέρματα θα έχουν σίγουρα άλλο κούρδισμα και διαφορετική ανταπόκριση στη μπαγκέτα. Συνήθως οι μαγαζάτορες δεν τα αλλάζουν ποτέ, οπότε δεν είναι εύκολο να τα κουρδίσεις γιατί φοβάσαι μη τα χαλάσεις και δε μπορείς να παίξεις καθόλου. Ειδικά όταν παίζεις κάτι απαιτητικό, όπως το μεταλ. Και φυσικά, οι βάσεις για πιάτα, οι οποίες δεν είναι απαραίτητο πως έχουν «γερανούς» οι οποίοι χρειάζονται στις περισσότερες περιπτώσεις για να έρθουν τα πιάτα εκεί που βολεύουν το Drummer.

Κρατώντας λοιπόν μόνο τα –πολύ βασικά- παραπάνω, οι απαντήσεις προς τους δυσανασχετούντες που δεν καταλαβαίνουν, έχουν ως εξής:

Μαγαζάτορας:

Καταρχήν, τα τύμπανά μου είναι σίγουρα καλύτερα από τα δικά σου. Άρα θα φανεί καλύτερα το μαγαζί σου, αντί να φαίνεται η χαλασμένη παλιατζουρία που έχεις. Κατά δεύτερον, δε σου ζητάω λεφτά που θα παίξω και το μόνο που θα με κεράσεις είναι μια μπύρα που θα κοστίζει –το πολύ- ενάμισι ευρώ. Εγώ όμως θα παίξω μισή-μια ώρα, θα δαπανήσω 2 ώρες πριν για να ξεστήσω, 2 ώρες στο μαγαζί σου για να στήσω και να ξεστήσω και άλλες 2 ώρες στο χώρο μου για να τα στήσω. Και όλα αυτά, για να με κεράσεις εσύ μια μπύρα. Επειδή λοιπόν με εκμεταλλεύεσαι 100%, πες μου ευχαριστώ, φόρα ένα gag-ball και βγάλε το σκασμό, διαφορετικά θα σου ζητήσω στο τέλος της βραδιάς να μου πεις πόσα ποτά έδωσες και πόσες αποδείξεις έκοψες. Και αν δεν έχεις τον απαιτούμενο χώρο για ένα σοβαρό σετ τυμπάνων, φώναξε τότε τον Πλιάτσικα να κάνει live στο μαγαζί σου και άσε το metal για μαγαζιά που μπορούν.

Ηχολήπτης:

Εσένα σ’αγαπάω λίγο παραπάνω. Είσαι της γνώμης του «τι τα θες όλα αυτά τα τύμπανα» επειδή βαριέσαι να κάνεις ηχοληψία ή απλά θες να κρύψεις ότι είσαι ανίκανος και/ή δεν έχεις τον εξοπλισμό για να κάνεις σοβαρή ηχοληψία σε ένα σοβαρό σετ τυμπάνων. Λοιπόν, μη μου πουλάς εκδούλευση γιατί αν μου ζητήσεις να παίξω στα στημένα σου ρημαδοτύμπανα, τα τραγούδια που έχω στήσει στο (μεγάλο) σετ μου, τότε θα σου ζητήσω να μου κάνεις ηχοληψία με μια κονσόλα που να έχει μόνο ένα περιστροφικό volume ανά μικρόφωνο και αυτό θα έχει σχήμα βαλάνου, την οποία θα έχω λαδώσει για να γλιστράει καλά στο χέρι σου. Να δούμε τι ηχοληψία μπορείς να κάνεις τότε, άχρηστε τεμπέλη. Αν δε μπορείς και θες μια σοβαρή κονσόλα, σεβάσου κι εμένα που θέλω ένα σοβαρό σετ επειδή σέβομαι τη μουσική μου και τιμώ αυτόν που θα έρθει να με ακούσει, δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό.

Κιθαρίστας:

Ψιτ, εσύ μεγαλομανή μπιζελάτε γρατζουνιστή ζητιανόξυλων; Αν έχεις γνώμη για τα πολλά μου τύμπανα, θέλω να παίξεις τα κομμάτια σου σε κιθάρα που να είναι τριάντα πόντους κοντύτερη γιατί μου σπαταλάς χώρο και αντί για χορδές, να έχει ζαρτιέρες και τα κουρδιστήρια σου να είναι λιγδωμένα butt plugs για να σε δω αν μπορείς να κουρδίσεις τις ζαρτιέρες σου. Αν δε μπορείς, κράτα το όργανό σου (ναι, όποιο καταλαβαίνεις τέλος πάντων) κάνε τη δουλειά σου και σεβάσου κι εμένα που θέλω να κάνω τη δική μου.

Μπασίστας:

Εντάξει, εσύ είσαι «δικός μου». Rhythm section κι’έτσ’. Εσύ απλά να κοντύνεις (κι εσύ) το μπράτσο σου γιατί μου τρως χώρο, να βγάλεις τα τάστα και να πετάξεις όλες τις άλλες χορδές εκτός απ’τη «μι». Έτσι και αλλιώς, σπανίως χρησιμοποιείς τις υπόλοιπες, οπότε κανείς δε θα το καταλάβει.

Τραγουδιστής:

Εδώ έχουμε κορυφή. Εάν κι εσύ έχεις γνώμη, τότε πάρε ένα ασύρματο flesh ligh και τραγούδα σ’αυτό. Και άει παράτα μας. Α. Και βγάλε και την κάλτσα που έχεις βάλει στο παντελόνι. Δεν πείθεις κανέναν.

Κιμπορντίστας:

Τινουσεισισύ; Έχεις κι εσύ γνώμη; Άει τράβα σπιτάκι σου και έλα αύριο με τον κηδεμόνα σου μουζικάντη της κακιάς ώρας που πατάς τρια-τέσσερα ακόρντα σε ένα κομμάτι και νιώθεις την ευλογία του Chopin να σου λούζει την τρεντολιγδωμένη κοτσίδα σου. Α και βγάλε επιτέλους αυτό το φουντωτό πουκάμισο που σε κάνει να μοιάζεις με υπετροφικό μπέμπη-Κορκολή.

Το έχω ξαναγράψει: Σεβαστείτε το Drummer, όταν τον βλέπετε να προσπαθεί και να ενδιαφέρεται. Όλοι σας πιστεύετε –έτσι απλά- πως «όλα απλοποιούνται» και μπορούμε να παίξουμε τα πάντα σε οποιοδήποτε σετ.. Ναι, όλα απλοποιούνται. Αν είναι έτσι, να πάρουμε ένα ξυλόφωνο και απλά να κρατάμε μετρονόμο. Τι λέω; Ούτε αυτό. Ας βάλουμε ένα μετρονόμο να κρατάει το χρόνο και παίχτε πάνω του να δούμε τι αποτέλεσμα θα βγάλετε.

Όταν ο άλλος κάθεται και βγάζει κομμάτι που θέλει τέσσερα τομς, το κάνει γιατί το θέλει και θεωρεί ότι έτσι «δίνει» στο κομμάτι. Όταν έρχεστε και του λέτε «παίχ’το σε δύο» του κόβετε τα φτερά και τη χαρά να παίξει το κομμάτι.

Ευτυχώς που οι «δικοί μου» με σέβονται και με δέχονται όπως είμαι γιατί –αν μη τι άλλο- αναγνωρίζουν το ενδιαφέρον μου και την προσπάθειά μου. Οι υπόλοιποι που την έχετε δει υπεράνω και θεωρείτε ότι ο Drummer είναι απλά πίσω για να κάνει τον ούγκανο, σοβαρευτείτε, κατεβάστε τις μύτες σας από το ταβάνι και δείχτε σεβασμό γιατί ο Drummer σας, ξέρει να σας πονέσει εκεί που πονάτε και απλά δε το κάνει γιατί έχει καλή ψυχή, αντίθετα μ’εσάς.