Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η δηθενιά της χιπστεριάς

Συχνάκις εισπράττω κριτική για το γεγονός ότι τα έχω βάλει τόσο σφοδρά με τους χιπστεράδες και το χιπστερισμό γενικότερα. «Τι σου έχουν κάνει» είναι ένα από τα πιο συχνά ερωτήματα, λίγο πριν ξεκινήσει η κριτική. «Τίποτα» είναι η απάντηση. Αλίμονο αν ήμουν τόσο ευάλωτος ώστε να μπορεί να με αγγίξει –με οποιονδήποτε τρόπο- η χιπστεριά.

Τι γίνεται όμως; Γιατί το χιπστερικό κίνημα μου είναι τόσο απεχθές; Τι διαφορά έχει από μια οποιαδήποτε άλλη μόδα, η οποία έρχεται και παρέρχεται; Για ποιο λόγο θεωρώ ότι οι χιπστεράδες (και οι χιπστερούδες ε;) αξίζουν μόνο για να δοκιμάζουν νάρκες;

Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή: Οι μόδες γενικότερα δεν συνοδεύονται από κάποια ιδεολογία. Σου έρχονται με το γνωστό σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας και σου λένε «Εδώ είμαι». Αν θες, τις υιοθετείς. Αν δε θες, μένεις μακριά. Ο χιπστεράς όμως, πέρα από τη φάτσα βραδύποδα σε οργασμό, σου φέρνει και ένα τσουβάλι δήθεν ιδεολογίας για να σου δικαιολογήσει την επιλογή του. Μια ιδεολογία που μπορεί μόνο να συγκριθεί με αυτή τη γκριζόμαυρη γλίτσα που μένει στους πλαστικούς σωλήνες αποχέτευσης.

Ναι αλλά γιατί όμως τόσο μένος για μια ιδεολογία που –πολύ απλά- μπορείς και να μην ασπαστείς;

Γιατί πολύ απλά ο χιπστερισμός και η δήθεν ιδεολογία του, έρχονται παρέα με την δηθενιά, την ημιμάθεια και το ξερολίστικο τουπέ, ένας συνδυασμός που  –σ’εμένα τουλάχιστον-προκαλεί μια ιδιόμορφη αναγούλα που μου φέρνει κακές αναμνήσεις, από τότε έφτυνα τις bebelac γιατί δεν είχαν γεύση Μακαρόνια.

Δηθενιά. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της δηθενιάς, είναι αυτή η «ρετρίλα» που διακατέχει όλα αυτά τα δίποδα σουρωτήρια ιδεολογίας. Μια ρετρίλα ανούσια, καθώς όλοι αυτοί, αν καλούνταν να ζήσουν στην εποχή που –και καλά- αναπολούν και θέλουν να αναπαράγουν, το πιο πιθανό είναι ότι θα είχαν αυτοκτονήσει καταπίνοντας τσουβάλια φαγόπυρου.

Γιατί στο χιπστερισμό είναι κουλ να ντύνεις το αηφώνι 6 με πλαστική θήκη με ξύλινο τύπωμα. Και φυσικά είναι πολύ κουλ να έχεις και ένα ακουστικό από περιστροφική τηλεφωνική συσκευή Siemens του ’80. Το οποίο όμως, πρέπει να περιέχει κάψες (ναι χιπστεράδες, ψάχτε να δείτε τι είναι οι κάψες) που να ανταποκρίνονται στα hi-fi standards ενός αηφωνιού, γιατί αν ο χιπστεράς ακούσει τη φωνή της χιπστερούς όπως ακούγαμε εμείς τις φωνές το ’80, θα βάλει τα κλάματα...

Γιατί στο χιπστερισμό είναι κουλ να κυκλοφορείς με ρετρίλα βεσπάκι, το οποίο όμως έχει τελευταίας τεχνολογίας κινητήρα με injection και ηλεκτρική μίζα. Γιατί αν βάλεις το χιπστερά να κυκλοφορήσει με αληθινό βεσπάκι του ’80 που θέλει μανιβέλα και έχει τσοκ (και όχι ηλεκτρονική ανάφλεξη με injection), το πιο πιθανό είναι να το πετάξει στον πλησιέστερο κάδο ανακύκλωσης (ναι, τουλάχιστον ο χιπστεράς έχει οικολογική συνείδηση… Κατά κανόνα πάντα…)…

Γιατί στο χιπστερισμό, μπορείς να προβάλλεις στον προτζέκτορα ενός μαγαζιού εστίασης, το Prince of Persia και να μη σε πάρουμε με τις πέτρες όλοι εμείς που λιώσαμε να παίζουμε 8μπιτα παιχνίδια και κάναμε αμάν να μπορέσουμε να πάμε σε κάτι πιο ποιοτικό με παραπάνω από 16 χρώματα.

Γιατί στο χιπστερισμό, μπορείς πολύ απλά να πάρεις ένα παλιό κομμάτι στο οποίο θα προσθέσεις το εφέ του βινυλίου (το οποίο κάνανε αμάν κάποιοι για να καθαρίσουν…), θα το «φέρεις» ώστε να είναι ακριβώς στο μετρονόμο (που ακούστηκε να γράφουν με μετρονόμο τότε;) και μετά θα του βάλεις και ένα κουλτουρομπιτ από πάνω, για να φαίνεται σύγχρονη ψαγμενιά.

Και έρχεται τώρα ο χιπστεράς που οι γνώσεις του σταματούν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 (κάπου εκεί γεννήθηκε), να σου πουλήσει πνεύμα και κουλτούρα για το πώς ήταν ο κόσμος … «παλιά». Και όχι απλά να σου πουλήσει πνεύμα, αλλά να σου πει με ένα ρομαντισμό πιο άρρωστο από σκουμπρί με συνάχι, ότι «τότε ήταν ωραία», χωρίς βέβαια να ρωτήσει αυτούς που ζούσαν «τότε» πόσο ωραία ήταν και χωρίς –φυσικά- να μπορεί να ζήσει ο ίδιος στην εποχή που αναπολεί.

H χιπστεριά γενικότερα βασίζεται στην εικόνα και την επιφάνεια. Συνεπώς, αν απογυμνώσεις τον χιπστερά των ’10s από όλα αυτά τα σύγχρονα εργαλεία που του δίνουν την άνεση και το τουπέ, το μόνο που μένει είναι ένας ασπόνδυλος, αγνώμων, γυμνοσάλιαγκας, χωρίς ενδιαφέροντα και περιεχόμενο, ανίκανος να σταθεί οπουδήποτε.