Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι στυλάτες με τις χοντρές φίλες

Έλα εντάξει, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το έχετε παρατηρήσει, το ξέρετε και απλά –οι γυναίκες- δεν το παραδέχεστε γιατί αποτελεί κόλαφο για την κατάμαυρη ψυχολογία σας.

Τις προάλλες ήμουν στου Ζωγράφου με φίλο, ώσπου κάποια στιγμή περνάει από δίπλα μας το γνωστό ζευγαράκι: Η στυλάτη κοπελίτσα, αδυνατούλα, με ωραία ρουχαλάκια, ωραία παπουτσάκια κτλ, έχοντας δίπλα της ένα υπερμέγεθες προστατευόμενο –μάλλον θαλάσσιο- ον το οποίο το έβγαλε από τα κλουβιά της Green Peace.

Παρενθετικά τελείως, αλλά με βαθύ νόημα, πριν χρόνια είχα ακούσει το εξής από τα χείλη γυναίκας: «Αν τον παχύνω, θα φαίνομαι λεπτή δίπλα του». Εκείνη τη μέρα γκρεμίστηκε άλλο ένα τούβλο από το οικοδόμημα που λέγεται «γυναικεία ψυχολογία».

Επανερχόμαστε λοιπόν στο βράδυ εκείνο όπου με το φίλο μου αντικρίσαμε για πολλοστή φορά το γνωστό θηλυκό παρεάκι να σουλατσάρει μπροστά μας. Δεν στέκομαι καν στο γεγονός ότι η φίλη της στυλάτης κυκλοφορούσε με ένα μίνι μου –όπως και να το κάνουμε- δεν την κολάκευε… «Αυτό είναι σκατοψυχιά» μου είπε ο φίλος (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει… Εκείνη με το άρωμα μου θυμίζει :P Ναι, ναι, ο ίδιος ήταν!). Τον κοίταξα «Μπορώ να το πλαισιώσω» του είπα… (ναι επαναλαμβάνομαι. Bite me).

Ειλικρινά το μέγεθος της γυναικείας μικροψυχιάς (έλα και το οξύμωρο) με αφήνει άναυδο. Το χειρότερο –δε- είναι πως αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη: Η στυλάτη έχει ανάγκη την χοντρή φίλη για να αναδεικνύεται πανηγυρικά ενώ παράλληλα η χοντρή και –συνήθως- κακαίσθητη φίλη προτιμάει να βγει έξω με μια που βλέπεται πιο ευχάριστα από τις άλλες φίλες που έχει, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητές της για ζευγάρωμα.

Και το χειρότερο απ’όλα είναι ο συμβιβασμός και από τις δύο πλευρές:

Η στυλάτη δέχεται να εκμεταλλευτεί τη χοντρή φίλη της, κανονικά και με το νόμο σαν να είναι κρέας ενώ μετά στις φίλες της κλαίγεται ότι οι άντρες είναι γουρούνια γιατί βλέπουν τις γυναίκες σαν κρέατα. Χελλόου; Το έχεις κάνει πρώτη για να εντυπωσιάσεις. Εντωμεταξύ η χοντρή φίλη έχει χάσει πλέον τόσο πολύ την αυτοεκτίμησή της και τόσο δεν έχει διάθεση να κάνει κάτι για να αλλάξει τον εαυτό της … ώπα ώπα ώπα.

Επειδή μου μυρίζουν τα σχόλια πάλι: «Και τι σε πειράζει εσένα που είναι χοντρή; Μπορεί να της αρέσει!». Λοιπόν κοιτάχτε να δείτε, εσάς σας αρέσει να κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας. Εμένα από την άλλη, όχι. Δεν έχω κανένα μα κανένα απολύτως πρόβλημα με τα κιλά της καθεμιάς σας. Απεναντίας, σας ερωτώ ευθέως: Βρίσκετε νορμαλ αυτόν το συμβιβασμό που η άλλη δέχεται να γίνει το θύμα εκμετάλλευσης κατά τέτοιο τρόπο; Προσωπικά δεν το δέχομαι και κρίνω ότι υποθάλπει πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση από πίσω. Αν διαφωνείτε, εκθέστε τη διαφωνία σας, αποφεύγοντας τις κατινιές.

Που είχα μείνει; Α! Χωρίς λοιπόν να έχει διάθεση για να αλλάξει τον εαυτό της, δέχεται την πλήρη υποταγή στην δεσπόζουσα στυλάτη και εν συνεχεία το ρόλο του κρέατος για επίδειξη.

Εδώ τελικά έχουμε χτυπήσει πολύ βαθιά φλέβα στα μαύρα υπόγεια της γυναικείας ψυχολογίας και πιο συγκεκριμένα τη φλέβα της ανασφάλειας… Οπότε γενικώς εδώ δεν προβλέπεται να υπάρξει κάποια αλλαγή προς το καλύτερο. Συνεπώς το μέλλον της ανθρωπότητας συνεχίζει να προμηνύεται μελανό γιατί οι συτλάτες θα συνεχίσουν να χρειάζονται κάποιες για να τις αναδείξουν και οι χοντρές φίλες τους θα συνεχίσουν να νιώθουν μειονεκτικά με μοναδική ελπίδα σωτηρίας το να είναι δίπλα σε μια ομορφότερη. Τώρα βέβαια, όποιος μπορεί, ας μου απαντήσει τι είδους «φιλία» είναι αυτή, γιατί εγώ έχω έτοιμη τη γνωστή σεξιστική απάντηση.

Ανθρωπότητα; Καμία σωτηρία…