Οι ταμπέλες και ο κοινωνικός ρατσισμός (μου; )

Σήμερα μίσος. Όχι για άλλο λόγο, αλλά μετά από τον τριψήφιο αριθμό στοιχειοθετημένων σκατοψυχιών και άπειρων εξηγήσεων ακόμα ακούω πράγματα που κάνουν τα δόντια μου να θέλουν να πέσουν…

Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο ήταν… Βασικά όχι, παραδόξως, αφορμές είχα πολλές τελευταία, αλλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν μια παλιά κουβέντα με φίλη η οποία σε ανύποπτο χρόνο μου πετάει την επική ατάκα «Ε, κόψε κι’εσύ το μαλλί σου» (σε συζήτηση που λέγαμε ότι στις γυναίκες δεν αρέσει το μαλλί). Aυτό το «κόψε το μαλλί σου» παραδόξως το είχα ακούσει αρκετά συχνά τελευταία, σε σημείο που το καθιστά ανησυχητικό για τα δεδομένα της κοινωνίας μας εν έτει 2015. Παρεμπιπτόντως, για να μη βιάζεστε, το μαλλί μου δεν το έκοψα γι’αυτό. Το έκοψα γιατί είδα κάποιες φωτογραφίες από το live που κάναμε στον πεζόδρομο τον φέτος το Φεβρουάριο και αυτό που είδα (άσχετα αν είχα ιδρώσει σαν το γουρούνι), δε μ’άρεσε. Έτσι για να βάζουμε μερικά πράγματα στη θέση τους. Α. Και εν έτει 2000 και 15, άκουσα να μου λένε «Επιτέλους σοβαρεύτηκες». Επειδή έκοψα το μαλλί. Σοβαρεύτηκα. Αχά.

Προσπερνώντας –προσωρινά βέβαια- το ζήτημα με τις τρίχες, πάω σε άλλα σχόλια που έχω δει κατά καιρούς εδώ και έχουν να κάνουν με τους χαρακτηρισμούς που εξαπολύω, αφειδώς είναι η αλήθεια. Κάγκουρες, ψώνια, προβληματικοί πάσης φύσεως, κομπλεξικές, ανώμαλοι, σουρλουλούδες, αχλαδοκουνούσες και άλλα διάφορα που έχω πει κατά καιρούς.

Και εκεί αρχίζει το μεγάλο μπέρδεμα…

«Γιατί βάζεις ταμπέλες; Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, δεν είμαστε ίδιοι κτλ κτλ» και άλλα τέτοια ρομαντικά…. Εντωμεταξύ, το ακούς αυτό και από φεμινίστριες που πιστεύουν ότι «όλοι οι άντρες είναι γουρούνια» αλλά εντάξει, αυτή η ταμπέλα που αποκλείει το μισό πληθυσμό της γης με 5 λέξεις, είναι ανεκτή και κοινωνικά αποδεκτή γιατί οι γυναίκες έχουν απλά δίκιο, ειδικά όταν περιμένουν το κόκκινο τσάι του βουνού που έρχεται παρέα με όλες τις καλές διαθέσεις του κόσμου….

Κάποιοι σίγουρα, θα «έπιασαν» το υπονοούμενο της παραπάνω παραγράφου η οποία πέταξε δύο ταμπέλες με πολύ συνοπτικές διαδικασίες: «όλοι οι άντρες είναι γουρούνια» και «όλες οι γυναίκες έχουν δίκιο ειδικά όταν περιμένουν περίοδο».

Και εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης:

Όλα τα πράγματα έχουν περισσότερες από μια πλευρές ή οπτικές γωνίες. Έτσι και οι ταμπέλες.

Η ταμπέλα, η οποία έχει αποκτήσει τόσο αρνητικό νόημα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την προσπάθεια του μυαλού να ομαδοποιήσει τα εισερχόμενα ερεθίσματα, με σκοπό να κάνει ευκολότερη την ανάκτησή τους. Βλέπετε ένα μαλλιά στο δρόμο. Το μυαλό δεν κάθεται να ασχοληθεί με το αν ο μαλλιάς ακούει Megadeth, Slayer ή Kreator. Τον κατατάσσει σαν «μεταλλά» και το τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες εκτός αν απαιτήσουμε να κάνει κάτι παραπάνω. Μέχρι εδώ είναι όλα καλά. Η λειτουργία αυτή παραμένει ακούσια και σε αντανακλαστικό επίπεδο.

Από εδώ και πέρα όμως αρχίζει το «παιχνίδι», που έχει να κάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό με την ανατροφή του καθενός και –φυσικά- με την ανοιχτομυαλιά του. Γιατί ένα μαχαίρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κόψει το παστίτσιο και να το σερβίρει αλλά επίσης μπορεί να καρφωθεί και στην πλάτη ενός φανατικού fan του Παντελίδη. Γιατί αυτούς απλά δεν τους χρειαζόμαστε.

Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο οι ταμπέλες έχουν αποκτήσει τόσο άσχημη έννοια είναι γιατί λειτουργούν με βάση τον κοινωνικό αποκλεισμό. Δηλαδή όταν κάποιος σκέφτεται ότι είναι αντιμέτωπος με ένα μεταλλά, σκέφτεται πως όλοι οι μεταλλάδες είναι ασόβαροι, αμόρφωτοι ούγκανοι, που δεν έχουν μεγαλώσει (εμ βέβαια, ποιος ακούει metal μετά τα 15; ) και γενικώς είναι τα ρεμάλια της κοινωνίας που δεν έχουν καμία θέση στον αποδεκτό κοινωνικό μας περίγυρο.

Ναι ναι, ξέρω, έχουν αλλάξει τα πράγματα, το metal είναι λίγο πιο αποδεκτό αφού πια αποσυνδέθηκε -σε μεγάλο βαθμό- από το σατανισμό. Να ‘ναι καλά το τρέντυ γκομενομεταλ των Nightwish και η σουρλουλού ο Φίλε Βάλτον (him) που ποπ-ο-ποίησαν το metal όσο δεν παίρνει και το έβαλαν σε σαλόνια. Εντωμεταξύ πολλοί «μεταλλάδες» αποδέχονται τους him και την αντροχωρίστρα που έχουν για frontman, αλλά κράζουν το Sakis Rouvas ο οποίος τυχαίνει να είναι ένας εξαίρετος επαγγελματίας και όχι ένας μαλλιαρός emo-φλούφλης που πουλάει κλάμα σε μικρά κοριτσάκια που νομίζουν ότι είναι σκληρές μεταλλούδες ακούγοντας eyeliner metal.

Αλλά νταξ. Μεταλλάδες... Πιο κλειστόμυαλος γίνεσαι μπετό σε γέφυρα του Μπόμπολα. Γιατί προφανώς ο μεταλλάς κοροϊδεύει άνετα τους μανάγουαρ για τα γούνινα σωβρακάκια και τα σπαθάκια τους, αλλά θεωρεί πως κανένα άλλο είδος πλην του metal, άντε και της κλασικής (οι –και καλά ψαγμένοι- που ξέρουν μόνο το Wagner, άντε και τον Tchaikovsky) δεν μπορεί να λέγεται μουσική.

Την ίδια ακριβώς εντύπωση έχουν και για τους ανθρώπους, καθώς τους χωρίζουν σε μεταλλάδες και μη μεταλλάδες ή false ones ή ξεπουλημένους ή σκυλάδες. Μιλάμε για το άκρον άωτον της ταμπελοποίησης και του κοινωνικού ρατσισμού, από μια ομάδα που κυριολεκτικά δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζει έτσι την κοινωνία, ακριβώς γιατί έχει «υποφέρει» από αυτά τα σύνδρομα. Παρ’όλα αυτά όμως, επειδή είναι πανεύκολο να βραχυκυκλώσεις ένα μεταλλά, αν του δείξεις έναν τύπο που βαράει τύμπανα σε old school 80’s thrash συγκρότημα (στην ουσία αναπαράγει σήμερα αυτά με τα οποία μεγάλωσε κάποτε) επειδή πάει στον Κιάμο, θα σου απαντήσει ότι δεν μπορεί να λέγεται μεταλλάς επειδή πάει Κιάμο.

Ευτυχώς! –δηλώνω εγώ. Γιατί πολύ απλά δε θέλω επαφή (γειά σου ρε Πανούλη) με τόσο κλειστόμυαλα άτομα, οπότε χαίρομαι ιδιαιτέρως που μου αρνούνται τον όρο «μεταλλάς» ο οποίος είναι άρρηκτα συνυφασμένος με την κλειστομυαλιά. Παράλληλα όμως, τους εύχομαι να περνάνε το μισό καλά απ’όσο περνάω εγώ στο Club 22. Όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί αν περάσουν το ίδιο καλά με εμένα, παίζει να πάθουν κανένα εγκεφαλικό γιατί δε θα ξέρουν πώς να το διαχειριστούν…

Υποθέτω μέχρι τώρα αρκετοί και αρκετές –που δεν έχετε σχέση με το metal- έχετε καγχάσει για την κατάντια των μεταλλάδων οι οποίοι όντας απόκληροι μιας εποχής, αντί να κρατήσουν ανοιχτό μυαλό, κατάντησαν σεχταριστές μεταξύ τους.

Για να έρθω και σ’εσάς τώρα γιατί οι μεταλλάδες ήταν, είναι και θα είναι κοινωνική μειοψηφία, οπότε το πρόβλημα –στην ουσία- είναι οι υπόλοιποι.

Εσείς λοιπόν οι μοντέρνοι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι που με κράζετε ότι βάζω ταμπέλες και είμαι ρατσιστής (μόλις τις προάλλες δήλωνα ανοιχτά ότι διαφωνώ καθέτως με οτιδήποτε ρατσιστικό…), για πείτε μου:

Βλέπετε έναν τύπο στην ηλικία μου (την ξέρετε), που φαίνεται σαν άστεγος κομπάρσος που το έχει σκάσει από τα γυρίσματα video clip του Χαριτοδιπλωμένου. Μαλλιάς, με μποτάκια, κομμένα τζην και ξεχειλωμένες μπλουζες… Αυτός ο τύπος λοιπόν, κοπανάει κλαπατσύμπανα με κάτι άλλους μαλλιάδες και όταν βγαίνει επί σκηνής για να παίξει, φοράει μια ποδιά χασάπη, ρίχνει και λίγο αίμα πάνω του και κραδαίνει ένα μπαλτά… Ποια είναι η πρώτη σας σκέψη γι’αυτόν; Ότι είναι υπεύθυνος ενήλικας; Ότι ξέρει να περνάει καλά; Ότι κρατάει όσο μπορεί πιο ανοιχτό το μυαλό του; Ότι μπορεί να συζητήσει για πολύ περισσότερα θέματα απ’όσα τον κόβετε με την πρώτη ματιά; (με λατρεύω όταν με πιάνει κρίση μετριοφροσύνης).

Δεν το νομίζω. Μπορώ όμως να σας κάνω προβλέψεις με εξαιρετικά μεγάλη ακρίβεια: Ανώριμος, ασόβαρος παλιμπαιδιστής που δεν έχει μεγαλώσει και είναι και βρωμιάρης, είναι μόνο μερικά από όσα θα του προσάπτατε. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά ξέρω ένα τέτοιο τύπο και μου τα λέει που και που.

Επιστρέφοντας λοιπόν σ’εμένα και τις ταμπέλες μου, έχω την τύχη να καυχιέμαι ότι ο κύκλος των ατόμων με τα οποία συναναστρέφομαι είναι κατά πολύ μεγαλύτερος απ’αυτόν που φαντάζεστε. Τρέντηδες, σκυλάδες, ακόμα και μεταλλάδες (όσοι με καταδέχονται δηλαδή…) και άλλες χειρότερες «ταμπέλες» κάνουν παρέα μαζί μου σε καθημερινή βάση. Μάλλον φταίει που παρ’όλο που τους λέω «τρέντηδες» και «σκυλάδες» στα μούτρα τους, μπορώ να ξεχωρίσω τα ατομικά τους χαρακτηριστικά που μου ταιριάζουν και να περάσουμε καλά, κάνοντας παρέα.

Πόσοι από εσάς τους «ανοιχτόμυαλους» που εκνευρίζεστε με τις ταμπέλες, μπορείτε να δείξετε ανάλογου τύπου εξωστρέφεια και να καταδεχτείτε άλλους στον κοινωνικό σας περίγυρο;

Πόσοι επίσης μπορείτε να ξεπεράσετε το αρχικό σοκ της (ακραίας) πρώτης σκέψης που κάνετε για αυτόν που έχετε απέναντί σας και να του δώσετε χώρο και χρόνο να αναπτυχθεί μπροστά σας για να μπορέσετε να σχηματίσετε μια πιο σφαιρική άποψη γι’αυτόν;

Για κοιταχτείτε λίγο…

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι «ανεξάρτητες» γάτες και τα χάπατα-ιδιοκτήτες των

Πριν συνεχίσετε το διάβασμα, για όσους δε το γνωρίζετε, έχω δύο γάτες που τις αγαπάω (και μάλλον μ’αγαπάνε) όσο τους πρέπει και τις φροντίζω.

Και αφού βγάλαμε από τη μέση τα διαδικαστικά, προχωράμε στο παρασύνθημα.

Μιλάμε για μια μπούρδα μεγατόνων, η οποία απλώς έχει καταντήσει πιο γραφική από τους ψηφοφόρους των χρυσαύγουλων που ξεκινάνε με τη φράση «εγώ δεν είμαι ρατσιστής…» και μετά σου χώνουν ένα «…αλλά…» με το οποίο δονείται το σύμπαν από το facepalm του Δαρβίνου, καλή του ώρα εκεί που είναι.

Οι γυναίκες που αγαπάνε τις γάτες, στην πλειοψηφία τους, κάνουν μια εξαιρετική προβολή του εαυτού τους πάνω σ’αυτές, ειδωλοποιώντας την κακία –που με τόση άνεση- μπορεί να βγάλει μια γάτα, ευχόμενες να μπορούσαν να βγάλουν την ίδια κακία στους πανηλίθιους πρώην που αυτές επέλεξαν. Τα δε αγοράκια που λατρεύουν τις γάτες, είναι στην πλειοψηφία τους κάτι ψωνισμένα εσωστρεφή καγκουράκια που επειδή το παίζουν «είμαι ‘λέφτερος κι έτσ’» την έχουν δει γατοπατέρες, ήτοι «στο ράφι με 72 γάτες».

Από πού –λοιπόν- ξεκινάει όλη αυτή η αυταπάτη; Μα φυσικά από το γεγονός ότι η γάτα δεν είναι αγελαίο ζώο. Δηλαδή από ένστικτο δεν θέλει κανέναν δίπλα της εκτός αν είναι να ζευγαρώσει. Οι περισσότεροι -ας πούμε- παραβλέπουν το γεγονός ότι τα αρσενικά κυνηγάνε τις λεχώνες για να τους σκοτώσουν τα μικρά, επειδή δεν θέλουν άλλα αρσενικά να τους διεκδικήσουν την περιοχή.

Από εκεί και πέρα, στα οικόσιτα ζώα, η κατάσταση αλλάζει άρδην, αφού ένα ζώο το οποίο το μεγαλώνεις από μικρό, είναι φυσικό να έχει πιο κοινωνική συμπεριφορά από τα «άγρια» (ακόμα και εντός πόλεων) ζώα που δεν είχαν την τύχη να τα φροντίζει κάποιος. Παρ’όλα αυτά οι γάτες (ανεξαρτήτως φύλου) δε σταματάνε να δείχνουν τον αντικοινωνικό χαρακτήρα τους όποτε τις βολεύει. Γι’αυτό και μια γάτα μπορεί να βγάλει –με μεγάλη άνεση- επιθετικότητα, ακόμα και στο χέρι που την ταΐζει.

Οι απανταχού γατόφιλοι, συχνάκις κάνουν «αρκουδάκια» τις γάτες τους, παριστάνοντας τη Φωσκολική Σελήνη, αρπάζοντάς τες και χαϊδεύοντάς τες, όταν αυτοί θέλουν. Βέβαια όταν δε θέλουν τα ζωντανά, αρχίζουν να παραπονιούνται, οπότε ή φεύγουν, ή αρχίζουν τις νυχιές και τις δαγκωματιές… Και μετά φεύγουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλοι οι ένθερμοι γατόφιλοι πάσχουν από γατίσια σημάδια στα χέρια και στα πόδια. Χρησιμοποίησα το ρήμα «πάσχουν» αντί για το «φέρουν» διότι εδώ πρόκειται για έναν ιδιότυπο μαζοχισμό, όπου το χάπατο-ιδιοκτήτης της γάτας, θέλει να δείξει την αγάπη του στο ζωντανό, γνωρίζοντας ότι το ζωντανό δεν θέλει και ότι θα του φερθεί άσχημα, αλλά το κάνει παρ’όλα αυτά, για να νιώσει ο ίδιος καλά.

Κάντε μια μικρή παύση και σκεφτείτε λίγο πόσο τραγελαφικό είναι αυτό που περιγράφει η παραπάνω πρόταση… Και σκεφτείτε πως θα περιγράφατε κάποιον που –ενώ ξέρει ότι θα πονέσει ή θα πληγιάσει- προσπαθεί να δείξει αγάπη σε κάποιον που θα τον κακομεταχειριστεί… Υπέροχο ε;

Και κάπου εδώ ήδη «μυρίζομαι» τους διάφορους να λένε «Εμένα μ’αγαπάει τρελά ο/η γάτος/γάτα μου και εσύ είσαι ηλίθιος». Ναι, στην πλειοψηφία τους, τα γατιά σας, σας αγαπάνε γιατί τα φροντίζετε και τους δίνετε φαΐ. Αν τους κόψετε το φαΐ, θα το απαιτήσουν. Έτσι γιατί μπορούν. Και αν –πάλι- δεν πάρουν φαΐ, θα φύγουν.  Να τις χαίρεστε λοιπόν.

Και πάλι, θα υπάρχει ο γνωστός τετριμμένος αντίλογος, όπου κάποιο ζωντανό, είχε μια κοινωνική αλληλεπίδραση και «κατάλαβε» τι του είπε ο ιδιοκτήτης του ή τι αισθανόταν εκείνη την ώρα. Και εδώ η απάντηση είναι καταφατική. Υπάρχουν και τέτοιες γάτες. Όπως επίσης υπάρχουν και οι γάτες που όταν γεννήσει μια γυναίκα, υπερασπίζονται το μωρό της και κοιμούνται μαζί του κτλ. Είναι όμως τζόγος το εάν το γατί θα θεωρήσει το μωρό ως ένα ανυπεράσπιστο νεογνό, ή ως κάποιον που θα του πάρει την προσοχή, οπότε και θα του επιτεθεί. Είτε το θέλετε είτε δεν το θέλετε.

Οι ίδιοι λοιπόν που σκίζουν τις ασέξουαλ κιλότες τους για τις γάτες, έχουν βγάλει και το ψαγμένο συμπέρασμα για τα σκυλιά: «Είναι δούλοι». Όχι ψωνισμένοι κοκορόμυαλοι, δεν είναι δούλοι. Το σκυλί από τη φύση του, είναι αγελαίο. Το οποίο σημαίνει ότι είναι κοινωνικό. Το οποίο σημαίνει ότι δένεται. Τόσο με άλλα σκυλιά, όσο και με τον ιδιοκτήτη του που το φροντίζει. Το σκυλί είναι πιστό, από ένστικτο, άσχετα αν εσείς το βαφτίζετε ως «δούλο» επειδή πάντα κοιτάζει στα μάτια και περιμένει την επιβεβαίωση.

Ουσιαστικά, αν πάρουμε τα δύο ζώα και τους χαρακτήρες τους και τους μεταφέρουμε σε ανθρώπους, στην περίπτωση του σκύλου-ανθρώπου, θα έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος θα είναι πάντα εκεί, θα σε φυλάει, θα σου ζητάει την επιβεβαίωση  και ένα χάδι. Αντ’αυτού, ο άνθρωπος-γάτα, θα είναι ένα ψωνισμένο μοντέλο που θα κάθεται όλη μέρα σε ένα καναπέ, νομίζοντας ότι είναι ωραίο, θα απαιτεί φροντίδα και προσοχή μόνο όταν θέλει αυτό και αν πας να το ακουμπήσεις ενώ δε θέλει, θα σε χτυπήσει.

Συγγνώμη, αλλά μια κοινωνία βασισμένη στον χαρακτήρα της γάτας είναι… Παντελώς αποκρουστική, ενώ το χειρότερο που μπορεί να γίνει σε μια κοινωνία βασισμένη στο χαρακτήρα του σκύλου, είναι να την πιάσεις κορόιδο.

Και τελικά, τι τύποι είστε; Απ’αυτούς που θέλουν να είναι δούλοι στις γάτες ή απ’αυτούς με χαρακτήρα τέτοιο, που ενώ έχουν δίπλα τους έναν –εν δυνάμει- δούλο, αρνούνται να τον εκμεταλλευτούν –απλά- γιατί δεν είναι σωστό;