H σκατοψυχιά της ημέρας:

ΕΓΩ.

Όσοι με ήξεραν πριν από τον Οκτώβρη του 2012 (δηλαδή κανείς), είχαν γευτεί την ατελείωτη χολή που είχα να ρίξω για το φατσομπούκι καθώς και για όλους αυτούς που γδύνονται οικειοθελώς σε ένα δημόσιο χώρο, προσφέροντας απλόχερα όλες τις προσωπικές τους πληροφορίες (π.χ. πόσους κοιλιακούς κάνουν οι κυρίες), χωρίς να συνειδητοποιούν τι ακριβώς κάνουν, ενώ παράλληλα αν τους πάρεις μάτι στο μπάνιο σε καταγγέλλουν για ανώμαλο ματάκια κτλ κτλ κτλ (εντάξει, δεν είπαμε ότι θέλουμε να πάρουμε μάτι το Χατζηγιάννη ή τη Βάνα Μπάρμπα-εμετός, τράβα σπίτι σου και πλύνε τις κιλότες σου).
Και ξαφνικά βρέθηκα εδώ από το πουθενά και σε 2 μήνες …. ε, εντάξει, σε 2 μήνες έχουν ανέβει πάνω από 1100 φωτογραφίες και ο Πάνος Κιάμος (σόρρυ ΧΠ ->δε σε κάνω tag, ΣΚΙΑΖΟΜΑΙ!!!) έχει την τιμητική του από την καλύτερη groupie που της τρέχουν ζουμιά κάθε φορά που ακούει το Σφύριξα κι’έληξες (λιώνωωωωωω… Ζουμιάάάάάάά!!!). 

Εντάξει λοιπόν πείτε ότι θέλετε: Καλωσήρθα στη σκοτεινή πλευρά, οι γερμανοί είναι φίλοι μου, το γύρισα και πλέον συνευρίσκομαι με τον Άντρακλα Χατζηγιάννη (αλλά πριν μου έχει φτιάξει τα νύχια ο Τρύφων Σαμαράς) κτλ κτλ κτλ. Μπορείτε να πείτε ότι θέλετε (ναι, ροζ φοράω…) και θα έχετε δίκιο. Απόλυτο. Εμπρός λοιπόν, βγάλτε την κατίνα από μέσα σας (είπαμε, τις κατίνες πολλοί εμίσησαν, το κουτσομπολιό κανείς!!) και αρχίστε να λέτε πόσο δίπορτο το παίζω. Ξέρω που μένετε, ξέρω τι φοράτε και ξέρω και ποιος Ρέμος (άλλος Άντρακλας) σας αρέσει!!! Θα σας κάνω tag και θα σας έρχονται διαφημίσεις για κωλοplugs και ουρές αλόγων σετάκι με ρακέτες του ping pong (όποιος κατάλαβε κατάλαβε…) :D

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η μόδα των ανεγκέφαλων τατουαζ

Ναι εντάξει, έχω χαρακτηριστεί διάφορα πράγματα και σίγουρα μπορεί κανείς πανεύκολα να μου προσάψει ακόμα παραπάνω. «Συντηρητικός» είναι ένα από αυτά, κατά περίσταση πάντα.

Το τατουάζ ήταν πάντα κάτι που μου φάνταζε ανόητα μόνιμο για να σημαδέψω οποιοδήποτε μέρος του σώματός μου. Παρ’όλα αυτά, ήμουν όμως σε θέση να εκτιμήσω ένα καλό τατουάζ όταν το έβλεπα, ακόμα και αν δεν υπήρχε περίπτωση να το χτυπήσω πάνω στο δικό μου σώμα. Αντίθετα στις γυναίκες ποτέ δε μου άρεσε, καθώς το θεωρούσα μουτζούρα πάνω σε κάτι που –έτσι και αλλιώς- ήταν από μόνο του, φυσικά όμορφο.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά, παλαιότερα –δεν έχει σημασία το πόσο παλαιότερα- για να χτυπήσει κάποιος ένα τατουάζ, έπρεπε να το έχει σκεφτεί πολύ καλά, ακριβώς γιατί είναι κάτι «μόνιμο» (ναι, εντάξει, σταματήστε τη γκρίνια, ξέρω ότι βγαίνουν αλλά δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε ανώδυνη διαδικασία) πονούσε αρκετά περισσότερο  και φυσικά ήταν και κάτι κοστοβόρο. Έτσι λοιπόν δεν έβλεπες συχνά τατουαζ ενώ όταν έβλεπες, συνήθως ήταν κάτι με νόημα και ενίοτε και κάτι καλόγουστο.

Αυτό το «παλαιότερα» όμως, έχει περάσει και κόντρα στη λογική που λέει ότι προοδεύουμε με την πάροδο του χρόνου, το τατουαζ άρχισε να γίνεται μόδα και μάλιστα μόδα η οποία δεν υπαγόρευε κάτι συγκεκριμένο π.χ. οι άντρες να έχουν ένα ντίλτο κάτω από το αφτί για να ξέρουμε πόσο ηλίθιοι είναι και οι γυναίκες ένα μιξερ ανάμεσα στο στήθος για να χτυπάνε αφρόγαλα τα μυαλά τους, αλλά έλεγε πως ο τρεντυμπόης και η τρεντομοδάτη γκόμενα, έπρεπε να κουβαλάνε μια μουτζούρα πάνω τους για να δείξουν ότι…. ότι …. ότι … ότι τι τέλος πάντων; Μα εξηγήστε μου, τι ακριβώς να δείξουν;

Θα σας πω εγώ τι θέλουν να δείξουν: Ότι δεν ξέρουν κινέζικα. Εμ βέβαια, την είδαμε τώρα όλοι με τα τρέντυ ιδεογράμματα που βρήκαμε στο ντερνέτι. Θα φτιάξω κι’εγώ μια σελίδα που θα έχει cool ideogrammata (γιατί αν το γράψω ελληνικά δεν είμαι κουλ) που όμως θα έχω εξασφαλίσει τη σημασία τους και απλά θα προβάλλω ότι γουστάρω. Παραδείγματος χάριν, cool ideogramma που από κάτω θα λέει «Είμαι μάγκας και δέρνω για δέκα», στην πραγματικότητα θα σημαίνει «Πλυντήριο συνειδήσεων με πούδρα υψηλής ευκρίνειας».

Και επειδή έχω μάθει τις απαντήσεις σε κάτι τέτοια ερωτήματα, ναι χαρήκαμε πολύ, δικό τους το σώμα και το κάνουν ότι θέλουν. Όμως όταν μου μοστράρουν την ανεγκεφαλιά τους μεσ’τα μούτρα μου, να μην περιμένουν ότι θα τους παινέψω. Ούτε καν ότι θα αδιαφορήσω, για τον πολύ απλό λόγο ότι μου χαλάνε την αισθητική και παράλληλα μου δείχνουν ότι το μέλλον δεν προβλέπεται λαμπρό αλλά σκατουλί με τάσεις διάρροιας.

Από την άλλη βέβαια, όλη αυτή η φάση, έχει και ένα καλό: Μου δίνει το δικαίωμα να δείχνω επιδεικτικά με το δάχτυλο (και το μεσαίο όταν χρειάζεται) και να καγχάζω δυνατά για τη βλακεία και την κενότητα που μπορεί να κουβαλάει κάποιος μέσα του.

H σκατοψυχιά της ημέρας:Οι ηλεκτρονικές κακοκατίνες του φατσομπουκιού.

Ξεκατίνιασμα. Ααααααααααααχχχχχ τι ωραία ασχολία. Γενικότερα αυτοί που δεν κουτσομπολεύουν είναι ελάχιστοι. Ελαχιστότατοι. Σχεδόν δεν υπάρχουν. Για την ακρίβεια, υπάρχουν μεν αλλά μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα πως –σχεδόν- όλοι είμαστε κουτσομπόληδες.

Αλλά ποιος ασχολείται με μειοψηφίες. Εδώ μιλάμε για κουτσομπόληδες. Και είμαστε και πολλοί. Ακόμα και στις τάξεις μας βέβαια υπάρχουν διάφορες κατηγορίες αλλά το θέμα είναι οι βασικές δύο: Εμείς οι κουτσομπόληδες και οι κακοκατίνες που μας δίνουν και το κακό όνομα σ’εμάς τους κουτσομπόληδες.

Όποιος έχει κάνει το λάθος να μου μιλήσει, έχει καταλάβει πως είμαι κουτσομπόλης. Δεν το κρύβω ποτέ άλλωστε. Ρωτάω συνεχώς και μαθαίνω συνεχώς ότι μπορεί να συγκρατήσει η μνήμη μου. Συχνά –δε- εισπράττω και το γνωστό «Α είσαι μεγάλη κουτσομπόλα». Όου γέα και μάλιστα το φέρω και με υπερηφάνεια το ότι είμαι και κουτσομπόλης.

Τα προβλήματα όμως αρχίζουν αλλού και φυσικά το φατσομπούκι είναι πολύ μεγαλύτερος χαφιές απ’όσο φαντάζονται οι περισσότεροι.

Έχω διάφορους φίλους και συγγενείς που τους έχω κάνει add εδώ, περιμένοντας ότι θα καταφέρω να κρατήσω μια επαφή –έστω από εδώ- με αυτούς που διαφορετικά είναι εξαφανισμένοι (ο καθείς έχει τους λόγους του). Κούνια που με κούναγε βέβαια γιατί οι διάφοροι αυτοί, είτε μπαίνουν μια στο τόσο, είτε όταν μπαίνουν δε λένε τίποτα. Μέχρι εδώ καλά. Επιλογή του καθενός είναι το τι θα κάνει και είναι απολύτως σεβαστή.

Εκεί όμως που αρχίζει το πράγμα και γίνεται κακό, είναι όταν μαθαίνω –ορισμένοι είναι τόσο έξυπνοι που καρφώνονται μόνοι τους- ότι ενώ δεν μπαίνουν, ενώ δεν κάνουν αναρτήσεις και δε μιλάνε, ξέρουν ακριβώς τι έχω ανεβάσει, πως έχω ποζάρει (φάε κοιλιά Πάγκαλου Meytal!) και πόσες τρίχες έχουν τα μπούτια μου από γνωστές φωτογραφίσεις.

(οι διάφοροι «μα δεν είναι δικαίωμά τους;» κρατήστε λίγο την ανάσα σας μέχρι να πάω Κρήτη με τα πόδια)

Οι δε δικαιολογίες του στυλ «δε θέλω να δίνω στίγμα» είναι το ίδιο σοβαρές με ένα νήπιο που κρατάει μούτρα γιατί δεν του πήραν τρίτο παγωτό. Δηλαδή για να καταλάβω, το λογαριασμό τον έχεις για να μπαίνεις να βλέπεις τι γράφουν οι άλλοι και μετά να κάθεσαι να σχολιάζεις με τρίτους και τέταρτους τη μπάκα μου, τις Μακαρονάδες μου και τους μπρατσωμένους με τα τακούνια που έχουν φλομώσει τα εισερχόμενά μου;

Οκ, μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις γιατί είναι δικαίωμά σου, αλλά παράλληλα είναι δικαίωμά μου να σε κράξω δημοσίως επειδή φοβάσαι τη σκιά σου και προτιμάς να το παίζεις σιωπηλός εκδικητής με περιοδόβρακο, ατάκουνη μπότα από τσόχα, και μπέρτα με τα εξώφυλλα του Ciao και του Λοιπόν.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά με ενοχλεί αφάνταστα το να νομίζει κάποιος ότι είναι υπεράνω ενώ παράλληλα δεν έχει τα κότσια (εντάξει, οι κυρίες δε χρειάζονται @@, έχουμε αρκετά εμείς, ακόμα και γι’αυτούς που τους λείπουν) να εκφράσει την άποψή του δημοσίως.

Αλλά βέβαια, αν όλοι είχαν την εξυπνάδα και τα κότσια να εκφράζονται δημοσίως, δε θα γινόταν είδηση ότι υπάρχει μυστικός ιδιωτικός σταθμός του μετρό για την Αγγελοπούλου και ο φασισμός δε θα ήταν τόσο ψηλά σε ποσοστά…

Αλήθεια, με δεδομένο πως όλοι οι φασίστες είναι πιο κότες και από τις κότες τις ίδιες, μήπως όλοι εσείς στους οποίους αναφέρομαι είστε φασιστάκια; Για κοιταχτείτε λίγο…

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι πτήσεις, τα παιδιά, ο Ηρώδης και οι πεθαμένοι

Επειδή συμβαίνουν και αυτά, μια στο τόσο, βρίσκεσαι σε ένα αεροσκάφος στο οποίο τυχαίνει να είναι και ένα σχολείο ή μια παιδική ομάδα, ή τέλος πάντων, ένα τσούρμο παιδιών. Ειδικά –δε- αν τα παιδιά είναι και  πρώτη ή δεύτερη φορά που ταξιδεύουν, εκεί αρχίζει το πράγμα να γίνεται λίγο κάπως. Ακόμα και αφού κλείσουν οι πόρτες και ακούσουμε το “Boarding is completed”, τα μικρά διαόλια θα λύσουν τις ζώνες τους και θα τρέχουν πάνω κάτω στο διάδρομο, είτε για να πουν μια εξυπνάδα, είτε για να παίξουν, είτε για οτιδήποτε. Προφανώς βέβαια οι αεροσυνοδοί τα βάζουν στη θέση τους και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα μικρά διαόλια ακούνε, μέχρι τουλάχιστον να φύγει η αεροσυνοδός, οπότε και ξανασηκώνονται για να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν.

Ανάλογη περίπτωση –αλλά τελείως ακούσια αυτή τη φορά- αποτελούν και τα μωρά. Μόλις αντιληφθούν τη φασαρία του περιβάλλοντος (πρώτα APU, μετά κινητήρες και τελικά απογείωση) αρχίζουν να κλαίνε ασταμάτητα. Απλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Βρίσκονται σε ξένο περιβάλλον με μεγάλη φασαρία και η ατμόσφαιρα καθώς και η ατμοσφαιρική πίεση αργότερα (εν πτήση) είναι παντελώς αφιλόξενες για ένα νεογνό.

Και τώρα ερχόμαστε στον Ηρώδη και τους πεθαμένους. Πάντα σε μια τέτοια πτήση, υπάρχει ο γνωστός ξεφτιλισμένος γιαποελληναράς που θα αρχίσει τη γνωστή μουρμούρα: «Καλά έκανε τότε ο Ηρώδης αλλά ποιος τον άκουγε». Πριν ξεκινήσω να περιμαζεύω τον γνωστό ηλίθιο γιαποελληναρά, να σημειώσω πως στην πλειοψηφία τους, αν τους ρωτήσεις για τα νιάτα τους, θα σου περάσουν την εντύπωση πως ήταν μεγάλα αλάνια και γαμώ τα παιδιά και άλλες τέτοιες κομπλεξικές αρλούμπες για να κρύψουν ότι απλά ήταν μεγάλα κωλόπαιδα και ποντάριζαν στην ανοχή των μεγαλυτέρων καθώς και στην έλλειψη του Ηρώδη, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν. Όλοι οι καραγκιόζηδες δε, έχουν και μια ιστορία για το πώς την έφεραν σε έναν ανήμπορο γέρο είτε κλέβοντας το ψιλικατζίδικο του, είτε τέλος πάντων κάτι παρόμοιο και κωλοπαιδαριώδες.

Και τώρα στο προκείμενο.

Ρε σιχαμένα υπανθρωπάκια που δεν κάνετε ούτε για το ρόλο μυρμηγκομύξας  στη μύτη μυρμηγκοφάγου, γιατί τώρα ξαφνικά σας ενοχλούν τα μικρά διαολάκια που κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα –δηλαδή να είναι παιδιά;; Διαλέχτε και πάρτε: Ή που στην ηλικία τους κάνατε τα ίδια και χειρότερα και απλώς δεν το παραδέχεστε γιατί είστε πιο κομπλεξικοί από το Σφακιανάκη, είτε απλά ήσασταν ακοινώνητα μπουρουχάκια που θυμίζατε μπαγιάτικους κουραμπιέδες που έχουν ξεμείνει σε ένα ράφι τη μεγάλη εβδομάδα. Και στις δύο περιπτώσεις, ντρέπεστε να το παραδεχτείτε γιατί απλά θα φανεί περίτρανα ότι στο κεφάλι σας το μοναδικό πράγμα που κυριαρχεί είναι μια συνεχείς ακολουθία από δηλητηριασμένους αρουραίους που αφήνουν διάρροια στο σχήμα της φάτσας σας καθώς κάνουν κύκλους μέσα στο άδειο σας κεφάλι. Με άλλα λόγια, είστε πεθαμένοι και απλά δεν το ξέρετε.

Τα παιδιά είναι παιδιά. Πρέπει(το τονίζω) να είναι διαόλια γιατί μπορούν. Πρέπει(το ξανατονίζω) να ξεπερνάνε τα όρια του ανυπόφορου, αλλιώς δε θα μάθουν ποτέ που είναι τα όρια. Πρέπει να κάνουν αυτό που τα ευχαριστεί, χωρίς να σκέφτονται αν γίνονται ενοχλητικά γιατί απλά δεν τα ενδιαφέρει, γιατί (γιατί γιατί….) είναι παδιά!

Ο τύπος πίσω μου που μουρμουρούσε, όταν τον ρώτησα «Εσείς δεν έχετε διατελέσει παιδί;» (my ellinikos skizoyn) απλά με κοίταξε και μάλλον σκεφτόταν «Σειρ’γαμήσ’μαλάκα» αλλά δεν το ξεστόμισε. Για την ακρίβεια δεν είπε τίποτα. Απλά με κοίταξε.

Τον επόμενο που θα βγάλει παρόμοιο κομπλεξισμό, θα τον κλάσω. Στη μούρη. Με σκουριασμένα τιρμπουσόν.

H σκατοψυχιά της ημέρας: …….

Είναι κάτι τύποι ρε παιδί μου που το παίζουνε υπεράνω και social media haters και τους ακούς να βρίζουν ατελείωτες ώρες όλους αυτούς που πάνε και αυτόξεφτιλίζονται, ξεπουλώντας την ίδια τους τη ζωή εκεί μέσα. Εκεί –δε- που σου ανεβαίνουν τα γαστρικά υγρά και σου γαργαλάνε τη ρινική κοιλότητα, είναι όταν αυτοί οι τελειωμένοι στυλοβάτες της ηθικής, αρχίζουν και κάτι ηθικοπλαστικά διδάγματα περί ιδιωτικότητας και άλλες τέτοιες μπαρούφες.

Ιδιωτικότητα; Ποια ιδιωτικότητα;;;; Από τη στιγμή που το λαμπιόνι που λέει «ντερνέτσι» πάνω στο router γίνεται πράσινο, έχεις κατεβάσει τα βρακιά σου και απλά το θέμα είναι αν θα προλάβεις να βάλεις ζώνη αγνότητας, ή απλά θα τον φας έτσι όπως έρχεται από το συνεστραμμένο ζεύγος.

Αυτοί λοιπόν οι τύποι, είναι συνήθως κάτι όρθιες μύξες που δεν έχουν σπονδυλική στήλη και η θέλησή τους μπορεί να συγκριθεί μόνο με μια αφράτη μπάλα αγνό παρθένο βαμβάκι. Και επειδή ο καιρός έχει γυρίσματα, συχνά-πυκνά, αυτοί οι όρθιοι εμετοί από μπεκροπιωμένες φυματικές νυφίτσες, όχι μόνο μπαίνουνε στο γαμωφατσομπούκι, αλλά μας πρήζουν καθημερινά τον έρωτα με κάτι κατεβατά που συνήθως έχουν και ηλίθιους τίτλους όπως π.χ. «Η αγνοψυχιά της ημέρας».

Λοιπόν, ξεπεσμένοι χλιμίτζουρες, ξέρουμε που μένετε και θα έρθουμε με τσουγκράνες, πυρσούς και μισόμετρα ντίλντο για να σας δείξουμε τον έρωτα αν δε σταματήσετε να μας πρήζετε κάθε μέρα!!!

H σκατοψυχιά της ημέρας: Μαστόρια με τα μεγάλα λόγια

Είμαι σίγουρος πως όλοι την έχουμε πατήσει από τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας από τέτοιους ανθρώπους. Προκύπτει μια δουλειά και ψάχνεις κάποιον για να τη φέρει σε πέρας. Συναντάς λοιπόν διάφορους ανθρώπους οι οποίοι πρέπει με τη σειρά τους να σου πουλήσουν τους εαυτούς τους και την τέχνη τους. Οι περισσότεροι από αυτούς, θεωρούν  πως ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουν αυτό, είναι να έχουν ένα στυλάκι «Εγώ είμαι ο Ένας, ο Μοναδικός και δεν υπάρχει άλλος κανένας. Όλοι οι άλλοι τρώγανε ποντικοκούραδα όταν Εγώ σχεδίαζα τον Παρθενώνα». Αν είσαι και λίγο άπειρος ή ευκολόπιστος ή σου αρέσουν τα ψώνια, το μασάς το παραμύθι και αγοράζεις από εκεί…

Στην αρχή δε φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα καθώς όλα πηγαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο και ο Παρθενώνας είναι εκεί που πρέπει να είναι. Ο εν λόγω μάστορας όμως από την πρώτη κιόλας μέρα του έργου, έχει ήδη αλλάξει λίγο υφάκι και το παίζει γκόμενος που την έχει σίγουρη τη γκόμενα (και μετά η γκόμενα κλαίγεται πως έχει μαλακομαγνήτη και δεν μπορεί να πιστέψει το γιατί πέφτει αυτή πάνω σε μαλάκες άσχετα αν αυτή τους επιλέγει γιατί έχει μηδενικό κριτήριο …. Πάλι τις γυναίκες βρίζω; ) και είναι λίγο σε απόμακρη φάση και «τι σε νοιάζει εσένα, το Έργο προχωράει» και άλλες τέτοιες μπαρούφες.

Οι καταλήξεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι συνήθως δύο:

Το έργο τελειώνει λίγο αργότερα απ’το καθορισμένο (γιατί σ’έχει σίγουρο οπότε πιάνει και κανένα μεροκάματο στο ενδιάμεσο ή γιατί «κάτι του έτυχε») και στο μεσοδιάστημα έχει βρει πως οι πλανήτες είναι ανάδρομοι οπότε το έργο χρειάζεται Χ περισσότερα χρήματα από το προσυμφωνηθέν ποσό (θυμίζω, αυτός ήταν ο «Εγώ είμαι και οι άλλοι δεν υπάρχουν») ενώ στο τέλος ανακαλύπτεις και κάτι ωραίες κακοτεχνίες σε φάση ότι η μια «Καρυάτιδα» έχει μόνο ένα χέρι (γιατί το άλλο «δεν της χρειάζεται» και σε πείθει γι’αυτό, ή τουλάχιστον προσπαθεί) αλλά παρ’όλα αυτά η συζήτηση κινείται στα πλαίσια «It’s not a bug, it’s a feature».

Το έργο δεν τελειώνει γιατί τα έχεις πάρει με τις καταστάσεις που βιώνεις καθ’οδόν και στέλνεις στον αγύριστο τον επίδοξο Ικτίνο.

Και στις δύο περιπτώσεις, έχεις μπλέξει με άνθρωπο ο οποίος απλά δεν έχει μπέσα και σε βλέπει μόνο σαν ένα σακί λεφτά ενώ αρνείται να αναγνωρίσει οποιοδήποτε λάθος του και απλώς δέχεται ευχαρίστως να σε χρεώσει ακόμα και για τον αέρα Του που του αναπνέεις.

Πέρα από το να ταΐσεις αυτούς τους τύπους ένα κουβά λίπος Πάγκαλου, η καλύτερη τιμωρία είναι να μην πιστεύεις τα ουράνια τόξα που σου πουλάνε στην πρώτη επίσκεψη. Καλή –επίσης- τακτική είναι να ζητάς τηλέφωνα «ευχαριστημένων» πελατών για να πάρεις και μια γνώμη από άλλους. Αν δεν μπορείς να ακούσεις και καμιά άλλη γνώμη, τότε κάτι πάει στραβά με τον καλλιτέχνη της πεντάρας. Κατά τα άλλα, είστε σαν τους ταρίφες: όλο λόγια, υποσχέσεις και όταν έρθει η ώρα, στρίβετε και το μαχαίρι που έχετε ήδη χώσει στην πλάτη του άλλου.

Ουρτ νταβατζήδες του ίδου σας του εαυτού!!

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι Γερμανοί

Θα μπορούσα να αρχίσω μια λίστα με χαρακτηρισμούς (3.70 το μισόλιτρο νερό βρε λιμούτσηδες;;; Και θέλετε 8€ για ΜΙΑ ΩΡΑ ασύρματης πρόσβασης με ταχύτητες μικρότερες των 128k ρε ζωοκλέφτες;;;;) τονίζοντας κάπου στη μέση πως είναι και ΚΑΚΑΣΧΗΜΟΙ και αυτοί και οι γυναίκες τους (οκ, στην τραγική πλειοψηφία), η οποία όμως δεν θα είχε τέλος. Αντ’αυτού, λέω να το κρατήσω μαζεμένο σήμερα…. Οι άνθρωποι είναι απλά ΠΑΤΟΣ. Τέλος. Ούτε ένα σκαλί πιο πάνω.

ΟΥΣΤ από ‘κει απόστημα της Ευρώπης.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα καγκούρια που δε μάθανε να είναι συνοδηγοί

Λοιπόν, αυτή είναι καθαρή μπιχτή για τους «δικούς μου» γιατί μου τα έχουν κάνει τσουρέκια.

Μαζεύεται λοιπόν η παρέα, λέμε που θα πάμε και ψάχνουμε το μεταφορικό. Οι καιροί είναι δύσκολοι οπότε πλέον το να πηγαίνουμε κάπου με όσο το δυνατό λιγότερα οχήματα είναι μια από τις ευχάριστες αλλαγές που έχουν επέλθει με το πέρασμα του χρόνου, ειδικά σε σχέση με παλαιότερα που ήταν ένας άνθρωπος ανά αυτοκίνητο.

Ξεκινάει λοιπόν η βόλτα και αναγκαστικά κάποιος πρέπει να καθίσει στη θέση του συνοδηγού γιατί απλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εκεί λοιπόν είναι που αρχίζει το σόου με τις παρατηρήσεις. «Περνάς πολύ κοντά από τα δεξιά» (όχι, εσύ δεν έχεις συνηθίσει να βλέπεις δεξιά), «Έχεις βαρύ πόδι με το γκαζάκι» (όταν εσύ ξεκινάς μπροστοκίνηση με χειρόφρενο, προφανώς το δικό σου πόδι είναι από νεογέννητο κοτοπουλάκι), «Δεν έχεις το νου σου στο δρόμο» (ισχύει, έχω το νου μου πώς να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού, να σου βγάλω τη ζώνη –α δε φοράς, καλύτερα- και να σε στείλω στον πλησιέστερο σκουπιδοντενεκέ) και άλλα τέτοια καλά πράγματα που μπορεί να ακούσει ο δύσμοιρος οδηγός που το μόνο που θέλει είναι να πάει από το σημείο Α στο σημείο Β.

Λοιπόν, κακά τα ψέματα, ακόμα και καλύτερος οδηγός να είναι κάποιος –που σιγά μην είναι-, το να κάνει τέτοιου τύπου ψυχολογικό πόλεμο στον οδηγό, είναι ανώφελο για τους εξής δύο απλούς λόγους: Πρώτον τον αγχώνει χωρίς κανένα απολύτως λόγο και όντως του σπάει τη συγκέντρωση που έχει την ώρα που οδηγεί. Δεύτερον δείχνει ανασφάλεια παιδιού νηπιαγωγίου με σάλτσα εστραγκόν και κομπλέξισμού. Οπότε λοιπόν ποιο το νόημα;

Υπάρχει απάντηση και σ’αυτό: Το νόημα είναι ότι υποχρεωτικά πρέπει να δειχτούμε πως είμαστε καλύτεροι, ωσάν γκόμενες στην παραλία που φοράνε τα μικροσκοπικά μαγιό και μετά κλαίγονται γιατί δεν υπάρχουν άντρες που να τις θέλουν για τα –ανύπαρκτα- εσωτερικά τους χαρίσματα.

Νομίζεις ότι είσαι καλύτερος οδηγός και μπράβο σου. Όταν λοιπόν θα μπούμε στο αμάξι σου, κάνε μου επίδειξη ski mode (όποιος κατάλαβε κατάλαβε) στη στουμπωμένη Κηφισίας και μετά δώσε και ένα turbo boost για να έχουμε και πλήρες stunt σκηνικό. Μέχρι τότε, σεβάσου εμένα που έχω τη ζωή σου στα χέρια μου και κλείσε το αλαζονικό στοματάκι σου γιατί έχω σταμπάρει σκουπιδοντενεκέδες με μουχλιασμένες τσιπούρες στην ψαραγορά και σε βλέπω να βουτάς με το κεφάλι σε έναν από αυτούς.

Η σκατοψυχιά της ημέρας:

Οι γυναίκες που όλο θέλουν μεγαλύτερο άντρα.

Συνεχίζοντας τη χθεσινή χολή για τον Παντελίδη και τις τελειωμένες που βελάζουν με την πάρτη του, σήμερα θα ασχοληθώ με ένα από τα κλασικότερα παραμύθια που θα ζήλευε και ο Άντερσεν. Από τις μεγαλύτερες μυθοπλασίες που έχουν κυκλοφορήσει. Από τις πιο αφελείς αυταπάτες που κάνουν πάρτυ οι ψυχολόγοι και γενικώς ένας από τους λόγους που δείχνει πόσο δεν πατάνε στην πραγματικότητα οι γυναίκες.

Ο μύθος ξεκινάει από το γυμνάσιο. Η άλλη τα έχει με λυκειόπαιδο γιατί είναι πιο ώριμο. Το λυκειόπαιδο. Οκ, βρείτε μου τις διαφορές στη συμπεριφορά γυμνασιόπαιδων/λυκειόπαιδων. Να σας βοηθήσω: Το λυκειόπαιδο έχει γίνει ακόμα πιο κάφρος και κάνει ότι να’ναι, έχοντας την άνεση να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τη «μικρούλα» η οποία κλαίγεται και οδύρεται. Μετά τα λυκειοκόριτσα ακούς την άλλη να τα έχει με φαντάρο ετών εικοσιπλας και σου πέφτουν οι τρίχες από τη μύτη. Κοπέλα μου γιατί τα έχεις με φαντάρο;; «Γιατί είναι ώριμος και μεγάλος και καλό παιδί και το βλέπω σοβαρά» …. ΣΟΒΑΡΑ;;;; ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙ;;;; Οκ. Τόσο σοβαρή είσαι, τέτοια λες, δε σε συμμερίζομαι. Για την ιστορία, ο «φαντάρος» έχει βγάλει όλες τις ανασφάλειες του κόσμου μακριά σου και έχει πέσει στην πρώτη διαθέσιμη αγκαλιά που θα βρεθεί εκεί στην Βλαχοπλατανιά που τον έχουν μεταθέσει, ακόμα και αν η αγκαλιά είναι από γριά προβατίνα που κάνει ΜΠΠΕΕΕΕΕΕ κάθε φορά που της πειράζει τα φουσκωμένα από γάλα στήθια της (πςςςςςς το έκανα και ακατάλληλο πρωινιάτικα….).

Μετά πάμε στα 20. Αααααααχ τη ηλικία τα 20…… Μέχρι που ακούς «Τα έχω με έναν που είναι 28,30,80φεύγα» και νιώθεις τη σπλήνα σου να παίρνει το ασανσέρ για να πάει στο μυαλό σου και να το ρωτήσει αν είναι καλά. ΕΕΕΕΕ κοριτσάκι; Να σου πω; Κι’εσύ σοβαρά το βλέπεις έ; Γιατί ο 28άρης είναι ένα σοβαρό παιδί που δεν παίζει playstation, δε βγαίνει να γίνει ντίρλα με τους φίλους του και να την πέσει σε αδέσποτες γάτες έξω από το τελειωμενάδικο που του σέρβιρε τις μπόμπες και προφανώς, το μόνο που σκέφτεται είναι πότε θα σου περάσει την κουλούρα. ΕΣΕΝΑ. ΣΤΑ 22. Για να τρέχετε στους δικηγόρους στα 25 σου και να εύχεσαι να μην έχει κάνει το «γνωστό» πείραμα «εεεεε είμαι μαλάκας και δεν πάω για καταμέτρηση σπέρματος, είμαι καρπερός; Για να δω….».

Και μετά τα 25 αρχίζει το τρελό πάρτυ. Εκεί είναι που έχει δει ψηλά τον αμανέ, έχει αποκτήσει την αυτοπεποίθηση πτώματος και αρχίζει το άλλο παραμύθι: Θέλω Λεφτά (επιθετικός προσδιορισμός, «ο Λεφτάς, του Λεφτά» κτλ), θέλω σκαφάτο, θέλω να είμαι τα πάντα του, το είναι του (το τραγουδάκι του Σταρόβα στο τέλος, σας το αφιερώνω) και όλες τις άλλες ανασφαλείς αφέλειες που έχετε στο μυαλό σας. Δυστυχώς εδώ τα πράγματα είναι αμείλικτα: Η πλειοψηφία περιμένει τον Λευκό Ιππότη πάνω στο Λευκό Άτι του (το άτι την έχει ΝΑ με το συμπάθιο, οπότε το κρατάμε για καβάτζα έτσι; Γι’αυτό ξεροσταλιάζετε να έρθει με άλογο ο άλλος) που να έχει και καταθέσεις κτλ. Μια μειοψηφία είναι ράτσας bulldog με Doberman και όντως φτιαγμένη για τέτοια ζωή και την αντέχει (δεν σχολιάζω το τι και το πώς). Οι υπόλοιπη πλειοψηφία, παθαίνει κατάθλιψη και καταντάει να κάνει τρεις φορές τη μέρα αποτρίχωση ρουθουνιών (όχι απ’έξω από τη μύτη… ΜΕΣΑ… με την αρμύρα…) με καυτό κερί.

Και μετά βέβαια, έρχονται τα πρώτα άντα που χτυπάει το βιολογικό ρολόι και παίρνουν όποιον βρουν μπροστά τους άνευ κρητιρίων γιατί απλά ΠΡΕΠΕΙ. Ε, νταξ. Εκεί τι να σχολιάσεις… Μετά όταν λες ότι είναι παράλογα όντα που κατευθύνονται από τις ορμόνες τους, σε λένε μισογύνη και σου αρχίζουν κάτι φεμινιστικές αρλούμπες που δεν τις μασάνε ούτε πεινασμένα γουρούνια….

Η πυραμίδα, καταλήγει στα δεύτερα άντα, όπου εκεί βέβαια γίνεται το σώσον κύριε διότι έχουν μπει με το ένα πόδι στον τάφο και μόλις βλέπουν νεαρές ψ..υχές, αναπτερώνεται το ηθικό τους και τρέχουν να ρουφήξουν μεδούλι… Και φυσικά, άλλο που δε θέλουν τα νεούδια («είναι μεγάλη κι’έμπειρη, κι’εγώ μικρός και ηλίθιος και βαριεστημένος και θέλω να λέω ότι βγαίνω με μιλφάρα») και τρέχουν σαν τα ζωντόβολα….

Εν ολίγοις, επειδή –ως γνωστόν- μια γυναίκα δεν ξέρει τι θέλει και το κοντινότερο σ’αυτό που θέλει είναι –απλώς- αυτό που δεν έχει (άσχετα αν το θέλει ή όχι), ως επί το πλείστον, κάνει τις χειρότερες επιλογές και μετά κλαίγεται γιατί κατέληξε με τον γυφτοκάγκουρα που είναι ανεξάρτητος και έχει μπλε LED (εμετός) στο κωλοφτιαγμένο zastava του ’30 (υπήρχαν τότε;;;), αγνοώντας παράλληλα τα «καλά παιδιά» γιατί δεν της εμπνέουν σιγουριά!

Αλλά ναι… Εδώ δεν μπορούν οι ίδιες οι γυναίκες να καταλάβουν τους εαυτούς τους, θα τις καταλάβει κάποιος άλλος;

Ε ψιτ, αποπροσανατολισμένες, άνευ λογικής και κριτηρίων; Αφιερωμένο εξαιρετικά!

http://www.youtube.com/watch?v=kCkcXhnlLkk

H σκατοψυχιά της ημέρας: Ο Παντελίδης και η επιστροφή του

Έχω καιρό να βγάλω χολή γιατί πολύ απλά δεν προλαβαίνω να κάνω βασικά πράγματα όπως το να φάω ένα πακέτο Μακαρόνια στην καθισιά μου, όταν αυτή είναι εφικτή. Παρ’όλα αυτά η ανθρωπότητα έχει αρχίσει και με απογοητεύει πάλι με το χειρότερο τρόπο και είναι τόσα τα νεύρα μου μετά το Σαββατιάτικο φιάσκο που δεν γίνεται (γίνεται, γίνεται…) να μείνει ασχολίαστο αυτό το ρεζιλίκι….

Τον περασμένο Ιανουάριο έκραζα ατελείωτα αυτό το όρθιο δίποδο της κλάψας και της κακομοιριάς και δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να αρέσει αυτή η κλαψομουνιά σε εμβρυακή στάση. Προφανώς η απάντηση ήταν μπροστά μου και απλά δεν ήθελα να τη δεχτώ: Γυναίκες. Ε ναι. Γυναίκες. Μην ακούσουνε κλάψα, αμέσως τρέχουνε να μαζέψουν τα δάκρυα με το καλαμάκι και να αναφωνούν που πήγαν οι ευαίσθητοι άντρες…. Γιατί προφανώς στο μυαλό τους η ευαισθησία με την αυτοκτονική κλαψομουνιά είναι ακριβώς το ίδιο.

Τέλος πάντων, το λύσαμε αυτό και πήγαμε παραπέρα. Το λάθος του πενταγράμμου συνεργάστηκε με το Μεγάλο Βασίλη (Καρρά) –γιατί ρε Βασίλη, γιατί….- και προφανώς τρέχανε εκεί όλα τα χάπατα για να ανεμίζουν σερβιέτες ποτισμένες με δάκρυα περιόδου (τα δάκρυα περιόδου είναι μια εξαιρετική χημική ένωση με την οποία θα ασχοληθώ στο μέλλον).

Και εκεί που λέγαμε –εμείς οι σώφρονες- ότι τελείωσε το παραμύθι και ότι –επιτέλους- η κλαψομουνιά θα τελειώσει γιατί πόσο πια να κλάψεις και να αρέσεις, δε γίνεται (γίνεται, γίνεται) άλλο, τι κάνει αυτή η ανεκδιήγητη απομίμηση ζωντανού οργανισμού με μονοκύτταρο εγκέφαλο; Βγάζει καινούριο τραγούδι. Και ποια είναι η κατάληξη της κατάστασης; Τρώει τόσο προμοτάρισμα από τα ελληνάδικα που πας να ακούσεις λίγη σοβαρή μουσική (π.χ. Πανούλη) και μέσα σε ένα δίωρο σου σερβίρουν τέσσερις (4) φορές το ίδιο ακριβώς κομμάτι, ενώ στα ενδιάμεσα έχουν πετάξει και διάφορα άλλα δικά του εκτρώματα.

Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Ούτε καν το γεγονός ότι σε συζήτηση με τον ιδιοκτήτη, πήρα την απάντηση «Είναι ναρκωτικό ο Παντελίδης» (ναι, έχουμε πει ΟΧΙ στα ναρκωτικά, να το ζωγραφίσω κιόλας;;;; ). Το χειρότερο όλων ήταν που πλέον είδα αρσενικά (σιγά μην τους αποκαλέσω Άντρες!) να «τραγουδάνε» στους ήχους αυτουνού του κατασκευάσματος που ούτε οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων δεν τον θέλουν…

Εντάξει λοιπόν. Νίκησε και αυτόν τον γύρο αυτή η αρσενική χρησιμοποιημένη σερβιέτα γηροκομείου. Κατάφερε να μολύνει και αρσενικά, ώστε να επιβιώσει. Ακριβώς όπως ένας ιός. Αλλά δεν έχει σημασία. Υπάρχουμε εμείς που κρατάμε τα προπύργια της τεστοστερόνης και δεν πρόκειται να παραδώσουμε τα όπλα έτσι εύκολα. Τα παλικάρια που έπεσαν στη μάχη και τώρα τραγουδάνε σαν γιεγιέδες απλά θα τιμούμε τη μνήμη τους και κάθε φορά θα φωνάζουμε μέσα σ’αυτά τα μαγαζιά: ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!

Και επειδή η κακεντρέχεια μερικών δεν έχει όρια, όποιος εκστομίσει ισοπεδωτικές ανεγκεφαλιές του τύπου: «Τι βρίζεις ρε τον Παντελίδη; Αφού ακούς Κιάμο», μια είναι η απάντηση για εσάς:

Αν πιστεύετε ότι ο Πανούλης (2007 και μετά –έχει σημασία η χρονολογία) είναι το ίδιο πράγμα με τον Παντελίδη, έχετε τόση σχέση με τη μουσική, όση τα χρυσαύγουλα με την ορθογραφία.

ΡΟΥΚΕΤΑ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ!!!!

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι αναρχοαριστεροαυτονομοβρωμιάρες

Επειδή θέλω να προλάβω διάφορους κακεντρεχείς, ας ξεκινήσω με λίγη αυτοκριτική. Όσοι με έχουν δει καλοκαίρια, μπορούν εύκολα να βγάλουν χαρακτηρισμούς. Κομμένες αμάνικες, κομμένα τζην, αθλητική καλτσούλα και μαύρο ημιμποτάκι. Κλασικά πράγματα. Για όλα αυτά έχω εξηγηθεί: Αν μπορώ να γλιτώσω τα μανίκια από μπλούζες που δε συμπαθώ, τα γλιτώνω. Τα τζην έχουν τσέπες που αντέχουν, είναι μαζεμένες και αν τρέξεις - τα κλειδιά που μπορεί να έχεις μέσα- δε σου χτυπάνε τα καμπανέλια. Τα ημιμποτάκια είναι το βολικότερο παπούτσι που υπάρχει και ναι, είναι στυλάτο. Ειδικά όταν το φοράω ΕΓΩ. Άβε μου.

Αρκετά με την αυτοκριτική.

Είναι λοιπόν κάτι τύπισσες που τις βλέπεις και ζέχνουν από μακριά. Στην πλειοψηφία τους, είναι νεαρές αλλά δυστυχώς το φαινόμενο επεκτείνεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες, πράγμα ιδιαιτέρως λυπηρό. Ο λόγος για τις διάφορες αναρχοαριστεροαυτόνομες, οι οποίες αποκηρύσσουν ότι βρουν μπροστά τους: την κεφαλαιοκρατία, τους βολεμένους, το σύστημα, το κατεστημένο, την κοινωνία και τα πρώτυπά της, την αισθητική, τη θηλυκότητα και οτιδήποτε όμορφο. Κοινώς, ξεκινάνε να τα βάζουν με τον κόσμο και ξεχνάνε να σταματήσουν. Κλασικές γυναίκες.

Το ευκολάκι στην περίπτωσή τους, είναι να βρεις το που ανήκουν πολιτικά. Βασικά είναι το μόνο εύκολο γιατί ακόμα και καλημέρα να τους πεις, συνήθως θα σε κάνουν να ξεράσεις μέχρι και την πρώτη καλημέρα που είπες ως άνθρωπος. Το καλό της όλης υπόθεσης φυσικά, είναι ότι με την εμφάνισή τους, σου υποδηλώνουν από μακριά ότι πρέπει να μείνεις μακριά για να διατηρήσεις την ψυχική και σωματική σου ηρεμία.

Ως εκπαιδευμένο ζώον που είμαι, ξεκινάω να κοιτάζω από επάνω. Το μαλλί συνήθως είναι ράστα και μέσα του ζουν διάφορα προϊστορικά ζώα όπως μαμουθ, δεινόσαυροι, πτερανοειδή και οι βραδύποδες του Ice Age. Αυτό το συνονθύλευμα βρωμάει τόσο άσχημα όσο δείχνει και έχει να πλυθεί από το big bang και πίσω. Τα φρύδια είναι βγαλμένα με τον πιο παράξενο -και πολλές φορές αταίριαστο- τρόπο ενώ το πρόσωπο και οι εκφράσεις γενικότερα θυμίζουν αγουροξυπνημένο Άντρα μετά από νύχτα ξεπεσμού στον Πλούταρχο. Από πάνω φοράνε κάτι που θυμίζει κάλυμμα καναπέ αλλά με πιο λεπτό ύφασμα σε διάφορες αέρινες αποχρώσεις χρωμάτων που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στην παλέτα της φύσης. Τα παντελόνια συνήθως είναι στρατηγικά επιλεγμένα ώστε να κρύβουν οτιδήποτε θηλυκό (καμπύλες; Γλουτούς;), τονίζοντας πως η επανάσταση είναι ασέξουαλ και η θηλυκότητα δεν είναι ιδιότητα αλλά εμπόρευμα του σεξουαλικού (και ουχί σεξιστικού) καπιταλισμού ο οποίος ευθύνεται για την σεξιστική κατρακύλα στην οποία…. Έλεος όμως έτσι; Τέλος πάντων, την εικόνα συμπληρώνουν οι –κυριολεκτικά- άθλιες βρωμοσαγιονάρες της μοδός που τις λένε και «μπιρκενστοκ» ή κάπως έτσι και είναι ότι πιο άσχημο και βρώμικο έχει φορεθεί ακόμα και μετά τα κορκς που συσσωρεύουν ιδρωμένη λίγδα και μύκητες σε κάθε τρύπα τους. Μιλάμε χαλαρά για τη μεγαλύτερη αθλιότητα στον κόσμο της υπόδησης, την οποία φυσικά υιοθετούν «επειδή είναι άνετη», διότι προφανώς χαθήκανε οι άνετες παντόφλες και πρέπει να φοράνε όλοι αυτά τα μολυσμένα βρωμιάρικα πασούμια της κολάσεως.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, το όλο σύνολο συμπληρώνεται από την εξής παραδοξότητα: Το δέρμα τους. Δεν πα να έχουν κάνει είκοσι φορές μπάνιο τις τελευταίες 2 ώρες; Πάλι μαυριδερό (όχι μαυρισμένο από τον ήλιο) και βρωμιάρικο αρρωστημένο με λεκέδες φαίνεται… Αυτό το πράμα πρέπει να είναι ιός αναρχοαριστεροσύνης που ενίοτε χτυπάει και τους τζιβάτους ψευτοθιασώτες της επανάστασης με τα ipad ανα χείρας.

Ξεχωριστή μνεία αξίζει να γίνει στις τρύπες ή τις μουτζούρες (γνωστές και ως τατουαζ) τις οποίες μπορεί να φέρει με περισσή υπερηφάνεια η κάθε μία από δαύτες που θέλουν να λέγονται και γυναίκες (ναι καρακάξες, γυναίκα δε σε κάνει –μόνο η εμφάνιση αλλά σίγουρα είναι και αυτή απαραίτητη). Οι μουτζούρες μπορούν να είναι από κινέζικα ιδεογράμματα («είμαι τόσο ανεγκέφαλη που δεν ξέρω τι μου χτυπάει ο τύπος αυτή τη στιγμή») μέχρι ένα λουλούδι του σκότους που συμβολίζει τον πνιγμένο ρομαντισμό που είχαν κάποτε πριν γίνουν άντρες –άνευ απαραίτητου εξοπλισμού. Οι δε τρύπες ξεκινάνε από ένα απλό κρικάκι στη μύτη για να τις σέρνει ο κάθε τζιβάτος τρόμπας και μετά να κλαίγονται ότι έχουν μαλακομαγνήτη και μπορούν να φτάσουν μέχρι και κρικάκι εκεί που δε φέγγει ο ήλιος (αλλά όλοι ξέρουμε πλέον τι είναι αυτό που πονάει…) γιατί είναι της μοδός και θέλουν να αποδείξουν …εεε… να αποδείξουν… …να αποδείξουν τέλος πάντων. Γενικώς μιλάμε για μια κατάσταση όπου απλά κάνουμε πράγματα για να τα κάνουμε, χωρίς νόημα. Α και –να μην ξεχάσω- τις περισσότερες φορές οι τρύπες είναι στα όρια μόλυνσης…

A. Κάτι εμβόλιμο που ξέχασα είναι το θέμα με το ξυράφι. Παλαιότερα, ήταν πολύ εύκολο να καταλάβεις κάποια από δαύτες, κοιτάζοντας τη μασχάλη της την οποία περίφερε με καμάρι και η οποία ήταν ένας υδροβιότοπος προστατευμένος μέχρι και από τον Αρκτούρο γιατί ζούσαν και αρκούδες εκεί μέσα. Κάποια στιγμή όμως, εκεί κάπου στη Gillette, αποφάσισαν να βγάλουν ροζ ξυραφάκια, οπότε ξαφνικά οι αντρίκιες επαναστάτριες δάκρυσαν μπροστά στο θέαμα και αποφάσισαν να τα ενστερνιστούν. Ως γνωστόν, ακόμα και οι σκληρές αγωνίστριες θέλουν το ροζουλί ξυραφάκι τους, οπότε πλέον οι αναρχοαριστεροαυτονομοβρωμιάρες με τις προστατευόμενες –natura- μασχάλες, είναι είδος που τείνει να εκλείψει…

Εννοείται βέβαια ότι από την παραπάνω περιγραφή, δεν θα μπορούσε να λείπει και το απαραίτητο συνοδευτικό στυλάκι συμπεριφοράς που θυμίζει κακομαθημένο αγοράκι τρίτης δημοτικού που μόλις του έκαναν ζαβολιά στη μπάλα κατά τη διάρκεια του πρώτου διαλείμματος: Ψευτομαγκιά στο μάτι και αραιή και άχρονη εκφορά συλλαβιστού λόγου που καθιστά μια συζήτηση μ’αυτές ιδιαίτερα κουραστική από τα πρώτα είκοσι δευτερόλεπτα.

Γενικότερα η επιστήμη και η ψυχολογία προσπαθούν ακόμα να αναλύσουν αυτό το φαινόμενο αυτοακύρωσης αλλά αποτυγχάνουν πλήρως διότι εμπλέκεται στην εξίσωση ο παράγοντας «γυναικεία λογική», ο οποίος είναι μια παντελώς χαοτική μεταβλητή που δεν έχει ιερό και όσιο. Κοινώς, ποιος έχασε τη λογική του για να τη βρουν αυτές. Παρ’όλα αυτά, μπορεί να συνοψίσει κανείς την κατάσταση ως εξής: Γυναίκα δεν είναι –απαραίτητα το ανορεξικό μοντέλο βιτρίνας, Μακρυπούλια 2013. Ούτε σε κάνουν γυναίκα τα duck face στα σόσιαλ μύδια (clopyright by Silas Serafim). Αλλά το να λες «είμαι γυναίκα» και να περιφέρεσαι σαν δίποδη κατσαρίδα που μόλις βγήκε από την τουαλέτα χοντρού χρυσαυγίτη που ξεφόρτωνε φασολάδες, είναι μια παραδοξότητα που δεν έχει θέση σε κανενός είδους λογική.

Α και πετάχτε και εκείνα τα λιγδιασμένα βρωμοταγάρια γιατί κουβαλάνε αρρώστιες από τα βάθη της προϊστορίας.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι ζωόφιλες με μινιατούρες

Το έχω ξαναπιάσει το ζήτημα αλλά δεν μπορώ. Τις βλέπω συνέχεια μπροστά μου και κάθε φορά αλλάζει η οπτική γωνία της κατάστασης. Απλά η αρχή είναι πάντα η ίδια: Η κυράτσα έχει βγει να πάρει τον αέρα της μετά το φρέσκο πεντικιούρ και περπατάει κοιτάζοντας μια τον ουρανό, μια τη μινιατούρα της.

Εντωμεταξύ εσύ έχεις βγάλει τον κόπρο σου βόλτα, χωρίς λουρί, ο οποίος κοιτάζει περίεργα την κυράτσα και τη μινιατούρα και σκέφτεται πως είναι καλή ιδέα να κατουρήσει το φρέσκο πεντικιούρ της κυράτσας, αλλά επειδή ξέρεις το σκύλο σου, τον αποτρέπεις την τελευταία στιγμή, ρίχνοντάς του μια απειλητική αγριοφωνάρα να κάτσει στα αυγά του, διαφορετικά θα του τα κόψεις με το κουτάλι και θα του τα δώσεις να τα φάει.

Η κυράτσα ταράζεται ξαφνικά και σου τη λέει διότι η μινιατούρα της έχει ψυχολογικά προβλήματα, σύμφωνα με τον ψυχολόγο αστρολόγο σκύλων που συχνάζει στην πλατεία Κολωνακίου και της είπε πως ο ανάδρομος Πλούτωνας βρίσκεται σε τροχιά γύρω από την παιχνιδιάρα Αφροδίτη και ο συνδυασμός προκαλεί εντερικές αναταράξεις στο ζωντανό που απαιτεί feng shui και ηρεμία zen για να ενυπάρχει με το χώρο και τις ζωικές μορφές του.

Εντάξει. Μετά το κοκοφλικ που τρως, αναρωτιόμενος ποια μύγα έχει τσιμπήσει και τους δύο και σε ποιο σημείο, χαμογελάς με νόημα και εξηγείς πως την τελευταία φορά που ο σκύλος στραβοκοίταξε μια κούτα, έφαγε μια στα κωλομέρια που τη θυμάται ακόμα και μετά τον έπιασες και παίζατε για κανένα μισάωρο και μετά τον τάισες και κάτι λατρεμένα αποφάγια από προχθες γιατί ο τζαναμπέτης πάει και τρώει από τα σκουπίδια ότι βλακεία βρει.

Η κυράτσα φρικάρει και ξεκινάει να αραδιάζει μάρκες ζωοτροφών με μέταλλα και ιχνοστοιχεία που βελτιώνουν την ευεξία και το chi του τετράποδου, χαρίζοντάς του παράλληλα μοναδική λάμψη στο τρίχωμά του.

Είναι εκείνη η ώρα που νιώθεις κάτι αέρια να σου φεύγουν, σκεπτόμενος τι τραβάει το κακόμοιρο το ζωντανό. Με άλλα λόγια, η κυράτσα έχει να δει χαρά στα σκέλια της από τότε που οι σουφραζέτες ξελαρυγγιάζονταν, οπότε βγάζει όλα τα κομπλεξ της και τα μητρικά της ένστικτα στο ζωντανό, το οποίο έχει καταντήσει να είναι μια τετράποδη περιφερόμενη αρρώστια.

Νομίζω πως ήταν η τελευταία φορά που απέτρεψα το σκύλο μου από το να κατουρήσει στα πόδια κυράτσας. Μάλιστα νομίζω πως θα αρχίσω να του τα συλλέγω για να τα ρίχνω και μόνος μου όταν βλέπω κάτι τέτοιες που δεν καταλαβαίνουν πως καταντάνε να καταπιέζουν τα ζωντανά τους περισσότερο από όσο τα αγαπάνε.

Α και τους εύχομαι να πατάνε σκατά όπου και αν βρίσκονται.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Γυναίκες και υπολογιστές

Πριν ξεκινήσω, να δηλώσω το εξής: Εννοείται πως υπάρχουν και αντίστοιχοι Άντρες σ’αυτή τη συνομοταξία, οι οποίοι ντροπιάζουν το γένος και ενίοτε έχω τριφτεί κι’εγώ με δαύτους. Τα σκήπτρα όμως τα κατέχουν αδιαμφισβήτητα οι γυναίκες καθώς –με χαρακτηριστική ευκολία μπορούν να τερματίσουν την υπομονή οποιουδήποτε έμβιου όντως μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Οι υπολογιστές –γενικότερα- δημιουργήθηκαν με τη φιλοσοφία της διαδραστικότητας: Του λες «κάνε» και σου επιστρέφει *κάτι*. Αυτό το *κάτι* μπορεί να είναι αυτό που του ζήτησες, μπορεί να είναι ένα μήνυμα λάθους, μπορεί να είναι και ένα μεσαίο δάχτυλο πασαλειμμένο με γάλα καρύδας που το έχει ξεράσει αφρικανικός λεμούριος επειδή ήταν σάπια η καρύδα. Όπως και να έχει αυτό που μας επιστρέφει η υπολογιστική μηχανή είναι ένα μήνυμα το οποίο πρέπει να διαβάσουμε, να κατανοήσουμε και να δράσουμε αναλόγως με το σκοπό μας.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια με τα μοντέρνα λειτουργικά συστήματα παραθύρων (λινουξάδες κλάφτε σε καμιά γωνιά, ποτέ δε θα γίνετε η δημοφιλής παρέα των παραθυράδων και θα παραμείνετε μια κλειστή νερντοσέχτα), όταν συμβαίνει κάποιο λάθος, έρχεται πλαισιωμένο από ένα ωραίο παραθυράκι και συνήθως –ανάλογα με τη σημαντικότητά του έχει και ένα σηματάκι δίπλα. Ένα κίτρινο τριγωνάκι, ένα κόκκινο Χ, κάτι τέλος πάντων. Ο λόγος που γίνεται αυτό, είναι γιατί ο χειριστής του μηχανήματος, πρέπει να διαβάσει το μήνυμα, να κρίνει τη σημαντικότητά του (τα σηματάκια που έχουν βάλει οι προγραμματιστές συνήθως βοηθάνε) και να πράξει ανάλογα…

Και ερχόμαστε λοιπόν στο «ωραίο φύλο», το οποίο θέλει να καυχιέται πως είναι πιο λογικό και άλλες τέτοιες κουταμάρες που δε χάφτει ούτε καν ένας πεινασμένος ποντικός μέσα στον υπόνομο του Πάγκαλου, τι κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις; Να σας βοηθήσω: Μιλάει στο τηλέφωνο με τη φίλη της για το πόσο αυταρχικός ξεφτίλας είναι ο γκόμενός της που τη βαράει  και πόσο μικρό τον έχει και πόσες κατσαρές τρίχες κατάπιε χθες βράδυ, αλλά τελικά τον θέλει ακόμα γιατί έτσι είναι η αγάπη, τυφλή και ηλίθια, ενώ ταυτόχρονα πατάει ΟΚ σε ότι βγάζει ο υπολογιστής. Κάποια στιγμή βέβαια το μηχάνημα θα κλείσει ή θα μπλοκάρει, οπότε τι γίνεται; Κλείνει το τηλέφωνο με τη φίλη της και παίρνει τον πρώτο πρόχειρο friend-zoned ηλίθιο (ή κανένα συγγενή) και εκστομίζει χωρίς ίχνος ντροπής την παρακάτω φράση που μεταφέρω αυτούσια:

«Μου έβγαζε κάτι, πατούσα οκ συνέχεια, μετά μου έβγαλε ένα άλλο παράθυρο, το έκλεισα και μετά πάτησα πάνω στο Χ που βγήκε και τώρα έχει μπλοκάρει. Τι να κάνω;»

Η σωστή απάντηση εδώ είναι: «Μισό λεπτό να μασήσω φύλλα δάφνης, να καλέσω το πνεύμα του μεγάλου μανιτού, να του πουδράρω τους γλουτούς ώστε όταν αεριστεί να κάνει ωραίο εφέ, να γαργαλίσω μια ταϋλανδέζικη ακρίδα και αφού ασπαστώ και ένα ήρεμο τσιουάουα που δε φοβάται ακόμα και τη σκιά του και δεν γαβγίζει ότι βρει μπροστά του, θα ξέρω πλέον γιατί ο υπολογιστής σου σε μουτζώνει».

Η κατάληξη βέβαια είναι πάντα η ίδια: Μόλις δει το μηχανάκι κάποιος με την ελάχιστη εμπειρία και εγκέφαλο ώστε να διαβάσει τα μηνύματα λάθους, το πρόβλημα οκτώ στις δέκα φορές λύνεται πολύ γρήγορα. Το πρόβλημα βέβαια είναι όταν αυτός ο «κάποιος» χρειάζεται αμοιβή, οπότε έχουμε τη γνωστή περίπτωση «πεταμένα λεφτά» αλλά τι να λέμε τώρα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, έχω κατι φιλαράκια που αμοίβονται και διαφορετικά, οπότε είναι και win-win η φάση για όλους.

Όπως και να έχει, οι κυρίες πρέπει να ξεστραβωθούν. Όταν ο υπολογιστής φτάνει στο σημείο να θέλει τη δική μας έγκριση για να κάνει κάτι, οφείλουμε να τον «ακούμε» με προσοχή ώστε να απαντήσουμε ανάλογα. Βέβαια τι λέω τώρα, εντάξει, ξέρω, το θέμα είναι να κάνετε τη δουλειά σας όπως θέλετε εσείς χωρίς να δώσετε σημασία σε κανέναν. Γνωστό και μη εξαιρετέο. Μετά όμως μην κλαίγεστε ότι το laptop σας σέρνεται, είναι για τον …. ξέρετε ποιόν και άλλες τέτοιες ανοησίες. Οκτώ στα δέκα bloatware (μπάρες, «system checkers»-ο Lemmy να τα κάνει… κτλ κλτ) σας ρωτάνε πριν εγκατασταθούν. Απλά πρέπει να κοιτάξετε για τα μικρά γραμματάκια που λένε «όχι». Επίσης, όταν πηγαίνει κάτι στραβά, ο δύσμοιρο το μηχάνημα δεν προειδοποιεί ώστε να το ακούσει ένας θιβετιανός μοναχός που ξυρίζει μύγες και μετά συλλέγει τα μούσια τους και φτιάχνει πουλοβεράκια και σεμεδάκια. Σας προειδοποιεί γιατί θέλει την προσοχή σας ώστε αν μη τι άλλο –ακόμα και αν δεν ξέρετε τι να κάνετε- να μεταφέρετε το μήνυμα λάθους σε κάποιον που ξέρει.

Εδώ που τα λέμε, η καλύτερη λύση για εσάς είναι να σβήσετε τα laptop και να χρησιμοποιείτε τη σκοτεινή οθόνη για καθρέφτη…. Πιο κοντά στις ανάγκες σας είναι….

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι χο…. ΩΠΑ ΩΠΑ ΩΠΑ!!!! ΤΙΙΙΙΙΙΙΙ?!?!?!?!!?

Σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας;;;; Σοβαρά μιλάτε;;;; Ποιάς γυναίκας;;;; Εννοείτε αυτό το δυτικό υβρίδιο γυναίκας που αν συνεχίσει έτσι θα γίνει πιο λιμενεργάτης και από τους φορτηγατζήδες;;; Αυτή η γυναίκα έχει ανάγκη από μέρα που θα τη γιορτάσουμε κιόλας;;;

Μέχρι και τα όρθια κομπλεξοσιχάματα οι Γάλλοι, κατάλαβαν ότι δεν υφίσταται ο όρος «θεομηνία» και ότι απλώς πρέπει να «ψάξετε τη γυναίκα» (cherchez la femme -> «σερσε λα φαμ» για εμάς τους Άνω Κατωραχουλιώτες που δεν το ‘χουμε) που κρύβεται πίσω από κάθε καταστροφή, και εμείς –εδώ στη δύση- θα το γιορτάσουμε κιόλας;;;;

Αυτό το πράγμα πρέπει να είναι η μεγαλύτερη παραδοχή ήττας που έχει υπάρξει στην ιστορία. Κανονικά η συνθήκη της Γενεύης απαγορεύει να βασανίζονται οι αιχμάλωτοι αλλά εμείς επειδή μπορούμε, δεν βασανιζόμαστε ακριβώς, απλά γιορτάζουμε τον δικτάτορα, δυνάστη, κατακτητή (δεν το συνεχίζω) σαν τους χειρότερους μαζόχες που παίζουν σε κάτι γερμανικές ηθικοπλαστικές ταινίες.

Λοιπόν εντάξει, δεν αξίζει, απλά να δώσω κι’εγώ την ευχή μου για τη μέρα τούτη:

Εύχομαι στις απανταχού δυτικές γυναίκες να το γιορτάσουν παρέα μόνο με γυναίκες και όλες μαζί να είστε 1-2 μέρες πριν την επέλαση των Ρώσων για να κάνετε καλύτερο κέφι.

Άιντ’από’κει που θέλουνε και εορτασμούς….

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι πουριτανοί με τις τσόντες

Κάθε μικρή κοινωνία έχει και τα κατινοσύνδρομά της. Μόλις κάποιος κάνει κάτι πέρα από τον καθημερινό καθωσπρεπισμό και γίνει γνωστό, αρχίζουν τα ψου ψου ψου. Η συνηθέστερη αιτία για το ψου ψου ψου είναι –ποια άλλη;- η ζήλια. Όταν –δε- συνδυαστεί και με κάτι κουλά στερεότυπα όπως το παλαιότερο που άκουγα συχνά (προδίδομαι γαμώτο) «όλες οι γυναίκες είναι π..υραυλοκίνητες εκτός από τη μάνα μου» τότε ήταν που έβγαζα παρανυχίδες στα βλέφαρα και έσταζα πύον. Γιατί ως γνωστόν, η μάνα του καθενός από δαύτους, είχε τον Κρίνο στο ένα χέρι και το σταυρό στο άλλο. Η πραγματική εικόνα βέβαια είναι πως ο κρίνος ήταν γυναικολογικό ενδοσκόπιο και ο «σταυρός» στο άλλο χέρι ήταν τέσσερα ντίλντο σταυρωμένα…. Και φορούσε και φτηνή στολή καλόγριας. Κοινώς η γυναίκα ήξερε να περνάει καλά και να μην είναι ξενέρωτη σαν το γιόκα της αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

Το θέμα είναι πως μόλις μια Χ εταιρία κυκλοφόρησε κάποιες εξαιρετικά low budget παραγωγές, αρχίσανε να ακούγονται τα διάφορα σχόλια και κοσμητικά επίθετα για τις διάφορες κοπέλες που συμμετείχαν. Και καλά από τις γυναίκες, περιμένεις τέτοια συμπεριφορά. Καταρχήν είναι γυναίκες. Η απαρχή του κακού. Δεύτερον δε βλέπουν τσόντες. Τρίτον … ναι είναι γυναίκες. Οι άντρες όμως; Γιατί; Γιατί τόση διπροσωπία; Άκουσα κάτι σχόλια που ήταν τόσο υπεράνω ώστε νόμιζα ότι μιλάω με λόγιους των γραμμάτων και των τεχνών που καταδίκαζαν την κατάντια της σημερινής κοινωνίας η οποία οδηγείται σε αδιέξοδα μέσα από τις ενδοκοινωνικές ανακατατάξεις που οδηγούν στην πάλη… ώπα ώπα ώπα!!! Τι λες ρε μπούρτζο;

Δηλαδή τι απ’όλα σε πείραξε; Το ότι τις πηδάει κάποιος άλλος αυτές; Το ότι εσένα δε θα σου έδιναν σημασία; Το ότι δεν μπορείς να παίξεις εσύ εκεί γιατί είσαι και μπιζελάτος και Captain Plits;; (για όσους δεν κατάλαβαν, ο Captain Plits τελειώνει πριν καν αρχίσει…) Μήπως ότι για δέκα ώρες γύρισμα βγάλανε όσα βγάζεις εσύ σε δύο χρόνια στήνοντας σιωπηλά κώλο όπου να ‘ναι;

Και άντε, δεν ισχύει κανένα από τα παραπάνω. Δεν παίζει βέβαια, αλλά ΑΝΤΕ να το δεχτώ κι’αυτό. Το ότι τις βρίζεις όλες αυτές μπροστά μου και μόλις πας στην υγρή ποντικότρυπά σου τον βγάζεις και τον κάνεις λάστιχο βλέποντάς τες να αναστενάζουν παθιάρικα (ή και ψεύτικα, δεν έχει σημασία), τι σε κάνει; Ανώτερο Κριτικό Τέχνης; Δε νομίζω. Το πιο πιθανό είναι να είσαι ένα διπρόσωπο τσουτσέκι που το παίζει σε όλους υπεράνω χωρίς να έχει το τσαγανό να στηρίξει την …. υπερανώτητά του γιατί πολύ απλά είναι ένα κούφιο ποντικοκούραδο.

Τι ζητάω βέβαια ε; Να απενοχοποιηθεί η τσόντα και να δεχτεί ο Άντρας πως είναι μαλάκας, θέλει δε θέλει. Ε, νταξ. Ψιλά γράμματα που λένε. Παρ’όλα αυτά θα το βροντοφωνάξω: Ζήτω οι πορνοστάρ! Ζήτω οι τσόντες! Στο διάολο οι πουριτανοί!

Υ.γ. Προς τις «κυρίες» που μουρμουράνε επί μονίμου βάσεως: Αν δε θέλετε ο καλός σας να βλέπει τσόντες, να έχετε όρεξη συχνότερα και πονοκέφαλο αραιότερα καθώς και να είστε πιο δεκτικές. Αλλά τι σας λέω τώρα ε;;;

H νερντοσκατοψυχιά της ημέρας: Nέρντικο spam

Πριν από αρκετό καιρό, σκάει ένα mail στη δουλειά από ... σοβαρό άνθρωπο στην Ιρλανδία. Διαβάζω διαβάζω, διαβάζω, κάποια στιγμή φτάνω στο κλείσιμο, χαιρετίσματα, υπογραφή και γειά σας. Γειά σας;;; Όχι βέβαια! Το μάτι μου πήρε μια κουτσουλιά κάτω κάτω που φαινόταν να είναι γράμματα… Διαβάζω κι’ εκεί  λοιπόν: “Sent from my iPhone”.

…..

Εντάξει. Οι μηλαράδες είναι γνωστοί ματαιόδοξοι επιδειξίες και ο καλύτερος απ’αυτούς ανοίγει την καμπαρντίνα του μπροστά σε περιστέρια περιμένοντας «γρουγρου» θαυμασμού… Αλλά πρέπει να μου το κοπανάνε στη μάπα;;;;; ΕΜΕΝΑ;;;; ΓΙΑΤΙ;;;;

Αφού λοιπόν το κατάπια και αυτό, συνέχισα τη ζωή μου, αποδεχόμενος ότι η Apple θα ταΐσει σκατά μια μέρα τους θρησκόληπτους οπαδούς της και αυτοί θα κραυγάζουν για γκουρμέ κουζίνα.

Μέχρι που ένα βράδυ, διαβάζοντας το αγαπημένο μου forum βλέπω ένα post να έχει μια αντίστοιχη κουτσουλιά στο τέλος: “Sent from my Galaxy S (/tab pad σερβιέτα, χέστηκα!!)”…

Ε ΟΧΙ!!!! ΑΥΤΟ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ!

Τους μηλαράδες τους καταλαβαίνω. Είναι το γνωστό κομπλεξ κατωτερότητας που έχουν και οι κάγκουρες που μόλις δουν δύο ωραία πόδια στο φανάρι, μαρσάρουν το κωλοφτιαγμένο zastava για να ακούσει η γκόμενα το βρυχηθμό από μια σπασμένη μηχανή που χάνει λάδια από παντού και να της τρέξουν τα ζουμιά. Οι υπόλοιποι;;;; Θύματα όλοι;;; Καγκουρέψαμε και τη δείχνουμε όπου να ‘ναι;;; Γιατί; Τι πήγε στραβά στον κόσμο;;;

Ε, το κατάπια και αυτό γιατί η καγκουριά (όπως και η μαλακία) είναι δικαίωμα οπότε σαν βαθιά δημοκρατικός μεγαλόψυχος κουτσομπόλης το άφησα να περάσει.

Μέχρι που χθες, έσκασε στη μάπα μου η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής:

Πάνω που διαβάζω ένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ email και ενώ είμαι έτοιμος να αγνοήσω την γνωστή κουτσουλιά, η άκρη του ματιού μου παρατήρησε ότι η κουτσουλιά είχε άλλο σχήμα και το κακό μου μυαλό με υποχρέωσε να πάω και να διαβάσω –ενώ προφανώς δεν ήθελα….

troll@droid :-)

ΣΟΒΑΡΑ?!?!?!?! CUSTOM ΣΠΑΜΑΡΙΣΜΑ?!?!

Οκ τέλος. Είστε άχρηστοι spammers. Καταναλώνετε πόρους που ΔΕΝ έχουμε. Κόφτε το. Βάλτε τη ματαιοδοξία σας πίσω στα παντελόνια σας γιατί πέραν του ότι την έχετε ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ και ΑΧΡΗΣΤΗ (τη ματαιοδοξία σας) μας είναι και ΑΠΕΙΡΩΣ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ. Και βρωμάει.

Sent from my desktop pc

Η σκατοψυχιά της ημέρας:

Smartάκηδες που παρκάρουν κάθετα.

Μπαίνεις στην Καλλιθέα, βρίσκεσαι σε κάτι στενάκια χωρίς φως, χωρίς αέρα, χωρίς μέλλον και χωρίς ζωή, με εκατέρωθεν παρκαρισμένα, που κάνουν τα στενά της Πλάκας να φαίνονται εθνικές οδοί. Κι’εκεί που πασχίζεις να φύγεις όσο πιο γρήγορα γίνεται ώστε να ξαναβγεις στη ζωή, ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου να ξεπροβάλλει από τα παρκαρισμένα, μια μούρη smart που περιμένει να φάει κλώτσο από τον Αλέφαντο και να γίνει σκόνη και θρύψαλα στα πόδια του Κορκολή.

Smartάκηδες;;; Εντάξει, καλό αμαξάκι ΠΟΛΗΣ το smart, δε λέω, βέβαια εσείς νομίζετε ότι μπορείτε να πάτε με πάνω από 80 αλλά αυτό είναι για άλλη μέρα. Όμως το παραμύθι που σας πούλησαν ότι το μήκος ενός smart είναι ίδιο με το πλάτος ενός κανονικού ΙΧ, είναι ΠΑΡΑΜΥΘΙ. ΠΑ-ΡΑ-ΜΥ-ΘΙ. Δεν μπορείτε να παρκάρετε κάθετα ΠΟΥΘΕΝΑ γιατί εξέχετε περισσότερο από όσο νομίζετε και θυμίζετε ξανθοκακοπαρκαρισμένα Atos στην Καισαριανή.

Την επόμενη φορά που θα πετύχω smart κάθετα, θα βγάλω από το αμάξι το βενζινοαλυσοπρίονο που φυλάω για το zombie apocalypse και θα κόψω ότι περισσεύει από τα υπόλοιπα παρκαρισμένα, οπότε σας βλέπω να μένετε με τα καθίσματα στο χέρι.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι νέρντουλες της άνοιξης

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, αρχίζει πάντα η ίδια συζήτηση, μ’εμάς τους καλούς και ευγενείς ανθρώπους να ευχόμαστε καλή άνοιξη και τους καρατελειωμένους σκοταδόψυχους νεκρωμένους (απλά δεν το ξέρουν)  εποχιακούς τεχνοκράτες-νερντοφονταμεταλιστές να μουρμουράνε πως την άνοιξη τη σηματοδοτεί η εαρινή ισημερία που φέτος είναι στις 47 του μήνα και κάτι άλλες ανούσιες κουταμάρες.

Λοιπόν για να μη βρείτε σκυλόσκατα στο μαξιλάρι σας το βράδυ που θα κοιμηθείτε (έχω πρόθυμο σκατόψυχο σκύλο έτοιμο να σας στολίσει), ελάτε στα σύγκαλά σας και σταματήστε να μπουρδολογείτε τουλάχιστον όταν είμαστε εμείς μπροστά.

Αν θέλετε, πάρτε το χειμώνα σας, βάλτε τον στις αποσκευές σας (και όχι εκεί που φανταζόσασταν ότι θα σας πω) και τραβάτε τσίτσιδοι, φορώντας άρομα Au De Brizole Filette no8 και κάνοντας παρέα με πεινασμένους λύκους, στα χιονισμένα βουνά της Νορβηγίας.

ΕΔΩ ΗΡΘΕ Η ΑΝΟΙΞΗ (τελεία)