Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η μπανιέρα με την κολόνια

Εντάξει, η ιστορία είναι γνωστή κάποιοι ευρωπαίοι (ονόματα δε λέμε) κάπου στη Γαλλία δεν έκαναν ποτέ μπάνιο, οπότε με κάποιο τρόπο έπρεπε να καλύψουν τη μυρωδιά ψόφιας μολυσμένης πληγής, εκεί στην ευρωπαϊκή Γαλλία (που δε λέμε που είναι για να μην τους προσβάλλουμε). Έτσι λοιπόν, γεννήθηκε η ιδέα (εκεί στην ευρωπαϊκή Γαλλία) του πρόσθετου και απόκοσμου αρώματος, το οποίο μπορεί να μην έχει καμία μα καμία σχέση με τη μυρωδιά του ανθρώπινου σώματος.

Και φυσικά, όπως όλες οι πανούκλες, μετεξελίχθηκε με το πέρασμα των αιώνων. Ενώ βέβαια στην ευρωπαϊκή Γαλλία (που για λόγους ευθιξίας δε λέμε που είναι) εισήγαγαν την ιδέα του μπάνιου, παράλληλα κατάφεραν να εξάγουν την ιδέα του αρώματος και να μολύνουν τον υπόλοιπο κόσμο.

Εντωμεταξύ, για κάποιο καιρό, η ιδέα του να φοράς μια απόκοσμη τσίκνα, είχε περιοριστεί μόνο σε γυναίκες. Πλέον αυτό είναι λαστ γιαρ και υπάρχουν και αρώματα για τον «άντρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ». Εννοείται βέβαια πως μιλάμε για βουτυρωμένους χλιμίτζουρες που έχουν τόση σχέση με το αντρικό γένος όση η Ναταλία Γερμανού με την παρθενιά της αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

Στο προκείμενο τώρα, την περασμένη Δευτέρα, καθόμουν με φίλο στο πεζοδρόμιο της Μεσογείων, με τα καυσαέρια σε πρώτο ρόλο να γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Εκεί που μιλούσαμε, ξαφνικά ο αέρας αλλάζει και από καυσαερίλα, αρχίζουν να έρχονται κάτι απόκοσμα φρούτα του δάσους και παπάγιες… Κοιταχτήκαμε γιατί όντως ήταν παράξενη η αλλαγή. Δεν περνάνε μερικά δευτερόλεπτα και εμφανίζεται δίπλα μας μια ευγενέστατη κοπέλα που μας ρώτησε κάτι στο οποίο δεν μπορούσαμε να απαντήσουμε γιατί η ένταση της μυρωδιάς, είχε νεκρώσει τα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Αφού λοιπόν –με δάκρυα στα μάτια- της είπαμε ότι δεν γνωρίζουμε αυτό που μας ρωτάει (για να προλάβω τους σκατόμυαλους, όχι, δεν έκανε καμάκι, για άλλον είχε έρθει), η –ευγενέστατη κατά τα άλλα- κοπέλα, έφυγε σιγά σιγά, αφήνοντας εμάς τους δύο να κοιταζόμαστε στα μάτια, άναυδοι, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι που ζουν τον ανεκπλήρωτο έρωτά τους κάνοντας διακοπές σε εύκρατα κλίματα. «Σκατοψυχιά» μου είπε…. «Μπορώ να το πλαισιώσω» του απάντησα και συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε χωρίς να μπορούμε να μιλήσουμε παραπάνω….

Εντάξει, δεν έχω την απαίτηση να μπορεί να ανεχτεί κάποιος τη δική μου μυρωδιά μετά από τρίωρη πρόβα, αν και έχουν υπάρξει και τέτοιοι άνθρωποι –πήραν και παράσημο- αλλά ρε γαμώτο μου δηλαδή, είναι ανάγκη το μέτρο να χάνεται και σε αυτό; Δηλαδή όταν σας λένε «φοράω άρωμα» εσείς τι καταλαβαίνετε; Ότι πρέπει να τσιτσιδωθείτε μπροστά στον άμοιρο τον καθρέφτη που θα σας δει σε όλο σας το μεγαλείο και θα παλεύει με τα υπαρξιακά του για να μη σπάσει και θα γυρίσετε το μπουκάλι της κολόνιας ανάποδα πάνω από το κεφάλι σας;

Το γεγονός ότι έχετε κάψει τα μαλλιά σας με τις βαφές, το δέρμα σας από τον ασβέστη που φοράτε, τα μάτια σας από τα «μάτια» που φοράτε, τα νύχια σας από τα νύχια που φοράτε και τη μύτη σας από τις τσίκνες που φοράτε, δε σημαίνει ότι οι δικές μας μύτες φταίνε σε τίποτα.

Αν και την ξέρω εγώ την απάντηση… Θα αρχίσω να φυλάω σε μπουκαλάκια τον ιδρώτα μου από τις πρόβες και θα του προσθέτω φερομόνες… Θα με μυρίζει η άλλη, θα ξερνοβολάει αλλά θα έρχεται κοντά μου χωρίς να ξέρει το γιατί… ΑΝΤΡΙΛΑ ΛΕΜΕ.

Η σκατοψυχιά της ημέρας:

 Πενηντάρες terminator

Πριν από μερικές μέρες, είχα ασχοληθεί με κάτι σάψαλα που νομίζανε πως είναι 20 χρονών. Μετά από μια πρόσφατη «εμπειρία», θυμήθηκα το άλλο άκρο (γνωστό πως οι γυναίκες είναι των άκρων) της κατάστασης.

Δεν έχει σημασία το που, ή το πώς ή το πότε αλλά βρέθηκα μούρη με μούρη με μια κυρία η οποία ήθελε να με επιπλήξει για κάτι (δίκιο είχε, δεν έχει σημασία τι) και ξαφνικά ανακαλύπτω πως έχουν κλείσει τα αφτιά μου διότι δε με ενδιέφερε αυτό που μου έλεγε και απλά παρατηρώ το παρουσιαστικό της.

Τα μαλλιά της ήταν το γνωστό γκριζόμαυρο κοντό συρματόπλεγμα που αν το είχε ο αμερικάνικος στρατός δεν θα ξαναχρειαζόταν ποτέ πια barb-wire. Τα μάτια της ήταν βλοσυρά και κεραυνοβόλα (όχι δεν της είχα σκοτώσει το poodle), τα φρύδια της κουτσα-στραβά βγαλμένα σε στυλ «είμαι κακιά και έχω και κακά φρύδια» και φυσικά κακοζωγραφισμένα για να συμπληρώνουν την εικόνα, ενώ η μύτη της γεμάτη ρυτίδες και τρίχες, κακιασμένες κι’αυτές, ρουθούνιζε φωτιά , το δε στόμα της ήταν κάτι σαν ημισφραγισμένος υπόνομος που ξερνοβολούσε λογιών λογιών ακαθαρσίες (γνωστά και ως βρωμόλογα), τα δε δόντια της ήταν χρυσά, ασημένια, σκουριασμένα, μια πανδαισία χρωμάτων, παρέα με μπόλικη πέτρα και κιτρινίλα για φινίρισμα.

Η τύπισσα είχε παραπανίσια κιλά και κάτι μαστάρια που η μαστοθήκη που τα κρατούσε, έκλαιγε γοερά φωνάζοντας «πάρτε με από δω, η συνθήκη της Γενεύης απαγορεύει αυτά τα πράγματα!!!!».

Θα μπορούσα να προβώ σε εκτενέστερη περιγραφή, αλλά δεν έχει νόημα να το τραβήξω. Νομίζω η εικόνα είναι σαφής.

Το ερώτημα όμως παραμένει… Ποια αρρώστια είναι αυτή που χτυπάει τις γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση και ξαφνικά ξυπνάνε ένα πρωί και αποφασίζουν να μεταμορφωθούν σε αυτά τα αποκρουστικά όντα που θα φοβόταν ακόμα και ο ίδιος ο βελζεβούλης να τους δώσει το χέρι;

Ειλικρινά δεν μπορώ να δώσω απάντηση αλλά κάνω διπλή έκκληση: Μια στους γιατρούς να βρουν φάρμακο σίγουρα και μία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Ειρήνης να βρει καμιά εγκαταλελειμμένη μάντρα αγριόσκυλων και να αρχίσουν να τις μαζεύουν εκεί. Είμαστε πολύ τρυφερά όντα εμείς οι άνθρωποι για να μας δυναστεύουν σαπιόγριες.

To παραπάνω, αποτελεί και μια ευχή για τη

που σήμερα γιορτάζει και τα γενέθλιά της! Τα χρόνια μου πολλά στο πιο φωτεινό χαμόγελο της νύχτας και ότι ποθείς!!!! (Α και τώρα ξέρεις πώς να ΜΗ γίνεις, όταν έρθει εκείνη η ώρα….

H σκατοψυχιά της ημέρας: τεχνητό μαύρισμα…. Στην Ελλάδα….

Ξυπνάς το πρωί, πας να μπεις στο αυτοκίνητό σου και αντικρίζεις το τζαμι σου να έχει ένα χαλί από διαφημιστικά από τη μια άκρη ως την άλλη. Παίρνεις λοιπόν τη σκούπα και αρχίζεις να στέλνεις στον κάδο ανακύκλωσης… Κλειδαρας Ο Αλκετ Ριζάι. Σχολές αισθητικής και μακιγιάζ by Ntora Mpakogianni. Vegan-οταβέρνα διαίτης ο Πάγκαλος. Εκπαιδευτής σκύλων η Πάολα. Ξεκωλάδικο της Καλλιθέας, το ντόμπερμαν με το στρινγ. Club 22 Πάμε Κιάμο (ναι ναι! Να πάμε να πάμε!!). Εσωτερικές αναζητήσεις, αυτοτιμωρία και κλαψομουνιά ο Παντελίδης. Tanning salon η γύφτισα χαρτορίχτρα… Ώπα ώπα ώπα. Μισό λεπτό γιατί έβγαλε παρανυχίδα ο εγκέφαλός μου. Tanning salon;;;

Κάτσε να δεις…  Στη Νορβηγία δεν είμαστε… Στη Ρωσία δεν είμαστε… Στην Αγγλία … να πάνε να ψοφήσουν όλοι τους αλλά κι’εκεί δεν είμαστε…. Τι στο διάολο… Δεν πιστεύω να βρισκόμαστε στην Ελλάδα έτσι; Εννοώ τη χώρα με τις 300 μέρες ηλιοφάνεια… Που μόλις αρχίσουν οι ζέστες τρέχουν όλοι να βάλουν τα air condition που σε λίγο θα μετρώνται σε GigaBTU. Που όλοι κλαίγονται ότι πρέπει να αλλάζουν 38 πουκάμισα τη μέρα γιατί ιδρώνουν -τι στο διάολο έχουν με τον ιδρώτα ποτέ δεν κατάλαβα –κουνιέσαι, ιδρώνεις και τέλος. Φυσική ανάγκη είναι και αυτό.

Γυρίζω σελίδα γιατί η γκόμενα με το παραφουσκωμένο στήθος που η Goodyear χρησιμοποιεί σαν πρότυπο για την ανάπτυξη ελαστικών στην F1, μου έχει κάνει παρακέντηση στην ίριδά μου, και τι να δω: Ένας φουσκωτός Λούλης (ο Θ. Ανδρεάδης έψαχνε τη Λούλα, εμένα μου βγήκε ο Λούλης…) που τεντώνει τις μασχάλες του μπας και καταφέρει να τις μυρίσει για να πάρει δύναμη.

Εντάξει. Η κοινωνία μας δεν έχει καμία σωτηρία. Άντε και πες ότι τις γυναίκες μπορώ να τις καταλάβω γιατί πηγαίνουν σε τέτοια μέρη… Είναι ματαιόδοξες, ανασφαλείς, παράλογες, άμυαλες και σπάταλες (α και γκρινιάρες… μην ξεχνιόμαστε). Οι άντρες ρε γαμώ το κέρατό μου γιατί; Τι πήγε στραβά από τότε που ο Beckam λανσάρισε την κρέμα νυχτός για άντρες και πηδήχτηκε το αντρικό γένος με το μετροσεξουαλισμό;; Δηλαδή πάει; Γίναμε όλοι ξαφνικά λαλάκηδες και προσπαθούμε να μοιάσουμε και στα υπόλοιπα στις γυναίκες;

Και τελικά ποιο στο διάολο είναι το νόημα αυτών των «μαγαζιών»; Το χειμώνα το να είσαι μαυρισμένος, είναι σαν να έχεις λουστεί υπόνομο γιατί χάλασε το καζανάκι του από πάνω την ώρα που έβαζες κρέμα μεσημεριού. Το καλοκαίρι είναι το πιο ηλίθιο έξοδο που μπορεί να κάνει κάποιος γιατί απλά αρκεί να ανέβει στην ταράτσα του κτηρίου του και να κάτσει εκεί….

Παραλογισμός. Όργιο παραλογισμού βασικά. Αλλά βέβαια, τι να περιμένει κανείς από ένα μάτσο ξέφραγων ακατοίκητων αμπελιών που όλο κλαίγεται για τη ζέστη και θέλει να μετακομίσει στη Νορβηγία αλλά θέλει να έχει μαζί του ένα solarium γιατί το μαύρισμα μέσα στο καταχείμωνο είναι in.

Έτσι και πιάσω κανένα γνωστό μου να τρέχει σε τέτοια «μαγαζιά», θα πάω να γεμίσω σπρέυ σε χρώμα τσιρλιπιπί και την επόμενη φορά που θα τον δω θα το φάει στα μάτια και ας κλαίει σαν τον Πλούταρχο.