Η επιστροφή του metrosexual

Εδώ και αρκετό καιρό λέω ότι τα αρσενικά (Άντρες δεν τους λες) έχουνε παλαβώσει και έχουν γίνει χειρότερα από χαζογκόμενες. Οι ανασφάλειες έχουν χτυπήσει κόκκινο και πλέον αυτά που κοροϊδεύαμε κάποτε για τις bimbos που ήταν βγαλμένες από καλούπι (ξανθιά με πλούσιο εσωτερικό κόσμο στο ύψος του μπούστου), τώρα πια έχουν περάσει και στον αρσενικό πληθυσμό, καθιστώντας τον κάτι χειρότερο από αμοιβάδα με συλλογικό νου.

Ήδη μπορώ να μαντέψω τον εύκολο αντίλογο ο οποίος κινείται στα πλαίσια του «Γιατί είναι κακό να περιποιείται ένας «άντρας» τον εαυτό του;» και το άλλο κλασικό που προέρχεται από το γυναικείο πληθυσμό –και βγαίνει με περισσή χαιρεκακία- «Ξέρετε τι περνάμε εμείς; Γιατί να μην κάνετε κι’εσείς κάτι ανάλογο;»

Νταξ, για τους κυρίους που θεωρούν ότι ένας Άντρας πρέπει να περιποιείται τον εαυτό του σε βαθμό γκόμενας, η απάντηση είναι απλή και έρχεται με τη μορφή ερώτησης: «Όταν ξυρίζεις τα πόδια σου, νιώθεις πιο ευάλωτη από ποτέ;». Αντιστοίχως για τις κυρίες που νομίζουν ότι τώρα ήρθε η ώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω (γειά σου ρε Πανούλη), ένα έχω να τους πω «Κανείς δε σας ζήτησε να τα κάνετε τις υπερβολές που κάνετε. Απλώς τις κάνατε για να καλύψετε τις ανασφάλειές σας, καλομάθατε αυτούς που έχετε δίπλα σας και τώρα ταλαιπωρείστε χωρίς λόγο. Ούτως ή άλλως, κάτι φυσικά όμορφο δε χρειάζεται πολλά-πολλά, εκτός αν έχει τις ανασφάλειες ενός τσιουάουα και έναν ηλίθιο «σύντροφο» δίπλα του που ζηλεύει». Βέβαια επειδή σας αρέσουν και οι ισοπεδώσεις, πάρτε και το σεξιστικόν του πράγματος: Οι τρίχες (πρόσωπο, πόδι, κτλ) στη γυναίκα αντροφέρνουν και πρέπει να φύγουν –με κάποιον τρόπο-. Είναι μια περιποίηση που έγινε λίγο «εκ των ουκ άνευ». Στον άντρα, προφανώς αντροφέρνουν κι’εκεί, οπότε πρέπει να τις βγάλουμε ε;

Γενικότερα το να ορίσεις το που σταματάει το όριο της «νορμαλ» περιποίησης στον Άντρα και τον καθιστά χαζογκόμενα, είναι λίγο δύσκολο, καθώς δεν υπάρχουν αντικειμενικές σταθερές. Η μοναδική προσέγγιση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι σεξιστική και να τη στηρίξει στον τρόπο και την εποχή που μεγάλωσε. Γενικότερα όμως υπήρχαν Άντρες που ήταν αδιαμφισβήτητοι και στάθηκαν διαχρονικά. Sean Connery. Σήμερα, αντίστοιχα ποιόν έχετε να μου αντιπαραβάλλετε; Στην καλύτερη τον Statham, που κι αυτός ακόμα ενώ είναι Άντρας, δε θα αντέξει στο χρόνο γιατί απλώς του λείπουν κάποια λίγα πραγματάκια.

Έτσι και στην περίπτωσή μου λοιπόν, όντας δηλωμένος και αμετανόητος σεξιστής, παίρνω σαν μέτρο σύγκρισης την εποχή που μεγάλωσα, κατά την οποία κάποια πράγματα ήταν διακριτά αλλά –φυσικά- υπήρχαν και μειονεκτήματα, όπως καταστάσεις όπου έβλεπες γυναίκες περιποιημένες και κυρίες, δίπλα σε κάτι ουρακοτάγκους που το είχαν σκάσει από βόθρο οίκου ευγηρίας. Και φυσικά επειδή ο περισσότερος κόσμος λειτουργεί και καταλαβαίνει μόνο με τα άκρα και τίποτα ενδιάμεσο, η απάντηση στο άκρο του ουρακοτάγκου, είναι να πάμε στο άλλο άκρο της λουλουδωτής χνουδοκουνίστρας που ξυρίζει τα πόδια της. Δεν υπάρχει δηλαδή ένα ενδιάμεσο περιποίησης όπου ο Άντρας δε χρειάζεται να πασαλειφτεί με κρέμα νυκτός για να μπορεί να δείχνει αρρενωπός.

Όλα αυτά φυσικά, ξεκίνησαν από ένα πρόσωπο, τον Beckham ο οποίος ενώ ήταν ωραίος από καλούπι, έκανε παχυλά συμβόλαια με διάφορες εταιρίες και λανσάρισε ένα τύπο «άντρα» που δεν ντρέπεται να φροντίσει τον εαυτό του.

Παρενθετικά εδώ, να θυμίσω ένα από τα ελάχιστα memes που κυκλοφορούν εδώ στα σόσιαλ μύδια (clopyright by Σίλας Σεραφείμ) και περιέχει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό σοβαρότητας και αλήθειας, είναι αυτό που λέει «σκεφτείτε πόσες βιομηχανίες θα έκλειναν αν οι γυναίκες ξαφνικά ένιωθαν ασφάλεια με τον εαυτό τους και το σώμα τους». Πόση, μα πόση αλήθεια περιέχει αυτή η δήλωση… Διότι φυσικά τι έχει γίνει μέχρι τώρα; Ο κόσμος της μόδας (και όχι μόνο) έχει λανσάρει πρότυπα τα οποία καταπιέζουν όσο δεν παίρνει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση ενώ παράλληλα γεμίζουν τα μυαλά τους με ανασφάλειες, τις οποίες καρπώνονται στην τσέπη τους. Επειδή όμως ο τομέας των γυναικείων καλλυντικών έχει λίγο-πολύ κορεστεί, ποιο είναι το επόμενο βήμα σε μια αγορά που είναι εντελώς παρθένα; Μα φυσικά ο αντρικός πληθυσμός.

Η συνταγή είναι γνωστή πλέον και η συγκυρία την ευνοεί όσο ποτέ άλλοτε. Οι γυναίκες νομίζουν ότι θέλουν να το παίξουν κυνηγοί αλλά στην ουσία ακόμα περιμένουν να τις διεκδικήσουν, τα αρσενικά γενικότερα έχουν χάσει το μπούσουλα γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν και αντί να υιοθετήσουν μια τακτική και να την ακολουθήσουν, περιφέρονται άσκοπα στις δύνες της μόδας, οπότε λοιπόν, ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά; «Δεν προσέχετε αρκετά τον εαυτό σας, γι’αυτό δεν είστε επιθυμητοί».

Και έτσι απλά καταλήγουμε να βλέπουμε αρσενικά να ξυρίζουν τα πόδια τους, το στέρνο τους και γενικότερα να συμπεριφέρονται σαν γκόμενες. Έτσι απλά. Σαν γκόμενες. Με την κακή έννοια. Ο γυναίκες λοιπόν που παίρνουν τώρα την εκδίκησή τους, ακολουθούν με τη σειρά τους και αυτές τις επιταγές αυτής της καινούριας «μόδας» (μα τι παράξενο να ακολουθούν γυναίκες τις επιταγές της μόδας…) και ζητάνε από τους Άντρες να περάσουν από τα ίδια –στην ουσία- που έχουν περάσει αυτές για να γίνουν επιθυμητές, όπως τουλάχιστον νομίζουν. Δείχνεις ένα στέρνο που έχει κάποια τριχοφυΐα και η απάντηση είναι «άει ξυρίσου ρε!». Τι λες βρε εμπριμέ σαλοπέτα που θα πάω να ξυριστώ εγώ επειδή εσύ δεν ξέρεις τι θα πει Άντρας;

Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ότι τα πιο ανασφαλή αρσενικά (κοινώς Άντρες που δεν έχουν πυγμή) ακολουθούν σαν τους χαχόλους τις επιταγές της μόδας, που επιβάλλουν συγκεκριμένο κούρεμα -ξούρα με τσουλούφι από πάνω-, γενάκι καλοσχηματισμένο για να δίνουμε την ψευδαίσθηση του μπρουταλ, επειδή προφανώς το κανονικό μπρουταλ δεν το αντέχει καμία, οπότε βολεύεται με την ψευδαίσθησή του (τι να λέει αυτό άραγε για το γυναικείο πληθυσμό…) και οι πιο τολμηροί, αρχίζουν την ολική ξούρα σώματος και όπου βγάλει. Γιατί εκεί καταντάς όταν δεν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου και δεν έχεις να επιδείξεις τίποτε παραπάνω από ένα εξωτερικό κέλυφος το οποίο γίνεται αρεστό χωρίς λόγο και αιτία.

Μετά βέβαια από όλα αυτά, παραμένει το ερώτημα: «Και πως βάζεις ένα «αντρίκιο» όριο της περιποίησης για να ξεχωρίσεις από τον «γυναικωτό ή την τζιβιλοτζιβιτζιλού,  μαϊμού που χτυπάει το δελφίνι και ξεχνουδιάζει τα ροδάκινα…;»

Το έγραψα και νωρίτερα. Είναι δύσκολο. Σε μια προσπάθεια να δω το θέμα από μια ορθολογική πλευρά, μπορώ να πω πως κατά τη γνώμη μου η προσέγγιση της περιποίησης δεν πρέπει να αγγίζει τα άκρα –όπως και κάθε άλλη συμπεριφορά. Το τι ορίζεται ως άκρο, είναι εύκολο να το δει κανείς, αρκεί να βάλει με το νου του περιστάσεις. Σκεφτείτε οι κυρίες να βγείτε με τον δικό σας και να έχει βάλει περισσότερη «βάση» από εσάς γιατί η λιπαρή του επιδερμίδα κάνει πολλές αντανακλάσεις. Ομοίως σκεφτείτε να δείτε ένα πρωινό την αγαπημένη σας αδιάβροχη Waterfast Lash της Mac να έχει τελειώσει, γιατί ο δικός σας θέλει λίγο πιο πλούσιες βλεφαρίδες όταν σας πεταρίζει τα ματάκια του. Ή ακόμα καλύτερα να σας φιλάει με το δικό σας φλογερό κόκκινο του Lipfinity της Max Factor στα χείλη. Για να μην πούμε για τις νύχτες που θα κάθεται δίπλα σας στον καθρέφτη να απλώνει τη δική σας ενυδατική της apivita (διαλέγει φυτικά καλλυντικά γιατί έχει και οικολογική συνείδηση έτσ’ ; ), γιατί το καυσαέριο είναι και λίγο ταλαιπωρία για το δέρμα. Ή που θα κάθεστε παρέα στη μπανιέρα τυλιγμένοι με πετσέτες μέχρι το μπούστο και οι δύο και αντί για την σωστή ενασχόληση στο ντους, θα κάνετε peeling στις φτέρνες για να φύγει η νεκρή επιδερμίδα. Και φυσικά, ούτε λόγος για την αιώνια διαμάχη για το ποιο ξυραφάκι με τρεις λεπίδες ξυρίζει καλύτερα τις γάμπες: το venus ή το mach 3; (προφανώς και μόνο Gillette!) Το Θα μπορούσε επίσης να δανείζεται εκείνο το ωραίο strapless σουτιενάκι της Victoria’s Secret, που σας είχε κάνει και δώρο, επειδή τελευταία έχει βάλει κιλάκια και εκεί λίγο στο στέρνο περισσεύει λίγο και τον κάνει να νιώθει άβολα...

Και όσες θεωρείτε τα παραπάνω «προοδευτισμό» και ανοιχτομυαλιά, απλά έχετε το ίδιο μυαλό με τα κοριτσάκια που νομίζουν ότι τα τζην μέχρι τον αφαλό είναι μόδα του 2014. Όχι. Δεν είναι προοδευτισμός αυτό. Είναι αλαλούμ.

Γενικότερα όμως ακόμα και αυτή η τάση του metrosexual δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μόδα. Όπως λοιπόν με όλες τις μόδες, όταν βλέπεις κάποιον ή κάποια να ακολουθεί τυφλά τις επιταγές των, αυτομάτως μπορείς να διακρίνεις την ανασφάλεια που τους πιέζει να προσπαθήσουν να ανήκουν σε ένα ευρύτερο σύνολο μπας και γίνουν αποδεκτοί. Γιατί στην ουσία, αλλάζεις την εμφάνισή σου, όχι με γνώμονα την προσωπικότητά σου, αλλά με γνώμονα το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο το οποίο προσπαθείς να γίνεις αποδεκτός. Αυτό λοιπόν ακούγεται μεν λίγο ελιτίστικο (απεχθάνομαι οριζοντίως και καθέτως τον ελιτισμό καθώς είναι μια μορφή ρατσισμού) αλλά δείχνει αδύναμη προσωπικότητα και αυτομάτως μηδενίζει αυτό που αποκαλούμε διαφορετικότητα του ατόμου.

Γιατί –έτσι απλά- δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος είναι «μοναδική προσωπικότητα» ενώ την ίδια στιγμή επιδιώκει να αφομοιώνει –σε παθολογικό βαθμό- επιταγές του κοινωνικού συνόλου στο οποίο θα ήθελε να ανήκει. Αν όντως έχεις προσωπικότητα, υποστήριξέ τη.

Και ναι, μπορεί κάποιος –ως προσωπικότητα- να είναι «χαμαιλέοντας» αλλά τουλάχιστον προσωπικά διαφωνώ και δεν το βλέπω έτσι. Τον βλέπω σαν τσιουάουα. Με ροζ φιογκάκια. Και μπικουτί. Και τσιμπιδάκι στο λουρί. Και τρεντομοδάτο πουλοβεράκι. Που γαβγίζει συνέχεια.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η ελληνίδα μάνα

Πριν ξεκινήσω, να ξεκαθαρίσω κάτι: Είμαι δεινός οπαδός της «μεσογειακής» οικογένειας που κρατάει τους δεσμούς και ας γίνεται υπερβολική τις περισσότερες φορές. Αυτό το πρότυπο της βόρειας Ευρώπης και της Αμερικής «Α, έχω παιδί …ναι… άντε να γίνει δεκαοχτώ να ξεκουμπιστεί από ‘δω μέσα» με απωθεί, με εκνευρίζει και αποτελεί έναν παραπάνω λόγο για να τους βρίζω όλους αυτούς εκεί πάνω. Αυτό για αρχή.

Τι λέγαμε; Α. Eλληνίδα μάνα. Δύο λέξεις, ατελείωτες έννοιες. Όποιος τις ακούσει, οι πρώτες λέξεις που του περνάνε από το μυαλό είναι καθημερινά πράγματα όπως ζακετάκι, φαγητό, μουρμούρα, γκρίνια και άλλα. Η ελληνίδα μάνα όμως δεν είναι κάτι τόσο απλό που απλά συγχέεται με τέτοιες ποταπές έννοιες. Είναι κάτι το υπερβατικό. Είναι κάτι πέρα από τα όρια κατανόησης που μπορεί να έχει ένας κοινός νους. Είναι απλά πιο μακριά.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ελληνίδα μάνα κατάφερε να είναι παγκοσμίως γνωστή και να αποτελεί εξαγώγιμο προϊόν ακόμα και για το hollywood. Γενικότερα πρόκειται περί μιας Ιδέας η οποία δύσκολα μπορεί να οριστεί από τις απλές καθημερινές λέξεις. Μια Ιδέα που στέκεται μόνο σε υπερφυσική διάσταση, καθώς η ελληνίδα μάνα μπορεί να επιδείξει υπερφυσικές δυνάμεις που δεν συναντώνται στη φύση.

Μιλάς ψιθυριστά σε τρίτο άνθρωπο και ξαφνικά ακούγεται η φωνή της ελληνίδας μάνας που είναι τρια δωμάτια –με κλειστές τις πόρτες- πιο πέρα, να σου απαντάει κάτι σε στυλ «στα ‘λεγα εγώ αλλά δε με άκουγες» ή π.χ. έχεις βγει βόλτα με κάποιο θηλυκό και παρουσιάζεται μπροστά σου ντάμα μπαστούνι κρεμάμενη από αναρριχητικό γάντζο από παραπλήσιο εικοσαόροφο κρατώντας μια ζακέτα, γκρινιάζοντας ότι θα κρυώσεις και στο τέλος –για να βάλει και το κερασάκι στην τούρτα- σου θυμίζει ότι δεν είναι σωστό το σεχ (με Χ) χωρίς προφυλάξεις. Γενικότερα δηλαδή μιλάμε για γεγονότα που σε ωθούν στον αυτοτραυματισμό με τάσεις αυτοκτονίας…

Ξεκινώντας μια άλλη προσέγγιση, αυτή του γιού, μπορώ να πω με σιγουριά οτι η ελληνίδα μάνα πάσχει από οιδιπόδειο. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τις κόρες γιατί έχουν τελείως άλλη σχέση και ως γνωστόν καμία γυναίκα δεν "πάει" άλλη γυναίκα. Αντίθετα με τους πατεράδες που στα μάτια του γιου, βλέπουν το κολλητάρι τους που θα μιλάνε για μπάλα, αμάξια και άλλες χαζομάρες. Όταν όμως η ελληνίδα μάνα κάνει το γιό, εκεί το κοντερ τερματίζει. Τον ερωτεύεται. Τελεία και παύλα. Το παιχνίδι είναι χαμένο τελείως για το γιο και το μόνο που μένει είναι κάτι λεπτομέρειες για το πόσο έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα μαζί του. Μη χαχανίζετε και με περνάτε για ανώμαλο, έτσι είναι. Και είναι πολύ απλό το γιατί: Ο γιός είναι ο μοναδικός Άντρας στη ζωή μιας γυναίκας που κυριολεκτικά μπορεί να τον κάνει οτι θέλει και να τον διαμορφώσει όπως θέλει. Κάτι που δε θα καταφέρει να κάνει ποτέ στον Άντρα-σύζυγο της γιατί τον έχει ήδη διαμορφώσει άλλη γυναίκα και δη η μάνα του. Ακούγεται τρομακτικό. Και όμως είναι. Από τις στυλιστικές επιλογές, όπου ποιός δεν έχει αισθανθεί άπειρο ρεζιλίκι βλέποντας παιδικές του φωτογραφίες, μέχρι και τη συμπεριφορά όπου πάει να προσάψει στο γιό τη γυναικεία κακοψυχία που τη διακατέχει. Εκεί μόνο ο πατέρας μπορεί να βάλει χέρι και να σώσει την κατάσταση.

Προέκταση της κατάστασης είναι όταν η ελληνίδα μάνα αντιλαμβάνεται ότι ο γιός βρήκε γκόμενα για σοβαρή σχέση. Εκεί ξεκινάνε τα «ωιμέ» δράματα όπου η ελληνίδα μάνα δίνει ρεσιτάλ που δεν το ονειρεύτηκε ούτε ο Αισχύλος όταν εμπνεύστηκε την έννοια της τραγωδίας. Και ίσως είναι η μόνη στιγμή στη ζωή μιας μάνας που εμπεριέχει κάτι ψίχουλα λογικής… Ξέρεις τι είναι να θρέφεις το βλαστάρι σου –και Άντρα των ονείρων σου –μην ξεχνιόμαστε- για 25-30-40 συνεχή χρόνια και να έρχεται το κάθε τσουλί (είπαμε καμία γυναίκα δεν πάει άλλη γυναίκα) και να σου παίρνει τα κόπια σου μέσα από τα χέρια σου;

Πριν από αρκετό καιρό είχα μιλήσει για τους πατεράδες που θέλουν οι κόρες τους να παραμείνουν παρθένες και μεταθάνατον, πιθανότατα γιατί πιστεύουν πως όταν οι κόρες τους τον παίρνουν, αισθάνονται ότι τον παίρνουν και αυτοί, συν ότι ξέρουν την αντρική νοοτροπία στο «πηδάω τσουλάκια» οπότε θέλουν να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό για την κόρη τους. Εδώ όμως με την ελληνίδα μάνα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η ελληνίδα μάνα έχει επενδύσει τη ζωή της στο γιό της και ξαφνικά της τον κλέβουν μέσα από τα χέρια.

Και εκεί είναι που η ελληνίδα μάνα βάζει τη γυναικεία σκατομυαλιά και μικροψυχιά της για να εκδικηθεί το τσουλάκι που της έκλεψε τον Άντρα των ονείρων της: Δεν υπάρχει ελληνίδα μάνα που να δεχτεί –ως πεθερά- τη νύφη της. Τελεία και παύλα. Όσες ελληνίδες μανάδες εκεί έξω το παίζετε ανοιχτόμυαλες και προοδευτικές, σας έχω νέα: είστε το ίδιο ανώμαλες και απλά δεν το παραδέχεστε.

Όταν λοιπόν ο γιός –και Άντρας των ονείρων της- φεύγει από το σπίτι, η ελληνίδα μάνα ξεκινάει το καταχθόνιο σχέδιό της για να εκδικηθεί το τσουλάκι που της τον έκλεψε. Η ελληνίδα μάνα μεταμορφώνεται σε Ηρακλή Που(α)ρό και ελέγχει εξονυχιστικά τη δύσμοιρη τη νύφη της, σε σημείο που να μην αντέχεται. Από το πώς πεταρίζει τα βλέφαρά της («Μου τον τύλιξε το μουρόχαυλο, τίποτα δεν τον έμαθα!!») μέχρι τα ακάρεα της σκόνης που θα υπάρχουν κάτω από το σεμεδάκι που η ίδια επέβαλε να υπάρχει πάνω από την τηλεόραση («Εκτός από τσουλάκι είναι και βρωμιάρα!»).

Εδώ βέβαια ανοίγει μια παρένθεση την οποία κανείς δεν περιμένει να διαβάσει από εμένα αλλά είναι γεγονός οπότε δεν μπορούμε και να το κρύψωμεν άλλωστε: Ο γιός είναι τόσο μαμάκιας που ελάχιστες φορές αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να υπερασπιστεί το ταίρι του απέναντι στο αδηφάγο τέρας που λέγεται ελληνίδα μάνα. Τι να κάνουμε, είμαστε λογικότεροι αλλά όχι τέλειοι…

Η κόντρα συνεχίζεται ες αεί με την ελληνίδα μάνα να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και κακίας ανά πάσα ώρα και στιγμή. Το μόνο που αλλάζει είναι πως με τον καιρό πλέον δεν το κάνει μπροστά στη νύφη της ούτε στο γιό της, αλλά σίγουρα δε θα χάσει την ευκαιρία να κακολογήσει πρώτα τη νύφη –και ενίοτε το γιό- στις καρακακιασμένες κατινοφίλες της που είναι και αυτές τόσο κακιασμένες που την κακολογούν πίσω από την πλάτη της. Είπαμε γυναικεία φιλία, ΔΕΝ υπάρχει.

Γενικότερα, η πικρή αλήθεια είναι πως ό,τι και να γράψω, όσο και να μακρηγορήσω, δεν μπορώ να ξύσω καν την επιφάνεια του όντος –ή καλύτερα της Ιδέας- που αποκαλείται «ελληνίδα μάνα». Και το χειρότερο από όλα μα όλα, το έχω ήδη πει αλλά μπορεί άνετα να αποτελέσει και επίλογο στο παρόν πόνημα:

Η πίκρα της υπόθεσης, δεν είναι ότι οι μανάδες μας είναι έτσι όπως είναι. Η πίκρα της υπόθεσης είναι πως όλες εσείς που δεν έχετε γίνει ακόμη μανάδες και διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σκέφτεστε πόσο δίκιο έχω, ενώ βρίζετε τις –to be- πεθερές σας, ενώ μόλις θα γίνετε οι ίδιες μανάδες, απλά θα διαιωνίσετε την απόκοσμη Ιδέα που ακούει στο όνομα «ελληνίδα μάνα». Γιατί περί Ιδέας πρόκειται, καθώς δεν υπάρχει τίποτα σ’αυτόν τον κόσμο που να της μοιάζει…

Κοινώς, την έχουμε βαμμένη….

Ευλόγησον.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Ο έλληνας ποδηλάτης

Ο πληρέστερος και συντομότερος τρόπος να ορίσω αυτό το ενοχλητικό είδος, είναι «αναγεννημένος χριστιανός». Κάτι σαν τους καπνιστές που κόψανε το τσιγάρο για μια εβδομάδα και κοροϊδεύουν τον εαυτό τους ότι ξαφνικά νιώθουν σα μωρά παιδιά. Μετά από χρόνια μηχανοκίνητου παρασιτισμού στην άσφαλτο, είτε γιατί αντελήφθησαν την τελευταία μόδα, είτε γιατί δεν είχαν τα λεφτά για καύσιμα, είτε γιατί είναι επαναστάτες χωρίς λόγο, χωρίς αιτία και χωρίς σκοπό, ξαφνικά μια μεγάλη ανθρωπόμορφη μάζα με συλλογική νοημοσύνη, αποφάσισε να το ρίξει στο ποδήλατο.

Ο έλληνας ποδηλάτης που στα γεράματα ανακάλυψε το ποδήλατο, έχει τα ίδια συμπτώματα με τα μωρά που ξαφνικά τους δίνουν κανονικό φαΐ μετά την κρέμα. Κάθονται και παριστάνουν τους χαχόλους που νομίζουν ότι είδαν το φως το αληθινό και ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο εκτός από δύο ρόδες, αλυσίδα και πετάλι. Γι’αυτό και έχουν ξεφυτρώσει παντού σαν τα μανιτάρια μικρά μαγαζιά που ασχολούνται με το τρέντυ είδος.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του έλληνα ποδηλάτη είναι δύο: Πρώτον πιστεύει πως έχει μόνο δικαιώματα στο δρόμο και καμία υποχρέωση. Κατά δεύτερον, δεν καταδέχεται να καβαλήσει ποδήλατο που δεν είναι καινούριο, πανάκριβο και εκκεντρικό ή τίγκα στα καγκουροleds.

Στο δρόμο λοιπόν, ο έλληνας ποδηλάτης, θεωρεί πως μπορεί να πάει παντού, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, οποιαδήποτε ώρα της μέρας, απλώς και μόνο γιατί όλοι οι δρόμοι είναι κοινοί για όλους και είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να είναι παντού και υποχρέωση των άλλων να σέβονται την παρουσία του.

Πριν συνεχίσω και επειδή ήδη ηχούν στα αφτάκια μου τα ταλαίπωρα, διάφορες άναρθρες κραυγές νεοφώτιστων τρεντοκαγκουροποδηλατών, ναι κύριοι (και κυρίες), οι δρόμοι είναι όντως κοινοί και όντως μπορείτε να είστε παντού. Η λογική όμως εδώ είναι η εξής απλή: Το γεγονός ότι μπορείτε, δε σημαίνει πως θα έπρεπε κιόλας (just because you can, doesn’t mean you should, όπως λένε και στο χωριό μου).

Το γεγονός π.χ. ότι μπορείτε να είστε στη Λ. Συγγρού, δε σημαίνει ότι πρέπει να την προτιμάτε. Ναι ναι, καλά διαβάσατε, δεν είναι θέμα δικτατορίας και άλλες ανοησίες που σκέφτεστε μερικοί. Είναι θέμα κοινής λογικής και λίγο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Με τον ίδιο τρόπο που ένα παπί δεν πάει στην αριστερή λωρίδα γιατί θα το φάνε λάχανο, έτσι κι’εσείς δεν πρέπει να προτιμάτε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας για να κάνετε τη σουλατσάδα σας. Και μη μου αρχίσετε τα μουζουρακιλίκια (clopyright by Mikeius) για το ότι πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί οι μηχανοκίνητοι και άλλες τέτοιες συννεφολογίες. Ναι πρέπει. Εσείς θέλετε να βάλετε τη σωματική σας ακεραιότητα ενέχυρο για κάτι τέτοιο; Δικαίωμά σας να το κάνετε. Εμένα μου φαίνεται ηλιθιότητα ακόμα και σε ιδεαλιστικό επίπεδο.

Από εκεί και πέρα λοιπόν, το παράσιτο της ασφάλτου που αποκαλείται  έλληνας ποδηλάτης, θεωρεί ότι μπορεί να παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα στην πλάτη των μηχανοκίνητων οδηγών και την ευθύνη για τη ζωή του να τη φέρουν αποκλειστικώς αυτοί. Σουλατσάρει με LEDs στην παραλιακή, Σάββατο ξημερώματα που κυκλοφορούν όλοι οι πιωμένοι που μόλις το έχουν σκάσει από τα πχιοτικά νυχτερινά κέντρα της περιοχής. Και όντως, οι πιωμένοι δε θα έπρεπε να κυκλοφορούν. Κυκλοφορούν όμως και απειλούν τη ζωή σας. Κι’εσείς αντί να αποφεύγετε την παραλιακή για σουλάτσο, πάτε εκεί επιδεικτικά για να δείξετε ότι δε φοβάστε… το χάρο. Έχω βαρεθεί να παίρνω τις «τυφλές» στροφές της παραλιακής –μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα- και ξαφνικά μπροστά μου να βρίσκεται ένα τσούρμο δίτροχα χαμστεράκια που πιάνει μιαμιση λωρίδα κυκλοφορίας και πάει με ρυθμούς σαλιγκαριού που έρπει πάνω σε κόκα. Ώρες ώρες δηλαδή μου θυμίζουν κορύνες bowling που απλά περιμένουν τον προφυλακτήρα μου να κάνει strike.

Επειδή λοιπόν αυτό το φαντασμένο τσούρμο, γενικότερα θεωρεί δεδομένη την υπακοή των μηχανοκίνητων στην οδική (και φωτεινή) σήμανση, οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι πάνω από αυτή. Πάνε ανάποδα, περνάνε κόκκινα φανάρια με περισσή αυθάδεια και γενικώς θεωρούν ότι δεν τους αφορούν οι κανόνες κυκλοφορίας συνοψίζοντας τη συμπεριφορά τους στο απλό αξίωμα ότι απλά τους ανήκει η άσφαλτος.

Εδώ να ανοίξω άλλη μια παρένθεση και να θυμίσω ότι ως παιδί μιας άλλης εποχής, μια χαρά έκανα ποδήλατο και μια χαρά επιβίωσα, ακολουθώντας κάποιους απλούς κανόνες, που –ουσιαστικά- υπαγόρευαν ότι «δεν τη βγαίνουμε στα αυτοκίνητα». Έκανα ακριβώς ότι κάνουν οι σημερινοί ποδηλάτες (εκτός από το να κυκλοφορώ σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας οποιαδήποτε ώρα της ημέρας) με μια εξαίρεση: Ήξερα πως δεν ακολουθούσα κανένα κανόνα και δεν είχα την απαίτηση από κανέναν να σεβαστεί την «άναρχη» οδική μου συμπεριφορά.

Α. Και τώρα που είπα «ταχείας κυκλοφορίας». Είναι αστείο το πόση αφέλεια κυκλοφορεί εκεί έξω που έρχεται ο κάθε μαρουλοκέφαλος ποδηλάτης και κράζει με στεντόρεια τη φωνή ότι η Συγγρού, η Βουλιαγμένης και η Ποσειδώνος δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρούνται δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας. Αγαπητέ μπροκολοκέφαλε φίλε ποδηλάτη, έχεις δίκιο. Δεν είναι και δε θα έπρεπε να θεωρούνται δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας. Από την άλλη όμως, τα κοντερ των μηχανοκίνητων σε αυτούς τους δρόμους, γράφουν ταχύτητες (πολύ) άνω των 80χλμ/ω, ταχύτητες που καθιστούν την παρουσία ενός φελλοκέφαλου ποδηλάτη, επικίνδυνη για τον ίδιο και τους υπόλοιπους οδηγούς. Θέλετε να αλλάξετε αυτό το καθεστώς και να μας κάνετε «ευρώπη»; Τον κακό σας τον καιρό αλλά σεβαστό πάραυτα. Το να προτάσσετε όμως τα σώματά σας μπροστά από τις ρόδες άλλων για αυτό το σκοπό, όπως ξαναείπα και πιο πάνω, είναι ανώριμο, ηλίθιο και άσκοπο.

Αλλά βέβαια τι να περιμένω από ανθρώπους που θεωρούν ότι για να καβαλήσουν ένα ποδήλατο πρέπει να είναι κατηγορίας από bugatti και πάνω. Τι, δεν το έχετε προσέξει; Τα ποδήλατα που κυκλοφορούν, δεν είναι απλά τρια μεταλλικά τριγωνάκια με δύο ρόδες, ένα τιμόνι και μια αλυσίδα. Όόόόόχι. Είναι ειδικά κράματα αλουμινίου για να είναι ελαφρύ το ποδήλατο, με σασμάν ογδονταεφτά ταχυτήτων και μια περιουσία σε ηλίθια LEDs που τα περισσότερα έχουν τόσο κακό σχεδιασμό που είναι άχρηστα. Γιατί προφανώς ο έλληνας ποδηλάτης θέλει να αισθάνεται ότι καβαλάει κάτι αντάξιο της –κενής- προσωπικότητάς του, για να νιώσει άνετα. Γι’αυτό βλέπουμε και κάτι εκκεντρικά εκτρώματα πάνω σε δύο ρόδες που θυμίζουν τη φάτσα του Pretend-eris (γειά σου ρε Σίλα) που παριστάνει τη νυφούλα δίπλα στο Βενιζέλο. Και φυσικά δεν μπορώ να παραλείψω το γεγονός ότι αρκετοί δεν ξέρουν καν να κάνουν σωστά ποδήλατο, αφού έχουν χαμηλωμένη τη σέλλα και τα γόνατά τους ανεβαίνουν σχεδόν στο στήθος.

Γενικότερα ο έλληνας ποδηλάτης, αντί να εστιάζει στο να κάνει λίγο ποδήλατο και να ασκηθεί με ασφάλεια, αναλώνεται σε όλα τα παρεμφερή συμπαρομαρτούντα και δονκιχωτίζει κυνηγώντας δικαιώματα που δεν του έχει στερήσει κανείς, αγνοώντας παράλληλα το μεγάλο κίνδυνο στον οποίο θέτει τον εαυτό του.

Δε θα μπορούσα ποτέ να ευχηθώ θύματα μπας και βάλουν μυαλό οι άμυαλοι χίπηδες της ασφάλτου, αλλά δυστυχώς έχω την πεποίθηση ότι θα θρηνήσουμε θύματα επί ματαίω, μόνο και μόνο για να αποδείξουν οι χίπηδες ότι εμείς οι μηχανοκίνητοι δεν τους σεβόμαστε. Κοινώς ανουσιότητες, ανωριμότητες και επικίνδυνα επίπεδα ηλιθιότητας.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Καπνιστές. Σας μισώ. (revisited)

Τις τελευταίες μέρες, εδώ στη γειτονιά έχουν εντατικοποιηθεί οι έλεγχοι στα μέρη εστίασης. Βέβαια, για το ελλάντα μιλάμε, οπότε η λέξη «εντατικοποίηση» δεν έχει ουσιαστική διαφορά από την προηγούμενη κατάσταση. Απλά από εκεί που δεν υπήρχε έλεγχος, τώρα τελευταία έχουν αρχίσει και σκάνε μύτη σποραδικά διάφοροι κακομοίρηδες για να ελέγξουν το τι γίνεται.

Πέρα από το παραπάνω όμως, το περασμένο Σάββατο ενώ ήμουν σε τραπέζι και μασαμπουκώναμε κρεατικά, ένας φανατικός καπνιστής είχε τη φαεινή ιδέα να μου την πει για το κάπνισμα, οπότε άρχισα τις φωνές και ευτυχώς επικράτησαν οι υπόλοιποι ψυχραιμότεροι.

Ο τύπος ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε τα εξής δύο:

α) Δεν υπάρχει ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ μελέτη που να αποδεικνύει ότι το κάπνισμα μικραίνει τη ζωή ή/και αυξάνει τις πιθανότητες καρκίνου. Το μόνο «κακό» είναι ότι η πίσσα που επικάθεται στα πνευμόνια, μειώνει απλά την απορροφητικότητα οξυγόνου, με αποτέλεσμα να μην οξυγονώνεται σωστά ο οργανισμός.

και β) Δεν προτίθεται να κόψει το κάπνισμα γιατί δεν υπάρχει σωστή επιβολή του μέτρου και ότι θα σταματήσει να καπνίζει μόνο αν έρθει δημόσιος υπάλληλος και τον υποχρεώσει και αυτό αφού τον πλακώσει στις μπουνιές.

Λοιπόν καπνιστές, είστε οικτροί. Δεν σέβεστε τίποτα και απλά θα πεθάνετε μια ώρα αρχύτερα. Kαι δε με πολυπειράζει να σας πω την αλήθεια γιατί θα γλιτώσω διάφορα:

-          Δε θα σας βλέπω να σηκώνετε γόπες από το πάτωμα, να τις φυσάτε και να τις βάζετε στο στόμα σας.

-          Δε θα βρωμάω τσίκνα πίσσας μετά από μια νύχτα κραιπάλης και να πρέπει να λουστώ με χλωρίνη για να καθαρίσω.

-          Δε θα ακούω κανέναν νεοφώτιστο που έκοψε το κάπνισμα εδώ και μια εβδομάδα να λέει ότι αισθάνεται άλλος άνθρωπος.

-          Δε θα ακούω κανέναν ηλίθιο να μου συγκρίνει τη βλαπτικότητα και ενοχλητικότητα του τσιγάρου με τη τζατζικίλα και τις κλανιές φασολάδας.

-          Δε θα ακούω γονείς καπνιστές να λένε ότι καπνίζουν σε άλλα δωμάτια που δεν είναι τα παιδιά τους, λες και ο καπνός περιορίζεται μόνο σε ένα δωμάτιο.

-          Δε θα ακούω ηλιθιότητες περί ελευθερίας και δικαιώματος στο κάπνισμα. Ναι ηλίθιοι, είναι αναφαίρετο και δημοκρατικότατο δικαίωμά σας να καπνίσετε και να χαλάσετε την υγεία σας. Η ελευθερία σας και τα δικαιώματά σας όμως σταματάνε εκεί που βλάπτετε και ενοχλείτε εμένα.

Και όσοι από εσάς τους δικούς μου θέλετε να μου πετάξετε την εξυπνάδα «Μη μας κάνεις παρέα», την απάντηση σας την έχω δώσει στις 5/6/13: Είμαι –απλά- ανώτερος άνθρωπος και σας αγαπάω με τα ελαττώματά σας και τις εξαρτήσεις σας. Εσείς από την άλλη, είστε τζάνκια που δεν μπορείτε να χαλιναγωγήσετε την εξάρτησή σας για κανένα λόγο και απλά τη βαφτίζετε επιλογή για να αισθάνεστε καλύτερα όταν βλέπετε την κατάμαυρη εικόνα σας στον καθρέφτη να σας μουντζώνει με χέρια και με πόδια.

Κοινώς να πάτε να χεστείτε.

Και επειδή ο νόμος –απ’ότι έμαθα- λέει πως στις τρεις φορές που θα γίνει καταγγελία, αφαιρείται η άδεια του καταστήματος, πάω να φορέσω την κουκούλα μου και να αρχίσω τα τηλέφωνα.

Θα τους κλείσω όλους.

Σταδιάλα.

Δευτεριάτικα.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Το Μανιφέστο της Σκατοψυχιάς

Μήπως είμαι ρατσιστής;

Μήπως είμαι μισογύνης;

Μήπως είμαι μισάνθρωπος;

Μήπως είμαι ψυχασθενής;

Τις περισσότερες φορές που ανεβάζω τα διάφορα σούργελα, πάντα υπάρχει μια φωνή (συνήθως γυναικεία είναι και πείτε με ότι θέλετε αλλά τα γεγονότα είναι απλά γεγονότα) η οποία θα αναφωνήσει με στόμφο «Και εσύ τι πρόβλημα έχεις ρε φίλε;» και μετά φυσικά πρέπει να κάτσω κάθε φορά να εξηγήσω τη θέση μου, όχι από ψυχαναγκασμό, αλλά επειδή μισώ θανάσιμα οτιδήποτε έχει να κάνει –έστω και από μακριά- με το ρατσισμό κατά κύριο λόγο αλλά και γιατί είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα παρεξηγούνται κάποιοι.

Πρώτα απ’όλα θέλω να ξεμπερδεύω με κάτι που θεωρώ άκρως προσβλητικό και αυτό είναι ο ρατσισμός. Τον απεχθάνομαι σε όλες του τις εκφάνσεις. Κάθετα. Και τέλος. Εάν κάποιοι πιστεύετε ότι είμαι ρατσιστής επειδή αναφέρομαι κοροϊδευτικά σε κάποιους και τραβάω ορισμένες πλάκες από τα μαλλιά, λυπάμαι αλλά δεν ξέρετε τι είναι ρατσισμός. Μάθετε πρώτα και μετά ελάτε να συζητήσουμε.

Aπό εκεί και πέρα δεν έχω κάποιο «πρόβλημα» ή δε με «ενοχλεί». Αν είχα πρόβλημα, δε θα γελούσα. Το ίδιο και αν με ενοχλούσε κάτι. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείτε αλλά όταν γελάς με κάτι που σε ενοχλεί, έχεις άλλου τύπου προβλήματα που δεν λύνονται μέσω των σόσιαλ μύδια που λέει και ο Σίλας Σεραφείμ (αγαπάμε).

Ας πιάσουμε όμως τα βασικά.

Όλοι μας κάθε πρωί που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι, κάνουμε μια επιλογή ρούχων για να βγούμε από το σπίτι. Οι γυναίκες λοιπόν που έχετε και μεγαλύτερη γκαρνταρόμπα και πιο πλούσια χρωματική παλέτα, τις περισσότερες φορές, δε θα διαλέξετε ένα φούξια κολλητό παντελόνι με μια καφέ κελεμπία-ριχτάρι από πάνω. Νταξ, εμείς το ‘χουμε πιο εύκολο, αλλά και πάλι, δε θα φορέσουμε τζην κάτω με μωβ σκαρπίνι και λαχανί πουκάμισο.

Υπάρχει λόγος που κανένας –ανεξαρτήτως φύλου- δεν κάνει τέτοιες στυλιστικές επιλογές: Δεν θέλουμε να μας δείχνουν οι άλλοι και να γελάνε.

Ομοίως, για λόγους που δεν υπάρχει λόγος να εξετάσουμε, μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουμε παραπανίσια κιλά. Δεν έχει καν σημασία το πόσα. Εμείς οι άντρες λοιπόν, υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος που δεν φοράμε μπλουζάκια για κούκλες καταστημάτων πάνω από τη μπυροκοιλιά που μοιάζει να είναι περίπου στον 14ο μήνα της εγκυμοσύνης. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο εσείς οι γυναίκες όταν έχετε περιττά παχάκια, αποφεύγετε τα τσιτωμένα προκλητικά ρούχα ή ακόμα χειρότερα τα αραχνοΰφαντα seethrough που βγάζουν στη φόρα αυτές τις ατέλειες.

Θέλετε να το γυρίσουμε σε κοινωνική συζήτηση για το πώς η κοινωνία μας θέλει να κρυβόμαστε όταν έχουμε ατέλειες; Μπορούμε. Αλλά δεν έχει νόημα και δεν είναι επί του παρόντος.

Α και κάπου εδώ πρέπει να ενοχοποιήσουμε –ναι, σωστά διαβάσατε- τα περιττά κιλά και να σταματήσει το παραμύθι με το «είμαι ακόμπλεξάριστος/η». Δεν είναι τυχαίο που σε οποιονδήποτε γιατρό και να πάτε, η πρώτη κουβέντα θα είναι «χάσε βάρος», όχι για να φτάσεις σωστό δείκτη μάζας σώματος και να γίνεις εξώφυλλο στην ανορεκτική Vogue, αλλά γιατί όταν είσαι υπέρβαρός είσαι δυσλειτουργικός σε πάρα πολλούς τομείς (από ορθοπεδικά μέχρι αιματολογικά) και ρισκάρεις την μετέπειτα υγεία σου. Α και όποιος θέλει να μου πει για το χοντρό θείο του που πέθανε 130 χρονών και ήταν 290 κιλά, πριν κάνει τον κόπο να γράψει, να κάνει μια μελέτη για το πόσοι είναι αυτοί που μπορούν με άσωτη ζωή να ξεπεράσουν το μέσο όρο ηλικίας.

Α, φυσικά εδώ μπορείτε κάλλιστα να μου πείτε «Μια ζωή την έχουμε» κτλ. Δικαίωμά σας να κάνετε ότι γουστάρετε. Δικαίωμά μου να εκφράσω δημοσίως τη γνώμη μου, όχι γιατί είμαι κριτής των πάντων και υπεράνω, αλλά γιατί έχω κρίση και γνώμη και δε φοβάμαι να την εκφράσω δημοσίως, όπως οι περισσότεροι. Και στην τελική δεν είναι τυχαίο που δεν κράζω π.χ. τη Μαρίζα Κωχ ή τον Κραουνάκη (αυτός είναι για ξύλο αλλά για άλλους λόγους) για το βάρος τους, επειδή ακριβώς δεν προκαλούν κανέναν.

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε και τα του πάχους, να γυρίσω λοιπόν στο γεγονός ότι οι περισσότεροι –ας μην χρησιμοποιήσω τη λέξη  «κρύβουμε»-, αν μη τι άλλο, δεν επιδεικνύουμε προκλητικά τα περιττά κιλά μας αλλά τουλάχιστον τα καμουφλάρουμε επιμελώς. Υπάρχει λόγος που το κάνουμε και αυτό: Δεν θέλουμε να μας δείχνουν και να γελάνε.

Για τα περί μισογυνισμού που μου προσάπτονται, τα πράγματα είναι πολύ απλά: Δεν είμαι μισογύνης, απλά πιστεύω πως οι Γάλλοι έκαναν και κάτι σωστό όταν είπαν «cherchez la femme» (ψάχτε τη γυναίκα), κοινώς πίσω από κάθε μεγάλη καταστροφή κρύβεται μια γυναίκα. Ομοίως θα μπορούσαμε να πουμε ότι γίνεται το ίδιο και για κάθε επιτυχημένο άντρα που βλέπουμε αλλά αυτό δε με εξυπηρετεί όταν κράζω, οπότε δεν το χρησιμοποιώ. Αυτό που είμαι με τα χίλια, είναι σεξιστής. Δεν πιστεύω με την καμία στην ισότητα των φύλων. Προσοχή εδώ: Όχι σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά σε επίπεδο φύλων.

Πριν ανοίξετε το στόμα σας για να κράξετε, ξαναδιαβάστε την παραπάνω πρόταση και σκεφτείτε την καλά γιατί προβλέπω να διαβάζω ατελείωτες μπούρδες τις οποίες οι φεμινίστριες ξερνάνε ανερυθρίαστα μη συνειδητοποιώντας το πόσο χαμηλού νοητικού επιπέδου είναι. Δεν μπορούμε να είμαστε ίσοι γιατί πολύ απλά είμαστε διαφορετικοί. Πολύ διαφορετικοί. Όπως ένα mixer και ένα blender. Ακριβώς έτσι. Το καθένα είναι φτιαγμένο να κάνει τη δουλειά του μέσα στην κουζίνα και μάλιστα και τα δύο είναι απαραίτητα. (To πιάσατε το υπονοούμενο οι φεμινίστριες για το παράδειγμα της κουζίνας, έτσι; )

Και όχι, δεν ζω με βάση τη ρήση του μεγάλου Sledge Hammer «Women are supposed to be at home, barefoot and pregnant». Μισώ τον ισοπεδωτισμό των φύλων σε όλα του τα επίπεδα και πιστεύω ότι είναι υπεύθυνος (μαζί με τις φεμινίστριες) για τη σημερινή τραγελαφική κατάσταση που έχουν περιέλθει οι σχέσεις των δύο φύλων. Α επίσης, το μόνο για το οποίο είναι χρήσιμες οι φεμινίστριες στις δυτικές κοινωνίες, είναι για να γράφουν με spray στους τοίχους των σπιτιών τους τα ηλίθια φεμινιστικά τους συνθήματα και μετά να τα καθαρίζουν. Και μετά από καθαρό ψυχαναγκασμό να τα ξαναγράφουν και να τα ξανακαθαρίζουν.

Υπάρχει και άλλο κουλό που δε θα έδινα σημασία αλλά επειδή το άκουσα και αυτό από κοντινό μου πρόσωπο, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα το πιάσω και αυτό: Ομοφυλόφιλοι. Υπάρχουν αυτοί που νομίζουν ότι έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους. Εσείς λοιπόν που το νομίζετε αυτό ξεκαθαρίστε κάτι στο μυαλό σας: Υπάρχει σαφέστατος διαχωρισμός μεταξύ του «Ομοφυλόφιλος / gay» και του «κραγμένη του κερατά». Επειδή λοιπόν δε σας ενδιαφέρει να κάτσετε να κάνετε το διαχωρισμό αλλά με συνοπτικές διαδικασίες να τσουβαλιάσετε (τι αστείο, με κατηγορείτε για το ίδιο πράγμα…) αυτά που ανεβάζω, ας τον κάνω εγώ για εσάς. Επειδή έχω κάνει αρκετά χρόνια παρέα με ομοφυλόφιλους, διαπίστωσα πως –όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και αυτοί, χωρίζονται σε αυτούς που προκαλούν και αυτούς που είναι αξιοπρεπείς. Εξ’ου και ο παραπάνω διαχωρισμός. Και φυσικά το εάν είσαι γελοίος, δεν έχει καμία σχέση με το σεξουαλικό σου προσανατολισμό, οπότε αποφύγετε αυτές τις επικίνδυνες γενικεύσεις. Πάλι, δεν είναι τυχαίο που δεν ασχολήθηκα ποτέ με το Γ. Μαρίνο ή την Αρλέτα, λόγου χάρη. Σας λέει κάτι αυτό; Μπα ε;

Και για να το σουμάρουμε όλο το παραπάνω στο εξής απλό παράδειγμα:

Γιατί γελάω με έναν άντρα μανικιουρίστα που κουνάει και την αχλαδιά;

Γιατί πολύ απλά μου είναι τόσο ξένο που μου φαίνεται αστείο. Αλλά τίποτα μα τίποτα πέρα από αυτό. Γελάω για να καλύψω την άγνοιά μου; Μπορεί.

Θα γινόμουν μανικιουρίστας; Όχι. Αλλά δε δέχομαι σε καμία μα καμία περίπτωση οτι ενοχλούμαι από έναν άντρα μανικιουρίστα που ξεχνουδιάζει τα ροδάκινα.

Αν υπήρχε άντρας που θα μπορούσε να μου κάνει σωστά μια "γυναικεία" δουλειά (αν π.χ. έφτιαχνα τα νύχια μου) και μπορούσα να τον εμπιστευτώ στη δουλειά του, δε θα το σκεφτόμουν ούτε δευτερόλεπτο το να πάω σε αυτόν, ανεξάρτητα του σεξουαλικού του προσανατολισμού, του ντυσίματός του και όλα αυτά τα επιφανειακά με τα οποία νομίζετε ότι έχω πρόβλημα.

Γενικότερα, ας έχετε στο μυαλό σας το εξής πολύ απλό:

Όταν ζεις σε ένα κοινωνικό σύνολο, εκτίθεσαι. Εκτίθεσαι με το που βγαίνεις έξω από την πόρτα της ιδιοτικότητάς σου –ή αλλιώς του σπιτιού σου-. Σε βλέπει κόσμος και απ’αυτό που βλέπει, σχηματίζει μια άποψη.

Όχι, έλεος μην αρχίσετε πάλι τις βαρύγδουπες γελοιότητες «μην κρίνεις από την εξωτερική εμφάνιση». Θέλετε δε θέλετε, όλοι σας κρίνετε από την εξωτερική εμφάνιση. Το γεγονός ότι κάποια στυλάκια σας είναι πιο οικεία και δεν νιώθετε την ανάγκη να κάνετε σαν μπαρμπάδια που βλέπουν μαλλιάδες και τους λένε σατανιστές, δε σημαίνει ότι δεν κρίνετε από την εμφάνιση. Και όσοι από εσάς καυχηθείτε ότι δεν το κάνετε, απλά είτε λέτε ψέματα στον εαυτό σας, είτε δεν έχετε καταλάβει ότι το κάνετε ασυναίσθητα.

Απλά πράγματα: Βλέπετε έναν τύπο να βολτάρει, που είναι στην πέννα φρεσκοξυρισμένος, κουστουμάτος, με το αρωματάκι του και ένα γοητευτικό χαμόγελο αυτοπεποίθησης (νταξ, οι κυρίες μη σαλιαρίζετε, ξεκολλάτε). Θέλετε να μου πείτε ότι δε θα σκεφτείτε τίποτα: Ούτε τι δουλειά θα μπορεί να κάνει, ούτε από τι οικογένεια θα μπορεί να είναι, ούτε και το πόσα θα βγάζει. Καλά οι κυρίες στάνταρ δε σκέφτονται και τι να του πουν για να κάνουν τα παιδιά του….

Και εδώ είναι το μεγάλο ζήτημα: Σε πολλούς αυτό το στυλάκι που περιέγραψα, δεν αρέσει, οπότε δεν ασχολούνται, συνεπώς δικαίως θα μου γράψουν από κάτω «δε σκέφτομαι τίποτα γιατί δε με ενδιαφέρει». Ναι αλλά υπάρχουν και άλλα στυλάκια που σας ενδιαφέρουν! Όταν λοιπόν έρθετε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο στυλάκι που σας είναι πιο οικείο, αμέσως αρχίζετε να σκέφτεστε διάφορα πράγματα γι’αυτόν (ή αυτήν) που φέρει το συγκεκριμένο στυλάκι.

Δεν είναι κακό. Δεν είναι μεμπτό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί είμαστε κοινωνικά όντα και ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο, οπότε είναι απολύτως φυσιολογικό το να ασχολούμαστε και με το τι κάνει αυτός που είναι δίπλα μας. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, ελάχιστοι καθόλου. Προσωπικά τουλάχιστον είμαι σε αυτούς που τους αρέσει να ασχολούνται περισσότερο (hello Captain Obvious!), όχι γιατί έχω χρόνο για χάσιμο αλλά γιατί έχει πλάκα και είναι πάντα ένα ευχάριστο θέμα που προκαλεί ευεξία σε αρκετούς από εμάς. Τώρα σ’εσάς που δεν προκαλεί, σας λυπάμαι –αρχικά- και επίσης, ελπίζω να έχετε καλούς φίλους που να σας κάνουν να γελάτε.

Και για να το κλείσουμε όλο αυτό το σεντόνι, μπορείτε ελεύθερα να θεωρήσετε ότι είμαι μισάνθρωπος και χαίρομαι με τη βλακεία των άλλων. Απλά να ξέρετε ότι κάνετε το ίδιο πράγμα για το οποίο κατηγορείτε εμένα: Με κρίνετε, χωρίς να με ξέρετε και ειλικρινά, χαίρομαι πολύ γι’αυτό :D

Επίλογος:

Και επειδή είναι αστείο το πόσο δε με ξέρετε αυτοί που βιάζεστε να με κρίνετε, δείτε και τις παρακάτω φωτό που είναι ολοδικές μου και τις έχω ανεβάσει επειδή ακριβώς είμαι κι’εγώ σούργιελο.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι στυλάτες με τις χοντρές φίλες

Έλα εντάξει, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το έχετε παρατηρήσει, το ξέρετε και απλά –οι γυναίκες- δεν το παραδέχεστε γιατί αποτελεί κόλαφο για την κατάμαυρη ψυχολογία σας.

Τις προάλλες ήμουν στου Ζωγράφου με φίλο, ώσπου κάποια στιγμή περνάει από δίπλα μας το γνωστό ζευγαράκι: Η στυλάτη κοπελίτσα, αδυνατούλα, με ωραία ρουχαλάκια, ωραία παπουτσάκια κτλ, έχοντας δίπλα της ένα υπερμέγεθες προστατευόμενο –μάλλον θαλάσσιο- ον το οποίο το έβγαλε από τα κλουβιά της Green Peace.

Παρενθετικά τελείως, αλλά με βαθύ νόημα, πριν χρόνια είχα ακούσει το εξής από τα χείλη γυναίκας: «Αν τον παχύνω, θα φαίνομαι λεπτή δίπλα του». Εκείνη τη μέρα γκρεμίστηκε άλλο ένα τούβλο από το οικοδόμημα που λέγεται «γυναικεία ψυχολογία».

Επανερχόμαστε λοιπόν στο βράδυ εκείνο όπου με το φίλο μου αντικρίσαμε για πολλοστή φορά το γνωστό θηλυκό παρεάκι να σουλατσάρει μπροστά μας. Δεν στέκομαι καν στο γεγονός ότι η φίλη της στυλάτης κυκλοφορούσε με ένα μίνι μου –όπως και να το κάνουμε- δεν την κολάκευε… «Αυτό είναι σκατοψυχιά» μου είπε ο φίλος (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει… Εκείνη με το άρωμα μου θυμίζει :P Ναι, ναι, ο ίδιος ήταν!). Τον κοίταξα «Μπορώ να το πλαισιώσω» του είπα… (ναι επαναλαμβάνομαι. Bite me).

Ειλικρινά το μέγεθος της γυναικείας μικροψυχιάς (έλα και το οξύμωρο) με αφήνει άναυδο. Το χειρότερο –δε- είναι πως αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη: Η στυλάτη έχει ανάγκη την χοντρή φίλη για να αναδεικνύεται πανηγυρικά ενώ παράλληλα η χοντρή και –συνήθως- κακαίσθητη φίλη προτιμάει να βγει έξω με μια που βλέπεται πιο ευχάριστα από τις άλλες φίλες που έχει, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητές της για ζευγάρωμα.

Και το χειρότερο απ’όλα είναι ο συμβιβασμός και από τις δύο πλευρές:

Η στυλάτη δέχεται να εκμεταλλευτεί τη χοντρή φίλη της, κανονικά και με το νόμο σαν να είναι κρέας ενώ μετά στις φίλες της κλαίγεται ότι οι άντρες είναι γουρούνια γιατί βλέπουν τις γυναίκες σαν κρέατα. Χελλόου; Το έχεις κάνει πρώτη για να εντυπωσιάσεις. Εντωμεταξύ η χοντρή φίλη έχει χάσει πλέον τόσο πολύ την αυτοεκτίμησή της και τόσο δεν έχει διάθεση να κάνει κάτι για να αλλάξει τον εαυτό της … ώπα ώπα ώπα.

Επειδή μου μυρίζουν τα σχόλια πάλι: «Και τι σε πειράζει εσένα που είναι χοντρή; Μπορεί να της αρέσει!». Λοιπόν κοιτάχτε να δείτε, εσάς σας αρέσει να κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας. Εμένα από την άλλη, όχι. Δεν έχω κανένα μα κανένα απολύτως πρόβλημα με τα κιλά της καθεμιάς σας. Απεναντίας, σας ερωτώ ευθέως: Βρίσκετε νορμαλ αυτόν το συμβιβασμό που η άλλη δέχεται να γίνει το θύμα εκμετάλλευσης κατά τέτοιο τρόπο; Προσωπικά δεν το δέχομαι και κρίνω ότι υποθάλπει πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση από πίσω. Αν διαφωνείτε, εκθέστε τη διαφωνία σας, αποφεύγοντας τις κατινιές.

Που είχα μείνει; Α! Χωρίς λοιπόν να έχει διάθεση για να αλλάξει τον εαυτό της, δέχεται την πλήρη υποταγή στην δεσπόζουσα στυλάτη και εν συνεχεία το ρόλο του κρέατος για επίδειξη.

Εδώ τελικά έχουμε χτυπήσει πολύ βαθιά φλέβα στα μαύρα υπόγεια της γυναικείας ψυχολογίας και πιο συγκεκριμένα τη φλέβα της ανασφάλειας… Οπότε γενικώς εδώ δεν προβλέπεται να υπάρξει κάποια αλλαγή προς το καλύτερο. Συνεπώς το μέλλον της ανθρωπότητας συνεχίζει να προμηνύεται μελανό γιατί οι συτλάτες θα συνεχίσουν να χρειάζονται κάποιες για να τις αναδείξουν και οι χοντρές φίλες τους θα συνεχίσουν να νιώθουν μειονεκτικά με μοναδική ελπίδα σωτηρίας το να είναι δίπλα σε μια ομορφότερη. Τώρα βέβαια, όποιος μπορεί, ας μου απαντήσει τι είδους «φιλία» είναι αυτή, γιατί εγώ έχω έτοιμη τη γνωστή σεξιστική απάντηση.

Ανθρωπότητα; Καμία σωτηρία…

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Πισίνες δίπλα στη θάλασσα

Το έχω γράψει επανειλημμένως για το πόσο με απογοητεύει το ανθρώπινο γένος σε κάποιες περιπτώσεις και πόσο θέλω να ουρλιάξω κατευθείαν μέσα στα αφτιά μερικών δίποδων όντων –ανθρώπους δεν τους λες- μέχρι να νερουλιάσει το μυαλό τους και να ξεμπερδεύουμε.

Βρίσκεσαι σε ένα παραθαλάσσιο μέρος. Πάνω από τα μισά σημεία του ορίζοντα που είναι διαθέσιμα στο οπτικό σου πεδίο, διαθέτουν θάλασσα. Κοινώς, είσαι σε παραθαλάσσιο μέρος. Και σε περίπτωση που κάποιος –ακόμα- δεν το έχει αντιληφθεί, μιλάμε για ένα παραθαλάσσιο μέρος. Επειδή λοιπόν το παραθαλάσσιο μέρος για το οποίο μιλάμε, τυχαίνει να είναι και τουριστικό θέρετρο, υπάρχουν διάφορες ξενοδοχειακές μονάδες, διάσπαρτες στην περιοχή. Ας μην εξετάσουμε πόσο κοντά στο κύμα έχει δικαίωμα κάποιος να χτίσει μια ξενοδοχειακή μονάδα, δεν είναι του παρόντος… Ας πούμε.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα παραθαλάσσιο μέρος με ξενοδοχειακές μονάδες δίπλα στο κύμα (η πολλή επανάληψη Φωσκολικών σίριαλ μου έχει κάνει κακό στην ψυχή). Όπως είναι φυσικό, ο κόσμος βρίσκεται δίπλα στο κύμα, απολαμβάνοντας το θείο δώρο που λέγεται θάλασσα. Και ξαφνικά, εκεί που χαζεύεις το τελευταίο ζευγάρι κακοσχηματισμένων, υπέρβαρων και υπερεκτεθιμένων γλουτών τους οποίους αναιδώς εκθέτουν διάφορες τυφλές ανεγκέφαλες παχύδερμες, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι στο άλλο μισό του ορατού ορίζονται που δεν μπορείς να διακρίνεις θάλασσα, συνειδητοποιείς πως υπάρχουν κάτι γυμνοσάλιαγκες οι οποίοι έρπουν δίπλα σε μια πισίνα…

Επειδή βέβαια είσαι και λίγο κουτσομπόλης, παρατηρείς ότι οι συγκεκριμένοι γυμνοσάλιαγκες που έρπουν δίπλα στις πισίνες (οι οποίες βρίσκονται κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα), στη διάρκεια της ημέρας απαξιούν να αφήσουν το γλυκό κατουρόνερο της πισίνας για τη θεραπευτική αρμύρα της θάλασσας. Το μόνο παρήγορο είναι πως αυτοί που το κάνουν αυτό είναι στην τραγελαφική τους πλειοψηφία ξένοι κουτόφραγκοι οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, ούτε γιατί ήρθαν σε μια μεσογειακή χώρα.

Αλλά για κάτσε. Τις προάλλες που βρισκόμουν σε άλλο τουριστικό θέρετρο, σε συζήτηση που είχα με παιδί του γυμνασίου, άκουσα το εξής τραγελαφικό: ορισμένα παιδιά, θεωρούν πως η πισίνα (πάλι δίπλα στη θάλασσα έτσι; ) είναι πιο in από την τρε μπαναλ παραλία την οποία την έχουν κάθε μέρα και τη σνομπάρουν…

Λοιπόν εντάξει. Δεν θα βάλω μυαλό ούτε στα εισαγόμενα κουτορνίθια, ούτε στους εκολαπτόμενους in καράβλαχους. Το πράγμα είναι απλό. Θα συλλέξω αίμα περιόδου τελευταίων ημερών (για να είναι και λίγο καφετί) σε ειδικά μπουκαλάκια χημικού πολέμου και όπου βλέπω πισίνα δίπλα σε θάλασσα, να έχει fans που απλώνουν τις κορμάρες τους απολαμβάνοντας cosmopolitan (αντρικλίκια), απλά θα αδειάζω ένα μπουκαλάκι μέσα στην πισίνα για χρωματάκι, ευωδιά και με σκοπό να κάνω την πισίνα ιαματική. Αρκετά πια μ’αυτήν την ανεγκέφαλη άρνηση.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η πασαρέλα της παραλίας

Ένα από τα λίγα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω, είναι η θέα μιας καθαρής θάλασσας το καλοκαίρι. Γενικότερα θεωρώ εαυτόν εξαιρετικά τυχερό που βρίσκομαι σε μια χώρα με πάνω από δεκαέξι χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμή. Βέβαια, όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και συνήθως –ευτυχώς ίσως- αυτή διαφέρει από άτομο σε άτομο. Στην προκείμενη βέβαια δεν πρόκειται περί ευτυχήματος αλλά περί ανωμαλίας καθώς είναι πάρα πολύς ο κόσμος που θεωρεί εαυτόν τυχερό γιατί βρίσκεται στη χώρα με μια από τις μεγαλύτερες πασαρέλες ανά τον κόσμο. Μια πασαρέλα που μπορεί να χωρέσει ολόκληρη τη ματαιοδοξία του καθενός.

Έτσι λοιπόν αρχίζει η παλαβή προετοιμασία της δημόσιας επίδειξης από νωρίς, η οποία φυσικά γαλουχείται και από όλα τα μέσα καθώς αρχίζει από νωρίς το πιπίλισμα για τις δίαιτες αστραπή που θα μας βγάλουν φάμπιουλους (σε άπταιστη προφορά τραχανοπλαγιάς) στην παραλία.

Η κατάληξη είναι πάντα η ίδια: Πας στην παραλία με τα κρυστάλλινα νερά και παρατηρείς ότι όλοι φοράνε το μαγιό που είναι στη μόδα και κοιτάζουν πώς να δειχτούν καλύτερα σε ένα δημόσιο χώρο. Στην καλύτερη δε, άντε να μπουν μέσα για να πλατσουρίσουν στα 5 μέτρα από εκεί που σκάει το κύμα.

Εκεί βέβαια που ράβω τις κόρες των ματιών μου με σκουριασμένη βελόνα και σύρμα ενώ παράλληλα βγάζω ότι έχει περισσέψει από τη διαδικασία χώνεψης (σέβομαι πολύ το φαγητό για να το σπαταλήσω), είναι όταν βλέπω κάτι τσόκαρα να μπαίνουν μέσα και να προσέχουν να μη βραχεί το κεφαλάκι τους γιατί θα χαλάσει η κόμμωση. Μιλάμε για το απαύγασμα της ανεγκεφαλιάς, της ματαιοδοξίας και γενικότερα όλης της ηλιθιότητας που κυκλοφορεί ελεύθερη και μας πιάνει χώρο.

Αλλά προφανώς έχουμε να κάνουμε με τέτοιου βαθμού ξόανα που ούτε καν περνάει από το μυαλό τους ότι αντί να λιμοκτονούνε με ηλίθιες και βλαβερές –στις περισσότερες περιπτώσεις- δίαιτες, μπορούν απλώς να μπουν μέσα στη θαλασσίτσα, να κολυμπήσουν και να νιώσουν και να καταλάβουν πως το κολύμπι είναι κλάσεις ανώτερο από οποιαδήποτε τρεντογιόγκα ή γαμοπιλάφες (εεεεε έχετε φάει γαμοπίλαφο; Όχι;;;;  ααααχαχαχαχχαχαχα καλύτερα, περισσότερο για ’μένα) και είναι παράλληλα εξαιρετική αεροβική άσκηση.

Ρε ζωντόβολα που έχετε μύξες συναχωμένης μύγας για μυαλό, αν δεν θέλετε να μπείτε στο νερό, για ποιο λόγο γεμίζετε τους δρόμους και δημιουργείτε κυκλοφοριακά προβλήματα σ’εμάς που θέλουμε να χαρούμε το θείο δώρο που λέγεται θάλασσα; Τραβάτε στην ταράτσα του σπιτιού σας και ξεροψηθείτε μέχρι να μοιάζετε με τη γλίτσα που μένει στον πάτο του βόθρου. Ούτως ή άλλως συγγενής σας είναι και αυτή (η γλίτσα) οπότε θα κρατήσετε και επαφές με το σόι.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η ελληνίδα μάνα

Πριν ξεκινήσω, να ξεκαθαρίσω κάτι: Είμαι δεινός οπαδός της «μεσογειακής» οικογένειας που κρατάει τους δεσμούς και ας γίνεται υπερβολική τις περισσότερες φορές. Αυτό το πρότυπο της βόρειας Ευρώπης και της Αμερικής «Α, έχω παιδί …ναι… άντε να γίνει δεκαοχτώ να ξεκουμπιστεί από ‘δω μέσα» με απωθεί, με εκνευρίζει και αποτελεί έναν παραπάνω λόγο για να τους βρίζω όλους αυτούς εκεί πάνω. Αυτό για αρχή.

Τι λέγαμε; Α. Eλληνίδα μάνα. Δύο λέξεις, ατελείωτες έννοιες. Όποιος τις ακούσει, οι πρώτες λέξεις που του περνάνε από το μυαλό είναι καθημερινά πράγματα όπως ζακετάκι, φαγητό, μουρμούρα, γκρίνια και άλλα. Η ελληνίδα μάνα όμως δεν είναι κάτι τόσο απλό που απλά συγχέεται με τέτοιες ποταπές έννοιες. Είναι κάτι το υπερβατικό. Είναι κάτι πέρα από τα όρια κατανόησης που μπορεί να έχει ένας κοινός νους. Είναι απλά πιο μακριά.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ελληνίδα μάνα κατάφερε να είναι παγκοσμίως γνωστή και να αποτελεί εξαγώγιμο προϊόν ακόμα και για το hollywood. Γενικότερα πρόκειται περί μιας Ιδέας η οποία δύσκολα μπορεί να οριστεί από τις απλές καθημερινές λέξεις. Μια Ιδέα που στέκεται μόνο σε υπερφυσική διάσταση, καθώς η ελληνίδα μάνα μπορεί να επιδείξει υπερφυσικές δυνάμεις που δεν συναντώνται στη φύση.

Μιλάς ψιθυριστά σε τρίτο άνθρωπο και ξαφνικά ακούγεται η φωνή της ελληνίδας μάνας που είναι τρια δωμάτια –με κλειστές τις πόρτες- πιο πέρα, να σου απαντάει κάτι σε στυλ «στα ‘λεγα εγώ αλλά δε με άκουγες» ή π.χ. έχεις βγει βόλτα με κάποιο θηλυκό και παρουσιάζεται μπροστά σου ντάμα μπαστούνι κρεμάμενη από αναρριχητικό γάντζο από παραπλήσιο εικοσαόροφο κρατώντας μια ζακέτα, γκρινιάζοντας ότι θα κρυώσεις και στο τέλος –για να βάλει και το κερασάκι στην τούρτα- σου θυμίζει ότι δεν είναι σωστό το σεχ (με Χ) χωρίς προφυλάξεις. Γενικότερα δηλαδή μιλάμε για γεγονότα που σε ωθούν στον αυτοτραυματισμό με τάσεις αυτοκτονίας…

Ξεκινώντας μια άλλη προσέγγιση, αυτή του γιού, μπορώ να πω με σιγουριά οτι η ελληνίδα μάνα πάσχει από οιδιπόδειο. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τις κόρες γιατί έχουν τελείως άλλη σχέση και ως γνωστόν καμία γυναίκα δεν "πάει" άλλη γυναίκα. Αντίθετα με τους πατεράδες που στα μάτια του γιου, βλέπουν το κολλητάρι τους που θα μιλάνε για μπάλα, αμάξια και άλλες χαζομάρες. Όταν όμως η ελληνίδα μάνα κάνει το γιό, εκεί το κοντερ τερματίζει. Τον ερωτεύεται. Τελεία και παύλα. Το παιχνίδι είναι χαμένο τελείως για το γιο και το μόνο που μένει είναι κάτι λεπτομέρειες για το πόσο έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα μαζί του. Μη χαχανίζετε και με περνάτε για ανώμαλο, έτσι είναι. Και είναι πολύ απλό το γιατί: Ο γιός είναι ο μοναδικός Άντρας στη ζωή μιας γυναίκας που κυριολεκτικά μπορεί να τον κάνει οτι θέλει και να τον διαμορφώσει όπως θέλει. Κάτι που δε θα καταφέρει να κάνει ποτέ στον Άντρα-σύζυγο της γιατί τον έχει ήδη διαμορφώσει άλλη γυναίκα και δη η μάνα του. Ακούγεται τρομακτικό. Και όμως είναι. Από τις στυλιστικές επιλογές, όπου ποιός δεν έχει αισθανθεί άπειρο ρεζιλίκι βλέποντας παιδικές του φωτογραφίες, μέχρι και τη συμπεριφορά όπου πάει να προσάψει στο γιό τη γυναικεία κακοψυχία που τη διακατέχει. Εκεί μόνο ο πατέρας μπορεί να βάλει χέρι και να σώσει την κατάσταση.

Προέκταση της κατάστασης είναι όταν η ελληνίδα μάνα αντιλαμβάνεται ότι ο γιός βρήκε γκόμενα για σοβαρή σχέση. Εκεί ξεκινάνε τα «ωιμέ» δράματα όπου η ελληνίδα μάνα δίνει ρεσιτάλ που δεν το ονειρεύτηκε ούτε ο Αισχύλος όταν εμπνεύστηκε την έννοια της τραγωδίας. Και ίσως είναι η μόνη στιγμή στη ζωή μιας μάνας που εμπεριέχει κάτι ψίχουλα λογικής… Ξέρεις τι είναι να θρέφεις το βλαστάρι σου –και Άντρα των ονείρων σου –μην ξεχνιόμαστε- για 25-30-40 συνεχή χρόνια και να έρχεται το κάθε τσουλί (είπαμε καμία γυναίκα δεν πάει άλλη γυναίκα) και να σου παίρνει τα κόπια σου μέσα από τα χέρια σου;

Πριν από αρκετό καιρό είχα μιλήσει για τους πατεράδες που θέλουν οι κόρες τους να παραμείνουν παρθένες και μεταθάνατον, πιθανότατα γιατί πιστεύουν πως όταν οι κόρες τους τον παίρνουν, αισθάνονται ότι τον παίρνουν και αυτοί, συν ότι ξέρουν την αντρική νοοτροπία στο «πηδάω τσουλάκια» οπότε θέλουν να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό για την κόρη τους. Εδώ όμως με την ελληνίδα μάνα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η ελληνίδα μάνα έχει επενδύσει τη ζωή της στο γιό της και ξαφνικά της τον κλέβουν μέσα από τα χέρια.

Και εκεί είναι που η ελληνίδα μάνα βάζει τη γυναικεία σκατομυαλιά και μικροψυχιά της για να εκδικηθεί το τσουλάκι που της έκλεψε τον Άντρα των ονείρων της: Δεν υπάρχει ελληνίδα μάνα που να δεχτεί –ως πεθερά- τη νύφη της. Τελεία και παύλα. Όσες ελληνίδες μανάδες εκεί έξω το παίζετε ανοιχτόμυαλες και προοδευτικές, σας έχω νέα: είστε το ίδιο ανώμαλες και απλά δεν το παραδέχεστε.

Όταν λοιπόν ο γιός –και Άντρας των ονείρων της- φεύγει από το σπίτι, η ελληνίδα μάνα ξεκινάει το καταχθόνιο σχέδιό της για να εκδικηθεί το τσουλάκι που της τον έκλεψε. Η ελληνίδα μάνα μεταμορφώνεται σε Ηρακλή Που(α)ρό και ελέγχει εξονυχιστικά τη δύσμοιρη τη νύφη της, σε σημείο που να μην αντέχεται. Από το πώς πεταρίζει τα βλέφαρά της («Μου τον τύλιξε το μουρόχαυλο, τίποτα δεν τον έμαθα!!») μέχρι τα ακάρεα της σκόνης που θα υπάρχουν κάτω από το σεμεδάκι που η ίδια επέβαλε να υπάρχει πάνω από την τηλεόραση («Εκτός από τσουλάκι είναι και βρωμιάρα!»).

Εδώ βέβαια ανοίγει μια παρένθεση την οποία κανείς δεν περιμένει να διαβάσει από εμένα αλλά είναι γεγονός οπότε δεν μπορούμε και να το κρύψωμεν άλλωστε: Ο γιός είναι τόσο μαμάκιας που ελάχιστες φορές αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να υπερασπιστεί το ταίρι του απέναντι στο αδηφάγο τέρας που λέγεται ελληνίδα μάνα. Τι να κάνουμε, είμαστε λογικότεροι αλλά όχι τέλειοι…

Η κόντρα συνεχίζεται ες αεί με την ελληνίδα μάνα να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και κακίας ανά πάσα ώρα και στιγμή. Το μόνο που αλλάζει είναι πως με τον καιρό πλέον δεν το κάνει μπροστά στη νύφη της ούτε στο γιό της, αλλά σίγουρα δε θα χάσει την ευκαιρία να κακολογήσει πρώτα τη νύφη –και ενίοτε το γιό- στις καρακακιασμένες κατινοφίλες της που είναι και αυτές τόσο κακιασμένες που την κακολογούν πίσω από την πλάτη της. Είπαμε γυναικεία φιλία, ΔΕΝ υπάρχει.

Γενικότερα, η πικρή αλήθεια είναι πως ό,τι και να γράψω, όσο και να μακρηγορήσω, δεν μπορώ να ξύσω καν την επιφάνεια του όντος –ή καλύτερα της Ιδέας- που αποκαλείται «ελληνίδα μάνα». Και το χειρότερο από όλα μα όλα, το έχω ήδη πει αλλά μπορεί άνετα να αποτελέσει και επίλογο στο παρόν πόνημα:

Η πίκρα της υπόθεσης, δεν είναι ότι οι μανάδες μας είναι έτσι όπως είναι. Η πίκρα της υπόθεσης είναι πως όλες εσείς που δεν έχετε γίνει ακόμη μανάδες και διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σκέφτεστε πόσο δίκιο έχω, ενώ βρίζετε τις –to be- πεθερές σας, ενώ μόλις θα γίνετε οι ίδιες μανάδες, απλά θα διαιωνίσετε την απόκοσμη Ιδέα που ακούει στο όνομα «ελληνίδα μάνα». Γιατί περί Ιδέας πρόκειται, καθώς δεν υπάρχει τίποτα σ’αυτόν τον κόσμο που να της μοιάζει…

Κοινώς, την έχουμε βαμμένη….

Ευλόγησον.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Και από φωνή… κορμάρα….

Στο πρόσφατο παρελθόν, ο Mikeius είχε γράψει πως στα 80’s και λίγο στις αρχές των 90’s δε χρειαζόταν να βγάλεις ποδάρες ή κωλομέρια ή κοιλιακούς για να γίνεις φίρμα στο eMpTy-V. Όπως σε πολλά άλλα, έτσι και σε αυτό είχε δίκιο. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής, ήταν να γίνονται φίρμες διάφορα όντα ακαθορίστου φύλου ή παντελώς ασέξουαλ. Ονόματα δε λέμε, σπίτια δεν κλείνουμε, προσώπατα δε θίγουμε. …. Ακόμα…. Έτσι λοιπόν καταντούσαμε να βλέπουμε διάφορα κοριτσάκια που θέλανε να γίνουν αγοράκια -ελπίζω να το κατάφεραν τώρα που η ιατρική έχει κάνει τη μετάβαση ακόμα πιο εύκολη-, διάφορα αγοράκια που ήθελαν να γίνουν κοριτσάκια –ελπίζω να το κατάφεραν και αυτοί- και γενικότερα κάτι μπερδεμένα πράγματα που ναι μεν τα είχαμε συνηθίσει ως αισθητική αλλά αυτό δεν τα έκανε να είναι και ωραία…

Και φυσικά τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις που έχουμε μια ακραία κατάσταση από τη μια μεριά; Μα εννοείται πως με πολύ σύντομους ρυθμούς πηδάμε στο άλλο άκρο για να ισορροπήσουμε την κατάσταση. Ξαφνικά λοιπόν, από εκεί που  ήταν της μόδας η κελεμπίες και τα σαλβάρια με σκοπό να μη φαίνεται ίχνος σάρκας, τώρα πλέον οι περισσότερες βγαίνουν με κάτι δείγματα ρούχων τα οποία αποτυγχάνουν τραγελαφικά να παίξουν το ρόλο τους ως ρούχα γιατί πολύ απλά είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Η τελευταία μόδα βέβαια που έχει κυριαρχήσει εσχάτως, είναι τα «παντελόνια» που όμως –ουσιαστικά- δεν έχουν μπατζάκια αλλά σταματάνε ακριβώς κάτω από το κωλομέρι –γιατί η χυδαιότητα ορίζεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε δεκαετία- ώστε να μη θεωρείται πως η εκάστοτε καλλιτέχνιδα ανεβαίνει επί σκηνής όπως τη γέννησε η μανούλα της.

Άσχετο μεν αλλά σαν «ρούχο» (ο Lombardo να το κάνει ρούχο αυτό το πράμα) είναι πλήρως αποτυχημένο μιας που –συνήθως- ανεβαίνει πάνω από τον αφαλό, δε δείχνει μέση και τελικά μοιάζει σαν υπερτροφική βράκα που θα φορούσε ο Πάγκαλος μπερδεύοντάς την με το pretty pants που πάντα ήθελε να φορέσει αλλά δε χωρούσε.

Αλλά ακόμα και οι στυλιστικές –μου- ανησυχίες ωχριούν μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα του να έχεις μια τέτοια δεσποινίδα επί σκηνής. Διότι εμφανώς όταν ξημεροβραδιάζεσαι στο γυμναστήριο και αυτοκτονείς με δίαιτες από πράσινες μύξες, δε σου μένει χρόνος ή διάθεση ώστε να ασχοληθείς με τη φωνή σου…

Και ερχόμαστε λοιπόν στο προκείμενο που με βρίσκει με εξαίρετη παρέα σε κέντρο της Λ. Συγγρού (δυστυχώς όχι Πανούλη αλλά θα το φτιάξουμε και αυτό) να χαζεύουμε τα διάφορα «ονόματα» πριν βγει το μεγάλο «όνομα» του κέντρου… Κάποια στιγμή λοιπόν, εμφανίζεται πασίγνωστη δεσποινίδα (hint: το πρώτο όνομα είναι Σάσα) η οποία έχει βγάλει τα χείλη της βόλτα (αν δεν αντιλαμβάνεστε για ποια χείλη μιλάω δεν πειράζει, ελάτε αύριο με τον κηδεμόνα σας) πάνω στη σκηνή και γενικώς περιφέρεται παρέα με ένα μικρόφωνο σαν χαμένο κουτάβι μέσα σε κόσμο.

Καθώς προχωράει το πρώτο τραγούδι και αφού έχουν γίνει οι γνωστοί «σωματομετρικοί έλεγχοι» (τους οποίους –ομολογουμένως περνούσε) αντιλαμβάνομαι πως ουκ ολίγες φορές η φωνή της χάνεται. Όχι γιατί δεν ξέρει να χειριστεί το μικρόφωνο… Απεναντίας, ο χειρισμός είναι αψεγάδιαστος –λέμε τώρα. Το πρόβλημα είναι πως ο ηχολήπτης –έχοντας βαρύ το αίσθημα της ευθύνης απέναντι σ’εμάς τους πελάτες- αρνείται να αφήνει όλες τις φάλτσες ριπές να έρχονται κατά πάνω μας και μας προστατεύει κατεβάζοντας στον πάτο τη «φέτα» (όχι το τυρί ρεεεεεε)  που αντιστοιχεί στο μικρόφωνό της, όταν αυτή αποφασίζει να τσιρίξει σαν βραχνιασμένη γριά γάτα που θέλει να ζευγαρώσει ακόμα και με αρουραίο γιατί κανείς δεν την προτιμά. Φίλε, αισθάνομαι τον πόνο σου.

Αποτέλεσμα βέβαια είναι να γίνεται η γνωστή κατάσταση «Βλέπω στο mute» για λόγους αυτοπροστασία και για να μη χάσουμε την πίστη στην ανθρωπότητα.

Πολύ θα ήθελα να καταλήξω στο ότι με ενοχλεί η όλη κατάσταση όπου τα πάντα κρίνονται βάση της εμφάνισης και δεν παίζει σχεδόν κανένα ρόλο το πόσο ικανός είσαι αλλά το πόσες γνωριμίες έχει ο μάνατζερ σου και πόσες ώρες χαλάς στο γυμναστήριο, είτε είσαι επίδοξη αοιδός είτε είσαι επίδοξος Peter Andre (ουφ προδίδομαι) αλλά τελικά δε με πειράζει. Στο δικό μου μυαλό έχω ξεκάθαρους τους λόγους που ακούω το κάθε είδος μουσικής, οπότε όταν θα αποφασίσω να πάω να δω τον –πολύ καλό- Τσαλίκη (ουπς!) δε με πειράζει να βλέπω και τα διάφορα αγοράκια και κοριτσάκια που βγαίνουν επί σκηνής, όπως βγαίνουν. Στο κάτω κάτω, κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Α εκτός από τις διάφορες ζηλόφθονες συνοδούς που άλλη δουλειά δεν έχουν…..

H σκατοψυχιά της ημέρας:

ΕΓΩ.

Όσοι με ήξεραν πριν από τον Οκτώβρη του 2012 (δηλαδή κανείς), είχαν γευτεί την ατελείωτη χολή που είχα να ρίξω για το φατσομπούκι καθώς και για όλους αυτούς που γδύνονται οικειοθελώς σε ένα δημόσιο χώρο, προσφέροντας απλόχερα όλες τις προσωπικές τους πληροφορίες (π.χ. πόσους κοιλιακούς κάνουν οι κυρίες), χωρίς να συνειδητοποιούν τι ακριβώς κάνουν, ενώ παράλληλα αν τους πάρεις μάτι στο μπάνιο σε καταγγέλλουν για ανώμαλο ματάκια κτλ κτλ κτλ (εντάξει, δεν είπαμε ότι θέλουμε να πάρουμε μάτι το Χατζηγιάννη ή τη Βάνα Μπάρμπα-εμετός, τράβα σπίτι σου και πλύνε τις κιλότες σου).
Και ξαφνικά βρέθηκα εδώ από το πουθενά και σε 2 μήνες …. ε, εντάξει, σε 2 μήνες έχουν ανέβει πάνω από 1100 φωτογραφίες και ο Πάνος Κιάμος (σόρρυ ΧΠ ->δε σε κάνω tag, ΣΚΙΑΖΟΜΑΙ!!!) έχει την τιμητική του από την καλύτερη groupie που της τρέχουν ζουμιά κάθε φορά που ακούει το Σφύριξα κι’έληξες (λιώνωωωωωω… Ζουμιάάάάάάά!!!). 

Εντάξει λοιπόν πείτε ότι θέλετε: Καλωσήρθα στη σκοτεινή πλευρά, οι γερμανοί είναι φίλοι μου, το γύρισα και πλέον συνευρίσκομαι με τον Άντρακλα Χατζηγιάννη (αλλά πριν μου έχει φτιάξει τα νύχια ο Τρύφων Σαμαράς) κτλ κτλ κτλ. Μπορείτε να πείτε ότι θέλετε (ναι, ροζ φοράω…) και θα έχετε δίκιο. Απόλυτο. Εμπρός λοιπόν, βγάλτε την κατίνα από μέσα σας (είπαμε, τις κατίνες πολλοί εμίσησαν, το κουτσομπολιό κανείς!!) και αρχίστε να λέτε πόσο δίπορτο το παίζω. Ξέρω που μένετε, ξέρω τι φοράτε και ξέρω και ποιος Ρέμος (άλλος Άντρακλας) σας αρέσει!!! Θα σας κάνω tag και θα σας έρχονται διαφημίσεις για κωλοplugs και ουρές αλόγων σετάκι με ρακέτες του ping pong (όποιος κατάλαβε κατάλαβε…) :D

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η μόδα των ανεγκέφαλων τατουαζ

Ναι εντάξει, έχω χαρακτηριστεί διάφορα πράγματα και σίγουρα μπορεί κανείς πανεύκολα να μου προσάψει ακόμα παραπάνω. «Συντηρητικός» είναι ένα από αυτά, κατά περίσταση πάντα.

Το τατουάζ ήταν πάντα κάτι που μου φάνταζε ανόητα μόνιμο για να σημαδέψω οποιοδήποτε μέρος του σώματός μου. Παρ’όλα αυτά, ήμουν όμως σε θέση να εκτιμήσω ένα καλό τατουάζ όταν το έβλεπα, ακόμα και αν δεν υπήρχε περίπτωση να το χτυπήσω πάνω στο δικό μου σώμα. Αντίθετα στις γυναίκες ποτέ δε μου άρεσε, καθώς το θεωρούσα μουτζούρα πάνω σε κάτι που –έτσι και αλλιώς- ήταν από μόνο του, φυσικά όμορφο.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά, παλαιότερα –δεν έχει σημασία το πόσο παλαιότερα- για να χτυπήσει κάποιος ένα τατουάζ, έπρεπε να το έχει σκεφτεί πολύ καλά, ακριβώς γιατί είναι κάτι «μόνιμο» (ναι, εντάξει, σταματήστε τη γκρίνια, ξέρω ότι βγαίνουν αλλά δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε ανώδυνη διαδικασία) πονούσε αρκετά περισσότερο  και φυσικά ήταν και κάτι κοστοβόρο. Έτσι λοιπόν δεν έβλεπες συχνά τατουαζ ενώ όταν έβλεπες, συνήθως ήταν κάτι με νόημα και ενίοτε και κάτι καλόγουστο.

Αυτό το «παλαιότερα» όμως, έχει περάσει και κόντρα στη λογική που λέει ότι προοδεύουμε με την πάροδο του χρόνου, το τατουαζ άρχισε να γίνεται μόδα και μάλιστα μόδα η οποία δεν υπαγόρευε κάτι συγκεκριμένο π.χ. οι άντρες να έχουν ένα ντίλτο κάτω από το αφτί για να ξέρουμε πόσο ηλίθιοι είναι και οι γυναίκες ένα μιξερ ανάμεσα στο στήθος για να χτυπάνε αφρόγαλα τα μυαλά τους, αλλά έλεγε πως ο τρεντυμπόης και η τρεντομοδάτη γκόμενα, έπρεπε να κουβαλάνε μια μουτζούρα πάνω τους για να δείξουν ότι…. ότι …. ότι … ότι τι τέλος πάντων; Μα εξηγήστε μου, τι ακριβώς να δείξουν;

Θα σας πω εγώ τι θέλουν να δείξουν: Ότι δεν ξέρουν κινέζικα. Εμ βέβαια, την είδαμε τώρα όλοι με τα τρέντυ ιδεογράμματα που βρήκαμε στο ντερνέτι. Θα φτιάξω κι’εγώ μια σελίδα που θα έχει cool ideogrammata (γιατί αν το γράψω ελληνικά δεν είμαι κουλ) που όμως θα έχω εξασφαλίσει τη σημασία τους και απλά θα προβάλλω ότι γουστάρω. Παραδείγματος χάριν, cool ideogramma που από κάτω θα λέει «Είμαι μάγκας και δέρνω για δέκα», στην πραγματικότητα θα σημαίνει «Πλυντήριο συνειδήσεων με πούδρα υψηλής ευκρίνειας».

Και επειδή έχω μάθει τις απαντήσεις σε κάτι τέτοια ερωτήματα, ναι χαρήκαμε πολύ, δικό τους το σώμα και το κάνουν ότι θέλουν. Όμως όταν μου μοστράρουν την ανεγκεφαλιά τους μεσ’τα μούτρα μου, να μην περιμένουν ότι θα τους παινέψω. Ούτε καν ότι θα αδιαφορήσω, για τον πολύ απλό λόγο ότι μου χαλάνε την αισθητική και παράλληλα μου δείχνουν ότι το μέλλον δεν προβλέπεται λαμπρό αλλά σκατουλί με τάσεις διάρροιας.

Από την άλλη βέβαια, όλη αυτή η φάση, έχει και ένα καλό: Μου δίνει το δικαίωμα να δείχνω επιδεικτικά με το δάχτυλο (και το μεσαίο όταν χρειάζεται) και να καγχάζω δυνατά για τη βλακεία και την κενότητα που μπορεί να κουβαλάει κάποιος μέσα του.

H σκατοψυχιά της ημέρας:Οι ηλεκτρονικές κακοκατίνες του φατσομπουκιού.

Ξεκατίνιασμα. Ααααααααααααχχχχχ τι ωραία ασχολία. Γενικότερα αυτοί που δεν κουτσομπολεύουν είναι ελάχιστοι. Ελαχιστότατοι. Σχεδόν δεν υπάρχουν. Για την ακρίβεια, υπάρχουν μεν αλλά μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα πως –σχεδόν- όλοι είμαστε κουτσομπόληδες.

Αλλά ποιος ασχολείται με μειοψηφίες. Εδώ μιλάμε για κουτσομπόληδες. Και είμαστε και πολλοί. Ακόμα και στις τάξεις μας βέβαια υπάρχουν διάφορες κατηγορίες αλλά το θέμα είναι οι βασικές δύο: Εμείς οι κουτσομπόληδες και οι κακοκατίνες που μας δίνουν και το κακό όνομα σ’εμάς τους κουτσομπόληδες.

Όποιος έχει κάνει το λάθος να μου μιλήσει, έχει καταλάβει πως είμαι κουτσομπόλης. Δεν το κρύβω ποτέ άλλωστε. Ρωτάω συνεχώς και μαθαίνω συνεχώς ότι μπορεί να συγκρατήσει η μνήμη μου. Συχνά –δε- εισπράττω και το γνωστό «Α είσαι μεγάλη κουτσομπόλα». Όου γέα και μάλιστα το φέρω και με υπερηφάνεια το ότι είμαι και κουτσομπόλης.

Τα προβλήματα όμως αρχίζουν αλλού και φυσικά το φατσομπούκι είναι πολύ μεγαλύτερος χαφιές απ’όσο φαντάζονται οι περισσότεροι.

Έχω διάφορους φίλους και συγγενείς που τους έχω κάνει add εδώ, περιμένοντας ότι θα καταφέρω να κρατήσω μια επαφή –έστω από εδώ- με αυτούς που διαφορετικά είναι εξαφανισμένοι (ο καθείς έχει τους λόγους του). Κούνια που με κούναγε βέβαια γιατί οι διάφοροι αυτοί, είτε μπαίνουν μια στο τόσο, είτε όταν μπαίνουν δε λένε τίποτα. Μέχρι εδώ καλά. Επιλογή του καθενός είναι το τι θα κάνει και είναι απολύτως σεβαστή.

Εκεί όμως που αρχίζει το πράγμα και γίνεται κακό, είναι όταν μαθαίνω –ορισμένοι είναι τόσο έξυπνοι που καρφώνονται μόνοι τους- ότι ενώ δεν μπαίνουν, ενώ δεν κάνουν αναρτήσεις και δε μιλάνε, ξέρουν ακριβώς τι έχω ανεβάσει, πως έχω ποζάρει (φάε κοιλιά Πάγκαλου Meytal!) και πόσες τρίχες έχουν τα μπούτια μου από γνωστές φωτογραφίσεις.

(οι διάφοροι «μα δεν είναι δικαίωμά τους;» κρατήστε λίγο την ανάσα σας μέχρι να πάω Κρήτη με τα πόδια)

Οι δε δικαιολογίες του στυλ «δε θέλω να δίνω στίγμα» είναι το ίδιο σοβαρές με ένα νήπιο που κρατάει μούτρα γιατί δεν του πήραν τρίτο παγωτό. Δηλαδή για να καταλάβω, το λογαριασμό τον έχεις για να μπαίνεις να βλέπεις τι γράφουν οι άλλοι και μετά να κάθεσαι να σχολιάζεις με τρίτους και τέταρτους τη μπάκα μου, τις Μακαρονάδες μου και τους μπρατσωμένους με τα τακούνια που έχουν φλομώσει τα εισερχόμενά μου;

Οκ, μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις γιατί είναι δικαίωμά σου, αλλά παράλληλα είναι δικαίωμά μου να σε κράξω δημοσίως επειδή φοβάσαι τη σκιά σου και προτιμάς να το παίζεις σιωπηλός εκδικητής με περιοδόβρακο, ατάκουνη μπότα από τσόχα, και μπέρτα με τα εξώφυλλα του Ciao και του Λοιπόν.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά με ενοχλεί αφάνταστα το να νομίζει κάποιος ότι είναι υπεράνω ενώ παράλληλα δεν έχει τα κότσια (εντάξει, οι κυρίες δε χρειάζονται @@, έχουμε αρκετά εμείς, ακόμα και γι’αυτούς που τους λείπουν) να εκφράσει την άποψή του δημοσίως.

Αλλά βέβαια, αν όλοι είχαν την εξυπνάδα και τα κότσια να εκφράζονται δημοσίως, δε θα γινόταν είδηση ότι υπάρχει μυστικός ιδιωτικός σταθμός του μετρό για την Αγγελοπούλου και ο φασισμός δε θα ήταν τόσο ψηλά σε ποσοστά…

Αλήθεια, με δεδομένο πως όλοι οι φασίστες είναι πιο κότες και από τις κότες τις ίδιες, μήπως όλοι εσείς στους οποίους αναφέρομαι είστε φασιστάκια; Για κοιταχτείτε λίγο…

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι πτήσεις, τα παιδιά, ο Ηρώδης και οι πεθαμένοι

Επειδή συμβαίνουν και αυτά, μια στο τόσο, βρίσκεσαι σε ένα αεροσκάφος στο οποίο τυχαίνει να είναι και ένα σχολείο ή μια παιδική ομάδα, ή τέλος πάντων, ένα τσούρμο παιδιών. Ειδικά –δε- αν τα παιδιά είναι και  πρώτη ή δεύτερη φορά που ταξιδεύουν, εκεί αρχίζει το πράγμα να γίνεται λίγο κάπως. Ακόμα και αφού κλείσουν οι πόρτες και ακούσουμε το “Boarding is completed”, τα μικρά διαόλια θα λύσουν τις ζώνες τους και θα τρέχουν πάνω κάτω στο διάδρομο, είτε για να πουν μια εξυπνάδα, είτε για να παίξουν, είτε για οτιδήποτε. Προφανώς βέβαια οι αεροσυνοδοί τα βάζουν στη θέση τους και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα μικρά διαόλια ακούνε, μέχρι τουλάχιστον να φύγει η αεροσυνοδός, οπότε και ξανασηκώνονται για να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν.

Ανάλογη περίπτωση –αλλά τελείως ακούσια αυτή τη φορά- αποτελούν και τα μωρά. Μόλις αντιληφθούν τη φασαρία του περιβάλλοντος (πρώτα APU, μετά κινητήρες και τελικά απογείωση) αρχίζουν να κλαίνε ασταμάτητα. Απλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Βρίσκονται σε ξένο περιβάλλον με μεγάλη φασαρία και η ατμόσφαιρα καθώς και η ατμοσφαιρική πίεση αργότερα (εν πτήση) είναι παντελώς αφιλόξενες για ένα νεογνό.

Και τώρα ερχόμαστε στον Ηρώδη και τους πεθαμένους. Πάντα σε μια τέτοια πτήση, υπάρχει ο γνωστός ξεφτιλισμένος γιαποελληναράς που θα αρχίσει τη γνωστή μουρμούρα: «Καλά έκανε τότε ο Ηρώδης αλλά ποιος τον άκουγε». Πριν ξεκινήσω να περιμαζεύω τον γνωστό ηλίθιο γιαποελληναρά, να σημειώσω πως στην πλειοψηφία τους, αν τους ρωτήσεις για τα νιάτα τους, θα σου περάσουν την εντύπωση πως ήταν μεγάλα αλάνια και γαμώ τα παιδιά και άλλες τέτοιες κομπλεξικές αρλούμπες για να κρύψουν ότι απλά ήταν μεγάλα κωλόπαιδα και ποντάριζαν στην ανοχή των μεγαλυτέρων καθώς και στην έλλειψη του Ηρώδη, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν. Όλοι οι καραγκιόζηδες δε, έχουν και μια ιστορία για το πώς την έφεραν σε έναν ανήμπορο γέρο είτε κλέβοντας το ψιλικατζίδικο του, είτε τέλος πάντων κάτι παρόμοιο και κωλοπαιδαριώδες.

Και τώρα στο προκείμενο.

Ρε σιχαμένα υπανθρωπάκια που δεν κάνετε ούτε για το ρόλο μυρμηγκομύξας  στη μύτη μυρμηγκοφάγου, γιατί τώρα ξαφνικά σας ενοχλούν τα μικρά διαολάκια που κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα –δηλαδή να είναι παιδιά;; Διαλέχτε και πάρτε: Ή που στην ηλικία τους κάνατε τα ίδια και χειρότερα και απλώς δεν το παραδέχεστε γιατί είστε πιο κομπλεξικοί από το Σφακιανάκη, είτε απλά ήσασταν ακοινώνητα μπουρουχάκια που θυμίζατε μπαγιάτικους κουραμπιέδες που έχουν ξεμείνει σε ένα ράφι τη μεγάλη εβδομάδα. Και στις δύο περιπτώσεις, ντρέπεστε να το παραδεχτείτε γιατί απλά θα φανεί περίτρανα ότι στο κεφάλι σας το μοναδικό πράγμα που κυριαρχεί είναι μια συνεχείς ακολουθία από δηλητηριασμένους αρουραίους που αφήνουν διάρροια στο σχήμα της φάτσας σας καθώς κάνουν κύκλους μέσα στο άδειο σας κεφάλι. Με άλλα λόγια, είστε πεθαμένοι και απλά δεν το ξέρετε.

Τα παιδιά είναι παιδιά. Πρέπει(το τονίζω) να είναι διαόλια γιατί μπορούν. Πρέπει(το ξανατονίζω) να ξεπερνάνε τα όρια του ανυπόφορου, αλλιώς δε θα μάθουν ποτέ που είναι τα όρια. Πρέπει να κάνουν αυτό που τα ευχαριστεί, χωρίς να σκέφτονται αν γίνονται ενοχλητικά γιατί απλά δεν τα ενδιαφέρει, γιατί (γιατί γιατί….) είναι παδιά!

Ο τύπος πίσω μου που μουρμουρούσε, όταν τον ρώτησα «Εσείς δεν έχετε διατελέσει παιδί;» (my ellinikos skizoyn) απλά με κοίταξε και μάλλον σκεφτόταν «Σειρ’γαμήσ’μαλάκα» αλλά δεν το ξεστόμισε. Για την ακρίβεια δεν είπε τίποτα. Απλά με κοίταξε.

Τον επόμενο που θα βγάλει παρόμοιο κομπλεξισμό, θα τον κλάσω. Στη μούρη. Με σκουριασμένα τιρμπουσόν.

H σκατοψυχιά της ημέρας: …….

Είναι κάτι τύποι ρε παιδί μου που το παίζουνε υπεράνω και social media haters και τους ακούς να βρίζουν ατελείωτες ώρες όλους αυτούς που πάνε και αυτόξεφτιλίζονται, ξεπουλώντας την ίδια τους τη ζωή εκεί μέσα. Εκεί –δε- που σου ανεβαίνουν τα γαστρικά υγρά και σου γαργαλάνε τη ρινική κοιλότητα, είναι όταν αυτοί οι τελειωμένοι στυλοβάτες της ηθικής, αρχίζουν και κάτι ηθικοπλαστικά διδάγματα περί ιδιωτικότητας και άλλες τέτοιες μπαρούφες.

Ιδιωτικότητα; Ποια ιδιωτικότητα;;;; Από τη στιγμή που το λαμπιόνι που λέει «ντερνέτσι» πάνω στο router γίνεται πράσινο, έχεις κατεβάσει τα βρακιά σου και απλά το θέμα είναι αν θα προλάβεις να βάλεις ζώνη αγνότητας, ή απλά θα τον φας έτσι όπως έρχεται από το συνεστραμμένο ζεύγος.

Αυτοί λοιπόν οι τύποι, είναι συνήθως κάτι όρθιες μύξες που δεν έχουν σπονδυλική στήλη και η θέλησή τους μπορεί να συγκριθεί μόνο με μια αφράτη μπάλα αγνό παρθένο βαμβάκι. Και επειδή ο καιρός έχει γυρίσματα, συχνά-πυκνά, αυτοί οι όρθιοι εμετοί από μπεκροπιωμένες φυματικές νυφίτσες, όχι μόνο μπαίνουνε στο γαμωφατσομπούκι, αλλά μας πρήζουν καθημερινά τον έρωτα με κάτι κατεβατά που συνήθως έχουν και ηλίθιους τίτλους όπως π.χ. «Η αγνοψυχιά της ημέρας».

Λοιπόν, ξεπεσμένοι χλιμίτζουρες, ξέρουμε που μένετε και θα έρθουμε με τσουγκράνες, πυρσούς και μισόμετρα ντίλντο για να σας δείξουμε τον έρωτα αν δε σταματήσετε να μας πρήζετε κάθε μέρα!!!

H σκατοψυχιά της ημέρας: Μαστόρια με τα μεγάλα λόγια

Είμαι σίγουρος πως όλοι την έχουμε πατήσει από τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας από τέτοιους ανθρώπους. Προκύπτει μια δουλειά και ψάχνεις κάποιον για να τη φέρει σε πέρας. Συναντάς λοιπόν διάφορους ανθρώπους οι οποίοι πρέπει με τη σειρά τους να σου πουλήσουν τους εαυτούς τους και την τέχνη τους. Οι περισσότεροι από αυτούς, θεωρούν  πως ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουν αυτό, είναι να έχουν ένα στυλάκι «Εγώ είμαι ο Ένας, ο Μοναδικός και δεν υπάρχει άλλος κανένας. Όλοι οι άλλοι τρώγανε ποντικοκούραδα όταν Εγώ σχεδίαζα τον Παρθενώνα». Αν είσαι και λίγο άπειρος ή ευκολόπιστος ή σου αρέσουν τα ψώνια, το μασάς το παραμύθι και αγοράζεις από εκεί…

Στην αρχή δε φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα καθώς όλα πηγαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο και ο Παρθενώνας είναι εκεί που πρέπει να είναι. Ο εν λόγω μάστορας όμως από την πρώτη κιόλας μέρα του έργου, έχει ήδη αλλάξει λίγο υφάκι και το παίζει γκόμενος που την έχει σίγουρη τη γκόμενα (και μετά η γκόμενα κλαίγεται πως έχει μαλακομαγνήτη και δεν μπορεί να πιστέψει το γιατί πέφτει αυτή πάνω σε μαλάκες άσχετα αν αυτή τους επιλέγει γιατί έχει μηδενικό κριτήριο …. Πάλι τις γυναίκες βρίζω; ) και είναι λίγο σε απόμακρη φάση και «τι σε νοιάζει εσένα, το Έργο προχωράει» και άλλες τέτοιες μπαρούφες.

Οι καταλήξεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι συνήθως δύο:

Το έργο τελειώνει λίγο αργότερα απ’το καθορισμένο (γιατί σ’έχει σίγουρο οπότε πιάνει και κανένα μεροκάματο στο ενδιάμεσο ή γιατί «κάτι του έτυχε») και στο μεσοδιάστημα έχει βρει πως οι πλανήτες είναι ανάδρομοι οπότε το έργο χρειάζεται Χ περισσότερα χρήματα από το προσυμφωνηθέν ποσό (θυμίζω, αυτός ήταν ο «Εγώ είμαι και οι άλλοι δεν υπάρχουν») ενώ στο τέλος ανακαλύπτεις και κάτι ωραίες κακοτεχνίες σε φάση ότι η μια «Καρυάτιδα» έχει μόνο ένα χέρι (γιατί το άλλο «δεν της χρειάζεται» και σε πείθει γι’αυτό, ή τουλάχιστον προσπαθεί) αλλά παρ’όλα αυτά η συζήτηση κινείται στα πλαίσια «It’s not a bug, it’s a feature».

Το έργο δεν τελειώνει γιατί τα έχεις πάρει με τις καταστάσεις που βιώνεις καθ’οδόν και στέλνεις στον αγύριστο τον επίδοξο Ικτίνο.

Και στις δύο περιπτώσεις, έχεις μπλέξει με άνθρωπο ο οποίος απλά δεν έχει μπέσα και σε βλέπει μόνο σαν ένα σακί λεφτά ενώ αρνείται να αναγνωρίσει οποιοδήποτε λάθος του και απλώς δέχεται ευχαρίστως να σε χρεώσει ακόμα και για τον αέρα Του που του αναπνέεις.

Πέρα από το να ταΐσεις αυτούς τους τύπους ένα κουβά λίπος Πάγκαλου, η καλύτερη τιμωρία είναι να μην πιστεύεις τα ουράνια τόξα που σου πουλάνε στην πρώτη επίσκεψη. Καλή –επίσης- τακτική είναι να ζητάς τηλέφωνα «ευχαριστημένων» πελατών για να πάρεις και μια γνώμη από άλλους. Αν δεν μπορείς να ακούσεις και καμιά άλλη γνώμη, τότε κάτι πάει στραβά με τον καλλιτέχνη της πεντάρας. Κατά τα άλλα, είστε σαν τους ταρίφες: όλο λόγια, υποσχέσεις και όταν έρθει η ώρα, στρίβετε και το μαχαίρι που έχετε ήδη χώσει στην πλάτη του άλλου.

Ουρτ νταβατζήδες του ίδου σας του εαυτού!!

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι Γερμανοί

Θα μπορούσα να αρχίσω μια λίστα με χαρακτηρισμούς (3.70 το μισόλιτρο νερό βρε λιμούτσηδες;;; Και θέλετε 8€ για ΜΙΑ ΩΡΑ ασύρματης πρόσβασης με ταχύτητες μικρότερες των 128k ρε ζωοκλέφτες;;;;) τονίζοντας κάπου στη μέση πως είναι και ΚΑΚΑΣΧΗΜΟΙ και αυτοί και οι γυναίκες τους (οκ, στην τραγική πλειοψηφία), η οποία όμως δεν θα είχε τέλος. Αντ’αυτού, λέω να το κρατήσω μαζεμένο σήμερα…. Οι άνθρωποι είναι απλά ΠΑΤΟΣ. Τέλος. Ούτε ένα σκαλί πιο πάνω.

ΟΥΣΤ από ‘κει απόστημα της Ευρώπης.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα καγκούρια που δε μάθανε να είναι συνοδηγοί

Λοιπόν, αυτή είναι καθαρή μπιχτή για τους «δικούς μου» γιατί μου τα έχουν κάνει τσουρέκια.

Μαζεύεται λοιπόν η παρέα, λέμε που θα πάμε και ψάχνουμε το μεταφορικό. Οι καιροί είναι δύσκολοι οπότε πλέον το να πηγαίνουμε κάπου με όσο το δυνατό λιγότερα οχήματα είναι μια από τις ευχάριστες αλλαγές που έχουν επέλθει με το πέρασμα του χρόνου, ειδικά σε σχέση με παλαιότερα που ήταν ένας άνθρωπος ανά αυτοκίνητο.

Ξεκινάει λοιπόν η βόλτα και αναγκαστικά κάποιος πρέπει να καθίσει στη θέση του συνοδηγού γιατί απλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εκεί λοιπόν είναι που αρχίζει το σόου με τις παρατηρήσεις. «Περνάς πολύ κοντά από τα δεξιά» (όχι, εσύ δεν έχεις συνηθίσει να βλέπεις δεξιά), «Έχεις βαρύ πόδι με το γκαζάκι» (όταν εσύ ξεκινάς μπροστοκίνηση με χειρόφρενο, προφανώς το δικό σου πόδι είναι από νεογέννητο κοτοπουλάκι), «Δεν έχεις το νου σου στο δρόμο» (ισχύει, έχω το νου μου πώς να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού, να σου βγάλω τη ζώνη –α δε φοράς, καλύτερα- και να σε στείλω στον πλησιέστερο σκουπιδοντενεκέ) και άλλα τέτοια καλά πράγματα που μπορεί να ακούσει ο δύσμοιρος οδηγός που το μόνο που θέλει είναι να πάει από το σημείο Α στο σημείο Β.

Λοιπόν, κακά τα ψέματα, ακόμα και καλύτερος οδηγός να είναι κάποιος –που σιγά μην είναι-, το να κάνει τέτοιου τύπου ψυχολογικό πόλεμο στον οδηγό, είναι ανώφελο για τους εξής δύο απλούς λόγους: Πρώτον τον αγχώνει χωρίς κανένα απολύτως λόγο και όντως του σπάει τη συγκέντρωση που έχει την ώρα που οδηγεί. Δεύτερον δείχνει ανασφάλεια παιδιού νηπιαγωγίου με σάλτσα εστραγκόν και κομπλέξισμού. Οπότε λοιπόν ποιο το νόημα;

Υπάρχει απάντηση και σ’αυτό: Το νόημα είναι ότι υποχρεωτικά πρέπει να δειχτούμε πως είμαστε καλύτεροι, ωσάν γκόμενες στην παραλία που φοράνε τα μικροσκοπικά μαγιό και μετά κλαίγονται γιατί δεν υπάρχουν άντρες που να τις θέλουν για τα –ανύπαρκτα- εσωτερικά τους χαρίσματα.

Νομίζεις ότι είσαι καλύτερος οδηγός και μπράβο σου. Όταν λοιπόν θα μπούμε στο αμάξι σου, κάνε μου επίδειξη ski mode (όποιος κατάλαβε κατάλαβε) στη στουμπωμένη Κηφισίας και μετά δώσε και ένα turbo boost για να έχουμε και πλήρες stunt σκηνικό. Μέχρι τότε, σεβάσου εμένα που έχω τη ζωή σου στα χέρια μου και κλείσε το αλαζονικό στοματάκι σου γιατί έχω σταμπάρει σκουπιδοντενεκέδες με μουχλιασμένες τσιπούρες στην ψαραγορά και σε βλέπω να βουτάς με το κεφάλι σε έναν από αυτούς.

Η σκατοψυχιά της ημέρας:

Οι γυναίκες που όλο θέλουν μεγαλύτερο άντρα.

Συνεχίζοντας τη χθεσινή χολή για τον Παντελίδη και τις τελειωμένες που βελάζουν με την πάρτη του, σήμερα θα ασχοληθώ με ένα από τα κλασικότερα παραμύθια που θα ζήλευε και ο Άντερσεν. Από τις μεγαλύτερες μυθοπλασίες που έχουν κυκλοφορήσει. Από τις πιο αφελείς αυταπάτες που κάνουν πάρτυ οι ψυχολόγοι και γενικώς ένας από τους λόγους που δείχνει πόσο δεν πατάνε στην πραγματικότητα οι γυναίκες.

Ο μύθος ξεκινάει από το γυμνάσιο. Η άλλη τα έχει με λυκειόπαιδο γιατί είναι πιο ώριμο. Το λυκειόπαιδο. Οκ, βρείτε μου τις διαφορές στη συμπεριφορά γυμνασιόπαιδων/λυκειόπαιδων. Να σας βοηθήσω: Το λυκειόπαιδο έχει γίνει ακόμα πιο κάφρος και κάνει ότι να’ναι, έχοντας την άνεση να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τη «μικρούλα» η οποία κλαίγεται και οδύρεται. Μετά τα λυκειοκόριτσα ακούς την άλλη να τα έχει με φαντάρο ετών εικοσιπλας και σου πέφτουν οι τρίχες από τη μύτη. Κοπέλα μου γιατί τα έχεις με φαντάρο;; «Γιατί είναι ώριμος και μεγάλος και καλό παιδί και το βλέπω σοβαρά» …. ΣΟΒΑΡΑ;;;; ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙ;;;; Οκ. Τόσο σοβαρή είσαι, τέτοια λες, δε σε συμμερίζομαι. Για την ιστορία, ο «φαντάρος» έχει βγάλει όλες τις ανασφάλειες του κόσμου μακριά σου και έχει πέσει στην πρώτη διαθέσιμη αγκαλιά που θα βρεθεί εκεί στην Βλαχοπλατανιά που τον έχουν μεταθέσει, ακόμα και αν η αγκαλιά είναι από γριά προβατίνα που κάνει ΜΠΠΕΕΕΕΕΕ κάθε φορά που της πειράζει τα φουσκωμένα από γάλα στήθια της (πςςςςςς το έκανα και ακατάλληλο πρωινιάτικα….).

Μετά πάμε στα 20. Αααααααχ τη ηλικία τα 20…… Μέχρι που ακούς «Τα έχω με έναν που είναι 28,30,80φεύγα» και νιώθεις τη σπλήνα σου να παίρνει το ασανσέρ για να πάει στο μυαλό σου και να το ρωτήσει αν είναι καλά. ΕΕΕΕΕ κοριτσάκι; Να σου πω; Κι’εσύ σοβαρά το βλέπεις έ; Γιατί ο 28άρης είναι ένα σοβαρό παιδί που δεν παίζει playstation, δε βγαίνει να γίνει ντίρλα με τους φίλους του και να την πέσει σε αδέσποτες γάτες έξω από το τελειωμενάδικο που του σέρβιρε τις μπόμπες και προφανώς, το μόνο που σκέφτεται είναι πότε θα σου περάσει την κουλούρα. ΕΣΕΝΑ. ΣΤΑ 22. Για να τρέχετε στους δικηγόρους στα 25 σου και να εύχεσαι να μην έχει κάνει το «γνωστό» πείραμα «εεεεε είμαι μαλάκας και δεν πάω για καταμέτρηση σπέρματος, είμαι καρπερός; Για να δω….».

Και μετά τα 25 αρχίζει το τρελό πάρτυ. Εκεί είναι που έχει δει ψηλά τον αμανέ, έχει αποκτήσει την αυτοπεποίθηση πτώματος και αρχίζει το άλλο παραμύθι: Θέλω Λεφτά (επιθετικός προσδιορισμός, «ο Λεφτάς, του Λεφτά» κτλ), θέλω σκαφάτο, θέλω να είμαι τα πάντα του, το είναι του (το τραγουδάκι του Σταρόβα στο τέλος, σας το αφιερώνω) και όλες τις άλλες ανασφαλείς αφέλειες που έχετε στο μυαλό σας. Δυστυχώς εδώ τα πράγματα είναι αμείλικτα: Η πλειοψηφία περιμένει τον Λευκό Ιππότη πάνω στο Λευκό Άτι του (το άτι την έχει ΝΑ με το συμπάθιο, οπότε το κρατάμε για καβάτζα έτσι; Γι’αυτό ξεροσταλιάζετε να έρθει με άλογο ο άλλος) που να έχει και καταθέσεις κτλ. Μια μειοψηφία είναι ράτσας bulldog με Doberman και όντως φτιαγμένη για τέτοια ζωή και την αντέχει (δεν σχολιάζω το τι και το πώς). Οι υπόλοιπη πλειοψηφία, παθαίνει κατάθλιψη και καταντάει να κάνει τρεις φορές τη μέρα αποτρίχωση ρουθουνιών (όχι απ’έξω από τη μύτη… ΜΕΣΑ… με την αρμύρα…) με καυτό κερί.

Και μετά βέβαια, έρχονται τα πρώτα άντα που χτυπάει το βιολογικό ρολόι και παίρνουν όποιον βρουν μπροστά τους άνευ κρητιρίων γιατί απλά ΠΡΕΠΕΙ. Ε, νταξ. Εκεί τι να σχολιάσεις… Μετά όταν λες ότι είναι παράλογα όντα που κατευθύνονται από τις ορμόνες τους, σε λένε μισογύνη και σου αρχίζουν κάτι φεμινιστικές αρλούμπες που δεν τις μασάνε ούτε πεινασμένα γουρούνια….

Η πυραμίδα, καταλήγει στα δεύτερα άντα, όπου εκεί βέβαια γίνεται το σώσον κύριε διότι έχουν μπει με το ένα πόδι στον τάφο και μόλις βλέπουν νεαρές ψ..υχές, αναπτερώνεται το ηθικό τους και τρέχουν να ρουφήξουν μεδούλι… Και φυσικά, άλλο που δε θέλουν τα νεούδια («είναι μεγάλη κι’έμπειρη, κι’εγώ μικρός και ηλίθιος και βαριεστημένος και θέλω να λέω ότι βγαίνω με μιλφάρα») και τρέχουν σαν τα ζωντόβολα….

Εν ολίγοις, επειδή –ως γνωστόν- μια γυναίκα δεν ξέρει τι θέλει και το κοντινότερο σ’αυτό που θέλει είναι –απλώς- αυτό που δεν έχει (άσχετα αν το θέλει ή όχι), ως επί το πλείστον, κάνει τις χειρότερες επιλογές και μετά κλαίγεται γιατί κατέληξε με τον γυφτοκάγκουρα που είναι ανεξάρτητος και έχει μπλε LED (εμετός) στο κωλοφτιαγμένο zastava του ’30 (υπήρχαν τότε;;;), αγνοώντας παράλληλα τα «καλά παιδιά» γιατί δεν της εμπνέουν σιγουριά!

Αλλά ναι… Εδώ δεν μπορούν οι ίδιες οι γυναίκες να καταλάβουν τους εαυτούς τους, θα τις καταλάβει κάποιος άλλος;

Ε ψιτ, αποπροσανατολισμένες, άνευ λογικής και κριτηρίων; Αφιερωμένο εξαιρετικά!

http://www.youtube.com/watch?v=kCkcXhnlLkk