H σκατοψυχιά της ημέρας: Ο έλληνας
ποδηλάτης
Ο πληρέστερος και
συντομότερος τρόπος να ορίσω αυτό το ενοχλητικό είδος, είναι «αναγεννημένος
χριστιανός». Κάτι σαν τους καπνιστές που κόψανε το τσιγάρο για μια εβδομάδα και
κοροϊδεύουν τον εαυτό τους ότι ξαφνικά νιώθουν σα μωρά παιδιά. Μετά από χρόνια
μηχανοκίνητου παρασιτισμού στην άσφαλτο, είτε γιατί αντελήφθησαν την τελευταία
μόδα, είτε γιατί δεν είχαν τα λεφτά για καύσιμα, είτε γιατί είναι επαναστάτες
χωρίς λόγο, χωρίς αιτία και χωρίς σκοπό, ξαφνικά μια μεγάλη ανθρωπόμορφη μάζα
με συλλογική νοημοσύνη, αποφάσισε να το ρίξει στο ποδήλατο.
Ο έλληνας ποδηλάτης που
στα γεράματα ανακάλυψε το ποδήλατο, έχει τα ίδια συμπτώματα με τα μωρά που
ξαφνικά τους δίνουν κανονικό φαΐ μετά την κρέμα. Κάθονται και παριστάνουν τους
χαχόλους που νομίζουν ότι είδαν το φως το αληθινό και ότι δεν υπάρχει τίποτε
άλλο στον κόσμο εκτός από δύο ρόδες, αλυσίδα και πετάλι. Γι’αυτό και έχουν
ξεφυτρώσει παντού σαν τα μανιτάρια μικρά μαγαζιά που ασχολούνται με το τρέντυ είδος.
Τα βασικά χαρακτηριστικά
του έλληνα ποδηλάτη είναι δύο: Πρώτον πιστεύει πως έχει μόνο δικαιώματα στο
δρόμο και καμία υποχρέωση. Κατά δεύτερον, δεν καταδέχεται να καβαλήσει ποδήλατο
που δεν είναι καινούριο, πανάκριβο και εκκεντρικό ή τίγκα στα καγκουροleds.
Στο δρόμο λοιπόν, ο
έλληνας ποδηλάτης, θεωρεί πως μπορεί να πάει παντού, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση,
οποιαδήποτε ώρα της μέρας, απλώς και μόνο γιατί όλοι οι δρόμοι είναι κοινοί για
όλους και είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να είναι παντού και υποχρέωση των άλλων
να σέβονται την παρουσία του.
Πριν συνεχίσω και επειδή
ήδη ηχούν στα αφτάκια μου τα ταλαίπωρα, διάφορες άναρθρες κραυγές νεοφώτιστων
τρεντοκαγκουροποδηλατών, ναι κύριοι (και κυρίες), οι δρόμοι είναι όντως κοινοί
και όντως μπορείτε να είστε παντού. Η λογική όμως εδώ είναι η εξής απλή: Το
γεγονός ότι μπορείτε, δε σημαίνει πως θα έπρεπε κιόλας (just because you can, doesn’t mean you should, όπως λένε και στο
χωριό μου).
Το γεγονός π.χ. ότι
μπορείτε να είστε στη Λ. Συγγρού, δε σημαίνει ότι πρέπει να την προτιμάτε. Ναι
ναι, καλά διαβάσατε, δεν είναι θέμα δικτατορίας και άλλες ανοησίες που
σκέφτεστε μερικοί. Είναι θέμα κοινής λογικής και λίγο ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Με τον ίδιο τρόπο που ένα παπί δεν πάει στην αριστερή λωρίδα γιατί θα το φάνε
λάχανο, έτσι κι’εσείς δεν πρέπει να προτιμάτε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας για
να κάνετε τη σουλατσάδα σας. Και μη μου αρχίσετε τα μουζουρακιλίκια (clopyright by Mikeius) για το ότι πρέπει
να είναι πιο προσεκτικοί οι μηχανοκίνητοι και άλλες τέτοιες συννεφολογίες. Ναι
πρέπει. Εσείς θέλετε να βάλετε τη σωματική σας ακεραιότητα ενέχυρο για κάτι
τέτοιο; Δικαίωμά σας να το κάνετε. Εμένα μου φαίνεται ηλιθιότητα ακόμα και σε
ιδεαλιστικό επίπεδο.
Από εκεί και πέρα λοιπόν,
το παράσιτο της ασφάλτου που αποκαλείται
έλληνας ποδηλάτης, θεωρεί ότι μπορεί να παίζει τη ζωή του κορώνα
γράμματα στην πλάτη των μηχανοκίνητων οδηγών και την ευθύνη για τη ζωή του να
τη φέρουν αποκλειστικώς αυτοί. Σουλατσάρει με LEDs στην παραλιακή, Σάββατο ξημερώματα που
κυκλοφορούν όλοι οι πιωμένοι που μόλις το έχουν σκάσει από τα πχιοτικά
νυχτερινά κέντρα της περιοχής. Και όντως, οι πιωμένοι δε θα έπρεπε να
κυκλοφορούν. Κυκλοφορούν όμως και απειλούν τη ζωή σας. Κι’εσείς αντί να
αποφεύγετε την παραλιακή για σουλάτσο, πάτε εκεί επιδεικτικά για να δείξετε ότι
δε φοβάστε… το χάρο. Έχω βαρεθεί να παίρνω τις «τυφλές» στροφές της παραλιακής –μέσα
στα μαύρα μεσάνυχτα- και ξαφνικά μπροστά μου να βρίσκεται ένα τσούρμο δίτροχα
χαμστεράκια που πιάνει μιαμιση λωρίδα κυκλοφορίας και πάει με ρυθμούς
σαλιγκαριού που έρπει πάνω σε κόκα. Ώρες ώρες δηλαδή μου θυμίζουν κορύνες bowling που απλά
περιμένουν τον προφυλακτήρα μου να κάνει strike.
Επειδή λοιπόν αυτό το
φαντασμένο τσούρμο, γενικότερα θεωρεί δεδομένη την υπακοή των μηχανοκίνητων
στην οδική (και φωτεινή) σήμανση, οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι πάνω από αυτή. Πάνε
ανάποδα, περνάνε κόκκινα φανάρια με περισσή αυθάδεια και γενικώς θεωρούν ότι
δεν τους αφορούν οι κανόνες κυκλοφορίας συνοψίζοντας τη συμπεριφορά τους στο
απλό αξίωμα ότι απλά τους ανήκει η άσφαλτος.
Εδώ να ανοίξω άλλη μια
παρένθεση και να θυμίσω ότι ως παιδί μιας άλλης εποχής, μια χαρά έκανα ποδήλατο
και μια χαρά επιβίωσα, ακολουθώντας κάποιους απλούς κανόνες, που –ουσιαστικά-
υπαγόρευαν ότι «δεν τη βγαίνουμε στα αυτοκίνητα». Έκανα ακριβώς ότι κάνουν οι
σημερινοί ποδηλάτες (εκτός από το να κυκλοφορώ σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας
οποιαδήποτε ώρα της ημέρας) με μια εξαίρεση: Ήξερα πως δεν ακολουθούσα κανένα
κανόνα και δεν είχα την απαίτηση από κανέναν να σεβαστεί την «άναρχη» οδική μου
συμπεριφορά.
Α. Και τώρα που είπα
«ταχείας κυκλοφορίας». Είναι αστείο το πόση αφέλεια κυκλοφορεί εκεί έξω που
έρχεται ο κάθε μαρουλοκέφαλος ποδηλάτης και κράζει με στεντόρεια τη φωνή ότι η
Συγγρού, η Βουλιαγμένης και η Ποσειδώνος δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρούνται
δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας. Αγαπητέ μπροκολοκέφαλε φίλε ποδηλάτη, έχεις δίκιο.
Δεν είναι και δε θα έπρεπε να θεωρούνται δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας. Από την
άλλη όμως, τα κοντερ των μηχανοκίνητων σε αυτούς τους δρόμους, γράφουν
ταχύτητες (πολύ) άνω των 80χλμ/ω, ταχύτητες που καθιστούν την παρουσία ενός
φελλοκέφαλου ποδηλάτη, επικίνδυνη για τον ίδιο και τους υπόλοιπους οδηγούς.
Θέλετε να αλλάξετε αυτό το καθεστώς και να μας κάνετε «ευρώπη»; Τον κακό σας
τον καιρό αλλά σεβαστό πάραυτα. Το να προτάσσετε όμως τα σώματά σας μπροστά από
τις ρόδες άλλων για αυτό το σκοπό, όπως ξαναείπα και πιο πάνω, είναι ανώριμο,
ηλίθιο και άσκοπο.
Αλλά βέβαια τι να
περιμένω από ανθρώπους που θεωρούν ότι για να καβαλήσουν ένα ποδήλατο πρέπει να
είναι κατηγορίας από bugatti και
πάνω. Τι, δεν το έχετε προσέξει; Τα ποδήλατα που κυκλοφορούν, δεν είναι απλά
τρια μεταλλικά τριγωνάκια με δύο ρόδες, ένα τιμόνι και μια αλυσίδα. Όόόόόχι.
Είναι ειδικά κράματα αλουμινίου για να είναι ελαφρύ το ποδήλατο, με σασμάν
ογδονταεφτά ταχυτήτων και μια περιουσία σε ηλίθια LEDs που τα περισσότερα έχουν τόσο κακό σχεδιασμό που
είναι άχρηστα. Γιατί προφανώς ο έλληνας ποδηλάτης θέλει να αισθάνεται ότι
καβαλάει κάτι αντάξιο της –κενής- προσωπικότητάς του, για να νιώσει άνετα.
Γι’αυτό βλέπουμε και κάτι εκκεντρικά εκτρώματα πάνω σε δύο ρόδες που θυμίζουν τη
φάτσα του Pretend-eris
(γειά σου ρε Σίλα) που παριστάνει τη νυφούλα δίπλα στο Βενιζέλο. Και φυσικά δεν
μπορώ να παραλείψω το γεγονός ότι αρκετοί δεν ξέρουν καν να κάνουν σωστά
ποδήλατο, αφού έχουν χαμηλωμένη τη σέλλα και τα γόνατά τους ανεβαίνουν σχεδόν
στο στήθος.
Γενικότερα ο έλληνας
ποδηλάτης, αντί να εστιάζει στο να κάνει λίγο ποδήλατο και να ασκηθεί με
ασφάλεια, αναλώνεται σε όλα τα παρεμφερή συμπαρομαρτούντα και δονκιχωτίζει
κυνηγώντας δικαιώματα που δεν του έχει στερήσει κανείς, αγνοώντας παράλληλα το
μεγάλο κίνδυνο στον οποίο θέτει τον εαυτό του.
Δε θα μπορούσα ποτέ να
ευχηθώ θύματα μπας και βάλουν μυαλό οι άμυαλοι χίπηδες της ασφάλτου, αλλά
δυστυχώς έχω την πεποίθηση ότι θα θρηνήσουμε θύματα επί ματαίω, μόνο και μόνο
για να αποδείξουν οι χίπηδες ότι εμείς οι μηχανοκίνητοι δεν τους σεβόμαστε.
Κοινώς ανουσιότητες, ανωριμότητες και επικίνδυνα επίπεδα ηλιθιότητας.
