H σκατοψυχιά της ημέρας: Oι «καλλιτέχνες» ντραμμερ με το 5άρι

Όχι, δεν εννοώ αυτούς με τη χείρα και τα πέντε ορφανά. Ούτε αυτούς που πήραν πέντε σε κάποιο ηλίθιο διαγωνισμό. Εννοώ τους ντραμμερ οι οποί την έχουν δει νεοχίππηδες. Γι’αυτό λοιπόν, όσοι δεν ασχολείστε με το άθλημα θα βαρεθείτε ασύστολα.

Οι «μουσικοί» γενικώς έχουν πολλά κομπλεξ. Μέσα σε αυτά καταφέρανε να περιθωριοποιήσουν τους ντραμμερ λέγοντας διάφορες κομπλεξικές αρλουμπαρίες του στυλ «Ποιος είναι ο καλύτερος φίλος ενός μουσικού;» και πολλά άλλα. Η πιο σύντομη απάντηση σε αυτές τις ανεγκεφαλιές είναι το ανέκδοτο με την απεργία του κώλου (όσοι δεν το ξέρετε, ρωτήστε). Η πικρή αλήθεια βέβαια γι’αυτούς τους «μουσικούς» είναι πως τόσα ξέρουν τόσα λένε, καθώς τα κρουστά (γενικότερα) μπορούν κάλλιστα να παράγουν μουσική. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα.

Το θέμα είναι πως μερικοί ντραμμερ αποφάσισαν να περάσουν στο άλλο άκρο και να προσπαθήσουν να αναδειχθούν για να αποδείξουν πως είναι κάτι παραπάνω από «καλύτεροι φίλοι των μουσικών» (κούνια που τους κούναγε). Τι έκαναν λοιπόν; Άρχισαν να ψωνίζονται όπως οι κιθαρίστες και οι τραγουδιστές, υιοθετώντας παράλληλα μια εμετική ορολογία που κάνει τους προσαγωγούς μου να θέλουν να κλωτσήσουν αυτούς τους τύπους … στο μικρό τους δαχτυλάκι.

Θέλοντας λοιπόν να ξεφορτωθούν τη ρετσινιά του «κοπανιστή», αρχίσανε οι διάφοροι θεατρινισμοί. Ο καλύτερος απ’όλους είναι ο μινιμαλισμός. Γιατί απλά είναι cool. Ξεφορτονόμαστε τα πάντα και μένουμε με το μικρότερο δυνατό σετ. Και άμα λάχει, παίζουμε και λίγο με traditional grip. Γιατί έτσι κάνουν οι τζαζίστες και γιατί είμαστε και χιπ. Οι τζαζοντραμμερ ανέκαθεν ήταν –και είναι- τα άφταστα είδωλα, όχι άδικα. Όμως όταν παίζεις σε μια pop-rock μπαντα με γκομενα τραγουδιάρα γιατί θες να πιάσεις και τα αγοράκια, τι τις θες τις τζαζιες; Αφού τέταρτα στο ταμπουράκι σου είσαι καταδικασμένος να παίζεις και στην καλύτερη να κάνεις κανένα σπασιματάκι στο hihat. Όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση….

Και μετά βέβαια αρχίζει το «αφ’υψηλού» τζαρτζάρισμα: «Το πεντάρι (ή το τεσσάρι ή το τριάρι) σε απελευθερώνει και σου επιτρέπει να πειραματίζεσαι περισσότερο και να γίνεσαι πιο μουσικός στο παίξιμό σου».

Τι-λες-βρε-κακομοίρη;;; Λοιπόν ευτυχώς που υπάρχει ο Μεγάλος Jojo Mayer που σας ξεφτίλισε όλους εσάς με το video του, όταν εξηγούσε πως –ουσιαστικά- δεν υπάρχει πλέον σήμερα ιδιαίτερος λόγος για να παίζει κάποιος με traditional grip, προσθέτοντας μάλιστα ότι πολλοί το κάνουν για να φαίνεται πως ξέρουν τι κάνουν. Αυτά είναι. Είσαι μεγάλος και σε προσκυνώ, Jojo.

Στους δικούς μας τους λιμούτσηδες τώρα: Λοιπόν, κακομοιριάρηδες ανάπηροι, μπορώ να καταλάβω πολλά πράγματα γιατί κάποιος να παίζει με τεσσάρι σετ. Στήνεται πιο γρήγορα. Μεταφέρεται σε μικρό ΙΧ. Λιγότερα μικρόφωνα. Συντομότερο soundcheck. Δεν μπλέκονται τα μικρόφωνα (να παίρνουν ήχους από αλλού). Πιο μικρές και ξεκούραστες αποστάσεις μεταξύ τυμπάνων/πιάτων. Και άλλα διάφορα.

Εκεί όμως που το πάγκρεάς μου λούζεται με χλωρίνη και ξερνάω ζωντανά τοξικά σαλιγκάρια στα μούτρα σας είναι όταν ακούω ότι με το τεσσάρι γίνεστε πιο μουσικοί στο παίξιμό σας. Λοιπόν, σπυριάρηδες; Να τα ξεκαθαρίσουμε: Δε γίνεστε πιο μουσικοί. Είστε απλά ξιπασμένοι τεμπέληδες που την έχετε δει σαχλαμπούχλες τζιτζιφιόγκοι και νομίζετε ότι πιάσατε το Lemmy από τα αχαμνά του.

Γιατί αν εσύ με τέσσερα τύμπανα νομίζεις ότι παίζεις μουσική, εγώ με τα εκτόν τέσσερα μπορώ να παίξω περισσότερη μουσική από εσένα, οπότε άσε τις ξιπασμένες και ψωνισμένες μπούρδες και γίνε λίγο πιο έντιμος. Είσαι απλά τεμπέλης. Δε σε εμποδίζουν τα 4 toms να είσαι πιο μουσικός. Το μικρό σου το (κάτω) κεφάλι σε εμποδίζει. Επίσης μπορείς άνετα να πας να μπουρδολογήσεις τις ανασφάλειές σου στον Terry Bozio. Νομίζω σε περιμένει…

Α και κάτι ακόμα: Μια νέα μόδα για να δουμε ότι κάποιοι την είδαν κάπως, είναι το να παίζουμε το αριστερά στημένο μας hihat (οι δεξιόχειρες πάντα) με το αριστερό. Λοιπόν, σας έχω νέα: Το hihat μπήκε εκεί που είναι τα τελευταία εκατό χρόνια γιατί αυτός που το πρωτόβαλε εκεί –καλώς ή κακώς- είχε στο νου του το «σταυρωτό» παίξιμο. Εσείς όλοι, προσπαθείτε να παίξετε (μετράτε) με το αριστερό χέρι στο hihat κρατώντας το στήσιμο ίδιο γιατί –και καλά- σαν σωστοί new born Christians (που λένε και στο χωριό μου), ξαφνικά διαπιστώσατε ότι μπορείτε να έχετε το δεξί ελεύθερο για να κάνετε leaks που θα λάτρευε ακόμα και η Πάολα. Λοιπόν σας έχω νέα: Ούτε γρήγορα μπορείτε να παίξετε και φαίνεστε γελοίοι και σαν να το έχετε σκάσει από ίδρυμα. Ή που θα αλλάξετε το στήσιμο (δεν είναι τυχαίο πως το ride είναι στου διαόλου τη μάνα) ή ξεχάστε τις φιγουρατζίδικες χιπστεριές σας για να μη φάτε κανένα μαντεμένιο τηγάνι στο κεφάλι.

Άντε που γίνατε όλοι Simon Philips και την είδατε βιρτουόζοι. Τουλάχιστον ο Philips έβαλε το ride αριστερά και παίζει σαν άνθρωπος (-χταπόδι) χωρίς να φαίνεται καραγκιόζης. Εσείς φαίνεστε σαν να βγήκατε τελευταίοι στο διαγωνισμό σφουγγαρίσματος με την Τατιάνα Στεφανίδου.

Α και κάτι που ήθελα να βγάλω από μέσα μου εδώ και χρόνια: Ο επόμενος που θα είναι κάτω από 50 χρονών και θα αποκαλέσει το hihat «φιούτσιτ» (είσαι ΜΕΓΑΛΟΣ καράβλαχος αφού το ‘foot cymbal’ το κατάντησες «φιούτσιτ») θα τον ταΐσω τον γωνιακό μου τροχό της bosch. Αναμένο. Με δισκοπρίονο πάνω.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Εγχώριοι ψωνισμένοι ψευτοκαλλιτέχνες

Από τη στιγμή που ο άλλος είναι πάνω σε μια σκηνή και εσύ είσαι από κάτω, είσαι αναγκασμένος -εκ των πραγμάτων- να κοιτάζεις ψηλά για να τον δεις. Και πέρα από αυτό, για να είναι αυτός εκεί πάνω κι’εσύ εκεί για να τον δεις, κάπου κάπως κάτι έκανε σωστά και βρέθηκε εκεί πάνω. Το πόσο σωστά το έκανε, το ξέρει –καταρχήν- ο εαυτός του που είναι και ο πιο αυστηρός κριτής. Κατά δεύτερον όσοι παρακολουθούν.

Όταν λοιπόν αυτός ο κάποιος καταφέρει και έχει κάποιους κάτω στη σκηνή να τον παρακολουθούν, αρχίζει να νιώθει λίγο πιο ανώτερος άνθρωπος από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και εδώ φυσικά αρχίζει το μπέρδεμα γιατί υπάρχει και η παρανόηση ότι οφείλει να παίξει το ρόλο του ινδάλματος για να μπορεί να κρατηθεί στο «ύψος» των περιστάσεων.

Και ας πούμε ότι κάποιοι το δικαιούνται γιατί γεμίζουν στάδια. Σκατά στα μούτρα τους θα πω εγώ βέβαια γιατί τα στάδια τα γεμίζουν επειδή πάμε εσύ κι’εγώ και όχι γιατί αυτοί είναι μάγοι και γεννάνε κόσμο. Αλλά ας είναι, για τη συζήτηση, να δεχτώ π.χ. ότι ο Steven Tyler έχει το δικαίωμα να ψωνίζεται. Έχει μια φάτσα χειρότερη από τους μαύρους κωπηλάτες που σχεδίαζε ο Uderzo και μια κόρη που του μοιάζει στη μπαζοσύνη, οπότε η μόνη ευτυχία που έχει στη ζωή του, είναι να ψωνίζεται.

Τα πράγματα όμως δυσκολεύουν όταν ένας πρωτοεμφανιζόμενος, βγάζει ένα καλό (πρώτο άντε δεύτερο) δίσκο, γίνεται γνωστός και αμέσως θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να ψωνιστεί όσο ο Tyler και να ξεκινήσει να κοιτάζει αφ’υψηλού τους οπαδούς του. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, η λύση είναι σχετικά εύκολη: απλά του βάζεις ένα υπόθετο με τη φράτζα του Justin Bieber και τον στέλνεις στη μαμά του.

Εκεί όμως που ματώνουν οι βλεφαρίδες μου και γεμίζει η ουροδόχος μου με ξυράφια, είναι όταν βλέπω κάτι τελειωμένους εγχώριους ανθυπολιμούτσηδες που είτε επειδή υπέγραψαν το πρώτο του συμβόλαιο, είτε γιατί έχουν πει ένα-δύο «καλά» (μεγάλη συζήτηση αυτό, ας τα πούμε «εμπορικά») τραγούδια νομίζουν ότι έχουν πιάσει το Χριστό απ’τα αχαμνά και τον έβαλαν να τραγουδήσει La Traviata.

Αυτοί οι τύποι λοιπόν, ξαφνικά καβαλάνε το άλογο του Κολοκοτρώνη και σε κοιτάζουν λες και είσαι σκυλόσκατο από poodle στην πλατεία Κολωνακίου. Πας να τους πάρεις αυτόγραφο και σηκώνουν μύτη. Τους μιλάς και δε σε κοιτάζουν στα μάτια… Οπότε δίνεις κι’εσύ μια κλωτσά στα καμπανέλια και φεύγεις.

Αντίστοιχη δε είναι και η συμπεριφορά διαφόρων συγκροτημάτων, που χωρίς να έχουν τα απαραίτητα φόντα ή ιστορία ή μαρούλι ή, ή, ή, συμπεριφέρονται λες και είναι κυλιόμενες πέτρες (κάντε αναγωγή στην Αγγλική….), μέχρι και στις μπάντες που παίζουν σαν support. Το τι έχουν δει τα μάτια μου ως πουτανάκι (roadie που λένε και στην κάτω πλατανιά) περιγράφεται μεν αλλά με πολύ άσχημο τρόπο δε.

Είναι φοβερό να βλέπεις ένα συγκρότημα όπως οι Iced Earth (νταξ, μουσικά είναι για να τους εκτελέσεις με ντιλντοβολισμό) να συμπεριφέρονται σε support σχήματα που δεν τα ξέρουν, σχεδόν σαν ίσος προς ίσον και να βλέπεις διάφορους μικρόψυχους εγχώριους σαχλαμπούχλες που δεν τους ξέρει η μάνα τους, να συμπεριφέρονται όπως κάτι φασισταριά στυλ Σφακιανάκη που είναι άμπαλος παντελώς και νομίζει ότι είναι ο Θοδωράκης (άλλο κεφάλαιο και αυτός…).

Τεσπα. Δυστυχώς είναι στο σκατόψυχο χαρακτήρα μου να ελέγχω το ποιόν αυτών που μου αρέσει να ακούω και να ξέρω αν πρόκειται για καθίκια ή όχι. Και δυστυχώς, όταν πρόκειται για καθίκια, συνήθως με πιάνουν ψυχαναγκασμοί και σταματάω να ακούω. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που συμπάθησα τόσο πολύ τον Πανούλη (ναι ναι, αυτόν που τραγουδάει το απαύγασμα της νεώτερης ελληνικής λογοτεχνίας –δεν αστειεύομαι-, το επικό «Σφύριξα κι’έληξες» ): Ένα χειμώνα ολόκληρο, είχε τρεις φορές την εβδομάδα γεμάτο το club 22 και όταν πήγα να του πάρω αυτόγραφο, πέραν του ότι με κοιτούσε στα μάτια και ήταν προσιτός και γλυκομίλητος, μέχρι και χρόνια πολλά μου είπε για τη γιορτή μου (και για τα γενέθλιά μου όταν ξαναπήγαμε κτλ κτλ κτλ).

Αναρωτιέμαι, αν υπήρχε ένα εγχώριο μεταλοσυγκρότημα που γέμιζε τρεις φορές την εβδομάδα ένα συναυλιακό χώρο επί έναν ολόκληρο χειμώνα, θα ήταν το ίδιο προσιτοί και γλυκομίλητοι σ’αυτούς που τους ΤΙΜΟΥΝ με την παρουσία τους ξανά και ξανά;

Και για να τελειώνουμε: Σφακιαναφασιστάκη και λοιποί ψωνισμένοι, ξεκαβαλήστε τις σκούπες σας γιατί μόλις περάσει η μπογιά σας και κατεβείτε μόνοι σας, όπου και να προσπαθήσετε να κάτσετε για να ξαποστάσετε, θα είναι γεμάτο με κωλοδάχτυλα…. Και όχι από τα κανονικά που σας αρέσουν, κωλοδάχτυλα Hulk…

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι «αντί»-δωρητές οργάνων

Το πρόβλημα με το ανθρώπινο γένος, είναι ότι η εμπειρία δεν μπορεί να μεταβιβαστεί. Γι’αυτό άλλωστε λέγεται και εμπειρία (βαριέμαι να σας κάνω ετυμολογική ανάλυση, δείτε τη μόνοι σας). Έχει πλάκα λοιπόν που υπάρχουν κάποια πράγματα ζωτικής σημασίας που δυστυχώς πάρα πολύς κόσμος αντιμετωπίζει με εκνευριστική έλλειψη βάθους σκέψεις. Ένα από αυτά τα πράγματα είναι και η δωρεά οργάνων. Έχω ήδη μιλήσει για την εθελοντική αιμοδοσία αλλά εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά.

Έχω τύχει παρών σε συζήτηση με κάτι κυράτσες (ευτυχώς οι άντρες σκεφτόμαστε πιο λογικά, ειδικά σε τέτοια ζητήματα), μια από τις οποίες είχε χάσει τον άντρα της από αυτοκινητιστικό. Καθόταν λοιπόν και εξηγούσε στην κυράτσα φίλη της (που συμφωνούσε) για το πώς στο νοσοκομείο της ζήτησαν να δωρίσει τα όργανα του άντρα της που ήταν πέρα από κάθε σωτηρία, και αυτή με στεντόρεια τη φωνή και με ύφος Κολοκοτρώνη, αρνήθηκε τη βεβήλωση του σώματος του αγαπημένου της άντρα.

Εντάξει, εδώ εμπλέκονται και ηλίθιες θρησκοληψίες με τις οποίες θα ασχοληθώ άλλη μέρα.

Μόλις την άκουσα, μου γύρισε το μάτι ανάποδα και επειδή ήταν και εύκολος στόχος (εκκλησία έκλεψα, θα μου τη φυλάει ο Άη Πέτρος) είπα να σπάσω πλάκα. Αφού την είπα εγωψωνάρα και καβαλημένη (σιγά μη σεβαστώ τα χρόνια της αφού είναι ξελότσα) την ανάγκασα να μου εξηγήσει που είναι ο άντρας της τώρα και χρειάζεται τα όργανά του. Της εξήγησα επίσης ότι το μόνο όργανο που χρειάζεται είναι αυτό ανάμεσα στα πόδια του γιατί σίγουρα αν υπάρχει θεός, ο τύπος θα είχε πάει στον παράδεισο (ισχύει, ήταν καλός άνθρωπος) και σίγουρα ο θεός θα τον αντάμοιβε με αρκετές γυναίκες της αρεσκείας του για να καλοπεράσει. (έχετε δει μούτρα λουσμένα στο ξύδι, στο λεμόνι και την αμηχανία;;;) Της έδωσα και μερικές ωραίες εικόνες με σκουλήκια να βγαίνουν από τα μάτια του (δε φταίω γω κυρά μου, reality’s a biatch) και αφού την άφησα λίγο να τα καταπιεί όλα αυτά, ετοιμάστηκα για το τελειωτικό χτύπημα.

Φώναξα το γιό της και του είπα να προσέχει γιατί αν ποτέ πάθει κάτι, δεν πρόκειται κανείς να του δώσει όργανο γιατί απλώς έχουν μπει σε «μαύρη λίστα αντι-δοτών» και κανείς δεν βοηθάει μισάνθρωπους.

Έπρεπε να δείτε τα μούτρα της μάνας.

Α και επειδή πρέπει να καλύψω και τους θρησκόληπτους, σκεφτείτε το εξής:
Ο Πανάγαθος (μεγάλη κότα ο Πανάγαθος… Μας έστειλε τον κακομοίρη το Υιό Του για να φάει αυτός το αγγούρι) κήρυττε πως ο έχων δύο χιτώνια πρέπει να δίνει το ένα, ο τρώγων σκαμπίλι πρέπει να γυρίζει και το άλλο μάγουλο κτλ. Εσείς πιστεύετε πως θα έλεγε «Ο ένα-βήμα-πριν-την-πόρτα-Μου πρέπει να έρθει με όλα του τα όργανα αλλιώς δεν γίνεται δεκτός»;;;;;;;; Σίριουσλυ;;;

Μια από τις ελάχιστες φορές που επαίνεσα το κράτος μας, ήταν όταν έκανε υποχρεωτική τη δωρεά οργάνων μέχρι αντίθετης δήλωσης. Πάρτε το χαμπάρι: Ο μαλάκας που είχε πει “die young, live a beautiful body behind” ήταν απλά μαλάκας. Το πτώμα μας το τρώνε σκουλήκια. Τα όργανα που δεν δίνετε, τα τρώνε σκουλήκια. Τα πτώματα διαλύονται. Όπου και να είναι το «μετά» (αν υπάρχει κιόλας), ΔΕΝ χρειάζονται τα «ζωτικά» όργανα ΠΛΕΟΝ. Δωρίστε τα χωρίς τύψεις. Στην ουσία, δείτε το και έτσι: δίνετε ζωή χωρίς να είστε μητέρες. Χαρίζετε το πολυτιμότερο δώρο σε ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη και από έναν άνθρωπο, μπορούν να ζήσουν αρκετοί, παίρνοντας τα όργανά του.

Μέχρι λοιπόν να έρθει κάποιος από το υπερπέραν και να μου δείξει ένα διακοσμικό κωλοδάχτυλο, κόφτε τις προκαταλήψεις, αφήστε τις στενομυαλιές και χαρίστε ζωή.

H σκατοψυχιά της ημέρας: αϊφώνια και αϊφωνάδες

Σίγουρα δεν θα είναι η μοναδική που αφορά αυτό το θρησκόληπτο τσούρμο των αϊφωνάδων αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσω.

Μα καλά, πόσο κορόιδα μπορεί να είστε; Χρυσοπληρωμένο τηλέφωνο το οποίο απλώς η Μήλω (Apple) αποφασίζει (και διατάζει) ότι θα σταματήσει να υποστηρίζει μετά από 4-5 χρόνια με το έτσι θέλω;; Δηλαδή πως μπορείτε να αντικρίζετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και να μην φωνάζετε «είμαι κορόιδο» κάθε μέρα.

Παίρνεις ένα παλιό μαραφέτι που λέει αϊφώνι 2 και ξαφνικά δεν μπορείς να βάλεις ούτε εφαρμογές, ούτε τίποτα γιατί «δεν υποστηρίζεται» από πουθενά. Τι λε ρε; Σοβαρά; Όταν το πουλούσες για ένα νεφρό ήταν καλά; Δηλαδή που πήγε το «Πληρώνω κάτι καλό για να το έχω»;;;; Το έφαγε η Μήλω και το φτύνει στα μούτρα όλων των κορόιδων ανα τον κόσμο;

Εντάξει. Τραβάτε να αγοράσετε λοιπόν και να πετάτε τα λεφτά σας σε σλογκαν όπως «it just works» και αφήστε εμάς τους μυαλωμένους σκατόψυχους να σας δουλεύουμε!

Πρόβατα! Ε πρόβατα! Μήπως μηρυκάζετε κιόλας;

ΜΠΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!

Α και επειδή υπάρχει στο adslgr.com η σχετική είδηση για τα windows phone (που είναι αρκετά φθηνότερα) με 18 μήνες υποστήριξης, σκάτα και σ’αυτονών τα μούτρα! Ξεπουληθείτε όλοι στη Google λοιπόν γιατί μόνο η Google μας αγαπάει. (όποιος πιστεύει ότι τον αγαπάει η Νο1 μαύρη τρύπα του ντερνέτς, είναι πιο αφελής από Lemming)

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι πατεράδες με τις παρθένες κόρες

Έχω δει και μανάδες να κάνουν έτσι, αλλά ας μη γελιόμαστε. Οι πατεράδες απλά το σκίζουν.

Τα φέρνει η μοίρα έτσι και καταφέρνεις να γνωρίσεις μια κοπέλα που τέλος πάντων στέκει –έστω λίγο- στα λογικά της. Δύσκολο, ξέρω, αλλά συμβαίνει και αυτό. Έρχεται λοιπόν εκείνη η ώρα που θα γνωρίσεις και τους δικούς της, όχι γιατί πάτε για γάμο αλλά γιατί δεν είναι κακό να τους ξέρεις και να σε ξέρουν. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Εκεί που αρχίζει και χύνεται χαλασμένο γάλα καρύδας στη μαγιονέζα, είναι η πρώτη ματιά του πατέρα.

Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι σκέφτονται οι πατεράδες αλλά έχω μια πολύ καλή προσέγγιση στο γιατί ο γιος είναι «γαμιάς» και η κόρη «πουτάνα» όταν έχουν εμπειρίες. Πέρα από τις παλαιοημερολογήτικες χωριατοσυνήθειες, για κάποιο λόγο οι πατεράδες τείνουν να είναι «μαζί» στην «πράξη». Τον δίνουν κι’αυτοί όταν τον δίνει ο γιόκας και αντιστοίχως, τον παίρνουν όταν τον παίρνει η κόρη. Κάπου εκεί λοιπόν χαλάει το πανηγύρι.

Ο τύπος μάλλον νιώθει ότι διακορεύεται ο ίδιος παρέα με την κόρη του και στραβοκοιτάζει τον έρμο το γκόμενο λες και του σκότωσε τη μάνα. Ακούγονται διάφορες κωμικοτραγικές ατάκες όπου ο πατέρας εμφανώς επιθυμεί να παραμείνει παρθένα η κόρη μέχρι τον τάφο αλλά παράλληλα περιμένει και το εγγονάκι το οποίο φυσικά θα προέλθει από τον κρίνο και θα παραδωθεί από τον πελαργό, καθώς ο υμένας της κόρης του είναι από τσιμεντόλιθο.

Και σε όλη αυτή την ιστορία, εννοείται (μα φυσικά) πως οι ίδιοι έχουν προέλθει από παρθενογένεση διότι η μητέρα τους το έκανε μια φορά και κράτησε φαιά ουσία ώστε να κάνει διαδοχικά και τα πέντε αδέρφια με διαφορά δύο-τριών χρόνων. Και όλα αυτά με τη μια φορά. Μόνο. Μια. Α και φυσικά, μιλάμε αποκλειστικά για ιεραποστολικό έτσι; Ούτε λόγος για οτιδήποτε άλλο. Μιλάμε για τη μάνα μας τώρα… Δε μιλάμε για «γυναίκες» διότι ως γνωστόν όλες οι γυναίκες είναι…. αυτό, εκτός από τη μάνα μας…

Βέβαια, εντάξει, κανείς δεν μπορεί εύκολα να σκεφτεί τη μητέρα του να πειραματίζεται με ζαρζαβατικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν αποτελεί μια δυνητική πραγματικότητα… Λοιπόν, κάποιες φορές μου κάνει κακό να με διαβάζω… Η μάνα μου ρε;… πωωωωω… τώρα δε θα κοιμηθώ το βράδυ… Πάλι….

Τεσπά. Όπως και να έχει, πατεράδες ξεκολλάτε. Δεν είπαμε να γίνει πορνοστάρ η κορούλα σας, ούτε να γυρνάει φιλμάκια ΒΒC. Είπαμε απλά να μπορεί να κάνει τις επιλογές της, για τις οποίες στην τελική είστε υπεύθυνοι εσείς (και όχι οι μανάδες –όπως λανθασμένα πιστεύουν κάποιοι…) αφού έχετε το σωστό inside info και δεν καρακατινιάζεστε (αυτό τώρα το συζητάμε…). Διαφορετικά σας βλέπω να κάθεστε πάνω στο δίκανο που θέλετε να σας φέρει η Ασπασία…

Υ.γ. : Και για τους έξυπνους που μονολογάνε «Κάτσε να κάνεις κόρη και τα λέμε ξεφτυλισμένη πυγολαμπίδα», ένα έχω να σας πω: Αν έρθει εκείνη η ώρα, η μάνα θα γνωρίζει ήδη πως μπορεί να με τεμαχίσει στον ύπνο μου με σουγιά και μετά να με ρίξει σε πεπαλαιωμένη μηχανή του κιμά που έχει περισσότερη μούχλα απ’το μυαλό σας….

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι ντελιβεράδες του καφέ

Ποιος κοκ… Ούτε στην αγγλική του έννοια δεν τους σώζει ο κοκ. Ήταν που ήταν το θέμα με τις πίτσες όπου οι τύποι απλώς έκαναν πως δεν έβλεπαν την οδική σήμανση (σκοτεινή, φωτεινή, αφροξυλάνθη), τώρα ήρθε η ώρα των καφεντελιβεράδων.

Είναι οι ντελιβεράδες που δε χρειάζονται κουτί πίσω στα παπιά γιατί πολύ απλά μεταφέρουν τον καφέ στο ένα χέρι ενώ με το άλλο οδηγούν… Και εντάξει. Είμαι μεγαλόψυχος και καλός άνθρωπος. Τη δουλειά τους κάνουν και αυτοί. Αλλά ενίοτε μιλάνε ΚΑΙ στο κινητό και ΟΧΙ με handsfree/Bluetooth (θα το έσωζαν; Όχι.) αλλά μπλοκάροντας τη συσκευή στον ώμο!!!

Και το πρόβλημα είναι πως αν τους σκοτώσεις θα τους πληρώσεις για ανθρώπους!

Ήδη προσαρμόζω ηλεκτρικά αλυσοπρίονα κάτω από τον προφυλαχτήρα μου. Τον επόμενο δεν θα τον βρουν καν για να τον αναγνωρίσουν.

Υ.γ. Παρακαλείται ο κρετίνος που πάρκαρε το smart του κάθετα στη Βεΐκου στο Κουκάκι να το μαζέψει. Πέρασε ερπιστριοφόρο Caterpilar και το μόνο που έχει μείνει είναι η πίσω ρόδα.

H σκατοψυχιά της ημέρας: η μόδα

Τι στο διάολο, ταμένο μας το έχουν να μας πρήζουν το κεφάλι με βλακείες;; Μόδα. Τι σκατά σημαίνει «μόδα»;;; Μην είναι αυτό που είχε πει ο Mikeius; Ότι δηλαδή έχουν μαζευτεί 10-20 μαλάκες στον πάτο ενός ενεργού ηφαιστείου και συζητάνε για το που θα πάει ο κόσμος (διάολε, μόδα και οι μασόνοι;;;;; Απαπα! Να δω τη μασονική στοά ντυμένη με πουά ταπετσαρίες και τι στον κόσμο); Μήπως είναι εκείνο το αποξηραμένο ποντικοκούραδο που βρίσκεται στα κεφάλια μερικών «trend setters» που χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κάνουν κάτι το οποίο σπεύδουν να αντιγράψουν όλοι οι χαχόλοι από κάτω;

Λίγη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία στην προκείμενη, είναι το αποτέλεσμα: Αυτό που αποκαλούμε «μόδα» ευθύνεται για ότι ξερνάντερο (clopyright by Mikeius) βλέπουν τα μάτια μας και θέλουν να βγάλουν πηχτή βλέννα από τους δακρυγόνους αδένες.

Σιδεράκια: Ρε γαμώ το κεφάλι μου, έχασα τα νιάτα μου κάνοντας ορθοδοντική για να γίνω κοτζαμ γαϊδούρι και να ακούσω ότι τα σιδεράκια είναι ΜΟΔΑ;;;

Piercings παντού: Εδώ ας μου βγει ο συντηρητισμός και πείτε ότι θέτε. Αυτιά ναι. Άντε και κανένα στον αφαλό. Γλώσσα;;;; Χαλκά στη μύτη;;; Χοάνες στα αυτιά;;;; Βαράκια στις ρώγες;;;; Πάτε καλά;;;;;

Εμφυτεύματα body modification: Συντηρητισμού συνέχεια. Κωλοπαιδάκια που πάνε και γίνονται τέρατα επειδή έχουν άδειο κεφάλι και πολλά λεφτά;;;;;

Αυτοκίνητα: Cayenne. ‘Nuff said.

Ηarlem Shake: Μισό να κάνω εμετό και έρχομαι.

Ποδηλάτες: Όλοι οι άσχετοι από οδική συμπεριφορά, καβάλησαν ένα ποδήλατο και παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα κάθε μέρα.

Θα έγραφα κι’άλλα, αλλά ο ΧΠ ήδη βαριέται να διαβάζει και με βρίζει για τα σεντόνια, οπότε το σταματάω εδώ.

Και φυσικά δεν πρόκειται να πω τίποτα για τις μόδες που αφορούν στον γυναικείο ψυχισμό και στο πως μια μόδα μπορεί να μετατρέψει την εικόνα που έχει μια γυναίκα για τον εαυτό της, γιατί μετά θα αρχίσουν οι διάφοροι να με λένε μισογύνη…. ΠΑΛΙ….

Εντάξει, δε λέω, όπως και τα χαλασμένα ρολόγια, έτσι και η …. «μόδα» μπορεί να κάνει και κάτι σωστό… Π.χ. τα ψιλοτάκουνα και τα στιλέτα. Αλλά δεν έχει να λέει. Είναι τόσες οι φορές που έχουμε ξεράσει, που ούτε αυτά δεν αρκούν για να σώσουν την κατάσταση.

To θέμα γενικώς είναι πως κυκλοφορεί τόση ανασφάλεια εκεί έξω που απαξάπαντες ψάχνουν τρόπο για να την κατευνάσουν, οπότε υπακούνε σε ό,τι μπορεί να τους εντάξει σε ένα κοινωνικό υποσύνολο για να μη νιώθουν ανασφαλείς και μόνοι. Δηλαδή πόσο πιο χαμηλά να πέσει μια προσωπικότητα;;;;

Λοιπόν, τρεντομοδάτοι καραγκιόζηδες, αποκτήστε λίγη σπονδυλική στήλη και σταματήστε να βελάζετε με την πρώτη βλακεία που σας πετάνε στα πόδια. Η δύναμη της επιλογής είναι τεράστια, το ίδιο και η δύναμη της προσωπικότητας. Σταματήστε να σχηματίζετε κύματα ηλιθιότητας που μας παρασέρνουν κι’εμάς που δε χρωστάμε τίποτα. Άντε γιατί στο τέλος με βλέπω να βάζω στρασάτες νεκροκεφαλές (εμετός γαμώ τις μόδες μου μέσα!!!) πάνω στο βενζινοπρίονο, να το ποτίζω και με λίγο νίτρο από θερμικό τηλεκατευθυνόμενο και να κόβω όλα τα τρυπημένα άκρα σας που δεν τα χρειάζεστε και τους κακοφέρεστε!!!