H σκατοψυχιά της ημέρας: Γιαπ(απ)ηδες  (*)

Ε, εντάξει. Εδώ πια είναι παιδική χαρά. Τους βλέπεις, τους ξεχωρίζεις, τους μυρίζεις. Μα πάνω απ’όλα τους απεχθάνεσαι. Όχι γιατί βγάζουν περισσότερα από εσένα, αλλά γιατί σου κλέβουν τον αέρα που αναπνέεις.

Ο γιάπης βγάζει. Εντάξει. Το ξέρουμε. Το πρόβλημα δεν είναι όμως ότι βγάζει. Είναι ότι πουλάει το γεγονός ότι βγάζει, ακόμα και εκεί που δεν αγοράζουν. Εκεί που ξεκινάς τη μέρα σου, ξάφνου έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν τυπάκο που στο σχολείο έδινε τους συμμαθητές του στη δασκάλα και τις έτρωγε, ενώ τώρα έχει ζελεδάρει το μαλλί, φοράει και το τετραγωνισμένο (ψιλο-αυστηρό) «μαύρο» γυαλί για να μη βλέπεις τα τρισάθλια γκολουμιασμένα μάτια του όταν σε κοιτάνε (και ο ίδιος ντρέπεται γι’αυτά) και σου μιλάει σαν να είσαι ζαρκάδι που του απαγγέλει τον επικήδειο η τίγρη πριν το φάει.

Ντύνεται αεράτα, έχει βάλει έμπλαστρα στις μασχάλες του για να μην ιδρώνουν και κάθε βράδυ αυτοϊκανοποιείται με τον πόνο την ώρα που τα αφαιρεί. Οι δε στυλιστικές επιλογές στα παπούτσια του, θυμίζουν αφρικανούς εμπόρους όπλων (ευτυχώς δεν έχουν εμπριμέ φίδι).

Καθώς τον βλέπεις να σου κοκορεύεται για τις θέσεις manager-manager στις οποίες έχει διατελέσει, μπορείς να δεις να τρέχει το αιματάκι των συναδέλφων του στο πλάι του στόματός του. Βασικά όσους δεν έχει φάει ο ίδιος για να αναδειχθεί, τους έχει ταΐσει στα δικά του γιαπο-pets τα οποία του γλύφουν τα παπούτσια περιμένοντας πότε θα γλιστρήσει για να του φάνε τη θέση.

Στη δουλειά του δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Βασικά είναι γιατί δεν μπορεί να σηκώσει ούτε μύγα στο σπαθί του. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να παίρνει σκληρές αποφάσεις που δεν αφορούν όμως τον ίδιο αλλά οποιονδήποτε άλλο.

Γενικώς, η καλύτερη θέση γι’αυτούς τους ανθρώπους, είναι «Υπεύθυνος manager βουτηχτής σε βόθρο γηροκομείων» για να είναι στο στοιχείο τους, ενώ παράλληλα θα μπορούν να προσφέρουν κανονικό έργο στην κοινωνία. Τα δε πριμ τους πρέπει να αποτελούνται από σουφλέ μυξών νηπιαγωγίου, γαρνιρισμένα με χρησιμοποιημένα ταμπον κοντά στην εμμηνόπαυση.

(*) Τα δύο γραμματάκια εντός της παρένθεσης, είναι η απόδειξη πως το trolling έχει γεύση και μάλιστα παπάγια

Η σκατοψυχιά της ημέρας:

Τα καγκούρια με τα LED

Πήξαμε. Δεν πάει άλλο. LED παντού. Ακόμα κι’εκεί που δε χρειάζονται. Μέχρι και στα Άνω Λιόσια, ντύσανε μια από τις πλατείες τους με μπλε LED για να είναι στο κλίμα της εποχής.

Κάποτε ήταν όμορφο. Έβλεπες ένα μπλε φωτάκι με ωραία συχνότητα που σου γέμιζε το μάτι. Ξαφνικά, κάτι ανθρωπόμορφα καγκουροπιθήκια, αρχίσανε να τα βάζουνε στα αμάξια τους: Μπεκ καθαριστήρων, θέσεως στους προβολείς, πίσω στις πινακίδες και οι πιο τελειωμένοι απ’όλους τα κάνανε και φώτα φρένων… Τα μπλε LED.

Kαι σαν να μην έφτανε αυτό, λίγα χρόνια μετά αρχίσανε να βρίσκουν το δρόμο τους τα υπόλοιπα χρώματα, μέσα στη ζωή μας. ΠΑΝΤΟΥ. Για κάποιο λόγο, όλοι θεώρησαν πως γίνονται μέτοχοι της τεχνολογίας βάζοντας ένα LED στη χέστρα τους για να δίνει χρώμα στα περιττώματά τους. Τα LED είναι in, trendy και μας κάνουν ξεχωριστούς.

Μπαλάκια βροντόσαυρου που λέει και ο Mikeius!  Από όλα τα μέρη που βλέπω LED, ούτε στα μισά δεν ταιριάζουν και αντιθέτως δημιουργούν και πρόβλημα υποφωτισμού γιατί προφανώς λίγοι γνωρίζουν πως ακριβώς φωτίζει ένα LED και μπορούν να το χρησιμοποιήσουν μόνο εκεί που πρέπει.

LED σε πλαφονιέρες… φωτίζουν 3 δάχτυλα πιο πέρα και κάτι κάναμε. LED πίσω στην πινακίδα… Και ξαφνικά το ΑΒΓ 6667, το βράδυ φαίνεται Γ 66 γιατί τα LED είναι ανεπαρκή. LED στα φλας. Και εκεί που οι πυρακτώσεως διέσπειραν το φως και φώτιζε ολόκληρο το φανάρι, κάνοντας το ορατό και από το πλάι, τώρα στέλνουμε μια πορτοκαλί ακτίνα τύφλωσης στον πίσω και οι υπόλοιποι ας ψαρέψουν μπακαλιάρους στις λακούβες της Ορφέως. Αλλά ο κάγκουρας καυχιέται πως έχει LED και νιώθει κάτοχος υψηλής τεχνολογίας.

Ε ψιτ, κάγκουρες; Για να ξέρετε, τα μπλε LED το 1991, είχαν 1300 δραχμές ΤΟ ΕΝΑ και βγάζανε πιο ασθενικό φωτισμό από την κωλοφωτιά που έχετε για εγκέφαλο ενώ η διάρκεια ζωής τους ήταν κάτω από ένα εξάμηνο. Δεν έχετε πρωτοτυπήσει.

LED στη λάμπα γραφείου. Και εκεί που φωτιζόταν ολόκληρο το γραφείο, τώρα βλέπεις μια σελίδα. Ατζέντας. Τσέπης. Λάμπες LED με κατανάλωση σχεδόν μισή από τις «ενεργειακές» (οι οποίες έχουν μισή κατανάλωση από τις πυρακτώσεως). Και πάει η πυραμίδα του φωτισμού διαδοχικά: Εκεί που βάλαμε τις ενεργειακές και αρχίσανε να ανοίγουν οι κόρες των ματιών μας για να διορθώσουν την έλλειψη φωτισμού, τώρα ήρθαν οι LEDολάμπες και κοντεύουμε να γίνουμε γκολουμ από το σκοτάδι.

Ξυπνάτε ρεεεεεεεεεεεε!!!! Το LED βγάζει ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΟ φωτισμό και όχι διάχυτο!! Όταν θέλετε να φωτίσετε ένα δωμάτιο που έχει το παλιό καλό ντουί στο ταβάνι, δε βάζετε LED. Αγοράζετε μια εξτρα παρθένα 2kW πυρακτώσεως και φωτίζεται μέχρι και η τελευταία γωνιά στην οποία κρύβετε τα πιο ένοχα μυστικά σας όταν διαβάζατε σουπερ κατερίνα και βλέπατε τα μαγιώ.

Ειλικρινά θα αρχίσω να κυκλοφορώ με μια 12βολτη μπαταρία και να καίω ένα-ένα τα LED σας όπου δεν είναι σωστά τοποθετημένα και να βάζω φωτιά στις καρακιτσαριο LEDoταινίες που βρίσκονται όπου να ‘ναι!

Αφού επιβίωσα αυτό το Σαββατοκύριακο, πλέον μπορώ να βγάλω άφθονη χολή.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι δυτικού τύπου φεμινίστριες!!

Δυστυχώς ακόμα υπάρχουν χώρες και πολιτισμοί, όπου η γυναίκα (με όλα τα νοσηρά πράγματα που επιφέρει το φύλο) θεωρείται ακόμα επίκτητο αντικείμενο, όργανο αναπαραγωγής, και διάφορα άλλα οικτρά πράγματα τα οποία όταν εκλείψει η τυφλή πίστη σε θρησκείες, θα πεθάνουν.

Από την άλλη μεριά, στη «Δύση», εξακολουθούν να ευδοκιμούν φυτά και λειχήνες οι οποίες νομίζουν πως βρισκόμαστε ακόμα 200 χρόνια πίσω που η γυναίκα ήταν υποχρεωμένη να μην έχει ζωή έξω από την κουζίνα (αααααχχχ πόσο πιο απλά ήταν τότε τα πράγματα!).

Ε λοιπόν η δύση, θέλετε δε θέλετε, δε βρίσκεται στο 18ο αιώνα και η Wolf έχει πεθάνει, μαζί με την εποχή της. Προφανώς βέβαια, μαζί με τις ηλίθιες θρησκείες που τις φτιάχνουν άντρες για να περνάνε καλύτερα (γκουχμορμονοιγκουχ), υπάρχουν και ανούσιες γυναικείες «θρησκείες» όπως ο φεμινισμός, τις οποίες τις συντηρούν κάτι ξόανα.

Είναι οι κλασικές τσοκαρίες (γειά σου ρε Άννα Παναγιωτοπούλου!!!) οι οποίες επειδή τα σκάτωσαν στη ζωή τους και τα έφτιαξαν με τον πρώτο καραμαλάκα που βρήκαν, θεωρούν πως οι γυναίκες είναι τα μόνιμα θύματα και ότι χρειάζονται ντάντεμα και υποστήριξη. Είναι οι ίδιες που κάποτε τους έλεγες «γιατί μένεις μαζί του αφού είναι μαλάκας;» και η απάντηση ήταν κάτι ανάμεσα στο «Είναι cool τύπος και έχει ωραίο κωλοφτιαγμένο αμάξι και νιώθω πως είμαι κι’εγώ cool γκόμενα δίπλα του» και εκείνο το οικτρό που με έκανε να βγάζω αλάτι από τον αφαλό μου «Γιατί τον αγαπάω». ΟΡΣΕ ηλίθια που αγαπάς αυτόν που σου κακοφέρεται και μετά κλαίγεσαι για το πόσο θύμα είσαι.

Βασικά οι φεμινίστριες στη «Δύση» είναι κάτι σαν τα εγκαταλελειμμένα σαπιοκάραβα στις ακτές της Αφρικής, που δεν αξίζουν ούτε για παλιοσίδερα πλέον. Α και το χειρότερο;;;; Ζηλεύουν αρρωστημένα. ΟΛΕΣ τους. Μόλις δουν μια Γυναίκα (με κεφαλαίο Γ) αρχίζουν τις κατινιές για αντικείμενα για υποβιβασμό του φύλου και άλλα τέτοια σάπια που είναι για κατανάλωση μόνο από μεσημεριανάδικα στο Βλαδιβοστοκ.

Λοιπόν, μπουρδούχες, ξυπνάτε και αν θέλετε να το παίξετε κάπως και  υπεράνω, πρώτον, μάθετε να συζητάτε και δεύτερον δείτε τι τραβάνε οι Άντρες σήμερα από τις γυναίκες σε πολλαπλά επίπεδα και μετά ελάτε να συζητήσουμε για το γιατί μια γυναίκα προτιμάει τον κάθε μαλάκα που τη δέρνει, από έναν άλλο.

ΟΥΣΤ από ‘δω παράσιτα.

Υ.γ. Παρακαλείται η Ιατρική κοινότητα μόλις βρει το χάπι του οργασμού να το χορηγήσει με υπερδοσολογία στις δυτικές φεμινιστικές οργανώσεις, μπας και ησυχάσουμε γιατί προφανώς όλες τους είναι και ανοργασμικές.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι ταρίφες που κάνουν πιάτσα όπου να ‘ναι.

Λοιπόν, αγαπητοί ταρίφες που είστε ένα αναγκαίο κακό στους δρόμους (ναι, δεν είναι ΟΛΟΙ έτσι, απλά οι περισσότεροι!), το καταλαβαίνω πως οι δουλειές έχουν πάει στο διάολο και πως πλέον οι κούρσες είναι πιο σπάνιες από ιπτάμενους ροζ μονόκερους αλλά πρέπει να καταλάβετε κάτι: το γεγονός ότι κάποιος δρόμος έχει πάνω από μία λωρίδα κυκλοφορίας, δε σημαίνει ότι μπορείτε να οικειοποιηθείτε εσείς μέρος του δρόμου για να κατασκηνώσετε μέχρι να γίνει το φεγγάρι μπλε. Όταν ΠΑΡΑΝΟΜΕΙΤΕ κατ’αυτόν τον τρόπο, κινδυνεύουν ζωές.

Παραδείγματα:

Το κέντρο της ΧΩΡΑΣ: Πλατεία Συντάγματος. Στήνονται όλοι και περιμένουν στο κάτω μέρος της πλατείας, δημιουργώντας πρόσθετο κενό μεταξύ των στάσεων των ΜΜΜ και των λεωφορείων τα οποία είναι αναγκασμένα να σταθμεύουν στη μέση του δρόμου, αναγκάζοντας τους επιβάτες να διασχίζουν ΔΡΟΜΟ, προκειμένου να επιβιβαστούν. Λοιπόν, δεν θα υποτιμήσω τη νοημοσύνη σας περιγράφοντας τι κινδύνους εγκυμονεί κάτι τέτοιο, αλλά μην υποτιμάτε κι’εσείς τη δικιά μας και πάτε και στήνεστε εκεί.

Λ. Συγγρού. Στήνονται όλοι σε μια παράταξη από την Πετμεζά μέχρι τη Δράκου (στάση Συγγρού/Φιξ), μια απόσταση σχεδόν 150 μέτρων, παίρνοντας μια λωρίδα για πάρτη τους. Αποτέλεσμα; Η Λ. Συγγρού με τις 3 λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, ξαφνικά βρίσκεται με μια λωρίδα για τους ταρίφες, ένα σταθμευμένο λεωφορείο κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου και τα υπόλοιπα ΙΧ να προσπαθούν να περάσουν απ’όπου χωράνε. ΣΥΝ τους ανεγκέφαλους πεζούς που νομίζουν ότι μπορούν να διασχίσουν τη Συγγρού, φορώντας σκουπιδοσακούλα στο κεφάλι, ακούγοντας Παντελίδη στο κινητό και παίζοντας κουτσό ταυτόχρονα.

Έλεος. Δε λέμε να μην κάνετε τη δουλειά σας. Να την κάνετε. Είναι αρκετό το ότι μπορείτε να αλλάξετε 2 λωρίδες σε 10 μέτρα και να πάτε από τα 70 στα 5 μέσα σε 8 μέτρα, ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. Δε χρειάζεται να δημιουργείτε πρόσθετα προβλήματα.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα μπούτια της Τσαπανίδου.

Πω πω εντάξει. Τα είδαμε, τα ξαναείδαμε στη ΝΕΤ, τα ξαναματάδαμε στο ΣΚΑΙ, μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα οι διάφοροι που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι είδαν το βρακί της από κάποια λάθος πόζα της (και λάθος…;;;;… του καμεραμάνου) και έχουν γεμίσει το γιουτιούμπι με «Ποπάρα Τσαπανίδου upskirt», μας έχει πρήξει με τις διαφημίσεις για το πόσο καλά κρατιέται (ναι, είσαι η νέα Βουγιουκλάκη: Δεινόσαυρος με δέρμα εικοσιπεντάχρονης) αλλά έλεος. Κάποια στιγμή αυτό το χάλι πρέπει να σταματήσει.

Και εντάξει, το καταλαβαίνω, οι μεγαλύτεροι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, βρήκαν που να κοιτάξουν αλλά οι μικρότεροι;;; Τι διάολο τρέλα είναι αυτή;;; Η τύπισσα είναι ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΞΙ Απριλίων (ευτυχώς ΔΕΝ είναι Ταύρος!). Ξέρει κανείς τι σημαίνει αυτό; Ότι κατά πάσα πιθανότητα, αυτός που θα αποκτήσει πρόσβαση εκεί που θέλει, θα βρεθεί αντιμέτωπος με σάπια βερίκοκα, σκορπιούς, πολικές αρκούδες και παίζει να βρει και κανένα φίδι ΝΑ με το συμπάθιο και να μείνει επί τόπου. Από καρδιακό. Και προφανώς, ο Αλαφούζος το γνωρίζει αυτό και φροντίζει κάθε πρωί να τη βλέπουμε σε ταιριαστές πόζες ώστε τα χάπατα να μαζεύουν τα σάλια τους και να ψάχνουν να βρουν ευκαιρία για το επόμενο videάκι (το ‘βλεπες; Το ‘παιξες!!).

Δε λέω, μπράβο της που διατηρείται έτσι, αλλά ξεκολλάτε επιτέλους! Σας έχει και σέρνεστε σαν κάτι γυμνοσάλιαγκες στα σκαλιά τα βράδια που είσαι στο τσακ να τους πατήσεις και να φας τα μούτρα σου. Και να πω δηλαδή πως δεν υπάρχουν καλύτερες (προσοχή: Είπα καλύτερΕΣ. Αγοράκια στυλ Ελεονώρα Μελέτη, ακαθορίστου φύλλου όντα στυλ Στεφανίδου και φρόκαλα στυλ Μακρυπούλια δεν εμπίπτουν) στη σκουπιδοτηλεόραση, οκ. Αλλά υπάρχουν ρε γαμώτο!

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα πάχη μου τα κάλλη μου

Μιλάμε για μια από τις πιο παρεξηγημένες μπούρδες που έχουν κυκλοφορήσει για να κατευνάσουν τη γυναικεία κατάθλιψη (οι υπόλοιποι απλώς υπερηφανεύονται για τις μπυροκοιλιές τους τις οποίες χαϊδεύουν νωχελικά…).

Επειδή ξέρω πως υπάρχουν καρακάξες που παραφυλάνε για να με πουν ρατσιστή, δεν ισχύει και θα εξηγήσω και το γιατί.

Αρχίζει και καλοκαιριάζει, οπότε τα ρούχα σιγά σιγά γίνονται πιο ελαφριά. Τα κολλητά είναι πάντα στη μόδα και –όπως πάντα- υπάρχουν και αυτές που θεωρούν ότι μπορούν να φορέσουν τα πάντα, επειδή απλά μπορούν, αδιαφορώντας για τα μάτια μας.

Βλέπεις λοιπόν κάτι τύπισσες των 100 κιλών (και δε μιλάω για τις 5-10 που έχουν όντως πρόβλημα υγείας!) που φοράνε κολλητά ρούχα barbie, τα οποία κλαίνε κυριολεκτικά αφού τεντώνονται πέρα από τις αντοχές τους, φοράνε και «κορδόνια» τα οποία είναι μάλλον φτιαγμένα από ειδικά σχοινιά υψηλής αντοχής για να αντέξουν και σε κοιτάζουν με ένα τουπέ Ovelix σε φαση «δεν είμαι χοντρή, είμαι βαρυκόκαλη και είμαι και ωραία γιατί έτσι νομίζω».

Οπότε λοιπόν, εγώ ο κακομοίρης που τα βλέπω αυτά και θέλω να βάλω τα κλάματα είμαι ρατσιστής και μισογύνης.

Αντιστρόφως όμως, όταν τα καλοκαίρια βλέπουμε κάτι τύπους ιδρωμένους με ανοιχτό πουκάμισο και μια καραϊδρωμένη και στάζουσα κρασομπυροκοιλιά μέχρι απέναντι, να εξέχει, αυτό είναι άσχημο και κατακριτέο απ’όλους.

Ουσιαστικά δηλαδή η μόνη διαφορά είναι πως η μία καλύπτει τις πατσάδες της με ελαστικά ρούχα μινιατούρες, ενώ ο άλλος βγάζει την κοιλάρα του έξω φόρα παρτίδα για να αεριστεί.

Και μετά εγώ είμαι ο ρατσιστής και ο μισογύνης….

Ρε άντε παγαίνετε από ‘δω και τραβάτε να κοιταχτείτε στον καθρέφτη μπας και συνειδητοποιήσετε πως πέρα από το αντιαισθητικό του πράγματος, αυτή η κατάσταση είναι και ανθυγιεινή και ότι δεν είναι σωστό να μην μπορείς να κουνήσεις τη μέση σου από τα κιλά και μετά ελάτε ελεύθερα να μου πείτε πόσο ρατσιστής και μισογύνης είμαι.

Κι’εγώ έχω μια κοιλάρα ΝΑ (με το συμπάθιο) αλλά δεν την πουλάω για μοντέλο, ούτε έχω δει ψηλά τον αμανέ για να κοιτάζω αφ’υψηλού όλους τους υπόλοιπους!!!

Λοιπόν, μπουρούχες είστε χοντρές πέρα από κάθε δικαιολογία και αυτό δεν είναι ούτε σωστό για εσάς τις ίδιες από άποψη υγείας, ούτε όμορφο. Κουνηθείτε, βρείτε ένα άθλημα που να σας εκφράζει, βρείτε έναν κακομοίρη να σας πετάξει τα μάτια έξω (έχει γίνει και αυτό, μια τόφαλη έχασε κιλά επειδή βρήκε έναν κακομοίρη!!!) και ελάτε στα σύγκαλά σας γιατί σας βλέπω να κόβετε το λαρδί σας για να φτιάξετε ομελέτα στο τέλος.

Υ.γ. Προς τους διάφορους «κακομοίρηδες» που τους αρέσουν τα «πιασίματα»: Όταν χρειάζεσαι τέσσερα ή πέντε χέρια για να πιάσεις μια μέση, αυτό δε λέγεται «πιασίματα». Αυτό λέγεται πιάνομαι απ’όπου βρω για να μπορέσω να ζήσω γιατί με κυνηγάνε πεινασμένα κογιοτ. Συνέλθετε γιατί τους δίνετε αξία.

Υ.γ. 2: Περιμένω εναγωνίως κολακευτικά σχόλια για την κοιλάρα ΜΟΥ γιατί προφανώς και τα δικά μου πάχη είναι κάλλη!!!!

Η σκατοψυχιά της ημέρας: O ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ!!!!

Κάτω από οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, αυτός ο τύπος θα ήταν απλά ανάξιος σχολιασμού. Δυστυχώς όμως τον έχω ακούσει τόσες φορές τελευταία και έχω σιχαθεί τόσο πολύ όλα τα κοριτσάκια που τσιρίζουν "πες του να πάει να γαμηθεί" όταν ο dj (οκ, δεν τον σχολιάζω, τη δουλειά του κάνει γιατί ξέρει οτι υπάρχουν τοοοοοοοοοοοοοσες πολλές τελειωμένες) κλείνει το τραγούδι για να αναφωνήσουν όλες μαζί οι τελειωμένες τους στοίχους, που δεν μπορώ πλέον να μην βγάλω χολή για τον τύπο και για τις τύπισσες.

Εντάξει ρε φίλε, κι'εμείς χωρίσαμε, κι'εμείς κλάψαμε, κι'εμείς στεναχωρηθήκαμε, κι'εμείς καήκαμε. Διατηρήσαμε όμως την αξιοπρέπειά μας. Οκ, εντάξει, όχι πάντα, αλλά τις φορές που δεν τη διατηρήσαμε, δεν τις κάναμε δημόσιο θέαμα για κλάματα. Εσύ και ο φίλος σου που σε τράβηξε να κουνάς το κεφάλι σου σαν σκυλάκι στο ταμπλό αυτοκινήτων, είστε πιο τελειωμένοι από το σάπιο γατοκρέας που σερβίρει το βρωμικάδικο στο 8ο χλμ της εθνικής οδού (;;;;) Κατωραχούλας - Τραχανοπλαγιάς, κάπου στη μέση του πουθενά. Είστε μεγαλύτερα θύματα ακόμα και από τους τελειωμένους που παίζουν στις οικογενειακές ιστορίες και απλά σας εύχομαι να φάτε χυλόπιτα φτιαγμένη από υλικά  βγαλμένα από φανταρικές τουαλέτες. Παντελίδη, σε άκουσα live (και το μετάνιωσα) στο γιουτιούμπι και είσαι πιο φάλτσος από παγόνι που έχει δεμένες κόμπο τις φωνητικές του χορδές. Δεν το έχεις. Κράτα την κλάψα σου για τον εαυτό σου, τράβα παρακάλα την γονυπετής και παρ'της και καμιά πίπα μπας και κόψει το τσιγάρο. Ίσως έτσι να την καταφέρεις να γυρίσει, αν και είμαι σίγουρος πως η τύπισσα θα είναι δέκα φορές πιο μπάζο από εσένα (οκ αυτό είναι λίγο δύσκολο αλλά παίζει) και απλά δεν αξίζει να ασχοληθείς μαζί της. Εν ολίγοις, είτε που θα κρατήσεις τον πόνο σου για τον εαυτό σου, ή τράβα ψόφα εκεί που ψοφάνε οι κατσαρίδες που έχουν λουστεί το teza που τις ταΐζω. Και μια συμβουλή, επειδή (δυστυχώς) ανήκεις στο Αντρικό γένος: Όταν ο Άντρας έχει την ανάγκη να κλάψει, δεν πάει στην πλατεία Συντάγματος ή στο γιουτιούμπι. Βρίσκει την πιο σιχαμένη και βρώμικη γωνιά δίπλα σε ένα μουχλιασμένο σκουπιδοντενεκέ, έξω από φαγάδικο (για να παίρνεις γερές δόσεις σαπίλας και μούχλας) και παράλληλα ψάχνει για αντίστοιχο σημείο μέσα στο κεφάλι του, ώστε να νιώσει καλά το γιατί κλαίει.

Α και επειδή δεν γινόταν να τελειώσω έτσι γρήγορα, θέλω να πω κάτι και για τις τελειωμένες που βελάζουν κάθε φορά που ακούγεται ο παραπάνω τελειωμένος.

Είστε οι κλασικές γυναίκες που απλά χαραμίζετε το οξυγόνο της υπόλοιπης ανθρωπότητας και θα έπρεπε να έχετε μαζευτεί σε ένα δωμάτιο γεμάτο κατσαρίδες, ποντίκια και πεινασμένους λεμούριους (ζωντανά που δεν θα σας πειράξουν ποτέ στη ζωή τους αλλά αρκούν για να ψοφήσετε από καρδιακή προσβολή) για να μας αδειάσετε τη γωνιά. Από τη μια, κάθεστε και κλαίτε για το που πήγαν οι Άντρες και δε σας θέλει κανένας πια, από την άλλη κλαψουρίζετε οτι έχετε μαλακομαγνήτη (γιατί προφανώς είστε απλά ανίκανες να ξεχωρίσετε χαρακτήρες) και φυσικά στο τέλος βελάζετε όταν ακούτε τον πιο κλαψομούνη μπέιμπυλινοφλούφλη που έχει βγει τα τελευταία 20 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι. Είστε ανάξιες να βρείτε αρσενικό και το μόνο που σας αξίζει είναι μια παθητική λεσβία που θα σας κοιτάζει με άδειο βλέμμα, κάθε φορά που θα της μιλάτε. Γενικώς, μπορείτε να πάρετε αγκαλιά το Χόχο σας (ποιός έβλεπε Λάμψη και θυμάται τη Σελήνη;;;; ) και τις δύσκολες μέρες του μήνα, να τον βάλετε ανάμεσα στα πόδια σας μπας και βρείτε προκοπή, αν και δεν το βλέπω.

Και ναι ξέρω το γνωστό: "Αυτά τα λες γιατί ζηλεύεις τα λεφτά που έχει κάνει ο Παντελίδης ενώ εσύ δεν τα έχεις".

Κακιασμένες κατινοκαρακάξες, τα έχω. ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΕΖΩ. ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ.

Παντελίδη; Με την ευγενική χορηγία του Mikeius, φάε μια ρουκέτα στη μούρη και από εμένα :)