Η σκατοψυχιά της ημέρας: Disney metal με κυτταρίτιδα και ο σεξισμός μου.

Ναι εντάξει, η ιδέα του ανέραστου σαβουροπήδη μεταλά, έχει καταβολές από τότενες που ο Μητσοτάκης ήταν ακόμη νέος. Το θέμα είναι όμως ότι από ένα σημείο και μετά που το μεταλ γενικότερα απέκτησε ένα λίγο πιο δημοφιλή (pop) χαρακτήρα, αρχίσανε οι μαρκετίστικες μπούρδες, σε φάση «Πως θα πιάσουμε ακόμα περισσότερους ανέραστους και θα φέρουμε και γυναίκες στο χώρο; Μα φυσικά θα βάλουμε ,μια γυναίκα να δείχνει λίγο μπουτάκι ή λίγο μπούστο και … το ‘χουμε!». Και φυσικά, επειδή ο αντρικό γένος είναι πολύ προβλέψιμο (και πιο απλοϊκό) στη συμπεριφορά του, το κόλπο έπιασε και μάλιστα άμεσα. Από το πουθενά λοιπόν, αρχίσανε να εμφανίζονται διάφορες δεσποινίδες σε διάφορες θέσεις: πρώτα πλήκτρα, μετά δεύτερες φωνές, μετά πρώτες φωνές, μετά μπάσο και μετά κιθάρες. Σπανιότερα σε όργανα όπως βιολί (εξαιρούνται οι Skyclad που –απλά- δεν το έκαναν γι’αυτό) και ακόμα σπανιότερα πίσω από drums.

Φυσικά η παρουσία τους στη σκηνή ήταν είτε αισθησιακή με κολλητά/τσιτωμένα συνολάκια που αναδείκνυαν καμπύλες αφήνοντας παράλληλα ακάλυπτα στρατηγικά μέρη όπως μπούστο και μπούτι είτε τελείως εκκεντρική … επειδή μπορούσαν ή επειδή δεν είχαν το αντίστοιχο σώμα για να κάνουν κάτι τέτοιο. Συγκροτήματα-ντροπές για τη μουσική όπως οι Nightwish, Epica και λοιποί ανέμπνευστοι διπλωματούχοι μουσικοί, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται σαν τα μανιτάρια, καταφέρνοντας με τον τρισάθλιο καλογυαλισμένο ήχο τους να βάλουν μπουν σε αφτιά που ποτέ δεν θα ασχολούνταν με το συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Άσχετο: Φωτεινή εξαίρεση στις παραπάνω ντροπές αποτελούν οι Arch Enemy. Συνεχίζω.

Εδώ κάποιος μπορεί άνετα να με πει οπισθοδρομικό, συντηρητικό και άλλα τέτοια χαζά τα οποία ενίοτε και δέχομαι (καθότι ανοιχτόμυαλος σκατόψυχος) αλλά η αλήθεια παραμένει πως η «αλλαγή» αυτή έγινε για εμπορικούς σκοπούς πάνω σε μια αντιεμπορική μουσική. Το μεταλ είναι βρώμικο, ιδρωμένο και τρυπάει αφτιά. Αυτά τα εμπορικά υβρίδια, ΔΕΝ είναι μεταλ.

Εννοείται βέβαια ότι ο παραπάνω κανόνας για την θηλυκή παρουσία επί σκηνής, είχε και τις τοπικές του εξαιρέσεις, καθώς σε σχήματα που δεν έκαναν «διεθνή καριέρα» (όπως π.χ η Άννούλα μας η Βίσση μας –γειά σου ρε Mikeius), οι θηλυκές παρουσίες δεν ήταν ούτε καλλίγραμμες, ούτε εκκεντρικές.

Οπότε λοιπόν ερχόμαστε σε ανεκδιήγητες φάσεις, όπως live στα οποία η θηλυκή παρουσία επιλέγει να βγάλει τα μπούτια της φόρα παρτίδα, ανεξάρτητα αν το θέαμα είναι στα όρια του αποκρουστικού διότι τα μπούτια της είχαν τρία κιλά κυτταρίτιδα το καθένα και ήταν και τίγκα στις ραγάδες.

Και φυσικά, κάπου εδώ οι απανταχού γυναίκες αρχίζουν το γνωστό μοιρολόι: «Έλα τώρα, είσαι υπερβολικός, δεν ήταν τόσο άσχημα», ή «Μπράβο στην κοπέλα που είναι ακομπλεξάριστη με το σώμα της», ή «Δεν είναι δικό της σφάλμα που έχει κυτταρίτιδα» και άλλες τέτοιες αρλούμπες με τις οποίες το θηλυκό γένος ξαφνικά ως εκ θαύματος συσπειρώνεται για να υπερασπιστεί αυτές που είναι στα κυβικά του, ενώ αν δει καμιά κορμάρα 1,80 αρχίζει τη μιζερομουρμούρα. Γνωστό και μη εξαιρεταίο.

Λοιπόν, για να κόψετε τις μπούρδες: Ακόμα και μια γυμνάστρια με σωματάρα, μπορεί να έχει κυτταρίτιδα. Γνωστό αυτό. Εκτός όμως αν σε λένε Γιάννα Νταρίλη (ποιος τη θυμάται;;; ) δε μπορεί να βγαίνεις επί σκηνής με τα μπουτάκια κοτόπουλου και να περιμένεις να μη σχολιαστείς. Δόξα το Dave Lombardo, υπάρχουν άπειρα γυναικεία τεμάχια, τα οποία μπορείς να φορέσεις και να καμουφλάρεις το συγκεκριμένο μέρος, καθαρά για λόγους αισθητικής. Και αν δεν έχεις, να σου δανείσω!

(Σημείωση: Όποια αρχίσει τη μπουρδολογία για ανορεξικά ινδάλματα των σημερινών μίντια, της εύχομαι να της κάνει παθιασμένο έρωτα ο Πάγκαλος και μετά να παρακολουθήσει σεμινάρια αρχαίας ελληνικής ζευγαρωματικής με τον Άδωνι.)

Συνεχίζω. Για λόγους αισθητικής –που λέγαμε, τα συγκεκριμένα μέρη είναι δυνατόν να καλυφθούν. Απλό ένα απλό διχτυωτό καλσόν, έως κολάν, έως οτιδήποτε άλλο εφαρμοστό παντελόνι. Δεν είναι δύσκολο. Απλά θέλει λίγο μυαλό παραπάνω.

Α και επειδή ήδη μου μυρίζουν τα σχόλια λες και με πλησιάζει ο Παπακαλιάτης για να μου κάνει ανήθικη πρόταση, αν έβγαινα εγώ σαν τους δύο παρακάτω κυρίους, τι θα λέγατε τότε; «Είναι ακομπλεξάριστος με το σώμα του» μήπως;;;

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η Χριcτιανική  παcαρέλα των αγίων ημερών του Πάσχα (ευλόγηcoν)

Καιρό είχα να αφήσω τη σκατοψυχιά μου να ρέει σε μορφή κειμένου, όχι γιατί λείπουν οι αφορμές, αλλά γιατί ο χρόνος αρέσκεται σε βρώμικα… βασικά όχι, πολύ βρώμικα παιχνίδια. Τι να κάνουμε όμως που μερικά πράγματα απλά σε φέρνουν σε τέτοιο σημείο που δε μπορείς να κρατηθείς.

Ένα από αυτά είναι και το διαρκές χάλι που επικρατεί στους χώρους πέριξ και εντός των εκκλησιών στις «άγιες» μέρες του Πάσχα…

Πριν συνεχίσω, να ξεκαθαρίσω κάτι: Το θέμα της πίστης είναι κάτι αυστηρά προσωπικό και σεβαστό από τον καθένα, όσο δεν πιέζει με οποιονδήποτε τρόπο τον πλησίον του. Επειδή ακριβώς είναι κάτι που δεν αποδεικνύεται, είναι μια επιλογή που κάνουμε η οποία αφορά εμάς μόνο και κανέναν άλλον. Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, η πίστη είναι κάτι απολύτως σεβαστό -όπως κάθε άλλη προσωπική επιλογή- σε μια Δημοκρατία. Όποιος θέλει να πιστεύει, μπορεί να πιστεύει όπου θέλει. Ακόμα και στην Αγία Μακαρονοτρώγουσα. Αρκεί να μην πρήζει την κάθε κοντινή του εκτοπλασματική οντότητα με το γιατί θα έπρεπε να πιστεύει και κάποιος άλλος στο Άγιον Μακαρόνι.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά όποιος θέλει να με πείσει για θέμα πίστης, καλό είναι να μου φέρει μια χειροπιαστή απόδειξη με κάτι που αφορά εμένα και όχι αυτό που βολεύει τον κάθε πιστό. Μέχρι λοιπόν να μου αποδείξει κάποιος ότι –πιστεύοντας κάπου- μπορώ να φάω όσα Μακαρόνια θέλω και να μην παίρνω βάρος, εσείς που θέλετε να με πείσετε για την πίστη σας, φάτε Μακαρόνια να συνέλθετε.

Τώρα λοιπόν που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, υπάρχει άπλετος χώρος για να συνεχίσουμε ελεύθερα το ζήτημα της πιο ξεδιάντροπης πασαρέλας που ντύνεται με το χρυσόδετο μανδύα της Πίστεως.

Τι δεικτικότερο λοιπόν από το χάλι που επικρατεί τις μέρες του Πάσχα και ειδικότερα στην περιφορά του επιταφίου. Μισό λεπτό λίγο να βγάλω το 18ποντο από χθες στη Συγγρού, για να θυμίσω λίγο τι είναι ο επιτάφιος.

Ο επιτάφιος λοιπόν, είναι στην ουσία ένα έθιμο το οποίο έχει να κάνει με την περιφορά του πτώματος του Χριστού για να το πενθήσουν οι απανταχού πιστοί. Δηλαδή μιλάμε για μια κηδεία ενός «ανθρώπου» ο οποίος –σύμφωνα με την πίστη- έδωσε τη ζωή του για όλη την ανθρωπότητα (πιστών και μη). Μιλάμε δηλαδή για το «υπέρτατο» ον επί γης, του οποίου παρακολουθούμε την περιφορά του πτώματός του. Ναι, ο πλεονασμός και η επανάληψη έχουν λόγο ύπαρξης. Να θυμίσουν ότι μιλάμε για κηδεία.

Τι γίνεται λοιπόν όταν πάμε σε μια κηδεία κοντινού μας προσώπου; Είμαστε λυπημένοι. Πενθούμε. Κοιτάμε χαμηλά, αναλογιζόμαστε τι είναι ο άνθρωπος, πόσα Μακαρόνια μπορεί να φάει και πόσο γρήγορα μπορεί να πάει στο νοσοκομείο αν τα συνδυάσει με παντζάρια. … Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Εδώ λοιπόν που έχουμε την κηδεία του «υπέρτατου» όντος που θυσιάστηκε για όλους εμάς τι ακριβώς γίνεται; Μα φυσικά την μετατρέπουμε σε ένα χαρμόσυνο κοινωνικό γεγονός συνεύρεσης, το οποίο φυσικά έχει και το αρμόζον στυλ. Διότι όταν πας σε μια τέτοια κηδεία (αν το ξεχάσατε, μιλάμε για το «υπέρτατο» ον), το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι, είναι τι θα φορέσεις γιατί θα σε δούνε όλες οι κακιασμένες οι κλώσες και πρέπει να είσαι φάμπιουλους red για να τις κάνεις να σκάσουν απ’το κακό τους και να κακαρίζουν μετά για το πόσο έκλεψες την παράσταση. Στην κηδεία. Του «υπέρτατου» όντος. Αχά. Αντιστοίχως τα αγοράκια, τρια κιλά ζελέ, τρία τέταρτα τριμάρισμα το τρεντομουσάκι και φοράμε και το αλήτικο το σταράκι (θα σας βάλω να δοκιμάζετε νάρκες όλους εσάς που θεωρείτε «αλήτικο» ένα άθλιο πατούμενο) και πάμε να καμακώσουμε τις άνωθεν κλαρινογκόμενες. Στην κηδεία. Του «υπέρτατου» όντος.

Το πιο αστείο είναι ότι το παραπάνω παράδειγμα δεν έχει ηλικία, παρ’όλο που είναι λίγο δεικτικό στις μικρότερες. Ακόμα και η εξηντάρα η κουτσομπόλα, θα προσπαθήσει να το παίξει φάμπιουλους Αννούλα Βίσση, ενώ ο αντίστοιχος ξεπεσμένος κλάριν με το λουστρίνι και το τσουλούφι, θα ρουφάει κάνα μισάωρο την κοιλιά του πριν σφίξει τη ζώνη στο παντελόνι που κλαίει γοερά παρακαλώντας να τελειώσει το μαρτύριό του και αφού δέσει τη ζώνη, θα περάσει άλλο ένα εικοσάλεπτο στον καθρέφτη χτενίζοντας το μαλλί του με μια σαλιωμένη γλώσσα αγελάδας.

Όλα αυτά, για να φτάσουμε επιτέλους έξω από το προαύλιο της εκκλησίας, λίγο πριν αρχίσει η περιφορά του επιτάφιου, ο οποίος υποτίθεται ότι περιέχει το λείψανο του «υπέρτατου» όντος. Θυμίζω ε;

Ξεκινάει λοιπόν η περιφορά του επιταφίου. Και τι γίνεται; Σιωπούμε όλοι με χαμηλωμένο το κεφάλι σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης προς αυτόν που αποφάσισε να φάει το λούκι της σταύρωσης, έτσι για να είμαστε εμείς καλά; Μπααααα. Είναι ακριβώς η ώρα που αρχίζουμε να συζητάμε για το ποια πήδηξε ποιόν, για το πόσα πρόβατα έχει «μαγαρίσει» αυτός εκεί ο τραγανός με την κοιλίτσα που του αρέσουν οι τριχωτές και άλλα τέτοια σημαντικά πράγματα που λέμε σε μια κηδεία. Του υπέρτατου όντος.

Σε περίπτωση που δεν το αντιληφθήκατε μέχρι τώρα, ο λόγος που επαναλαμβάνεται η ουσία του επιταφίου, είναι γιατί πρέπει κάθε φορά να έρχεται σε αντιδιαστολή με το τι πραγματικά συμβαίνει, έτσι για να αντιλαμβανόμαστε λίγο καλύτερα πως έχει μεταλλαχθεί η ουσία της πίστης στους περισσότερους «πιστούς».

Εκεί βέβαια που κλαίνε ακόμα και τα εικονίσματα (Θαύμα! Θαύμα!) … (βασικά θαύμα γεύση με φυτίνη αλλά ας μη το κάνουμε θέμα γιατί η φυτίνη είναι μίασμα ως μαγειρικό προϊόν και όποιος τη χρησιμοποιεί πάει κόλαση!)… …. Τι έλεγα; Α!

Εκεί λοιπόν που κλαίνε ακόμα και τα εικονίσματα, αναγκάζοντας του πιστούς να έρθουν σε έκσταση, αντιλαμβανόμενοι το θαύμα που συντελείται, είναι όταν για κάποιο πολύ παράξενο λόγο, οι διάφοροι –παντελώς σάπιοι- παρευρισκόμενοι εντός εκκλησίας, χαμηλώνουν το κεφάλι και το παίζουν οσίες παρθένες (από τον αφαλό). Γιατί προφανώς, όταν είσαι εκτός εκκλησίας, μπορείς να επιβάλλεσαι δια της βίας, να κλέβεις, να μέμφεσαι, να κοροϊδεύεις αλλά όταν μπαίνεις στην εκκλησία, επειδή σε βλέπει ο πανάγαθος, το παίζεις θεφοβούμενη παρθενοχαμηλοβλεπούσα. Προφανώς γιατί –σύμφωνα πάντα με την πίστη- δε θυμάσαι ότι ο πανάγαθος σε βλέπει και εκτός εκκλησίας, οπότε όταν θα έρθει η ώρα σου, σου έχει στρωμένο το κρεβατάκι με τα τσιμεντένια ντίλντο…

Αλλά τι να περιμένει κανείς από την εκκλησία, όταν η ίδια τάσσεται ανοιχτά κατά της ομοφυλοφιλίας και του προγαμιαίου έρωτα ενώ αν σου μιλήσουν ειλικρινά όλοι αυτοί οι χρυσοΰφαντοι ρασοφόροι, μπορούν να ξεκατινιαστούν χειρότερα από εικοσάχρονη αναγνώστρια του cosmo που απορεί αν υπάρχει στάση πέρα από το «ιεραποστολικό», που να την εγκρίνει ο πανάγαθος.

Εμ Πανάγαθε, εσύ φταις που κρατάς τα κεραμίδια ξεκάρφωτα…