H σκατοψυχιά της ημέρας: Πάρτε βαθιά ανάσαααααα!!!! ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ!!!!

Ε εντάξει. Ξέρω πως όλοι βρίζετε αυτή τη στιγμή, οπότε σιωπή και σειρά μου.

Μιλάμε για την πιο αντιφατική εξωγήινη ράτσα χόμο σαπιενς η οποία παράλληλα είναι και η πιο βρωμερή ακόμα και από το υφασματάκι που κρατούν οι διάφοροι στα φανάρια και καθαρίζουν -και καλά- τα φανάρια των αυτοκινήτων. Μιλάμε για τους ανθρώπους οι οποίοι είναι πιο μπόχες από τη μπόχα την ίδια, χωρίς –προφανώς- να το καταλαβαίνουν, οι οποίοι είναι εξαρτημένοι του κερατά χωρίς να το παραδέχονται και έχουν συμπτώματα αναγεννημένου Χριστιανού (born-again Christian που λένε και στην Άνω Κατωραχούλα) όσοι από αυτούς έχουν τα κότσια να σταματήσουν το κάπνισμα «άχου μου βρωμάει το τσιγάρο!» σώπα ρε βρωμύλε μπουχέσα που τώρα σου βρωμάει το τσιγάρο.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν ξέρω αν έχει βρεθεί το φάρμακο για τον καρκίνο, αν οι Ελ είναι ανάμεσά μας ή αν η L’Oreal σπονσοράρει το Mουστέιν. Ξέρω όμως πως το τσιγάρο βλάπτει σοβαρά την υγεία. Τέλος. Σας αρέσει δε σας αρέσει, αυτό συμβαίνει. Τη βλάπτει.

Και επειδή έχω χορτάσει να ακούω ανοησίες και κομπλεξισμούς του στυλ «Και τα λεωφορεία βλάπτουν την ατμόσφαιρα και το σκόρδο βρωμάει» και άλλες κούφιες μπαρούφες που ούτε παιδί του δημοτικού δεν τις εκστομίζει γιατί ντρέπεται, αν δεν μπορείτε να καταλάβετε τη διαφορά των ρύπων του λεωφορείου και της βρώμας του σκόρδου με την ηλίθια εξάρτησή σας, σας εύχομαι ολόψυχα με κάθε τσιγάρο να χάνετε και ένα χρόνο από τη ζωή σας. Ούτως ή άλλως εμφανώς δεν καταλαβαίνετε ούτε τι ζείτε ούτε το γιατί, οπότε πάει άχρηστη έτσι και αλλιώς.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Ξεκινήσατε να καπνίζετε από ανασφάλεια, για να ανήκετε κάπου. Είτε αυτό λέγεται καγκουροπαρέα του γυμνασίου/λυκείου/στρατού είτε λέγεται ξεκατινογυναικοπαρέα σουξουμουξου. Αυτοί που ξεκίνησαν το τσιγάρο από συνειδητή επιλογή, είναι τόσοι όσοι οι μπλε κόκκοι του skip.

Και πάμε στις συνέπειες της κωλοσυνήθειά σας στους μη καπνιστές:

Η πίσσα που έχει το τσιγάρο σας κολλάει. Κολλάει στα ρούχα μου, κολλάει στα μαλλιά μου, κολλάει στους τοίχους σας, κολλάει στους υπολογιστές σας, κολλάει στην ίδια σας την ύπαρξη. Επειδή όμως εσείς έχετε κάψει τη γεύση σας και τη μύτη σας, δεν μπορείτε να το αντιληφθείτε και νομίζετε πως δεν τρέχει τίποτα. Εμείς όμως που δεν έχουμε καταστραφεί, το καταλαβαίνουμε. Το αισθανόμαστε, το συχαινόμαστε. Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, βραχνιάζουμε κι’από πάνω όταν φεύγουμε από τα διάφορα μέρη μαζικής εστίασης που ο εξαερισμός τους είναι χειρότερος από χάρτινη βεντάλια.

Ο όρος «παθητικός καπνιστής» δεν βγήκε για πλάκα. Βγήκε για εμάς που υποφέρουμε και μολυνόμαστε από την κωλοσυνήθειά σας κάθε φορά που είμαστε δίπλα σας.

Και εδώ αρχίζουν οι άλλες υπανάπτυκτες εξυπνάδες επιπέδου νηπιαγωγείου του στυλ «Άμα μας συχαίνεσαι γιατί μας κάνεις παρέα ρε φίλε;». Ε λοιπόν πάμε όλοι μαζί: Βου και Α, ΒΑ. Επίσης υπανάπτυκτα εξαρτημένα πισσανθρωπάκια, σας κάνω παρέα γιατί –τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό- οι καπνιστές που κάνω –συστηματικά- παρέα, είναι άτομα για τα οποία θα έφτανα αρκετά μακριά, οπότε απλά λέω «τι στο διάολο, ας κάνουμε παρέα και ας μου φάνε λίγη ζωή έστω μ’αυτόν τον τρόπο». Αν αυτό σας φαίνεται δραματικό και φωσκολικό, χέστηκα. Είναι απλά η αλήθεια. Ο δεύτερος λόγος, είναι πως οι καπνιστές που κάνω –συστηματικά- παρέα, είναι συνειδητοποιημένα άτομα και ως επί το πλείστον με σέβονται και προσπαθούν όσο μπορούν να μην με επιβαρύνουν άσχετα αν οι περισσότεροι αποτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό. Τουλάχιστον έχουν φιλότιμο. Αλήθεια, πρόσεξε κανείς ότι η λέξη «συστηματικά» χρησιμοποιήθηκε δύο φορές;

Και πάμε τώρα στο διαταύτα για να μην πλατειάζουμε και πολύ:

Όχι, δεν θέλω να πεθάνουν οι καπνιστές. Ούτε έχω την απαίτηση να το κόψουν. Σώμα τους είναι, ότι θέλουν το κάνουν. Η απαίτηση όπως που έχω, είναι να συνειδητοποιήσουν πως αυτό που κάνουν ΒΛΑ-ΠΤΕΙ. Και μάλιστα βλάπτει σε κάθε τσιγάρο. Όχι σε δέκα – είκοσι χρόνια. Βλάπτει τώρα. Όποιος το συνειδητοποιήσει αυτό, αν μη τι άλλο, αν διαθέτει μισό εγκέφαλο, θα ξέρει πώς να συμπεριφερθεί σ’αυτούς που δεν καπνίζουν.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Oι «καλλιτέχνες» ντραμμερ με το 5άρι

Όχι, δεν εννοώ αυτούς με τη χείρα και τα πέντε ορφανά. Ούτε αυτούς που πήραν πέντε σε κάποιο ηλίθιο διαγωνισμό. Εννοώ τους ντραμμερ οι οποί την έχουν δει νεοχίππηδες. Γι’αυτό λοιπόν, όσοι δεν ασχολείστε με το άθλημα θα βαρεθείτε ασύστολα.

Οι «μουσικοί» γενικώς έχουν πολλά κομπλεξ. Μέσα σε αυτά καταφέρανε να περιθωριοποιήσουν τους ντραμμερ λέγοντας διάφορες κομπλεξικές αρλουμπαρίες του στυλ «Ποιος είναι ο καλύτερος φίλος ενός μουσικού;» και πολλά άλλα. Η πιο σύντομη απάντηση σε αυτές τις ανεγκεφαλιές είναι το ανέκδοτο με την απεργία του κώλου (όσοι δεν το ξέρετε, ρωτήστε). Η πικρή αλήθεια βέβαια γι’αυτούς τους «μουσικούς» είναι πως τόσα ξέρουν τόσα λένε, καθώς τα κρουστά (γενικότερα) μπορούν κάλλιστα να παράγουν μουσική. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα.

Το θέμα είναι πως μερικοί ντραμμερ αποφάσισαν να περάσουν στο άλλο άκρο και να προσπαθήσουν να αναδειχθούν για να αποδείξουν πως είναι κάτι παραπάνω από «καλύτεροι φίλοι των μουσικών» (κούνια που τους κούναγε). Τι έκαναν λοιπόν; Άρχισαν να ψωνίζονται όπως οι κιθαρίστες και οι τραγουδιστές, υιοθετώντας παράλληλα μια εμετική ορολογία που κάνει τους προσαγωγούς μου να θέλουν να κλωτσήσουν αυτούς τους τύπους … στο μικρό τους δαχτυλάκι.

Θέλοντας λοιπόν να ξεφορτωθούν τη ρετσινιά του «κοπανιστή», αρχίσανε οι διάφοροι θεατρινισμοί. Ο καλύτερος απ’όλους είναι ο μινιμαλισμός. Γιατί απλά είναι cool. Ξεφορτονόμαστε τα πάντα και μένουμε με το μικρότερο δυνατό σετ. Και άμα λάχει, παίζουμε και λίγο με traditional grip. Γιατί έτσι κάνουν οι τζαζίστες και γιατί είμαστε και χιπ. Οι τζαζοντραμμερ ανέκαθεν ήταν –και είναι- τα άφταστα είδωλα, όχι άδικα. Όμως όταν παίζεις σε μια pop-rock μπαντα με γκομενα τραγουδιάρα γιατί θες να πιάσεις και τα αγοράκια, τι τις θες τις τζαζιες; Αφού τέταρτα στο ταμπουράκι σου είσαι καταδικασμένος να παίζεις και στην καλύτερη να κάνεις κανένα σπασιματάκι στο hihat. Όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση….

Και μετά βέβαια αρχίζει το «αφ’υψηλού» τζαρτζάρισμα: «Το πεντάρι (ή το τεσσάρι ή το τριάρι) σε απελευθερώνει και σου επιτρέπει να πειραματίζεσαι περισσότερο και να γίνεσαι πιο μουσικός στο παίξιμό σου».

Τι-λες-βρε-κακομοίρη;;; Λοιπόν ευτυχώς που υπάρχει ο Μεγάλος Jojo Mayer που σας ξεφτίλισε όλους εσάς με το video του, όταν εξηγούσε πως –ουσιαστικά- δεν υπάρχει πλέον σήμερα ιδιαίτερος λόγος για να παίζει κάποιος με traditional grip, προσθέτοντας μάλιστα ότι πολλοί το κάνουν για να φαίνεται πως ξέρουν τι κάνουν. Αυτά είναι. Είσαι μεγάλος και σε προσκυνώ, Jojo.

Στους δικούς μας τους λιμούτσηδες τώρα: Λοιπόν, κακομοιριάρηδες ανάπηροι, μπορώ να καταλάβω πολλά πράγματα γιατί κάποιος να παίζει με τεσσάρι σετ. Στήνεται πιο γρήγορα. Μεταφέρεται σε μικρό ΙΧ. Λιγότερα μικρόφωνα. Συντομότερο soundcheck. Δεν μπλέκονται τα μικρόφωνα (να παίρνουν ήχους από αλλού). Πιο μικρές και ξεκούραστες αποστάσεις μεταξύ τυμπάνων/πιάτων. Και άλλα διάφορα.

Εκεί όμως που το πάγκρεάς μου λούζεται με χλωρίνη και ξερνάω ζωντανά τοξικά σαλιγκάρια στα μούτρα σας είναι όταν ακούω ότι με το τεσσάρι γίνεστε πιο μουσικοί στο παίξιμό σας. Λοιπόν, σπυριάρηδες; Να τα ξεκαθαρίσουμε: Δε γίνεστε πιο μουσικοί. Είστε απλά ξιπασμένοι τεμπέληδες που την έχετε δει σαχλαμπούχλες τζιτζιφιόγκοι και νομίζετε ότι πιάσατε το Lemmy από τα αχαμνά του.

Γιατί αν εσύ με τέσσερα τύμπανα νομίζεις ότι παίζεις μουσική, εγώ με τα εκτόν τέσσερα μπορώ να παίξω περισσότερη μουσική από εσένα, οπότε άσε τις ξιπασμένες και ψωνισμένες μπούρδες και γίνε λίγο πιο έντιμος. Είσαι απλά τεμπέλης. Δε σε εμποδίζουν τα 4 toms να είσαι πιο μουσικός. Το μικρό σου το (κάτω) κεφάλι σε εμποδίζει. Επίσης μπορείς άνετα να πας να μπουρδολογήσεις τις ανασφάλειές σου στον Terry Bozio. Νομίζω σε περιμένει…

Α και κάτι ακόμα: Μια νέα μόδα για να δουμε ότι κάποιοι την είδαν κάπως, είναι το να παίζουμε το αριστερά στημένο μας hihat (οι δεξιόχειρες πάντα) με το αριστερό. Λοιπόν, σας έχω νέα: Το hihat μπήκε εκεί που είναι τα τελευταία εκατό χρόνια γιατί αυτός που το πρωτόβαλε εκεί –καλώς ή κακώς- είχε στο νου του το «σταυρωτό» παίξιμο. Εσείς όλοι, προσπαθείτε να παίξετε (μετράτε) με το αριστερό χέρι στο hihat κρατώντας το στήσιμο ίδιο γιατί –και καλά- σαν σωστοί new born Christians (που λένε και στο χωριό μου), ξαφνικά διαπιστώσατε ότι μπορείτε να έχετε το δεξί ελεύθερο για να κάνετε leaks που θα λάτρευε ακόμα και η Πάολα. Λοιπόν σας έχω νέα: Ούτε γρήγορα μπορείτε να παίξετε και φαίνεστε γελοίοι και σαν να το έχετε σκάσει από ίδρυμα. Ή που θα αλλάξετε το στήσιμο (δεν είναι τυχαίο πως το ride είναι στου διαόλου τη μάνα) ή ξεχάστε τις φιγουρατζίδικες χιπστεριές σας για να μη φάτε κανένα μαντεμένιο τηγάνι στο κεφάλι.

Άντε που γίνατε όλοι Simon Philips και την είδατε βιρτουόζοι. Τουλάχιστον ο Philips έβαλε το ride αριστερά και παίζει σαν άνθρωπος (-χταπόδι) χωρίς να φαίνεται καραγκιόζης. Εσείς φαίνεστε σαν να βγήκατε τελευταίοι στο διαγωνισμό σφουγγαρίσματος με την Τατιάνα Στεφανίδου.

Α και κάτι που ήθελα να βγάλω από μέσα μου εδώ και χρόνια: Ο επόμενος που θα είναι κάτω από 50 χρονών και θα αποκαλέσει το hihat «φιούτσιτ» (είσαι ΜΕΓΑΛΟΣ καράβλαχος αφού το ‘foot cymbal’ το κατάντησες «φιούτσιτ») θα τον ταΐσω τον γωνιακό μου τροχό της bosch. Αναμένο. Με δισκοπρίονο πάνω.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Εγχώριοι ψωνισμένοι ψευτοκαλλιτέχνες

Από τη στιγμή που ο άλλος είναι πάνω σε μια σκηνή και εσύ είσαι από κάτω, είσαι αναγκασμένος -εκ των πραγμάτων- να κοιτάζεις ψηλά για να τον δεις. Και πέρα από αυτό, για να είναι αυτός εκεί πάνω κι’εσύ εκεί για να τον δεις, κάπου κάπως κάτι έκανε σωστά και βρέθηκε εκεί πάνω. Το πόσο σωστά το έκανε, το ξέρει –καταρχήν- ο εαυτός του που είναι και ο πιο αυστηρός κριτής. Κατά δεύτερον όσοι παρακολουθούν.

Όταν λοιπόν αυτός ο κάποιος καταφέρει και έχει κάποιους κάτω στη σκηνή να τον παρακολουθούν, αρχίζει να νιώθει λίγο πιο ανώτερος άνθρωπος από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και εδώ φυσικά αρχίζει το μπέρδεμα γιατί υπάρχει και η παρανόηση ότι οφείλει να παίξει το ρόλο του ινδάλματος για να μπορεί να κρατηθεί στο «ύψος» των περιστάσεων.

Και ας πούμε ότι κάποιοι το δικαιούνται γιατί γεμίζουν στάδια. Σκατά στα μούτρα τους θα πω εγώ βέβαια γιατί τα στάδια τα γεμίζουν επειδή πάμε εσύ κι’εγώ και όχι γιατί αυτοί είναι μάγοι και γεννάνε κόσμο. Αλλά ας είναι, για τη συζήτηση, να δεχτώ π.χ. ότι ο Steven Tyler έχει το δικαίωμα να ψωνίζεται. Έχει μια φάτσα χειρότερη από τους μαύρους κωπηλάτες που σχεδίαζε ο Uderzo και μια κόρη που του μοιάζει στη μπαζοσύνη, οπότε η μόνη ευτυχία που έχει στη ζωή του, είναι να ψωνίζεται.

Τα πράγματα όμως δυσκολεύουν όταν ένας πρωτοεμφανιζόμενος, βγάζει ένα καλό (πρώτο άντε δεύτερο) δίσκο, γίνεται γνωστός και αμέσως θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να ψωνιστεί όσο ο Tyler και να ξεκινήσει να κοιτάζει αφ’υψηλού τους οπαδούς του. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, η λύση είναι σχετικά εύκολη: απλά του βάζεις ένα υπόθετο με τη φράτζα του Justin Bieber και τον στέλνεις στη μαμά του.

Εκεί όμως που ματώνουν οι βλεφαρίδες μου και γεμίζει η ουροδόχος μου με ξυράφια, είναι όταν βλέπω κάτι τελειωμένους εγχώριους ανθυπολιμούτσηδες που είτε επειδή υπέγραψαν το πρώτο του συμβόλαιο, είτε γιατί έχουν πει ένα-δύο «καλά» (μεγάλη συζήτηση αυτό, ας τα πούμε «εμπορικά») τραγούδια νομίζουν ότι έχουν πιάσει το Χριστό απ’τα αχαμνά και τον έβαλαν να τραγουδήσει La Traviata.

Αυτοί οι τύποι λοιπόν, ξαφνικά καβαλάνε το άλογο του Κολοκοτρώνη και σε κοιτάζουν λες και είσαι σκυλόσκατο από poodle στην πλατεία Κολωνακίου. Πας να τους πάρεις αυτόγραφο και σηκώνουν μύτη. Τους μιλάς και δε σε κοιτάζουν στα μάτια… Οπότε δίνεις κι’εσύ μια κλωτσά στα καμπανέλια και φεύγεις.

Αντίστοιχη δε είναι και η συμπεριφορά διαφόρων συγκροτημάτων, που χωρίς να έχουν τα απαραίτητα φόντα ή ιστορία ή μαρούλι ή, ή, ή, συμπεριφέρονται λες και είναι κυλιόμενες πέτρες (κάντε αναγωγή στην Αγγλική….), μέχρι και στις μπάντες που παίζουν σαν support. Το τι έχουν δει τα μάτια μου ως πουτανάκι (roadie που λένε και στην κάτω πλατανιά) περιγράφεται μεν αλλά με πολύ άσχημο τρόπο δε.

Είναι φοβερό να βλέπεις ένα συγκρότημα όπως οι Iced Earth (νταξ, μουσικά είναι για να τους εκτελέσεις με ντιλντοβολισμό) να συμπεριφέρονται σε support σχήματα που δεν τα ξέρουν, σχεδόν σαν ίσος προς ίσον και να βλέπεις διάφορους μικρόψυχους εγχώριους σαχλαμπούχλες που δεν τους ξέρει η μάνα τους, να συμπεριφέρονται όπως κάτι φασισταριά στυλ Σφακιανάκη που είναι άμπαλος παντελώς και νομίζει ότι είναι ο Θοδωράκης (άλλο κεφάλαιο και αυτός…).

Τεσπα. Δυστυχώς είναι στο σκατόψυχο χαρακτήρα μου να ελέγχω το ποιόν αυτών που μου αρέσει να ακούω και να ξέρω αν πρόκειται για καθίκια ή όχι. Και δυστυχώς, όταν πρόκειται για καθίκια, συνήθως με πιάνουν ψυχαναγκασμοί και σταματάω να ακούω. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που συμπάθησα τόσο πολύ τον Πανούλη (ναι ναι, αυτόν που τραγουδάει το απαύγασμα της νεώτερης ελληνικής λογοτεχνίας –δεν αστειεύομαι-, το επικό «Σφύριξα κι’έληξες» ): Ένα χειμώνα ολόκληρο, είχε τρεις φορές την εβδομάδα γεμάτο το club 22 και όταν πήγα να του πάρω αυτόγραφο, πέραν του ότι με κοιτούσε στα μάτια και ήταν προσιτός και γλυκομίλητος, μέχρι και χρόνια πολλά μου είπε για τη γιορτή μου (και για τα γενέθλιά μου όταν ξαναπήγαμε κτλ κτλ κτλ).

Αναρωτιέμαι, αν υπήρχε ένα εγχώριο μεταλοσυγκρότημα που γέμιζε τρεις φορές την εβδομάδα ένα συναυλιακό χώρο επί έναν ολόκληρο χειμώνα, θα ήταν το ίδιο προσιτοί και γλυκομίλητοι σ’αυτούς που τους ΤΙΜΟΥΝ με την παρουσία τους ξανά και ξανά;

Και για να τελειώνουμε: Σφακιαναφασιστάκη και λοιποί ψωνισμένοι, ξεκαβαλήστε τις σκούπες σας γιατί μόλις περάσει η μπογιά σας και κατεβείτε μόνοι σας, όπου και να προσπαθήσετε να κάτσετε για να ξαποστάσετε, θα είναι γεμάτο με κωλοδάχτυλα…. Και όχι από τα κανονικά που σας αρέσουν, κωλοδάχτυλα Hulk…

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι «αντί»-δωρητές οργάνων

Το πρόβλημα με το ανθρώπινο γένος, είναι ότι η εμπειρία δεν μπορεί να μεταβιβαστεί. Γι’αυτό άλλωστε λέγεται και εμπειρία (βαριέμαι να σας κάνω ετυμολογική ανάλυση, δείτε τη μόνοι σας). Έχει πλάκα λοιπόν που υπάρχουν κάποια πράγματα ζωτικής σημασίας που δυστυχώς πάρα πολύς κόσμος αντιμετωπίζει με εκνευριστική έλλειψη βάθους σκέψεις. Ένα από αυτά τα πράγματα είναι και η δωρεά οργάνων. Έχω ήδη μιλήσει για την εθελοντική αιμοδοσία αλλά εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά.

Έχω τύχει παρών σε συζήτηση με κάτι κυράτσες (ευτυχώς οι άντρες σκεφτόμαστε πιο λογικά, ειδικά σε τέτοια ζητήματα), μια από τις οποίες είχε χάσει τον άντρα της από αυτοκινητιστικό. Καθόταν λοιπόν και εξηγούσε στην κυράτσα φίλη της (που συμφωνούσε) για το πώς στο νοσοκομείο της ζήτησαν να δωρίσει τα όργανα του άντρα της που ήταν πέρα από κάθε σωτηρία, και αυτή με στεντόρεια τη φωνή και με ύφος Κολοκοτρώνη, αρνήθηκε τη βεβήλωση του σώματος του αγαπημένου της άντρα.

Εντάξει, εδώ εμπλέκονται και ηλίθιες θρησκοληψίες με τις οποίες θα ασχοληθώ άλλη μέρα.

Μόλις την άκουσα, μου γύρισε το μάτι ανάποδα και επειδή ήταν και εύκολος στόχος (εκκλησία έκλεψα, θα μου τη φυλάει ο Άη Πέτρος) είπα να σπάσω πλάκα. Αφού την είπα εγωψωνάρα και καβαλημένη (σιγά μη σεβαστώ τα χρόνια της αφού είναι ξελότσα) την ανάγκασα να μου εξηγήσει που είναι ο άντρας της τώρα και χρειάζεται τα όργανά του. Της εξήγησα επίσης ότι το μόνο όργανο που χρειάζεται είναι αυτό ανάμεσα στα πόδια του γιατί σίγουρα αν υπάρχει θεός, ο τύπος θα είχε πάει στον παράδεισο (ισχύει, ήταν καλός άνθρωπος) και σίγουρα ο θεός θα τον αντάμοιβε με αρκετές γυναίκες της αρεσκείας του για να καλοπεράσει. (έχετε δει μούτρα λουσμένα στο ξύδι, στο λεμόνι και την αμηχανία;;;) Της έδωσα και μερικές ωραίες εικόνες με σκουλήκια να βγαίνουν από τα μάτια του (δε φταίω γω κυρά μου, reality’s a biatch) και αφού την άφησα λίγο να τα καταπιεί όλα αυτά, ετοιμάστηκα για το τελειωτικό χτύπημα.

Φώναξα το γιό της και του είπα να προσέχει γιατί αν ποτέ πάθει κάτι, δεν πρόκειται κανείς να του δώσει όργανο γιατί απλώς έχουν μπει σε «μαύρη λίστα αντι-δοτών» και κανείς δεν βοηθάει μισάνθρωπους.

Έπρεπε να δείτε τα μούτρα της μάνας.

Α και επειδή πρέπει να καλύψω και τους θρησκόληπτους, σκεφτείτε το εξής:
Ο Πανάγαθος (μεγάλη κότα ο Πανάγαθος… Μας έστειλε τον κακομοίρη το Υιό Του για να φάει αυτός το αγγούρι) κήρυττε πως ο έχων δύο χιτώνια πρέπει να δίνει το ένα, ο τρώγων σκαμπίλι πρέπει να γυρίζει και το άλλο μάγουλο κτλ. Εσείς πιστεύετε πως θα έλεγε «Ο ένα-βήμα-πριν-την-πόρτα-Μου πρέπει να έρθει με όλα του τα όργανα αλλιώς δεν γίνεται δεκτός»;;;;;;;; Σίριουσλυ;;;

Μια από τις ελάχιστες φορές που επαίνεσα το κράτος μας, ήταν όταν έκανε υποχρεωτική τη δωρεά οργάνων μέχρι αντίθετης δήλωσης. Πάρτε το χαμπάρι: Ο μαλάκας που είχε πει “die young, live a beautiful body behind” ήταν απλά μαλάκας. Το πτώμα μας το τρώνε σκουλήκια. Τα όργανα που δεν δίνετε, τα τρώνε σκουλήκια. Τα πτώματα διαλύονται. Όπου και να είναι το «μετά» (αν υπάρχει κιόλας), ΔΕΝ χρειάζονται τα «ζωτικά» όργανα ΠΛΕΟΝ. Δωρίστε τα χωρίς τύψεις. Στην ουσία, δείτε το και έτσι: δίνετε ζωή χωρίς να είστε μητέρες. Χαρίζετε το πολυτιμότερο δώρο σε ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη και από έναν άνθρωπο, μπορούν να ζήσουν αρκετοί, παίρνοντας τα όργανά του.

Μέχρι λοιπόν να έρθει κάποιος από το υπερπέραν και να μου δείξει ένα διακοσμικό κωλοδάχτυλο, κόφτε τις προκαταλήψεις, αφήστε τις στενομυαλιές και χαρίστε ζωή.

H σκατοψυχιά της ημέρας: αϊφώνια και αϊφωνάδες

Σίγουρα δεν θα είναι η μοναδική που αφορά αυτό το θρησκόληπτο τσούρμο των αϊφωνάδων αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσω.

Μα καλά, πόσο κορόιδα μπορεί να είστε; Χρυσοπληρωμένο τηλέφωνο το οποίο απλώς η Μήλω (Apple) αποφασίζει (και διατάζει) ότι θα σταματήσει να υποστηρίζει μετά από 4-5 χρόνια με το έτσι θέλω;; Δηλαδή πως μπορείτε να αντικρίζετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και να μην φωνάζετε «είμαι κορόιδο» κάθε μέρα.

Παίρνεις ένα παλιό μαραφέτι που λέει αϊφώνι 2 και ξαφνικά δεν μπορείς να βάλεις ούτε εφαρμογές, ούτε τίποτα γιατί «δεν υποστηρίζεται» από πουθενά. Τι λε ρε; Σοβαρά; Όταν το πουλούσες για ένα νεφρό ήταν καλά; Δηλαδή που πήγε το «Πληρώνω κάτι καλό για να το έχω»;;;; Το έφαγε η Μήλω και το φτύνει στα μούτρα όλων των κορόιδων ανα τον κόσμο;

Εντάξει. Τραβάτε να αγοράσετε λοιπόν και να πετάτε τα λεφτά σας σε σλογκαν όπως «it just works» και αφήστε εμάς τους μυαλωμένους σκατόψυχους να σας δουλεύουμε!

Πρόβατα! Ε πρόβατα! Μήπως μηρυκάζετε κιόλας;

ΜΠΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!

Α και επειδή υπάρχει στο adslgr.com η σχετική είδηση για τα windows phone (που είναι αρκετά φθηνότερα) με 18 μήνες υποστήριξης, σκάτα και σ’αυτονών τα μούτρα! Ξεπουληθείτε όλοι στη Google λοιπόν γιατί μόνο η Google μας αγαπάει. (όποιος πιστεύει ότι τον αγαπάει η Νο1 μαύρη τρύπα του ντερνέτς, είναι πιο αφελής από Lemming)

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι πατεράδες με τις παρθένες κόρες

Έχω δει και μανάδες να κάνουν έτσι, αλλά ας μη γελιόμαστε. Οι πατεράδες απλά το σκίζουν.

Τα φέρνει η μοίρα έτσι και καταφέρνεις να γνωρίσεις μια κοπέλα που τέλος πάντων στέκει –έστω λίγο- στα λογικά της. Δύσκολο, ξέρω, αλλά συμβαίνει και αυτό. Έρχεται λοιπόν εκείνη η ώρα που θα γνωρίσεις και τους δικούς της, όχι γιατί πάτε για γάμο αλλά γιατί δεν είναι κακό να τους ξέρεις και να σε ξέρουν. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Εκεί που αρχίζει και χύνεται χαλασμένο γάλα καρύδας στη μαγιονέζα, είναι η πρώτη ματιά του πατέρα.

Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι σκέφτονται οι πατεράδες αλλά έχω μια πολύ καλή προσέγγιση στο γιατί ο γιος είναι «γαμιάς» και η κόρη «πουτάνα» όταν έχουν εμπειρίες. Πέρα από τις παλαιοημερολογήτικες χωριατοσυνήθειες, για κάποιο λόγο οι πατεράδες τείνουν να είναι «μαζί» στην «πράξη». Τον δίνουν κι’αυτοί όταν τον δίνει ο γιόκας και αντιστοίχως, τον παίρνουν όταν τον παίρνει η κόρη. Κάπου εκεί λοιπόν χαλάει το πανηγύρι.

Ο τύπος μάλλον νιώθει ότι διακορεύεται ο ίδιος παρέα με την κόρη του και στραβοκοιτάζει τον έρμο το γκόμενο λες και του σκότωσε τη μάνα. Ακούγονται διάφορες κωμικοτραγικές ατάκες όπου ο πατέρας εμφανώς επιθυμεί να παραμείνει παρθένα η κόρη μέχρι τον τάφο αλλά παράλληλα περιμένει και το εγγονάκι το οποίο φυσικά θα προέλθει από τον κρίνο και θα παραδωθεί από τον πελαργό, καθώς ο υμένας της κόρης του είναι από τσιμεντόλιθο.

Και σε όλη αυτή την ιστορία, εννοείται (μα φυσικά) πως οι ίδιοι έχουν προέλθει από παρθενογένεση διότι η μητέρα τους το έκανε μια φορά και κράτησε φαιά ουσία ώστε να κάνει διαδοχικά και τα πέντε αδέρφια με διαφορά δύο-τριών χρόνων. Και όλα αυτά με τη μια φορά. Μόνο. Μια. Α και φυσικά, μιλάμε αποκλειστικά για ιεραποστολικό έτσι; Ούτε λόγος για οτιδήποτε άλλο. Μιλάμε για τη μάνα μας τώρα… Δε μιλάμε για «γυναίκες» διότι ως γνωστόν όλες οι γυναίκες είναι…. αυτό, εκτός από τη μάνα μας…

Βέβαια, εντάξει, κανείς δεν μπορεί εύκολα να σκεφτεί τη μητέρα του να πειραματίζεται με ζαρζαβατικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν αποτελεί μια δυνητική πραγματικότητα… Λοιπόν, κάποιες φορές μου κάνει κακό να με διαβάζω… Η μάνα μου ρε;… πωωωωω… τώρα δε θα κοιμηθώ το βράδυ… Πάλι….

Τεσπά. Όπως και να έχει, πατεράδες ξεκολλάτε. Δεν είπαμε να γίνει πορνοστάρ η κορούλα σας, ούτε να γυρνάει φιλμάκια ΒΒC. Είπαμε απλά να μπορεί να κάνει τις επιλογές της, για τις οποίες στην τελική είστε υπεύθυνοι εσείς (και όχι οι μανάδες –όπως λανθασμένα πιστεύουν κάποιοι…) αφού έχετε το σωστό inside info και δεν καρακατινιάζεστε (αυτό τώρα το συζητάμε…). Διαφορετικά σας βλέπω να κάθεστε πάνω στο δίκανο που θέλετε να σας φέρει η Ασπασία…

Υ.γ. : Και για τους έξυπνους που μονολογάνε «Κάτσε να κάνεις κόρη και τα λέμε ξεφτυλισμένη πυγολαμπίδα», ένα έχω να σας πω: Αν έρθει εκείνη η ώρα, η μάνα θα γνωρίζει ήδη πως μπορεί να με τεμαχίσει στον ύπνο μου με σουγιά και μετά να με ρίξει σε πεπαλαιωμένη μηχανή του κιμά που έχει περισσότερη μούχλα απ’το μυαλό σας….

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι ντελιβεράδες του καφέ

Ποιος κοκ… Ούτε στην αγγλική του έννοια δεν τους σώζει ο κοκ. Ήταν που ήταν το θέμα με τις πίτσες όπου οι τύποι απλώς έκαναν πως δεν έβλεπαν την οδική σήμανση (σκοτεινή, φωτεινή, αφροξυλάνθη), τώρα ήρθε η ώρα των καφεντελιβεράδων.

Είναι οι ντελιβεράδες που δε χρειάζονται κουτί πίσω στα παπιά γιατί πολύ απλά μεταφέρουν τον καφέ στο ένα χέρι ενώ με το άλλο οδηγούν… Και εντάξει. Είμαι μεγαλόψυχος και καλός άνθρωπος. Τη δουλειά τους κάνουν και αυτοί. Αλλά ενίοτε μιλάνε ΚΑΙ στο κινητό και ΟΧΙ με handsfree/Bluetooth (θα το έσωζαν; Όχι.) αλλά μπλοκάροντας τη συσκευή στον ώμο!!!

Και το πρόβλημα είναι πως αν τους σκοτώσεις θα τους πληρώσεις για ανθρώπους!

Ήδη προσαρμόζω ηλεκτρικά αλυσοπρίονα κάτω από τον προφυλαχτήρα μου. Τον επόμενο δεν θα τον βρουν καν για να τον αναγνωρίσουν.

Υ.γ. Παρακαλείται ο κρετίνος που πάρκαρε το smart του κάθετα στη Βεΐκου στο Κουκάκι να το μαζέψει. Πέρασε ερπιστριοφόρο Caterpilar και το μόνο που έχει μείνει είναι η πίσω ρόδα.

H σκατοψυχιά της ημέρας: η μόδα

Τι στο διάολο, ταμένο μας το έχουν να μας πρήζουν το κεφάλι με βλακείες;; Μόδα. Τι σκατά σημαίνει «μόδα»;;; Μην είναι αυτό που είχε πει ο Mikeius; Ότι δηλαδή έχουν μαζευτεί 10-20 μαλάκες στον πάτο ενός ενεργού ηφαιστείου και συζητάνε για το που θα πάει ο κόσμος (διάολε, μόδα και οι μασόνοι;;;;; Απαπα! Να δω τη μασονική στοά ντυμένη με πουά ταπετσαρίες και τι στον κόσμο); Μήπως είναι εκείνο το αποξηραμένο ποντικοκούραδο που βρίσκεται στα κεφάλια μερικών «trend setters» που χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κάνουν κάτι το οποίο σπεύδουν να αντιγράψουν όλοι οι χαχόλοι από κάτω;

Λίγη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία στην προκείμενη, είναι το αποτέλεσμα: Αυτό που αποκαλούμε «μόδα» ευθύνεται για ότι ξερνάντερο (clopyright by Mikeius) βλέπουν τα μάτια μας και θέλουν να βγάλουν πηχτή βλέννα από τους δακρυγόνους αδένες.

Σιδεράκια: Ρε γαμώ το κεφάλι μου, έχασα τα νιάτα μου κάνοντας ορθοδοντική για να γίνω κοτζαμ γαϊδούρι και να ακούσω ότι τα σιδεράκια είναι ΜΟΔΑ;;;

Piercings παντού: Εδώ ας μου βγει ο συντηρητισμός και πείτε ότι θέτε. Αυτιά ναι. Άντε και κανένα στον αφαλό. Γλώσσα;;;; Χαλκά στη μύτη;;; Χοάνες στα αυτιά;;;; Βαράκια στις ρώγες;;;; Πάτε καλά;;;;;

Εμφυτεύματα body modification: Συντηρητισμού συνέχεια. Κωλοπαιδάκια που πάνε και γίνονται τέρατα επειδή έχουν άδειο κεφάλι και πολλά λεφτά;;;;;

Αυτοκίνητα: Cayenne. ‘Nuff said.

Ηarlem Shake: Μισό να κάνω εμετό και έρχομαι.

Ποδηλάτες: Όλοι οι άσχετοι από οδική συμπεριφορά, καβάλησαν ένα ποδήλατο και παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα κάθε μέρα.

Θα έγραφα κι’άλλα, αλλά ο ΧΠ ήδη βαριέται να διαβάζει και με βρίζει για τα σεντόνια, οπότε το σταματάω εδώ.

Και φυσικά δεν πρόκειται να πω τίποτα για τις μόδες που αφορούν στον γυναικείο ψυχισμό και στο πως μια μόδα μπορεί να μετατρέψει την εικόνα που έχει μια γυναίκα για τον εαυτό της, γιατί μετά θα αρχίσουν οι διάφοροι να με λένε μισογύνη…. ΠΑΛΙ….

Εντάξει, δε λέω, όπως και τα χαλασμένα ρολόγια, έτσι και η …. «μόδα» μπορεί να κάνει και κάτι σωστό… Π.χ. τα ψιλοτάκουνα και τα στιλέτα. Αλλά δεν έχει να λέει. Είναι τόσες οι φορές που έχουμε ξεράσει, που ούτε αυτά δεν αρκούν για να σώσουν την κατάσταση.

To θέμα γενικώς είναι πως κυκλοφορεί τόση ανασφάλεια εκεί έξω που απαξάπαντες ψάχνουν τρόπο για να την κατευνάσουν, οπότε υπακούνε σε ό,τι μπορεί να τους εντάξει σε ένα κοινωνικό υποσύνολο για να μη νιώθουν ανασφαλείς και μόνοι. Δηλαδή πόσο πιο χαμηλά να πέσει μια προσωπικότητα;;;;

Λοιπόν, τρεντομοδάτοι καραγκιόζηδες, αποκτήστε λίγη σπονδυλική στήλη και σταματήστε να βελάζετε με την πρώτη βλακεία που σας πετάνε στα πόδια. Η δύναμη της επιλογής είναι τεράστια, το ίδιο και η δύναμη της προσωπικότητας. Σταματήστε να σχηματίζετε κύματα ηλιθιότητας που μας παρασέρνουν κι’εμάς που δε χρωστάμε τίποτα. Άντε γιατί στο τέλος με βλέπω να βάζω στρασάτες νεκροκεφαλές (εμετός γαμώ τις μόδες μου μέσα!!!) πάνω στο βενζινοπρίονο, να το ποτίζω και με λίγο νίτρο από θερμικό τηλεκατευθυνόμενο και να κόβω όλα τα τρυπημένα άκρα σας που δεν τα χρειάζεστε και τους κακοφέρεστε!!!

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα βραζιλιάνικα μπικίνι θέλουν και βραζιλιάνικους κώλους

Mπικίνι. Μια λέξη, δύο -ή παραπάνω- κομμάτια ύφασμα. Δύο κομμάτια ύφασμα τα οποία μπορούν με την ίδια ευκολία να αναδείξουν και να θάψουν ένα γυναικείο σώμα. Από τα μέσα Ιουλίου και μετά, το γαμωφατσομπούκι άρχισε να πλημμυρίζει με γυναικεία αυταρέσκεια η οποία εκφραζόταν τόσο σε λεκτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο φωτογαφίας. Και άντε, εντάξει, το φατσομπούκι είναι ο ναός της αυτοπροβολής, του αυτοξεπουλήματος και της αλαζονικής αυταρέσκειας. Οι παραλίες όμως είναι μια άλλη κατάσταση, όπου τα πράγματα είναι αμείλικτα καθώς το μάτι δεν χαρίζεται στις τόσο κοντινές αποστάσεις. Φυσικά δε βοηθάει και το γεγονός ότι οι περισσότερες έχουν χαλασμένο καθρέφτη σπίτι τους.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο φανταστικό αποτέλεσμα του να βλέπεις μια μικροσκοπική μερίδα υφάσματος να προσπαθεί να καλύψει ανίερα πράγματα που δεν θα έπρεπε να εκτίθενται με τόση ευκολία.

Και επειδή κάπου εδώ αρχίζουν τα σχόλια του στυλ «Νομίζετε πως είστε καλύτεροι ή πως έχετε τις απολλώνιες κορμάρες ρε σοβινιστικά γουρούνια;». Ε λοιπόν όχι. Αλλά έχουμε λογική. Οι Άντρες (που μπορεί να μην είναι και 100% Άντρες αλλά λέμε τώρα…) που βγαίνουν στην παραλία με speedo, στην πλειοψηφία τους έχουν και το σώμα που μπορεί να κρατήσει ένα τέτοιο μαγιό πάνω του. Εμείς οι υπόλοιποι που δεν έχουμε χαλασμένο καθρέφτη και έχουμε το γνώθι σ’αυτόν, φροντίζουμε να ισιώνουμε λίγο τη γραμμή της σκεμπάκας με τη βοήθεια των βερμουδοειδών μαγιό. Οι πιο άσχετοι και κακόγουστοι δε, φοράνε βερμούδες κάτω από το γόνατο… Στην παραλία…. Για μπάνιο… Ας μη μιλήσω.

Το θέμα λοιπόν είναι πως αν δούμε τύπο με speedo και μπυρόμπακα να προεξέχει, σίγουρα (μα σίγουρα) όμως, θα δείξουμε και θα γελάσουμε. Με τον ίδιο τρόπο που θα δείξουμε και θα γελάσουμε μια που έχει την περιφέρεια του Ολυμπιακού Σταδίου και πιστεύει ότι πρέπει να φορέσει όσο πιο μικροσκοπικό μπικίνι γίνεται για να αποκαλύψει τα κάλλη της, εξωθώντας εμάς τους υπόλοιπους να μην έχουμε από πού να μαζέψουμε τα γαστρικά υγρά που μας ανεβαίνουν.

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν πας σε μια παραλία και βλέπεις εκατοντάδες οπίσθια με τόνους κυτταρίτιδας και κωλοκαθίσματος, κάπου σιχαίνεσαι τη ζωή σου και δυσκολεύεσαι να εκτιμήσεις και τις λίγες υπάρξεις που τιμούν πραγματικά αυτό που φοράνε και σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις στο σεληνόφως σαν παράφωνο παγόνι (όποιος δεν έχει ακούσει παγόνι να κελαηδάει, δεν ξέρει τι χάνει).

Γενικώς αυτό το πράγμα που όλες πιστεύουν ότι μπορούν να τα φορέσουν όλα έχει καταντήσει αηδία.

Α και μην ακούσω τίποτα χαζομαρούλες του στυλ «Αυτό νιώθει άνετα να φορέσει και μπράβο της που το τολμάει γιατί είναι εντάξει με το σώμα της» γιατί αυτά τα λένε κάτι χαζές που περιμένουν τον άσπρο ιππότη πάνω στον λιλά μονόκερο. Όχι δεν νιώθουν άνετα. Νιώθουν απλά ότι μοιάζουν στους ανορεξικούς «αγγέλους» της Victoria (ξέρετε ποιάς) φορώντας κάτι τέτοιο, αποφεύγοντας να θυμηθούν να κουνήσουν λίγο το βαριεστημένο και παρατημένο σώμα τους που δεν μπορεί να περπατήσει πάνω από δύο τετράγωνα.

Αγοράστε καινούριους καθρέφτες και ξεκολλήστε από τις καρέκλες.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: 50(φεύγα)άρες που νομίζουν πως είναι 20χρονα μοντέλα

Από σπόντα τελείως, βρέθηκα σε ένα μπαράκι πίσω από το Hilton για ένα ποτό. Πρώτη εντύπωση με το που μπαίνω μέσα, ο νεώτερος εκεί ήταν 50φευγα. Εντάξει. Λογικό. Τέτοιο ήταν το μαγαζί. Τα προβλήματα όμως άρχισαν όταν το περίεργο και κακόψυχο μάτι μου άρχισε να σουλατσάρει μέσα στο μαγαζί και να κόβει κόσμο. Προφανώς είδα διάφορα σούργιελα τα οποία όμως και αυτά δεν ενοχλούσαν κανέναν πέρα –ίσως- από την αισθητική ημών.

Εκεί όμως που πραγματικά ένιωσα να μου σβήνουν τσιγάρα στις μασχάλες (οκ στην πραγματικότητα μου το έσβησαν στον πήχη αλλά δεν έχει να λέει, αλλουνού παπά ευαγγέλιο) ήταν όταν το μάτι μου σκάλωσε σε μια παρέα από κάτι πενηνταφευγάρες που για κάποιο ηλίθιο λόγο νόμιζαν πως για εκείνο το βράδυ ξανανιώσανε τα γυμνασιακά τους χρόνια.

Η μια από αυτές και η χειρότερη, φορούσε κολλητή γκρι παραλλαγή παντελόνι, μια μαύρη αηδία top που δεν έκρυβε τις γεροπατσάδες της (και είχε πολλές πανάθεμά τη) και από πάνω ένα μαύρο διάφανο σαλβάρι, σάλι όπως στο διάολο το λένε, το οποίο δεν μπορούσε να κρύψει την ηλικία αυτής που το φορούσε.

Αλλά το χειρότερο δεν είχε έρθει ακόμα: Κάποια στιγμή, ο ντιτζέης αποφασίζει να το γυρίσει σε νεανική pop (μέχρι εκείνη την ώρα έπαιζε σεβεντίλα και εϊτίλα μέχρι κόκαλο) και ξεκινάει με τι άλλο; Μα φυσικά με το gangnam style. Με το που ακούγονται οι πρώτες νότες, η κυρά μας πετάγεται πάνω σαν να της είπαν ότι την περιμένει 23χρονος μοντέλος για να της θυμίσει τι εστί βερίκοκο και ξεκινάει να κάνει το ελατήριο της γνωστής πλέον φιγούρας. Δε χρειάζεται να περιγράψω τα παράπλευρα γεροντόπατσα που ανεβοκατέβαιναν και αυτά λικνιζόμενα στους ήχους του Κορεάτη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξαφνικά σηκώνονται και δύο φιλενάδες της –που μέχρι τότε τις έκρυβε το σκοτάδι- και αρχίζουν ΚΑΙ αυτές το ίδιο τροπάρι.

Μιλάμε για φρίκη που θα έκανε τον πιο αιμοδιψή δολοφόνο να κουλουριαστεί σε εμβρυακή στάση και να κλαίει γοερά λες και του φάγανε το μπιφτέκι του.

Ρε κυρίες μου, εντάξει, πατήσατε τα ήντα. Παρατήσατε τον εαυτό σας και είστε 3 βήματα πριν καταντήσετε σαν τη Donatella Versace. Θέλετε να βγείτε και να διασκεδάσετε. Εντάξει. Την επόμενη φορά όμως, βρείτε κανένα υπόγειο κτηνιατρείο παρατημένων Doberman δίπλα σε καμια παράνομη χωματερή που να παίζει μόνο Πάολα και Παντελίδη (και οι δύο στο φυσικό τους περιβάλλον) και αφήστε το κέντρο αμόλυντο από την παρουσία σας γλιτώνοντας και τα μάτια αθώων περαστικών -όπως η αφεντιά μου-. Δε σας χρωστάμε τίποτα!

Οδηγία προς τα κέντρα: Στην περίπτωση που εισέρχονται κυρίες και κύριοι αυτού του τύπου, βάλτε ρε Αρτέμηδες μια ταμπέλα να προειδοποιεί τον κόσμο ότι το μαγαζί είναι over fifty για σήμερα, για να ξέρουμε εμείς τα νεούδια να μην την πατήσουμε!!

Η σκατοψυχιά της ημέρας: δαχτυλοσάνταλα και μπαλαρίνες

Προφανώς αναφέρομαι σε πατούμενα…

Είναι γνωστό πως τα απανταχού θηλυκά, είναι πλάσματα των άκρων. Εκεί λοιπόν που η άλλη είναι 1,80 με τα 25ποντα στιλέτα που είναι ωραία και κομψά κτλ κτλ ξαφνικά κουράζεται να τα φοράει και τι κάνει; Πάει στο άλλο άκρο: Μπαλαρίνες.

Ο θεός Mikeius το είχε πει: Οι σχεδιαστές παπουτσιών πρέπει να είναι κρυμμένοι στην καρδιά ενός ηφαιστείου και να γελάνε με την κατάσταση και τις στυλιστικές επιλογές των γυναικών.

Εντάξει, δέχομαι πως τα εικοσάποντα είναι δύσκολα, είναι το πάρτυ του ορθοπεδικού αλλά τουλάχιστον είναι ωραία. Οι μπαλαρίνες είναι τρισκακάσχημες, βρωμερές και κάνουν το πόδι να φαίνεται σαν βατραχοπέδιλο πάπιας. Είναι και ο συντομότερος δρόμος προς την πλατυποδία.

Ομοίως και το τουριστικό δαχτυλοσάνταλο. Εντάξει, μιλάμε για τον έτερο εμετό των πατούμενων. Το δε χειρότερο είναι πως κάποιες νομίζουν ότι πάει και με όλα… Το βλέπεις να συνδυάζεται με αρχαιοελληνικά φορέματα, με ριχτάρια, με τζην, με κουρτίνες, με εμπριμέ τραπεζομάντιλα, ακόμα και με σεμεδάκια… Εντάξει καταλαβαίνω την ανάγκη να δείξετε το νέο χρώμα της L’oreal (γιατί σας αξίζει) με τον υπέροχο τίτλο tampon red αλλά ισχύει ότι και για τις μπαλαρίνες: τρισκακάσχημα, βρωμερά σας κάνουν να μοιάζετε με τον πλατύποδα του ice age… α όχι… βραδύποδας λέγεται αλλά δεν έχει σημασία γιατί με τέτοιες μπριζόλες για πατούμενα, είστε και βραδύποδες και πλατύποδες….

Βασικά να έχετε την εξής εικόνα στο μυαλό σας: μαυριδερός οδηγός ντατσουν με πράσινη λίγδα γύρω από το χρυσό δαχτυλίδι… Αυτά τραβάνε τα πόδια σας όταν κυκλοφορείτε με μπαλαρίνες ή δαχτυλοσάνταλα.

Υ.γ. Τα ευκόλως εννοούμενα όπως το ότι σας ξενυχιάζουν για πλάκα, παραλείπονται.

H σκατοψυχιά της ημέρας: zastava με subwoofer

Είχα μια κουβέντα τις προάλλες και το θύμα… εεεε ο αξιότιμος συνομιλητής μου (και θεός της Νύχτας), μου θύμισε ότι πέρα από τους κάγκουρες με τα παπάκια, υπάρχει και η άλλη συνομοταξία καγκουριών που πάει και φοράει ηχοσυστήματα σε κάτι τελειωμένα αμαξάκια της πλακός (και 80.000 να έχεις ρίξει για να του βάλεις Porsche δαγκάνες, πάλι μπρίκι είναι το αμαξάκι σου φίλε κάγκουρα), ικανά να ξυπνήσουν τους δώδεκα αποστόλους.

Ρε ‘σεις, εντάξει, δεν είναι έγκλημα να τον έχεις μικρό. Συμβαίνει. Και υπάρχουν και γυναίκες (καιρό έχω να τις πιάσω στο στόμα μου… είμαι καλά γιατρέ;;;;;;; ) που υποστηρίζουν πως δε μετράει το μέγεθος αλλά η τεχνική (αλλά όλες ξερογλύφονται στη θέα του Lexington Steele). Γιατί λοιπόν μας πρήζετε τα συκώτια;

Δε σας φτάνει που είστε όλοι από το ίδιο καλούπι βγαλμένοι (εξ’ου και οι ανατομικές σας ομοιότητες) με ίδιο μαλλί, ίδιο ντύσιμο, ίδιες ατάκες και όλοι πιστεύετε πως αν βάλετε τσίτα το νταπα ντούπα η γκόμενα θα κρεμαστεί από το παράθυρό σας και θα σας παρακαλάει να της δώσετε το τηλέφωνό σας (καλά υπάρχουν και τέτοιες, αλλά το αφήνω για άλλη μέρα…), πρέπει να μας το διαφημίζετε κιόλας;

Λοιπόν, πέραν του ότι είστε ΟΛΟΙ (ανεξαιρέτως) άμουσοι, αν νομίζετε πως είστε Άντρες, σας καλώ να έρθετε στην επόμενη τρίωρη πρόβα μας και να φάτε αγνό έξτρα παρθένο μέταλλο, βγαλμένο από τα κορφοβούνια της ορεινής Ναυπακτίας που έχει βυζάξει πρόβειο γάλα από προβατίνα της Φλώρινας, σε εντάσεις που θα σας κάνουν να φορέσετε χρησιμοποιημένα ταμπόν στα μάτια σας.

Διαφορετικά, μπορείτε να πάρετε τα στερεοφΟνικά σας και να τα φορέσετε καπέλο για να κρύψετε την καράφλα του ανύπαρκτου μυαλού σας.

H σκατοψυχιά της ημέρας: οι γυναίκες που χαλάνε το σώμα τους

Είχα άλλα πράγματα στο νου μου για σήμερα αλλά έχω πολύ καιρό να πιάσω στο στόμα μου γυναίκες και ο ευαίσθητος ψυχισμός μου δεν άντεξε. Είδα και τη φωτογραφία, οπότε εκεί ήταν που τσιμέντωσε το πράμα.

Λοιπόν (βαθιά ανάσα). Το γυναικείο σώμα έχει τη δυνατότητα να είναι εξαιρετικά όμορφο όταν δεν το κακοποιούν οικειοθελώς οι διάφορες –ανα τον κόσμον- άμυαλες με ό,τι βασανιστήριο μπορούν να σκεφτούν. Ξεκινάς από ένα τρύπημα κάπου και καταλήγεις σε…αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία.

Γιατί;;; Γιατί βρε κορίτσι μου; Τι σου έφταιξε η πλατούλα σου και την υπέβαλες σε τούτο το βασανιστήριο; Χαθήκανε τα εσωρουχάδικα με τα καλά εσώρουχα; Δε νομίζω. Δεν έχεις τον ανάλογο προϋπολογισμό; Σε έχει καλύψει ο μαλλιάγκουρας ο Καρβέλας «όσο πιο φτηνιάρικα, τόσο πιο ωραία» (από την Καλλιθέα).

Δηλαδή για ποιο λόγο έπρεπε να πας να φτιάξεις ένα flesh corset κάνοντας σουρωτήρι την πλάτη σου;; Θεωρείς ότι είναι ωραίο;; ΔΕΝ είναι. Η πλάτη σου απλά κλαίει και πρήζεται συνέχεια από τις τρύπες και σίγουρα σε πονάει. Η δε θέα του ψυχρού μετάλλου να σκίζει ζεστή σάρκα δεν φέρνει σε κάτι καλαίσθητο αλλά σε φτηνό b-movie με σαπιέντερα από το χασάπη της γειτονιάς. Επίσης, υπάρχουν διάφορα πρακτικά ζητήματα, όπως π.χ. δεν μπορεί να σ’αγκαλιάσει ο άλλος (ή η άλλη –περί ορέξεως, κολοκυθοκορφάδες). Εκτός αν είσαι δηλαδή μισάνθρωπος σαν κι’εμένα, ειλικρινά δε βλέπω το λόγο γιατί πρέπει να δυσκολεύεις οποιονδήποτε να έρθει «κοντά» σου (και μετά σαν κλασική γυναίκα να κλαίγεσαι «που πήγαν οι άντρες»). Ένα άλλο ζήτημα είναι πως αν αυτό το πράγμα πάει να στο λύσει κάποιος που έχει πιεί έστω λίγο παραπάνω, το texas chainsaw massacre θα είναι παιδική ταινία μπροστά στο πως θα γίνει η πλάτη σου…

Τεσπα, δεν έχω παραπάνω όρεξη γιατί έχω αηδιάσει, οπότε ένα σου λέω: Αν σου αρέσει να σε «δέρνουν», βρες κάποιον (κάποια) που να ξέρει να «δέρνει» και κάνε τη δουλειά σου. Μην κακοποιείς το τόσο όμορφο σώμα σου χωρίς λόγο και αιτία. Επίσης αν έχεις πράγματα στο κεφάλι σου, υπάρχουν φίλοι, ψυχολόγοι και ψυχίατροι (το πιάνω με κλίμακα…) για να σε βοηθήσουν να τα λύσεις. Το σώμα σου πάλι δε σου φταίει τίποτα.

Ουφμπλιαχ δηλαδή….

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι χίππηδες

Κλείστε μύτες, πιάστε τα γάντια, φορέστε γαλότσες, τώρα μπαίνουμε στο βόθρο.

Μιλάμε για μια κλασική περίπτωση εξιδανικευμένης μνήμης από μια περίοδο που είχε τόσα χάλια. Και φυσικά ποιοι είναι οι κύριοι διατηρητές αυτής της μνήμης; Οι γυναίκες (διάολε, καιρό έχω να τα βάλω με γυναίκες, τι μου συμβαίνει;;;). Οι γυναίκες που παριστάνουν ότι τους αρέσουν τα παντελόνια-καμπάνες (τράβα στην εκκλησία να σε παίξει στα γόνατα ο πάτερ Ευλάμπιος άμα σου αρέσουν οι καμπάνες… Α όχι, ο πάτερ Ευλάμπιος προτιμά τον πάτερ Σκαμπίλιο… Καλά, κάποιο πάτερ θα βρεις), τα χρώματα (ζαλάδα) και γενικώς όλη αυτή τη χαλαρότητα (με λένε μπάφο και το κέφι μου θα κάνω) και το «peace out» και άλλους τέτοιους συναισθηματικούς εμετούς.

Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, όπως πάντα σ’αυτές τις καταστάσεις όλοι συνηθίζουν να θυμούνται ΜΟΝΟ τα καλά και ξεχνάνε κάτι μικροουουουουουλες λεπτομέρειες που βρωμάνε από εδώ μέχρι το Βλαδιβοστοκ.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση; Woodstock. Aν δεν έχεις πάει έστω σε πολυήμερο φεστιβαλ, δεν μπορείς να καταλάβεις και απλά αναπαράγεις σαν χαλασμένος Πρετεντέρης (τι διάολο, υπάρχει και σωστός Πρετεντέρης;;;) ότι σε ταΐζουν. Λοιπόν, ξεκάθαρα πράματα φεστιβάλ όπως το Woodstock ήταν μέρη όπου μαζεύονταν μπαφιάρηδες τίγκα στα παραισθησιογόνα και ψυχοτρόπα, κυλιόντουσαν στην ίδια τους τη λάσπη από κάτουρα και σκατά, ερωτοτροπούσαν με οτιδήποτε είχε αναπνευστικό σύστημα με πνεύμονες (κοινώς μόνο τα έντομα τη γλίτωναν) και μετά ανάμεσα σε πουά μονόκερους με τη φάτσα του Γεωργιάδη και γαλλίδες καμαριέρες με τα κιλά του Πάγκαλου και τη φάτσα του Κασιδιάρη, κάνανε κηρύγματα για ειρήνη.

Νταξ, να μην μιλήσω για τις γυναίκες της εποχής γιατί θα μου κοπεί η όρεξη για την υπόλοιπη μέρα… Σεξουαλική απελευθέρωση μάι πρέσιους μπιχάιντ κύριοι και κυρίες. Απλά τότε δεν είχε σημασία αν η συνεύρεση λάμβανε χώρα μεταξύ ομοειδών πλασμάτων ή ετεροειδών. Συνεπώς ευχαριστώ δε θα πάρω ούτε και από αυτό.

Και τελικά τι μένει; Τα ευχολόγια για ειρήνη και αδελφοσύνη τα οποία είδαμε που τα έγραψε τελικά η ιστορία. Α και κάποιοι ικανότατοι μουσικοί που άφησαν πίσω κληρονομιά σε μορφή πεντάφυλλου.

Για τους μουσικούς: Μουσικός ΔΕΝ είμαι. Κοπανάω. Όμως εάν για να γράψεις μουσική δε σου φτάνουν τα βιώματά σου και χρειάζεσαι την προτροπή ψυχοτρόπων ουσιών ώστε να παίξεις και πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι της μορφής «μαλάκα μου ωραίο ριφάκι, ας το επαναλάβουμε για μισή ώρα το ίδιο..ρε τι είναι αυτό; Ιπτάμενος δονητής με φτερά προστασίας κλεμμένα από σερβιέτα και τη φάτσα της Πάολας; Και γιατί μου μιλάει εμένα; Και τι μου λέει; Α! Ναι παίξω το ίδιο ριφάκι για δύο ώρες!» τότε φίλε μουσικέ, γράφω στον πισινό του Σόιμπλε την ικανότητά σου, είσαι χάλιας και για κλάματα. Πήγαινε κοντά στον Παντελίδη να κλάψετε παρέα και όταν του στείλω τη ρουκέτα να σε πάρει κι’εσένα.

Λοιπόν να τελειώνει μια και καλή αυτή η γάγγραινα με τους μπεκρομπαφιάρηδες κτηνοβάτες της ειρήνης και της αδελφοσύνης. Αφήστε τους στην εποχή τους. Αν θέλετε χρώματα, τραβάτε σε gay pride. Κλάσεις ανώτερη διασκέδαση και περισσότερο χρώμα πνίγεσαι. Εύχομαι ολόψυχα σε όλες που τρελαίνονται για καμπανοπαντελόνια, κάθε φορά που τα φοράνε, να νιώθουν να τρέχει από τα μπατζάκια αυτό που ορίζεται ως pissmud….

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα πάχη μου τα κάλλη μου

Μιλάμε για μια από τις πιο παρεξηγημένες μπούρδες που έχουν κυκλοφορήσει για να κατευνάσουν τη γυναικεία κατάθλιψη (οι υπόλοιποι απλώς υπερηφανεύονται για τις μπυροκοιλιές τους τις οποίες χαϊδεύουν νωχελικά…).

Επειδή ξέρω πως υπάρχουν καρακάξες που παραφυλάνε για να με πουν ρατσιστή, δεν ισχύει και θα εξηγήσω και το γιατί.

Αρχίζει και καλοκαιριάζει, οπότε τα ρούχα σιγά σιγά γίνονται πιο ελαφριά. Τα κολλητά είναι πάντα στη μόδα και –όπως πάντα- υπάρχουν και αυτές που θεωρούν ότι μπορούν να φορέσουν τα πάντα, επειδή απλά μπορούν, αδιαφορώντας για τα μάτια μας.

Βλέπεις λοιπόν κάτι τύπισσες των 100 κιλών που φοράνε κολλητά ρούχα barbie, τα οποία κλαίνε κυριολεκτικά αφού τεντώνονται πέρα από τις αντοχές τους, φοράνε και «κορδόνια» τα οποία είναι μάλλον φτιαγμένα από ειδικά σχοινιά υψηλής αντοχής για να αντέξουν και σε κοιτάζουν με ένα τουπέ Ovelix σε φαση «δεν είμαι χοντρή, είμαι βαρυκόκαλη και είμαι και ωραία γιατί έτσι νομίζω».

Οπότε λοιπόν, εγώ ο κακομοίρης που τα βλέπω αυτά και θέλω να βάλω τα κλάματα είμαι ρατσιστής και μισογύνης.

Αντιστρόφως όμως, όταν τα καλοκαίρια βλέπουμε κάτι τύπους ιδρωμένους με ανοιχτό πουκάμισο και μια καραϊδρωμένη και στάζουσα κρασομπυροκοιλιά μέχρι απέναντι, να εξέχει, αυτό είναι άσχημο και κατακριτέο απ’όλους.

Ουσιαστικά δηλαδή η μόνη διαφορά είναι πως η μία καλύπτει τις πατσάδες της με ελαστικά ρούχα μινιατούρες, ενώ ο άλλος βγάζει την κοιλάρα του έξω φόρα παρτίδα για να αεριστεί.

Και μετά εγώ είμαι ο ρατσιστής και ο μισογύνης….

Ρε άντε παγαίνετε από ‘δω και τραβάτε να κοιταχτείτε στον καθρέφτη μπας και συνειδητοποιήσετε πως πέρα από το αντιαισθητικό του πράγματος, αυτή η κατάσταση είναι και ανθυγιεινή και ότι δεν είναι σωστό να μην μπορείς να κουνήσεις τη μέση σου από τα κιλά και μετά ελάτε ελεύθερα να μου πείτε πόσο ρατσιστής και μισογύνης είμαι.

Κι’εγώ έχω μια κοιλάρα ΝΑ (με το συμπάθιο) αλλά δεν την πουλάω για μοντέλο, ούτε έχω δει ψηλά τον αμανέ για να κοιτάζω αφ’υψηλού όλους τους υπόλοιπους!!!

Λοιπόν, μπουρούχες είστε χοντρές πέρα από κάθε δικαιολογία και αυτό δεν είναι ούτε σωστό για εσάς τις ίδιες από άποψη υγείας, ούτε όμορφο. Κουνηθείτε, βρείτε ένα άθλημα που να σας εκφράζει, βρείτε έναν κακομοίρη να σας πετάξει τα μάτια έξω (έχει γίνει και αυτό, μια τόφαλη έχασε κιλά επειδή βρήκε έναν κακομοίρη!!!) και ελάτε στα σύγκαλά σας γιατί σας βλέπω να κόβετε το λαρδί σας για να φτιάξετε ομελέτα στο τέλος.

Υ.γ. Προς τους διάφορους «κακομοίρηδες» που τους αρέσουν τα «πιασίματα»: Όταν χρειάζεσαι τέσσερα ή πέντε χέρια για να πιάσεις μια μέση, αυτό δε λέγεται «πιασίματα». Αυτό λέγεται πιάνομαι απ’όπου βρω για να μπορέσω να ζήσω γιατί με κυνηγάνε πεινασμένα κογιοτ. Συνέλθετε γιατί τους δίνετε αξία.

Υ.γ. 2: Περιμένω εναγωνίως κολακευτικά σχόλια για την κοιλάρα ΜΟΥ γιατί προφανώς και τα δικά μου πάχη είναι κάλλη!!!!

H σκατοψυχιά της ημέρας: οι φατσομπουκικές χαζοατάκες

Εντάξει, είπαμε, σε όλους μας αρέσει να διαβάζουμε κάτι έξυπνο αλλά αυτό πλέον έχει παραγίνει. Μπαίνεις στο φατσομπούκι και αρχίζει να έρχεται ο συρφετός από ίδιες φωτογραφίες με ίδιες ατάκες από διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές ώρες.

Συνήθως πρόκειται για τη φωτογραφία μιας γκομενάρας, η οποία όμως –σύμφωνα με το φεμινιστικό κίνημα- πρέπει να αποδείξει πως ανάμεσα στις ζαρτιέρες της κρύβει και εγκέφαλο, οπότε εκεί που είναι η άλλη με ανοιχτά τα πόδια και φωνάζει αλληλούια γιατί σκέφτεται το Θέμο Αναστασιάδη (τι ΑΝΤΡΑΚΛΑΣ), εμείς διαβάζουμε πως καλό είναι να κατακτάς το κορμί μιας γυναίκας, αλλά καλύτερο είναι να κατακτάς το μυαλό της….

ΣΟΒΑΡΑ;;;;;;;

Περί κατακτήσεων πρόκειται;; Όχι τίποτε άλλο, αλλά οι αμερικάνοι έχουν βρει μια υπέροχη λέξη για τη συγκεκριμένου τύπου κατάκτηση που τη λατρεύει το φεμινιστικό κίνημα και μπορεί ελεύθερα να μεταφραστεί σαν κρανιοέρωτας.

Προφανώς η μόδα αυτή δε σταματάει εκεί. Για να γίνουν πιο ελκυστικές οι χαζομαρένιες εξυπνάδες που πλασάρει ο καθένας, συνήθως «ντύνονται» με κάποια που είναι πολύ λίγο ντυμένη, ή στην τελική «ντύνονται» με έντονα χρωματάκια και κάτι χαμογελάκια από τις πύλες της κολάσεως που θα έκαναν τον Dean (ναι ναι, από το supernatural!) να φωνάξει σαν παρθένο σπουργίτι. Οι πιο τολμηροί –δε-  αποφασίζουν να παίξουν σχεδόν στα ίσια και απλά ψάχνουν να βρουν μια καλή γραμματοσειρά για να πλασάρουν την εξυπνάδα τους, σε ένα ψιλο-ουδέτερο φόντο.

Και φυσικά, ποια είναι η μοίρα της κατάστασης; Το φατσομπούκι να είναι γεμάτο από επαναλήψεις λες και βλέπουμε ελληνικά κανάλια με τούρκικους υπότιτλους. Τα ίδια και τα ίδια και ξαναμαναταίδια.

Και γεννάται το ερώτημα: Μα καλά, φαντασία δεν έχετε όλοι εσείς που αναπαράγετε αυτές τις χαζομάρες; Και άντε, φαντασία δεν έχετε και μια στο τόσο, παίζει μια ατάκα να ψιλοτρώγεται. Μα κάθε μέρα από 10-15 τέτοια να αναπαράγετε ο καθένας σας, είναι –καταρχήν- σαν να αφήνετε άλλους να μιλάνε για εσάς. Αν είναι έτσι να το ξέρω και να μιλάω μόνος μου εδώ καθώς –σίγουρα- μπορώ αβάδιστα να εκπροσωπήσω περίπου τα τρία τέταρτα του φατσομπουκιού…. Χμμμμμμ τώρα που το σκέφτομαι…. Πλάκα δε θα είχε να τρέχει χολή μέχρι και από τα αφτιά του Zuckerberg?! (μικρέ φλωροφακιδομύτη με τα πολλά… πάρα πολλά… υπερβολικά πάρα πολλά λεφτά, σ’αγαπάει ο Ψηνάκης). Μπορεί και όχι… Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι αυτή η πανούκλα αναπαραγωγής και αντιγραφής κρυόκωλων εξυπνάδων πρέπει να σταματήσει πριν είναι αργά. Διαφορετικά, σας εύχομαι καφέ με λεμόνι αενάως μέχρι να παρακαλάτε το Μητσοτάκη για συγχώρεση και να τον βλέπετε και κάθε βράδυ στον ύπνο σας να σας χαμογελάει και να σας γλύφει τον αφαλό.

Η σκατοψυχιά της ημέρας:

Oι Έλληνες σκουτεράδες

Πήρα πρέφα πως ο ΘΕΟΣ Mikeius έχει πάρει αμπάριζα τους έλληνες οδηγούς, αλλά τον έφαγα γιατί είχα ξεκινήσει από την περασμένη εβδομάδα, οπότε σήμερα συνεχίζω με κάτι παρεμφερές.

Μιλάμε για μια από τις χειρότερες γάγγραινες των ελληνικών δρόμων. Οι τύποι είναι πιο επικίνδυνοι από τους ντελιβεράδες γιατί αυτά που κάνουν, τα κάνουν σε όλους τους δρόμους, ακόμα και στο Σύνταγμα. Τουλάχιστον οι ντελιβεράδες ως επί το πλείστον τα κάνουν σε στενάκια που δεν κυκλοφορεί και πολύς κόσμος και τα κάνουν και βράδυ. Όχι δεν τους δικαιολογώ. Θα έπρεπε να τους ταΐζουν κατεψυγμένη μούχλα, όλους αυτούς που δε φοράνε κράνος, πάνε ανάποδα και ζητάνε και τα ρέστα όταν εσύ πας κανονικά στο δρόμο αλλά κατά πάνω τους.

Στο θέμα μας όμως. Ο Έλληνας σκουτεράς έχει συγκεκριμένο προφιλ: Είναι ο πανέξυπνος Ελληναράς που βαρέθηκε το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων, ζήλεψε τα παπάκια που κάνουν πιο γρήγορα τη δουλειά τους, έχει μαρούλι και του σφύριξαν ότι αφού έχει μαρούλι θα πρέπει και να θέλει κάτι με ιπποδύναμη για να έχει και επιτάχυνση, οπότε τι κάνει; Πάει και παίρνει σκουτερ.

Ο Έλληνας σκουτεράς, ή που θα είναι γιάπης που φοράει δερμάτινο παπούτσι χωρίς κάλτσα και το δείχνει (και μετά λένε εμένα βρωμιάρη επειδή περιμένω να βρέξει για να βγώ έξω να κάνω μπάνιο) ή που θα είναι σφιχτερμαν με πλάτες πιο φαρδιές από το πλάτος του σκουτερ. Για αυτόν, το κράνος είναι απλά το γιογιο που χρειάζονται τα μωρά για να κάνουν την ανάγκη τους, οπότε δεν το φοράει, αλλά φοράει αεροπορικά γυαλιά γιατί –πολύ απλά- είναι ΤΥΠΑΣ. Για εξάρτηση μηχανής, ούτε λόγος.

Σε κάθε περίπτωση, η οδική τους συμπεριφορά είναι εφάμιλλη με το «είμαι πλανίβλακας, σκοτώστε με για να μη σας σπαταλάω και το οξυγόνο». Τρέχουν υπερβολικά, κάνουν μπασίματα από παντού, τελείως άναρχα, κινούνται στο δρόμο λες και έχουν φάει ηλεκτροφόρο anal probe (αγγλιστί: σπασμωδικά) και γενικότερα αποτελούν εστίες μολύνσεως και κινδύνου άνευ λόγου και αιτίας.

Ειλικρινά τους παρακαλώ να βρουν έναν αποξηραμένο βόθρο, να πέσουν μέσα και μετά θα έρθω να τους ρίξω εγώ νερό για να επιπλέουν όπως … τα υπολείμματα του βόθρου.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Oι κακόγεροι.

Λένε πως η Σοφία έρχεται με τα χρόνια (α γι’αυτό δεν έρχεται σ’εμένα;;;;). Παρ’όλα αυτά, υπάρχουν κάτι γέροι οι οποίοι για κάποιο λόγο θεωρούν πως η ανθρωπότητα κάποτε τους έκανε κάτι κακό και ξεσπούν σε όποιον βρούνε.

Χαρακτηριστικό κοινό γνώρισμα αποτελεί το πορτραίτο του Παττακού που διακοσμεί το σαλόνι τους και η φωτογραφία του Παπαδόπουλου κάτω από το μαξιλάρι τους. Στο δρόμο οι κακόγεροι περπατούν σκυθρωποί και κοιτάζουν με μισό μάτι ότι κινείται και αναπνέει. Ακόμα και μανάδες με καροτσάκια να περάσουν, ο κακόγερος θα σκύψει πάνω από το καροτσάκι, θα ρίξει μια βλοσυρή ματιά στο νεογέννητο και αυτό απλά θα βάλει τα κλάματα. Ικανοποιημένος ο κακόγερος, θα σηκώσει το βλέμμα του στη μάνα και θα της κάνει κάποιο σχόλιο του στυλ «τα σημερινά παιδιά δεν είναι σκληραγωγημένα, κλαίνε με το παραμικρό, τσκ τσκ τσκ». Προσφιλή επαγγέλματα πριν τη σύνταξη; Στρατιωτικός, αστυνομικός, καταδότης, χαφιές, δοσίλογος, κλητήρας, λακές αξιωματούχου κτλ.

Οι κακόγεροι γενικώς κυκλοφορούν με μαγκούρα που δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν όπου οι ίδιοι κρίνουν απαραίτητο, χωρίς να συμφωνεί μαζί τους το κοινωνικό σύνολο. Και προφανώς βέβαια, επειδή δεν έχουν καμία συνείδηση της δύναμής τους, όταν φας μαγκούρα στο καλάμι, παίζεις κουτσό για 2-3 μέρες.

Αν –δε- κάνεις φασαρία κάτω από το μπαλκόνι τους, θα βγουν με τις δερμάτινες παντοφλίτσες (military design by Odysseas Aggelis) και λευκό wife-beater φανελάκι (ανεξαρτήτως καιρού) στο μπαλκόνι και θα αρχίσουν να κράζουν σα χαλασμένες καραμούζες κάτι για αστυνομίες, κάτι για μηνύσεις, κάτι για χαμένα νιάτα κτλ.

Δυστυχώς οι περιπτώσεις τους είναι ανίατες και δεν μπορεί να γίνει κάτι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να πετάμε νερόμπομπες στα μπαλκόνια τους μέχρι να βγουνε και μετά να εξαφανιζόμαστε και να ακούνε μόνο τα γέλια μας….

H σκατοψυχιά της ημέρας: Δικυκλιστές, ταρίφες και τα σόγια τους (revisited)

Είχα σκοπό να βρίσω σήμερα αυτούς που τρώνε Μακαρόνια με λαχανικά. Πάει για Δευτέρα όμως γιατί από το πρωί έχω κατεβάσει καντήλια δίχως αύριο για όλες τις πανούκλες του δρόμου.

Ο Απρίλης αποφάσισε έτσι ξαφνικά (που λέει και το άσμα) να μας βάλει κρύο. Σήμερα δε αποφάσισε και κατά τόπους βροχές. Η εικόνα των δρόμων; Τραγέλαφος. Ξεκινάμε από τους δικυκλιστές, άνευ διακρίσεων. Αυτοί που έτσι και αλλιώς δε χρησιμοποιούν εξοπλισμό δικυκλιστών (μπότες παντελόνι, μπουφάν, γάντια και φυσικά κράνος), έτσι κι’αλλιώς βγήκαν τσάρκα σαν τους λέτσους. Τους έπιασε η βροχή και ποια ήταν η λύση;;; Σε δρόμους με γλίτσα κάτω να κάνουν σφήνες για να πάνε πιο γρήγορα στη δουλειά τους, κλείνοντας παράλληλα τα μάτια τους γιατί βρέχονταν. Όπως είναι φυσικό, ο οδηγός του τετράτροχου έπρεπε να έχει 4 μάτια. Από ένα για τους τρεις καθρέφτες και ένα για να βλέπει μπροστά του. Επίσης είχε και μεγάλη γκάμα πιθανών ατυχημάτων από τα οποία μπορούσε να διαλέξει.

Και φυσικά σε όλη αυτή την εικόνα υπάρχουν και οι ταρίφες με τις πιάτσες τους όπου να ‘ναι, οι οποίοι δυσκόλευαν την κατάσταση ακόμα περισσότερο.

Για να τελειώνουμε, δε σας εύχομαι να ψοφήσετε γιατί πολύ απλά ο ψόφος είναι η γρήγορη έξοδος. Στους δικυκλιστές αυτούς τους αφιλότιμους που ζητάνε τα ρέστα, εύχομαι να τους κάψουν τις μηχανές και ας είναι το μοναδικό τους μεταφορικό. Κάψιμο. Τέλος. Δεν είστε για να κυκλοφορείτε στους δρόμους. Δε σας χρωστάμε τίποτα. Στους δε ταρίφες, τους εύχομαι να βρωμάει κλανίλα το ταξί τους για να μη μπαίνει κανένας μέσα. Αιώνια φασολάδα κερατάδες γιατί μας τα έχετε κάνει τσουρέκια.

ΟΥΡΤ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΤΙΚΑ.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι «γευσιγνώστες» που τρώνε Μακαρόνια με λαχανικά

Ναι, νταξ, ξέρω. Περί ορέξεως Μακρυπούλια και λοιπές άλλες κουταμάρες. Αποκτήσαμε και το ιμιτασιόν ιταλικό παχύδερμο ανταλλακτικό που ακούει στο όνομα Μποτρίνι, χτίστηκε και η χειροτερότερη αλυσίδα μακαρονάδικου που έχει υπάρξει στην ιστορία (ναι, μιλάω για τον εμετό γαστρικών υγρών που ακούει στο όνομα La Pasteria – λευκή σάλτσα με φυτίνη ρε άσχετοι;;; Ούτε το πατσατζίδικο «Η 24ωρη τροφική δηλητηρίαση» δε σερβίρει τέτοια) της εστίασης και ξαφνικά αρχίσανε οι ιεροσυλίες.

Ούτε καν θα ασχοληθώ με το τι λένε οι γιατροί για δύσπεπτους συνδυασμούς κτλ (έχοντας πάθει γαστρεντερίτιδα από βρώση ληγμένων διετίας –και θα το ξανακάνω αν χρειαστεί-, απλά έμαθα). Εδώ το θέμα είναι καθαρά πατριωτικό.

Ούτως ή άλλως, οι άνθρωποι που μπορούν να εκτιμήσουν το καλό φαΐ είναι ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι τρώνε σκατά με άχυρα, απλά δεν το ξέρουν. Γι’αυτό το λόγο, επιλέγεις  τους ανθρώπους με τους οποίους πιάνεις τέτοιες συζητήσεις. Πιάνεις λοιπόν μια κουβέντα για ωραίες συνταγές και Μακαρόνια, με άνθρωπο που εμπιστεύεσαι το γούστο του.

Παρένθεση: Ένας από τους λόγους για τους οποίους το Μακαρόνι είναι θεϊκή τροφή, είναι γιατί μπορεί πολύ εύκολα να συνδυαστεί με μια πληθώρα άλλων υλικών, ώστε να προσφέρει στους ουρανίσκους μας τη γαργαλιστική απόλαυση της βρώσης του. Αρκεί βέβαια να έχουμε καλό γούστο.

Εκεί λοιπόν που μιλάς (με άνθρωπο που εμπιστεύεσαι…), σου ‘ρχεται η  χλαπάτσα: σάλτσα από μελιτζάνες, μπρόκολα και κολοκύθια. Η άμυνα του οργανισμού εκείνη την ώρα, απλά κλείνει το μυαλό και εκκινεί επείγουσες διαδικασίες για να ξεχάσει το ξέρασμα που μόλις άκουσε. Το αποτέλεσμα είναι να σε βλέπει ο άλλος ακίνητο, αμίλητο και με ένα βλέμμα που θυμίζει την Άννα Βίσση μετά από μποτοξ. Το πρόβλημα είναι πως ο συνομιλητής θεωρεί ότι αφαιρέθηκες  και δεν άκουσες το εμετικό αριστούργημα που μόλις σου πρότεινε, οπότε σε σκουντάει για να συνέλθεις και σου επαναλαμβάνει πως η μελιτζάνα πάει τέλεια με το Μακαρόνι. Εκεί πια οι άμυνες πέφτουν, οι καταρράκτες βόθρου ξεκινούν να τρέχουν γάργαροι από τα υψίπεδα των Άνδεων και αρχίζει το ματς.

Γευσιγνώστες του περιπτέρου που σας βρίσκουν εκεί δίπλα στις τσίχλες με το Ρουβά (respect) για 0,50 σε πακετάκι των 15, τα Μακαρόνια ΔΕΝ φτιάχτηκαν για να συνδυάζονται με φαγητό για κατσίκες πρόβατα και αγελάδες. Φτιάχτηκαν για να συνοδεύουν ζωικά προϊόντα κατά κύριο λόγο και οι μοναδικοί φίλοι τους από το φυτικό βασίλειο είναι το ελαιόλαδο, η ντομάτα και τα μανιτάρια που ούτως ή άλλως πάνε παντού. Κατά προτίμηση αυτά τα κόκκινα μανιτάρια με τις άσπρες βούλες. Δε μιλάω για μυρωδικά προφανώς. Μάθετε να τρώτε, σταματήστε τους ανεγκέφαλους νεοτερισμούς της πεντάρας που έχουν γεύση φρέσκου ξερατού και αφήστε τους vegans να κιτρινίσουν κι’άλλο μόνοι τους στις γωνιές τους.

Τα Μακαρόνια είναι μια ΘΕΪΚΗ τροφή την οποία μπορείτε να απολαύσετε ακόμα και σκέτη με λίγο τυράκι της αρεσκείας σας. Μην την αμαυρώνετε με τα σκουπίδια που κουβαλάει το μυαλό σας. Τα τελευταία μπορείτε να τα ταΐσετε στην πλησιέστερη οργάνωση μασόνων, σαϊεντολόγων ή μορμόνων και να πιάσουν και τόπο. Think green!

H σκατοψυχιά της ημέρας: *βαθιά ανάσα* Όλοι εμείς που κοιτάζουμε περίεργα κάποιους ανθρώπους που για κάποιο λόγο μπορεί να έχουν κάποια αναπηρία

Τις προάλλες κατέβαινα στο μετρο της Ομόνοιας και εκεί που πήγαινα, αντιλήφθηκα δίπλα μου έναν τύπο με μπαστούνι τυφλού να κατεβαίνει τις σκάλες. Αναρωτήθηκα δεόντως πως θα γίνει να βρει άκρη μέσα στο μετρο, το οποίο δεν έχει κάπου σύμβολα για τυφλους (ή τουλάχιστον δεν το έχω αντιληφθεί εγώ, πέρα από τα ασανσερ). Παραδόξως πηγαίναμε προς την ίδια γραμμή, οπότε χωρίς να πω κουβέντα, απλώς παρατηρούσα τα βήματά του και που θα πήγαινε.

Πέρασε από το μυαλό μου να τον ρωτήσω και να τον προσανατολίσω αλλά ήταν τέτοια η σιγουριά στα βήματά του που αν τον ρωτούσα μάλλον θα έκανα μαλακία. Για να μην τα πολυλογώ, με πολύ μεγάλη σιγουριά για τα βήματά του και με 1-2 μικρές παρεκλήσεις από την πορεία του, ο τύπος έφτασε με συνοπτικές διαδικασίες στο τρίτο υπόγειο του μετρο, χωρίς πολλά πολλά.

Σ’εκείνη τη φάση ντράπηκα του κερατά και μου ήρθε το πόσο βαθειά νυχτωμένοι είμαστε που κοιτάζουμε αυτούς τους ανθρώπους με λύπηση, οίκτο και άλλα παρόμοια συναισθήματα τα οποία δεν έχουν καμία μα καμία θέση ούτε στο μυαλό μας ούτε στην καρδιά μας.

Είμαστε τόσο πανίβλακες που μας ξεφεύγει το πιο απλό απ’όλα: ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Αυτό χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι και τίποτα από τα υπόλοιπα χαζά. Αλλά βέβαια. Που μυαλό για κάτι τόσο απλό. Σαν καλά κωθώνια μόλις βλέπουμε ένα τέτοιο άτομο, ο νους μας πάει στο πως θα ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας ώστε να επιβεβαιώσουμε την ανωτερότητα που μας δέρνει.

Ουσταδιάλα να πάμε ομαδικώς και να μας κάνουν κηρύγματα οι κουλτουροχιπστεράδες καθοδόν (για να έχουμε αφορμή να αποκεφαλίσουμε και κανέναν).

H σκατοψυχιά της ημέρας: Oι τυπικοί harleάδες

Εμφανώς δε δίνω μια γι’αυτά που θα ακούσω σήμερα επειδή την πέφτω στους harleάδες αλλά τους τα χρωστάω καιρό τώρα μιας που τους έχω φάει στη μάπα από κοντά και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στη γενέτειρα τους, στις υπανάπτυκτες βλαχοπολιτείες όπου οι ιαπωνικές μηχανές αποκαλούνται «rice burners» και σνομπάρονται (πιο βλάκας πας και ψηφίζεις Bush).

Γενικώς δεν έχω τίποτα με κάτι τέτοιες μειοψηφίες. Έχω δηλώσει βαθιά Δημοκράτης και συνεπώς δεν στέκει να έχω τέτοια ζητήματα. Όταν όμως αυτές οι μειοψηφίες μου την πέφτουν χωρίς αύριο, αρχίζει το πανηγύρι.

Γενικώς οι harleάδες είναι ήσυχοι τύποι. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι έχουν ψυχολογικά και είναι αντικοινωνικοί. Τους βλέπεις ότι κινούνται με ρυθμούς ελέφαντα. Αργά, νωχελικά και με το στόμα σε ανάποδη καμπύλη να θυμίζει κακιασμένη πεθερά που πλέκει σεμεδάκι με νεύρα. Φοράνε κάτι γυαλιά που πάνω τους μπορείς να παίξεις γκολφ (ναι, τόσο μεγάλα), για να κρύβουν τα μικρά, κακιασμένα και ανοιχτόχρωμα μάτια τους που είναι κόκκινα από το χθεσινοβραδυνό στουπομεθύσι και φυσικά ντυμένοι με ολόσωμα δερμάτινα dominatrix γιατί απλά τους αρέσει να τους δέρνουν λιγάκι αλλά δεν μπορούν να το ομολογήσουν γιατί κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε κοινωνικότητα.

Το θέμα με τους harleάδες ξεκινάει από τη στιγμή που βάζουν μπροστά τα μπρίκια τους και σου παίρνουν τα αφτιά, ενώ παράλληλα σου ουρλιάζουν «άκου το πώς γουργουρίζει». Μωρή lady gaga, άμα βγάλω τα καπάκια από την εξάτμιση οποιουδήποτε οχήματος, ακόμη και από ένα παπί, καλύτερα θα ακούγεται από τον ξεγάνωτο το ντενεκέ σου. Μάζεψε τις χειροποίητες καλλιτεχνικές σου λαμαρίνες πάνω στις δύο ρόδες, τράβα σε καμιά έρημο με σαύρες και μπύρες και άσε το αστικό μου περιβάλλον ήσυχο από τη φασαρία σου και την αντικοινωνικότητά σου.

Όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί αν όλοι κάνουμε αυτό που κάνεις, σε βλέπω να κλαις σε εμβρυακή στάση στα πόδια της Ζωζώς Σαπουτζάκη.

Υ.γ. Και δε γράφω τίποτα για τη στάση οδήγησης η οποία καταδεικνύει με περισσή γλαφυρότητα πως πίσω από τα δερμάτινα, κρύβεται ένας ροζοντυμένος μαζόχας....

H σκατοψυχιά της ημέρας: H βία και ο ρατσισμός των εθνικών εορτών

Το ανακάλυψα –δυστυχώς- μεγαλώνοντας, αλλά ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν βρίσκεσαι στο στάδιο της επιμόρφωσης (==σχολείο -> εκεί που δεν έχει πάει ο Κασιδιάρης), είναι να νομίζεις πως η ιστορία δεν είναι σημαντικό μάθημα. Αμ έλα που είναι. Τώρα βέβαια, υπάρχουν και θυμοσοφίες του στυλ «η ιστορία γράφεται από τους νικητές (με ότι αυτό συνεπάγεται)» αλλά δεν είναι της ώρας. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει, πηγές υπάρχουν, κριτική σκέψη μπορεί να αναπτύξει (ΕΛΕΟΣ με το «το διάβασα στο ιντερνετς αρα είναι αλήθεια!». Σας ψεκάζουν και χάφτετε ότι σας σερβίρουν, καταλάβετέ το) οπότε μπορεί να βγει σε λογικά συμπεράσματα που πατάνε και λίγο στο έδαφος.

Αηδίασα πάλι αυτές τις μέρες γιατί μαζί με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο, κάποιοι είχαν χρόνο να ασχοληθούν με το ποιος θα κουβαλάει τη σημαία στην παρέλαση και ψάχνανε να βρούνε πελασγικό dna στα παιδάκια.

Λοιπόν, προς όποιον τον αφορά, πάρ’τε το χαμπάρι:

Ένα παιδί μετανάστη που βγάζει 19,9 στο σχολείο, ΔΕΝ του το χάρισαν. Σημαίνει πως:

α) Ξέρει τη γλώσσα που του διδάσκουν

β) Ξέρει την ιστορία που του διδάσκουν

γ) Ξέρει τη λογοτεχνία που του διδάσκουν

Αντί λοιπόν να γεμίζετε τα κεφαλάκια των παιδιών σας με ρατσιστικές ιδέες (χμ… κάτσε να δεις, τι κάνανε οι ναζι… και πως το λέγανε αυτό που κάνανε οι τούρκοι…. Α ξέχασα… είμαι ανιστόρητος και δεν τα ξέρω αυτά….) και προθέσεις βίας απέναντι στους Καλύτερους (είτε αυτός είναι μετανάστης είτε είναι ο γείτονας), κοιτάχτε να τα σπρώξετε προς τη Γνώση, αντί να τα σπρώξετε προς το καινούριο Galaxy S ή την πλησιέστερη καφετέρια ή προς τη νέα σειρά σκιών της Mac (σας το έχω πει, η Golden Shower σκίζει!!!).

Ανοίχτε κανένα βιβλίο για να διαβάσετε πως διαχρονικά, ριζοσπαστική αλλαγή δε σήμαινε αποκλειστικά βία και ότι η βία είναι ΤΥΦΛΗ και φέρνει ΜΟΝΟ βία, η οποία σήμερα είναι στον φουκαρά στα φανάρια, αύριο θα είναι έξω από την πόρτα σας γιατί θα έχετε μακρύ μαλλί….

Αλλά τι λέω εγώ τώρα….

Συνεχίζεται… (κάποια άλλη φορά…)….

H σκατοψυχιά της ημέρας: ποζεροdrummers της κακιάς ώρας

Παρακολουθούσα τις προάλλες την τελευταία ζωντανή εμφάνιση των Running Wild, πριν ο Rolf αποφασίσει να τους διαλύσει για να τους ξανασυμμαζέψει αργότερα. Ο κοπανιστής τους έχει στήσει τα οπίσθιά του σε εξοπλισμό: Δικασο με rack, 3 toms, κάτι «κάσες» όρθιες δίπλα στα βαθιά του (γιατί προφανώς δεν του φτάνανε τα βαθιά), ένα κάρο πιάτα και δε συμμαζεύεται.

Κάθομαι και παρακολουθώ τον τύπο λοιπόν μπας και μάθω τίποτα. Εντάξει, ότι ήταν να παίξει το έπαιξε. Εκεί όμως που παρακολουθώ, βλέπω ότι το μικρό tomάκι δεν το έχει βαρέσει (μάλλον) ούτε μια φορά… Παίζει μόνο στα δύο (και το δέρμα του ήταν πεντακάθαρο). Τα βαθιά-βαθιά του, τα χρησιμοποίησε επίσης δύο φορές με το ζόρι και αυτά. Εκεί όμως που άρχισα να βγάζω αφρούς ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι η δεύτερη κάσα που είχε, απλά καθόταν γιατί ο τύπος έπαιζε διπέταλο.

Δεν έχω κάτι με το διπέταλο. Ο καθένας όπως βολεύεται αλλά υπάρχουν όρια. Παίρνετε endorsements. Oκ, καλά κάνετε, τις αξίζετε. Γιατί όμως ρε μικροτσούτσουνοι κατεβάζετε τα βρακιά σας και παριστάνετε το Lex Steele; Τόσο κομπλεξ πια; Έχω δει και κάτι πεντάρια σετ που τα βάζουνε και αυτά σε rack και πιάνουν 10 τετραγωνικά: 1,5 το σετ και άλλα 8.5 η μικροτσούτσουνη ματαιοδοξία του drummer που παίζει εκεί μέσα.

Mαζευτείτε και γίνετε λίγο Άντρες γιατί από «δήθεν» έχουμε πήξει και δεν χρειαζόμαστε άλλους.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά δίνετε κακό όνομα σ’εμάς που ότι στήνουμε το παίζουμε και προσπαθούμε να στήσουμε όσο περισσότερα γίνεται σε μικρότερο χώρο για να μην μας κλαίγονται διάφοροι.

Α και όσοι θέλετε κάτι για να κρατάει το σκλαβοπέταλο στη θέση του, πάρτε ένα κομοδίνο ντύστε το με σεμεδάκια και βάλτε το δίπλα σας γιατί διαφορετικά είστε πιο ποζεράδες από τα τρύπια γούνινα σωβρακάκια του DeMaio.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Tα καγκούρια με τα παπάκια

Εντάξει, πέρα από τους σκουτεράδες που είναι ο πάτος και τους ντελιβεράδες που είναι ένα σκαλί πιο πάνω, μετά έρχονται τα καγκούρια με τα παπάκια.

Εδώ γίνεται της εκδιδόμενης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα. Κοινώς της Τσαπανίδου (έχουμε ασχοληθεί και με τα μπούτια της….). Οι ηλικίες εδώ –δυστυχώς- αρχίζουν από πολύ μικρές. Σχολιαροκαγκουράκια με μυαλό ψαριού που την έχουν δει τελείως στραβά, καβαλάνε ένα δίτροχο φρανκενστάιν από τις πολλές «βελτιώσεις» το οποίο καταντάει να θυμίζει τη Nicky Minaj και κάνουν απλά ότι να ‘ναι στους δρόμους, προκαλώντας καρδιακά στους υπόλοιπους οδηγούς. Απαραίτητο αξεσουάρ, το χαζοκοριτσάκι συνεπιβάτης που μύρισε «ανεξαρτησία» (με βαλβολίνη και μεθάνιο) και κόλλησε στο σχολιαροκαγκουράκι.

Το σχολιαροκαγκουράκι μεγαλώνοντας, γίνεται ο γνωστός ωχαδερφιστής κάγκουρας που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την οδική του συμπεριφορά, αλλά πως θα πάει από το σημείο Α στο σημείο Β. Στο μεσοδιάστημα θα προσπεράσει από δεξιά με απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου και θα βρεθεί στην αριστερή λωρίδα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, θα φρενάρει αμέσως μετά τη μανούβρα του παρ’όλο που το ακόλουθο όχημα δεν θα έχει χρόνο να μεγαλώσει την απόσταση και τελικά θα τον πληρώσει και για άνθρωπο.

Το δίτροχο τερατούργημα εννοείται πως θα κάνει μεγαλύτερο θόρυβο από μηχανήματα εξόρυξης, τα λάστιχα θα είναι χαμηλού προφιλ (γιατί θέλουμε πρόσφυση μετά τα 150χλμ/ω) και φυσικά ο κάγκουρας θα μπορεί να το «σηκώσει» για να κάνει τη μαγκιά του στη Λ. Συγγρού, μην προσέχοντας το κόκκινο φανάρι που τον περιμένει και χτυπώντας τον =νομίμως= καθέτως ερχόμενο (πραγματικό περιστατικό).

Καλά, όπως και με τους σκουτεράδες, τα μέτρα ασφαλείας είναι ανύπαρκτα. Το κράνος εξυπηρετεί σκοπούς γλάστρας για φακές για το μάθημα της γεωλογίας. Οτιδήποτε άλλο, θεωρείται περιττό έτσι και αλλιώς.

Λοιπόν, καγκουράκια, έχω να σας προτείνω κάτι: Αντί να ρισκάρετε τις ζωές από τα χαζοκοριτσάκια που σας ακολουθούν, τις ζωές των υπολοίπων οδηγών που θα τρέχουν επειδή σας χτύπησαν και τις δικές σας που ούτως ή άλλως δεν τις έχετε σε καμία εκτίμηση, βρείτε το λάκκο που τραγουδάει ο Παντελίδης μπείτε μέσα μόνοι σας και περιμένετε να έρθει η ρουκέτα. Διαφορετικά θα σας προσπερνάω, θα φρενάρω, θα με χτυπάτε και θα τρέχετε για την υπόλοιπη ζωή σας. Αν θα μπορείτε.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Oι «δεν πάω στο γιατρό»

Επειδή ξέρω κάποια που θα ζητωκραυγάζει αυτή τη στιγμή, Φιλενάδα, δεν αναφέρομαι μόνο σ’αυτόν που φαντάζεται. Δυστυχώς είναι πολλοί.

Συχνά-πυκνά, συζητάς με κάποιον που τέλος πάντων δεν είναι καλά στην υγεία του, είτε γιατί κρύωσε και βήχει σαν ξερνάντερος (clopyright by Mikeius) είτε γιατί χτύπησε κάπου και πονάει τις τρεις τελευταίες εβδομάδες κ.ο.κ. Και η ερώτηση βέβαια στα παραπάνω είναι η εξής πολύ απλή: «Σε γιατρό πήγες;» Και τότε είναι που αρχίζει το γνωστό show με τις αντρίκιες ατάκες: «Στους γιατρούς εγώ δεν πατάω γιατί είναι όλοι αλήτες» και «Φάρμακα εγώ δεν παίρνω γιατί είναι του διαβόλου και κάνουν περισσότερο κακό από καλό» και «Οι φαρμακευτικές είναι και αυτές του διαβόλου γιατί μόνο τα λεφτά σκέφτονται».

Σώπα. Μήπως σε λίγο θα μας πεις ότι η γη είναι στρογγυλή  και γυρίζει; Μήπως σε λίγο θα μας πείσεις κιόλας ότι γυρίζει και γύρω από τον ήλιο;; Θα φάω το βρακί μου δηλαδή..

Συγγνώμη που σου χαλάω τη φούσκα, αλλά σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει, ένας από τους βασικότερους λόγους που ζουν ακόμα οι γονείς σου και οι παππούδες σου, είναι γιατί όταν κάποια στιγμή έπαθαν κάποια μόλυνση, πήραν αντιβίωση και ήρθαν στα ίσια τους. Και μάντεψε! Την αντιβίωση δεν τη φτιάχνουν χορτοφάγοι και vegans που αντί για μυαλό έχουν καυκαλήθρες και γαϊδουράγκαθα. Σε πληροφορώ ότι τη φτιάχνουν φαρμακευτικές εταιρίες και τη συνταγογραφούν ΓΙΑΤΡΟΙ. Ναι ναι, αυτοί οι νέρντουλες που έστρωσαν κώλο και πέρασαν σε μια σχολή που θες πάνω από δεκαεννιάμιση για να περάσεις και μετά πήγαν και έξω και γύρισαν εδώ για να μπορείς εσύ να τους απαξιώνεις και για να σε φοροκλέβουν μην εκδίδοντας αποδείξεις για τις υπηρεσίες τους.

Και επειδή μπορώ άνετα να διαβάσω μερικά πρόσωπα αυτή τη στιγμή, όχι, οι φαρμακευτικές δεν πάνε με το σταυρό στο χέρι. Είναι κερδοσκοπικές εταιρίες. Επίσης δεν είναι όλοι οι γιατροί καλοί. Όμως, στην τελική, προσφορά σε γιατρούς και φάρμακα υπάρχει και αν θεωρείτε τους εαυτούς σας ΤΟΣΟ έξυπνους ώστε να τους σνομπάρετε (εξυπνάδα ολκής όμως έτσι; ), μπορείτε απλά να φερθείτε σαν σωστοί καταναλωτές και να επιλέγετε σωστούς γιατρούς και σωστά φάρμακα σε σωστές δόσεις.

Δεν είπε κανείς να τρέχουμε στο γιατρό με τον πρώτο βήχα, αλλά αυτή η ανεγκεφαλιά που ο άλλος περιμένει να είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και του ψόφου για να δει γιατρό, είτε γιατί είναι πανίβλακας είτε γιατί είναι ΧΕΣΤΗΣ (καλά αυτό το «φοβάμαι τους γιατρούς», μιλάμε χύνω δάκρυα από ξύδι κάθε φορά που το ακούω), έχει καταντήσει αηδία και πολύ κουραστική.

Προσγειωθείτε και πατήστε σ’αυτό το σύμπαν γιατί τον επόμενο που θα ακούσω να ψοφολογάει και να βρίζει παράλληλα τους γιατρούς, θα τον ταΐσω σφηνάκι καφέ, κοκα κόλα, αναβράζον ντεπόν και καθαρτική λεμονάδα μέχρι η αιμορροΐδα του να θυμίζει τη φάτσα του Μποτρίνι και να ανοιγοκλείνει σαν το τικ του Κασιδιάρη.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι μεταλλούδες που δε γελάνε

Πας ρε παιδί μου σε ένα μαγαζί και το κουτσομπόλικο μάτι σου χαζεύει διάφορα. Βλέπεις μια, βλέπεις δεύτερη, βλέπεις τρίτη και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως όσο και να ανέβει ο μετρητής, το χαρακτηριστικό παραμένει κοινό στην τραγελαφική πλειοψηφία των περιπτώσεων: έχουν μια μούρη μέχρι το πάτωμα. Σαν να έσκασε περισσότερες φορές το μαύρο κρακελέ στο πεντικιουρ και τώρα φαίνεται περισσότερο άσπρο νύχι απ’όσο θα έπρεπε…..

Λοιπόν, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, όποιος σας είπε οτι μια μεταλλού δεν πρέπει να χαμογελάει, να ξέρετε οτι τα βράδια ντύνεται Φλωρινιώτης και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει που παίζει ο Χατζηγιάννης για να πάει να του πετάξει τα βρακιά του. Τα χαμόγελα δεν πουλιούνται με το μέτρο (όπως η βλακμεταλλιά) και το να φαίνεστε σαν νορβηγοί κτηνοβάτες που χαϊδεύουν πονηρά κάτι κακόμοιρα εισαγόμενα κοάλα σίγουρα δεν προσμετράται σαν κάτι θετικό.

Α και κάτι ακόμα: όλα τα τζηνάδικα έχουν έναν ειδικό τομέα που έχει κολλητά τζην με φλατ κώλο, ειδικά για μεταλλούδες. Ε, μην πάτε εκεί. Όταν φοράτε τζην αυτής της πικοιλίας, πιο πολύ Πανούση θυμίζετε παρά γυναίκες…

H σκατοψυχιά της ημέρας: (βαθιά ανάσα) Οι γονείς των ανήλικων κοριτσιών (π.χ. 12 χρονών) που τα αφήνουν να βγαίνουν έξω με «ρούχα» που καλύπτουν λιγότερο από το 5% του σώματός τους

Ρε γαμώ το κέρατό μου, πας για ένα καφέ σε μία πλατεία και κάθεσαι και χαζεύεις σούργιελα για να εμπνευστείς την επόμενη σκατοψυχιά της ημέρας (********soufflé, 6 στις 10 που φοράνε 18 ποντα, περπατάνε με λυγισμένα γόνατα! Επιστημονικώς τεκμηριωμένο!!!), ξαφνικά αρχίζεις να παρατηρείς κάτι κοριτσάκια που δεν έχουν ακόμα τελειώσει το γυμνάσιο και φοράνε κάτι μικροσκοπικά ρούχα τα οποία με το ζόρι μπορούν να χαρακτηριστούν βρακιά ή βυζοθήκες γιατί ούτως ή άλλως δεν καλύπτουν τίποτα.

Εντάξει, δε διεκδικώ τον τίτλο του Mr Anoixtomyalos 2013 αλλά υπάρχουν και κάποια όρια. To να βλέπεις ένα παιδάκι, ΠΑΙΔΑΚΙ λέω, να ντύνεται σαν γυναίκα έτοιμη για όλα (έλα έλα με τους χαρακτηρισμούς!! Αν είναι ωραία ντυμένη, δεν τρέχει τίποτα! Η ΓΥΝΑΙΚΑ ε; Όχι το νιάνιαρο των 13), είναι σα να βλέπεις ένα παιδάκι να δουλεύει σε κινέζικο sweat shop. Καμία διαφορά. Έχει χάσει την παιδικότητά του μέσα σε έναν αχταρμά ορμονών και αντί να χαίρεται την ηλικία του, ψάχνει να κάνει τι;; Αυτό που δεν πρόκειται να το καταλάβει;

Ήθελα να ήξερα πραγματικά τι σκέφτεται μια μάνα ή ένας πατέρας, όταν το ανήλικο κοριτσάκι τους τους κοιτάζει στα μάτια έτσι ντυμένο και τους λέει «πάω για καφέ, θα γυρίσω κατά τις 12» (εννοείται το βράδυ).

Όχι, ειλικρινά το λέω θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτονται.

Μήπως σκέφτονται «Αχ η κόρη μου έγινε γυναίκα, οπότε πρέπει να βρει γαμπρό»; Μήπως σκέφτονται «Αχ το κοριτσάκι μου, τι ωραίο μπούτι που έχει, γιατί να μην το δείξει»; Μήπως σκέφτονται «Αχ με περιμένει η Σούλα να μιλήσουμε για την Κούλα που ξενοπηδιέται με τον κουμπάρο και τελείωνε κοπέλα μου, φύγε για να φύγω κι’εγώ»; Μήπως σκέφτονται «Με έχει φωνάξει ο Μητσάρας να δούμε τον τελικό του ‘Fixed Games League’ και πρέπει να φύγω και μη με καθυστερείς κοριτσάκι μου σήκω φύγε;».

Ειλικρινά το λέω, θα ήθελα κάποιος μα κάποιος γονέας να μου πει τι μπορεί να σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι όταν βλέπουν τα ανήλικα παιδιά τους έτσι ντυμένα.

Αλήθεια, η λέξη «παιδί» σημαίνει τίποτα; Έχει κανένα νόημα; Κάτι τέλος πάντων;

Τι να πω δεν ξέρω. Μένω άφωνος μπροστά στο θέαμα και το μόνο που μπορώ να αισθανθώ είναι λύπη για τα παιδάκια αυτά και μίσος προς τους γονείς των….

Υ.γ. Και επειδή σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν σε κάτι δήθεν ελευθερίες και είναι έτοιμοι να αρχίσουν την κλάψα του στυλ «Ποιος είσαι εσύ που θα πεις τι θα φοράει ο καθένας. Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε!», η απάντηση είναι απλή: Μια χαρά ελεύθεροι είμαστε και Δημοκρατία έχουμε. Είμαστε όμως κοινωνικά όντα και ζώντας μέσα σε μια κοινωνία, αυτομάτως αποδεχόμαστε κάποιους άγραφους νόμους. Εσύ «κύριε» που θες ελευθερία, γιατί νομίζεις ότι δεν πας σε πρώτο ραντεβού ντυμένος με την εμπριμέ κουρτίνα της γιαγιάς, εμπλουτισμένη με κεντητά σεμεδάκια;; Γιατί πολύ απλά, η κοινωνία –στην οποία είσαι ενταγμένος- έχει (Δημοκρατικά –μην το ξεχνάμε) καταλήξει πως η κουρτίνα της γιαγιάς είναι λίγο πασέ ντύσιμο για πρώτη επαφή με γκόμενα. Μπορείς να τη φορέσεις στο δεύτερο ραντεβού και βλέπεις πως θα πάει…