Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι
γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους στο έλεος της παιδικής παχυσαρκίας
Λοιπόν, η σαιζόν ανοίγει
με νεύρα. Πολλά νεύρα. Αφενός γιατί πήγα μόνο τέσσερις μέρες διακοπές. Αφετέρου
γιατί αντί να χαβαλεδιάσω αυτές τις τέσσερις μέρες που έκατσα στη θάλασσα…
στοπ.
Λοιπόν, σας φθονώ όλους
εσάς που ήσασταν διακοπές και το μόνο που κάνατε ήταν να βγάζετε σέλφι από τις
παραλίες, επιδεικνύοντας περιπαικτικά την παρουσία σας σε μια παραλία, την
οποία ουσιαστικά δεν τιμούσατε γιατί καθόσασταν όλη μέρα και ξεροψηνόσασταν
αντί να είστε μέσα στο νερό όλη την ώρα.
Μετά και το σύντομο
διάλειμμα για διαφημίσεις, ας συνεχίσουμε εκείνη τη σκέψη που έλεγε ότι από τις
τέσσερις μέρες που έκατσα στη θάλασσα, αντί να χαβαλεδιάσω με όλες αυτές που
φορούσαν κάτι κορδονάκια για μαγιό σε μια περιφέρεια σαν αυτή της Πελοποννήσου
και τους αντίστοιχους τρεντομπυρόκοιλους με τα φούξια μοδάτα μαγιό –νταξ, είστε
του ελέους, το ξέρετε έτσι;- εγώ καθόμουνα και τσαντιζόμουνα με το νέο
φαινόμενο που μαστίζει πλέον την ελληνική κοινωνία: Τα παχύσαρκα παιδιά.
Δε μιλάω για τα
«μπουλουκάκια» που είναι αφρατούλια και νταξ, θα το πάρουν σε μπόι. Α, μια που
το ‘πα, άλλος ένας μύθος: Όχι, δε μπουκώνουμε το παιδί γιατί θα το πάρει σε
μπόι. Αυτή η αφέλεια κατατρίφθηκε μαζί με το «οι εγκυμονούσες τρώνε για δύο».
Αυτά πάνε, τέλειωσαν. Αλλάξαμε αιώνα, αλλάξανε και οι προσεγγίσεις στο θέμα.
Αλλά και πάλι, μπορώ να δεχτώ ένα δεκάχρονο να έχει πέντε-έξι κιλά παραπάνω από
το κανονικό του. Και αν δεν ξέρετε το κανονικό βάρος του παιδιού σας, ρωτήστε
τον παιδίατρό του. Δεν είναι δύσκολο.
Αυτό όμως που δε μπορώ να
δεχτώ με την καμία, είναι το θέαμα που αντίκρισα φέτος στις παραλίες. Μωρά
παιδιά με κοιλιές που κάνουν τον Πάγκαλο με τις ντοματοσαλάτες του –απ’αυτές
πάχυνε, το ξέρετε έτσι;- να μοιάζει με την φουκαριάρα τη Νανά Καραγιάννη που
τουλάχιστον αυτή παλεύει με το πρόβλημά της.
Μιλάμε για το απόλυτο
αίσχος που δεν έκανε διακρίσεις στο φύλο. Αγοράκια και κοριτσάκια, να έχουν
τρισάθλιες ραγάδες πάνω στα παιδικά τους σώματα από το υπερβολικό λίπος και
κάθε φορά που έτρεχαν για να παίξουν πάλλονταν σαν μισογεμισμένες νεροσακούλες.
Το θέαμα ήταν –ειλικρινά- αποκρουστικό μέχρι τελικής, ενώ εντυπωσιακό ήταν ότι
κάποιοι από τους γονείς πρόσεχαν αρκετά –έως πολύ- την εμφάνισή τους, αντίθετα
με το παρουσιαστικό των παιδιών τους.
Ήταν τόση η έκπληξή μου
και ο αποτροπιασμός μου, που έσπευσα να συζητήσω το θέμα με φίλους γονείς. Η
κοινή απάντηση που πήρα από όλους; «Τα ταΐζουν για να το βουλώνουν». Είναι
τέτοιος ο αποτροπιασμός για την παραπάνω απάντηση, που απλά αρνούμαι
–κατηγορηματικά- το σχολιασμό της παραπάνω απάντησης-πραγματικότητας γιατί μόνο
με χυδαιότητες μπορεί να σχολιαστεί κάτι τέτοιο και … απλά δεν έχει νόημα.
Εκείνο όμως που
πραγματικά μου κάνει εντύπωση είναι που ακούω ότι σήμερα τα παιδιά είναι
εξαιρετικά πολυάσχολα… Τόσο πολυάσχολα που δεν προλαβαίνουν να είναι παιδιά.
Αθλήματα, φροντιστήριο ξένης γλώσσας, φροντιστήριο για σχολείο (σε λίγο και από
δημοτικό έτσι που πάμε…), χορός, ζωγραφική, πλέξιμο, γάνωμα, ηλεκτροσυγκόλληση
και πέτσωμα καρίνας. Και παρ’όλα αυτά, το παιδί καταφέρνει να είναι παχύσαρκο.
Δεν ξέρω τι σκέφτεστε,
εμένα ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό: Γονείς άσχετοι με κουζίνα που απλά
έχουν το παιδί με μια σοκολάτα στο ένα χέρι και μια σακούλα –γίγας παρακαλώ-
τυρογαριδάκια στο άλλο. Όλη μέρα. Αδιάκοπα. Δηλαδή γιατί;
Ειλικρινά τώρα, γιατί;
Γιατί να δώσεις σε ένα
παιδί απλόχερα τα καρδιακά νοσήματα, το διαβήτη (και σε «παιδική έκδοση πλέον),
ορθοπεδικά προβλήματα αρθρώσεων και όχι μόνο;
Δεν υπάρχει απάντηση,
οπότε δεν έχει και νόημα η συνέχεια του κειμένου. Συνεχίστε το διάβασμα σε
κάποια από τα παρακάτω links και ψάχτε το περισσότερο εσείς που σας αφορά.
Αγγλικά:
Kαι στα ελληνικά:
