H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι μεταλλούδες που δε γελάνε

Πας ρε παιδί μου σε ένα μαγαζί και το κουτσομπόλικο μάτι σου χαζεύει διάφορα. Βλέπεις μια, βλέπεις δεύτερη, βλέπεις τρίτη και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως όσο και να ανέβει ο μετρητής, το χαρακτηριστικό παραμένει κοινό στην τραγελαφική πλειοψηφία των περιπτώσεων: έχουν μια μούρη μέχρι το πάτωμα. Σαν να έσκασε περισσότερες φορές το μαύρο κρακελέ στο πεντικιουρ και τώρα φαίνεται περισσότερο άσπρο νύχι απ’όσο θα έπρεπε…..

Λοιπόν, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, όποιος σας είπε οτι μια μεταλλού δεν πρέπει να χαμογελάει, να ξέρετε οτι τα βράδια ντύνεται Φλωρινιώτης και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει που παίζει ο Χατζηγιάννης για να πάει να του πετάξει τα βρακιά του. Τα χαμόγελα δεν πουλιούνται με το μέτρο (όπως η βλακμεταλλιά) και το να φαίνεστε σαν νορβηγοί κτηνοβάτες που χαϊδεύουν πονηρά κάτι κακόμοιρα εισαγόμενα κοάλα σίγουρα δεν προσμετράται σαν κάτι θετικό.

Α και κάτι ακόμα: όλα τα τζηνάδικα έχουν έναν ειδικό τομέα που έχει κολλητά τζην με φλατ κώλο, ειδικά για μεταλλούδες. Ε, μην πάτε εκεί. Όταν φοράτε τζην αυτής της πικοιλίας, πιο πολύ Πανούση θυμίζετε παρά γυναίκες…

H σκατοψυχιά της ημέρας: (βαθιά ανάσα) Οι γονείς των ανήλικων κοριτσιών (π.χ. 12 χρονών) που τα αφήνουν να βγαίνουν έξω με «ρούχα» που καλύπτουν λιγότερο από το 5% του σώματός τους

Ρε γαμώ το κέρατό μου, πας για ένα καφέ σε μία πλατεία και κάθεσαι και χαζεύεις σούργιελα για να εμπνευστείς την επόμενη σκατοψυχιά της ημέρας (********soufflé, 6 στις 10 που φοράνε 18 ποντα, περπατάνε με λυγισμένα γόνατα! Επιστημονικώς τεκμηριωμένο!!!), ξαφνικά αρχίζεις να παρατηρείς κάτι κοριτσάκια που δεν έχουν ακόμα τελειώσει το γυμνάσιο και φοράνε κάτι μικροσκοπικά ρούχα τα οποία με το ζόρι μπορούν να χαρακτηριστούν βρακιά ή βυζοθήκες γιατί ούτως ή άλλως δεν καλύπτουν τίποτα.

Εντάξει, δε διεκδικώ τον τίτλο του Mr Anoixtomyalos 2013 αλλά υπάρχουν και κάποια όρια. To να βλέπεις ένα παιδάκι, ΠΑΙΔΑΚΙ λέω, να ντύνεται σαν γυναίκα έτοιμη για όλα (έλα έλα με τους χαρακτηρισμούς!! Αν είναι ωραία ντυμένη, δεν τρέχει τίποτα! Η ΓΥΝΑΙΚΑ ε; Όχι το νιάνιαρο των 13), είναι σα να βλέπεις ένα παιδάκι να δουλεύει σε κινέζικο sweat shop. Καμία διαφορά. Έχει χάσει την παιδικότητά του μέσα σε έναν αχταρμά ορμονών και αντί να χαίρεται την ηλικία του, ψάχνει να κάνει τι;; Αυτό που δεν πρόκειται να το καταλάβει;

Ήθελα να ήξερα πραγματικά τι σκέφτεται μια μάνα ή ένας πατέρας, όταν το ανήλικο κοριτσάκι τους τους κοιτάζει στα μάτια έτσι ντυμένο και τους λέει «πάω για καφέ, θα γυρίσω κατά τις 12» (εννοείται το βράδυ).

Όχι, ειλικρινά το λέω θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτονται.

Μήπως σκέφτονται «Αχ η κόρη μου έγινε γυναίκα, οπότε πρέπει να βρει γαμπρό»; Μήπως σκέφτονται «Αχ το κοριτσάκι μου, τι ωραίο μπούτι που έχει, γιατί να μην το δείξει»; Μήπως σκέφτονται «Αχ με περιμένει η Σούλα να μιλήσουμε για την Κούλα που ξενοπηδιέται με τον κουμπάρο και τελείωνε κοπέλα μου, φύγε για να φύγω κι’εγώ»; Μήπως σκέφτονται «Με έχει φωνάξει ο Μητσάρας να δούμε τον τελικό του ‘Fixed Games League’ και πρέπει να φύγω και μη με καθυστερείς κοριτσάκι μου σήκω φύγε;».

Ειλικρινά το λέω, θα ήθελα κάποιος μα κάποιος γονέας να μου πει τι μπορεί να σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι όταν βλέπουν τα ανήλικα παιδιά τους έτσι ντυμένα.

Αλήθεια, η λέξη «παιδί» σημαίνει τίποτα; Έχει κανένα νόημα; Κάτι τέλος πάντων;

Τι να πω δεν ξέρω. Μένω άφωνος μπροστά στο θέαμα και το μόνο που μπορώ να αισθανθώ είναι λύπη για τα παιδάκια αυτά και μίσος προς τους γονείς των….

Υ.γ. Και επειδή σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν σε κάτι δήθεν ελευθερίες και είναι έτοιμοι να αρχίσουν την κλάψα του στυλ «Ποιος είσαι εσύ που θα πεις τι θα φοράει ο καθένας. Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε!», η απάντηση είναι απλή: Μια χαρά ελεύθεροι είμαστε και Δημοκρατία έχουμε. Είμαστε όμως κοινωνικά όντα και ζώντας μέσα σε μια κοινωνία, αυτομάτως αποδεχόμαστε κάποιους άγραφους νόμους. Εσύ «κύριε» που θες ελευθερία, γιατί νομίζεις ότι δεν πας σε πρώτο ραντεβού ντυμένος με την εμπριμέ κουρτίνα της γιαγιάς, εμπλουτισμένη με κεντητά σεμεδάκια;; Γιατί πολύ απλά, η κοινωνία –στην οποία είσαι ενταγμένος- έχει (Δημοκρατικά –μην το ξεχνάμε) καταλήξει πως η κουρτίνα της γιαγιάς είναι λίγο πασέ ντύσιμο για πρώτη επαφή με γκόμενα. Μπορείς να τη φορέσεις στο δεύτερο ραντεβού και βλέπεις πως θα πάει…

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι ζωόφιλες με τα poodle

Kαι εκεί πουπερπατάς αμέριμνος και κάνεις τη βόλτα σου, τσουπ, σκάει μύτη μπροστά σου η κυράτσα που έχει βγάλει βόλτα τη μινιατούρα σκύλου την οποία ταλαιπωρεί βάναυσα όταν δεν την βλέπουν αδιάκριτα μάτια, όπως τα δικά μου.

H μινιατούρα συνήθως είναι γένους αρσενικού αλλά παρ’όλα αυτά, διαθέτει ροζ φιογκάκια γιατί είναι ακομπλεξάριστη και ολίγον μετροσέξουαλ. Αν δεν είναι κοντότριχης ράτσας, τότε επιβάλλεται κάποιου τύπου ηλίθιο κούρεμα το οποίο τονίζει ακόμα περισσότερο τα φιογκάκια. Το ζωντανό περνάει το βασανιστήριο του μπάνιου 2 φορές την εβδομάδα αλλά η κυράτσα διατείνεται πως «λατρεύει το νερό». Βασικά στην προηγούμενή του ζωή ήταν ποταμόψαρο και από λάθος μετεμψυχώθηκε σε σκύλο τη σήμερον ημέρα.

Εκεί όμως που ο κλαυσίγελος παίρνει επικές διαστάσεις είναι όταν τις ακούω να προσφωνούν το ζωντανό «ο άντρας μου» ή «το αγόρι μου» και τότε αρχίζω να σκέφτομαι πολύ άσχημα πράγματα για το τι γίνεται όταν κυράτσα και ζωντανό μένουν μόνοι σπίτι.

Στο μεταξύ το ζωντανό, ναι μεν νιώθει την αγάπη αλλά η όλη φάση είναι σαν να τρως ζάχαρη με το κουτάλι πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Κοινώς όταν τις βλέπω να το σφίγγουν στην αγκαλιά τους και να του βγαίνουν τα μάτια έξω σκέφτομαι πως αν μπορούσε να μιλήσει θα φώναζε «ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΜΕ ΤΩΡΑ».

Λοιπόν, πέρα από το ότι θα έπρεπε να είναι παράνομα τα ηλίθια κουρέματα, τα ηλίθια φιογκάκια και τα πανηλίθια ρουχαλάκια (όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί έχουν και τα ζώα αξιοπρέπεια και δεν πρέπει να τους τη στερούμε), κυράτσες, σταματήστε να περιμένετε τον λευκό ιππότη πάνω στο άλογο (έτσι κι’αλλιώς κράξιμο θα φάει κι’αυτός μόλις σας βρει) και κοιτάτε να βρείτε κανένα γκόμενο γιατί η κτηνοβασία όντως διώκεται ποινικά.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Πεζοί που μιλάνε στο κινητό

Έχουμε μια πεζή λοιπόν που μιλάει με τη φίλη της που είναι σπίτι, ενώ περπατάει…

Πεζή: Και που λες χρυσή μου, χθες ήρθε επιτέλους εκείνο το άι σαντοου που είχα παραγγείλει από τη MAC μέσω φέισμπουκ με την ειδική έκπτωση 2%!!!

Φίλη: Ποιο καλέ; Το golden shower?! (Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε)

Πεζή: ΝΑΙ σου λέω!! Καταπληκτική απόχρωση! Έλιωσα μόλις το φόρεσα!!

Φίλη: Άχου τι ωραίααααα!!!!

Πεζή: Ναι σου λέω. Είναι απίστευτο χρώμα!

Φίλη: Δε μου λες, αύριο μου έχει ζητήσει να βγούμε ο Βάγγος ο κάγκουρας, θα μου το δώσεις;;;

Πεζή: Ο Βάγγος που θα σε φτύνει όλη την ώρα και θα κλαις πάλι γιατί οι άντρες είναι όλοι γουρούνια;;;;; Αχ πόσο χαίρομαι για ‘σένα!!!!!

Φίλη: Ναιαιαιιαι!!! Επιτέλους!!

Η συνέχιση του διαλόγου δεν έχει νόημα. Το θέμα είναι το εξής: Κάπου εδώ, η «πεζή» έχει σταματήσει να περπατάει χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει που βρίσκεται ενώ ο διερχόμενος οδηγός, ευτυχώς την έχει δει.

Για να μην τα πολυλογούμε, η τύπισσα βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο μικρής συνοικιακής διασταύρωσης, μέρα μεσημέρι και ο μόνος λόγος που δε θρηνούμε θύματα, είναι γιατί κατά τύχη, οι διερχόμενοι οδηγοί την παρατήρησαν να περπατάει με ασταθές βήμα (μεγάλη συγκίνηση το golden shower, όπως και να το κάνουμε) προσπαθώντας να περάσει το δρόμο.

Λοιπόν, πάρτε το χαμπάρι: ΔΕΝ είστε όσο multitasking ΝΟΜΙΖΕΤΕ πως είστε και το μόνο που καταφέρνετε είναι να βάζετε σε κίνδυνο τη ζωή σας και τη ζωή αυτών που δε φταίνε σε τίποτα. Αν θέλετε να κουτσομπολέψετε, στο κινητό, πηγαίνετε στο in café «Η αντροχωρίστρα», πιάστε κανένα επιτραπέζιο και ξεκινήστε με το άλλο χέρι το κουτσομπολιό. Τι;;; Το επιτραπέζιο απαιτεί συγκέντρωση;;;; Σωπάτε καλέ, ενώ το να περπατάς στο δρόμο με διερχόμενα αυτοκίνητα, απαιτεί απλά παρέα την πλησιέστερη κατίνα!!

Τον επόμενο που θα πετύχω στο δρόμο να έχει σταματήσει στη μέση, θα βάλω νεκρό, θα σβήσω μηχανή, θα πάω σε stealth mode δίπλα του και εκεί που θα κοιτάει τον ουρανό, θα πατήσω μια κόρνα για να του βγει από τα αυτιά. Αν πάθει καρδιακό, ένας ηλίθιος πεζός λιγότερο.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι τρεντομοδάτοι ποδηλάτες

Αααα εδώ είμαστε. Προτού αρχίσει να τους παίρνει ο διάολος, να ξεκαθαρίσω κάτι: Είμαι υπέρ της άσκησης (είπαμε, κάτω οι χοντρές ρεεεε) και θαυμάζω αυτούς που έχουν το κουράγιο και την ψυχική δύναμη να σηκωθούν από τον καναπέ ή από το φατσομπούκι και να ασκηθούν.

Και αφού επιτέλεσα το καθήκον του καλού χριστιανού (τώρα βελζεβούλη, έρχομαι να σου ανοίξω για να τους φάμε παρέα…) ας αρχίσουν τα όργανα.

Τρεντομοδάτοι ποδηλάτες. Φυσικά αναφέρομαι στους ηλίθιους ενθουσιώδεις τύπους που εντυπωσιάζονται από ό,τι βλακεία τους πασάρουν και βουτάνε με το κεφάλι, ακόμα και αν ο λάκκος έχει ξερό τσιμέντο (η βλακεία είναι αήττητη που λέμε; ). Χαλάνε ένα κάρο λεφτά για να αγοράσουν αυτά τα εμετικά ποδηλατάκια με τις μικρές ρόδες (θα τους τα σπάσω στο κεφάλι) επειδή –και καλά- μπαίνουν στο μετρο, ή σκάνε ένα σωρό λεφτά για ποδήλατα από κράμα ξεραμένου σκατού αγριόχοιρου και φλέματα συναχωμένης κουκουβάγιας της Αφρικής. Μετά βέβαια τα κάνουνε λατέρνες για να τους βλέπεις στο σκοτάδι και ξεκινάει ο χορός.

Εκεί λοιπόν που πας στην παραλιακή στις 3 τα ξημερώματα και περιμένεις να δεις μεθυσμένους κρετίνους να διασχίζουν 6 λωρίδες κυκλοφορίας διαγώνια σε οχτάρια έξω από τα Αστέρια, ξαφνικά ενώ πας με 120 και παίρνεις δεξιά τυφλή στροφή, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια ομάδα από κάτι ανεγκέφαλους κρετινοχλεχλέδες που δεν έχουν ζωή και αποφασίσανε στις 3 τα ξημερώματα να βγουν σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και να κλείσουν τις 2 από τις 3 λωρίδες, χωρίς καμία συνοδεία, πηγαίνοντας με 15 χιλιόμετρα την ώρα, επειδή απολαμβάνουν το σουλάτσο δίπλα στη θάλασσα. Μιλάμε δηλαδή για σύγχρονους δικτάτορες της ασφάλτου, οι οποίοι έρχονται με αξιώσεις του στυλ «Σεβαστήτε μας» ενώ οι ίδιοι δεν δίνουν πεντάρα για τους φωτεινούς σηματοδότες, την οδική σήμανση και γενικώς για τη σωστή συμπεριφορά πάνω στην άσφαλτο.

Λοιπόν τζιβάτοι χιπστεροπανηλίθιοι κρετίνοι: Έχετε κάθε δικαίωμα να παίζετε τη ζωή σας κορώνα-γράμματα γιατί δημοκρατία έχουμε και την αγαπάμε με τα ελαττώματά της. Όμως δεν έχετε δικαίωμα να παίξετε το ίδιο παιχνίδι με τη δική μου τη ζωή όταν θα σας σκοτώσω και θα πρέπει να λογοδοτήσω στον εαυτό μου, στους δικούς σας και στη δικαιοσύνη που δεν θα είναι τόσο τυφλή όσο με τον Κασσιδιάρη και το ελαφρυντικό της βλακείας σας δεν θα είναι αρκετό για να γλιτώσω το κελί δίπλα στον Τσοχατζόπουλο. Είμαι και μη καπνίζων.

Συνέλθετε και κατανοήστε πως οι δρόμοι δεν σας ανήκουν και πως δεν είναι δυνατόν να βγαίνετε σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και να πηγαίνετε με 20, ακόμα και αν είστε ντυμένοι λατέρνες και φοράτε τρεντομοδάτες LEDοβλακείες των 20 μεγαβατ. Καλά κάνετε και θέλετε να βολτάρετε και να ασκηθείτε. Μαζί σας. Υπάρχουν άλλοι δρόμοι,  άλλες τοποθεσίες και καλύτερες ώρες για να εξασκήσετε το χόμπυ σας με ασφάλεια και χωρίς να ρισκάρετε τις ζωές των άλλων.

Και μη διαβάσω τίποτα μουζουρακιλίκια (clopyright by Mikeius) του στυλ «Οι δρόμοι ανήκουν σε όλους, άρα και σ’εμάς και οι οδηγοί να προσέχουν περισσότερο!!» και «Η παραλιακή, η Βουλιαγμένης και άλλες κεντρικές αρτηρίες δεν είναι «ταχείας κυκλοφορίας» οπότε να μην τρέχετε εσείς οι μηχανοκίνητοι.» γιατί όποιος λέει τέτοια πράγματα, απλά του αξίζει να υποστεί τις συνέπειες της φυσικής επιλογής, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Οι δρόμοι ανήκουν σε όλους αλλά υπάρχει μια κατάσταση την οποία δεν μπορείτε να επηρεάσετε, καλώς ή κακώς. Άρα το να πηγαίνετε εθελοντές, δεν σας καθιστά μάρτυρες αλλά πιο ηλίθιους από τον εμετό που έκανα πριν λίγο καθώς σκεφτόμουνα τα ποδηλατάκια με τις μικρές ρόδες και τους χιπστεράδες καβαλάρηδές τους.

Ουστ από ‘δω βρωμιάρηδες χίπηδες της ασφάλτου.

H σκατοψυχιά της ημέρας: επαγγελματίες αντιπρόσωποι της κακιάς ώρας

Είσαι κάφρος. Έχεις ένα πετάλι με το οποίο βαράς (ναι, drums). Σπάει το ελατήριό του. Χωρίς το ελατήριο, το πετάλι δεν υφίσταται. Δεν παίζεται, δεν υπάρχει. Παίρνεις τον αντιπρόσωπο εδώ και του ζητάς το ελατήριο. Δεν το έχει. Οκ. Ανθρώπινο. Ρωτάς πότε θα το έχει και παίρνεις το αποστομωτικό «Μάλλον μέσα Ιουνίου».

Βρε κακομοίρη, βρε ανίκανε, βρε ανεύθυνε, βρε τρισάθλιε σκιτζή, όταν μου πούλησες το πετάλι, ήταν καλά; Και εντάξει, εγώ είμαι χομπίστας και θα τη βρω την άκρη. Αν ήμουν επαγγελματίας και είχα ανάγκη το πετάλι σου για να ζήσω και μου έλεγες εσύ «εεεε για τρεισήμισι μήνες δεν θα μπορείς να δουλέψεις. Μπορείς όμως να δώσεις άλλα 200 € για να πάρεις καινούριο πετάλι!!» (το ελατήριο κοστίζει 5-7€), εγώ θα έφταιγα τίποτα να σου χώσω το κεφάλι στη τζίβα ενός κουλτουριάρη χιπστερά για να αναπνεύσεις όλη τη βρώμα και τα σκουλίκια που ζουν εκεί μέσα;;;;

Από θέση υποστηρίζω την εγχώρια αγορά και απέχω από μαγαζιά του εξωτερικού στο 99% των περιπτώσεων. Ειδικά τώρα που μερικοί έχουν βάλει μυαλό και κατέβασαν τις τιμές δεόντως. Εσύ όμως είσαι γενικώς λιγότερο επαγγελματίας και από μπαφιάρα αξούριστη, οπότε επειδή πρέπει να πάρω γνήσια ανταλλακτικά δε μου αφήνεις πολλά περιθώρια.

Δε σου εύχομαι να το κλείσεις το ρημάδι σου γιατί είναι πολύ βάναυσο. Αντιθέτως, σου εύχομαι ειλικρινά να είναι όλοι οι πελάτες σου χομπίστες τζιβάτοι γιατί δε σου αξίζει πελατεία της προκοπής. Επίσης κάθε πρωί που πας να ανοίξεις σου εύχομαι να βρίσκεις πασαλειμμένες μωρουδιακές πάνες στα τζάμια σου, στην καρέκλα σου και στην ταμειακή σου, έτσι για να σου ξεκινάει καλά η μέρα. Σκιτζή μπουρτζόβλαχε.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι κουλτουριάρηδες

Ναι οκ, αυτό ήταν χρωστούμενο και απλά έπρεπε να βρω έναν εμπεριστατωμένο τρόπο να προσεγγίσω το συγκεκριμένο ζήτημα.

Είναι κάτι ώρες που θέλω να πιάσω μερικούς και να τους βουτήξω το κεφάλι μέσα σε ένα χυλό από κουτσουλιές περιστεριών ανακατεμένες μαζί με σκατά του Sauron. Γενικότητες θα μου πείτε. Και θα έχετε δίκιο. Οι «μερικοί» αυτή τη φορά είναι κάτι περίεργοι κουλτουριάρηδες (χιπστεράδες και λοιποί άπλυτοι), οι οποίοι έχουν ξεχάσει πως το νόημα της τέχνης είναι πανανθρώπινο και βγάζουν έναν ελιτισμό που είναι πιο κομπλεξικός και από τσιουάουα.

ΣΥΧΑΙΝΟΜΑΙ τον ελιτισμό όσο λίγα πράγματα σ’ετούτη τη ζωή. Ομοίως και τους εκφραστές/υποστηρικτές/σαμιαμίδια του.

Πίσω στην τέχνη λοιπόν. Ας πάρουμε παράδειγμα από τη μουσική. Η μουσική λένε πως εξημερώνει μέχρι και τα ζώα. Είμαι η ζωντανή απόδειξη του παραπάνω, με τον αστερίσκο ότι εμένα μου βάζανε Dave Lombardo όταν ήμουνα μικρός και μου βγήκε λίγο διαφορετικά στην πορεία αααααλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει η Τέχνη, της οποίας η αποστολή είναι πανανθρώπινη (αρχίζω και Φωσκολίζω με τις επαναλήψεις) και η οποία δεν στέκεται μόνο σε μια μερίδα ανθρώπων με κολλημένα μυαλά.

Πριν λίγο καιρό, μια ταλαίπωρη ψυχή με ανάγκασε (εν μέσω βασανιστηρίων) να δω μια ταινία του Greenaway. Μιλάμε για την απέραντη κουλτούρα. Εντάξει, όλα καλά. Ακόμα και αυτός έχει δικαίωμα στο οξυγόνο που αναπνέω κι’εγώ (είπαμε, δεν είμαστε ελιτιστές). Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν άρχισα να συζητάω την ταινία με ανθρώπους πέρα από την προαναφερθείσα ταλαίπωρη ψυχή. Κάπου εκεί άρχισε να χάνεται η μπάλα. Σε μερικούς ήταν τόσο εύκολο να με βγάλουν ηλίθιο (οκ, δύσκολο δεν είναι να με βγάλεις ηλίθιο αλλά όχι κι’εσείς μυγοχέσματα της κουλτούρας) γιατί δεν έπιανα τις λεπτές αλληγορίες και τα υψηλά νοήματα που σε κάποια φάση σκέφτηκα πως ήταν ώρα να βουτήξω την παρακείμενη ηλεκτρική φραπεδιέρα με το μεταλλικό χτυπητήρι και να τους τροχίσω αργά και βασανιστικά τα δόντια.

Άκουσα ατάκες όπως «Ο Greenaway δεν είναι για όλους» και «Εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις» και «Τα νοήματα εδώ είναι υψηλά» και άλλες τέτοιες παπαριές. Βασικά μου θυμήσανε το «χέσε ψηλά κι’αγνάντευε» γιατί τόσο ψηλά ήταν τα νοήματα… Αλλά και πάλι ήταν κάτω από τον ολοστρόγγυλο πισινό μου.

Λοιπόν, άπλυτοι με τα κακάσχημα γυαλιά που δεν έχετε στον ήλιο μοίρα γιατί είσαστε πιο χλωμοί από ροχάλα με πυρετό: Δεν ξέρετε από τέχνη. Αυτό που νομίζετε πως είναι τέχνη, είναι απλώς ένα δυσκοίλιο δημιούργημα κάποιου πυροβολημένου που ψάχνει κορόιδα σαν τα μούτρα σας για να αναδειχθεί και εσείς νομίζετε παράλληλα πως παίρνετε αξία μέσα από τέτοιες καταστάσεις. Το μόνο που καταφέρνετε, είναι να επιβεβαιώνετε το μάταιο της ύπαρξής σας και δυστυχώς να επιβαρύνετε την ατμόσφαιρα με τις μολυσμένες ιδέες σας.

Και κάτι ακόμα, βρωμοσάνδαλοι ξυπολητοτουρίστες, όταν υποστηρίζετε με τυφλή θέρμη μια τέχνη η οποία απευθύνεται σε λίγους και καλούς, μετατρέπεστε σε φασιστάκια της τέχνης που δεν δέχονται τους «μη άξιους» στους κύκλους τους. Σας έχω νέα: Ο επόμενος που θα μου το παίξει κριτικός τέχνης και θα με κοιτάξει στραβά επειδή θα του αποδείξω πως ο Lynch είναι ένας πυροβολημένος τρεντομοδάτος ακατάληπτος μαλάκας, θα φάει The Haunted μέχρι να τρέξει αίμα ο αφαλός του σε εντάσεις που θα κλείσουν τα μάτια του και τα δάκρυα θα βγαίνουν από τις μασχάλες του.

Άντε από ‘κει ελιτοφασιστρόμουτρα που το παίζετε και γνώστες. Δικαση που σας χρειάζεται.