Η σκατοψυχιά της ημέρας: Το Μανιφέστο της Σκατοψυχιάς

Μήπως είμαι ρατσιστής;

Μήπως είμαι μισογύνης;

Μήπως είμαι μισάνθρωπος;

Μήπως είμαι ψυχασθενής;

Τις περισσότερες φορές που ανεβάζω τα διάφορα σούργελα, πάντα υπάρχει μια φωνή (συνήθως γυναικεία είναι και πείτε με ότι θέλετε αλλά τα γεγονότα είναι απλά γεγονότα) η οποία θα αναφωνήσει με στόμφο «Και εσύ τι πρόβλημα έχεις ρε φίλε;» και μετά φυσικά πρέπει να κάτσω κάθε φορά να εξηγήσω τη θέση μου, όχι από ψυχαναγκασμό, αλλά επειδή μισώ θανάσιμα οτιδήποτε έχει να κάνει –έστω και από μακριά- με το ρατσισμό κατά κύριο λόγο αλλά και γιατί είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα παρεξηγούνται κάποιοι.

Πρώτα απ’όλα θέλω να ξεμπερδεύω με κάτι που θεωρώ άκρως προσβλητικό και αυτό είναι ο ρατσισμός. Τον απεχθάνομαι σε όλες του τις εκφάνσεις. Κάθετα. Και τέλος. Εάν κάποιοι πιστεύετε ότι είμαι ρατσιστής επειδή αναφέρομαι κοροϊδευτικά σε κάποιους και τραβάω ορισμένες πλάκες από τα μαλλιά, λυπάμαι αλλά δεν ξέρετε τι είναι ρατσισμός. Μάθετε πρώτα και μετά ελάτε να συζητήσουμε.

Aπό εκεί και πέρα δεν έχω κάποιο «πρόβλημα» ή δε με «ενοχλεί». Αν είχα πρόβλημα, δε θα γελούσα. Το ίδιο και αν με ενοχλούσε κάτι. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείτε αλλά όταν γελάς με κάτι που σε ενοχλεί, έχεις άλλου τύπου προβλήματα που δεν λύνονται μέσω των σόσιαλ μύδια που λέει και ο Σίλας Σεραφείμ (αγαπάμε).

Ας πιάσουμε όμως τα βασικά.

Όλοι μας κάθε πρωί που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι, κάνουμε μια επιλογή ρούχων για να βγούμε από το σπίτι. Οι γυναίκες λοιπόν που έχετε και μεγαλύτερη γκαρνταρόμπα και πιο πλούσια χρωματική παλέτα, τις περισσότερες φορές, δε θα διαλέξετε ένα φούξια κολλητό παντελόνι με μια καφέ κελεμπία-ριχτάρι από πάνω. Νταξ, εμείς το ‘χουμε πιο εύκολο, αλλά και πάλι, δε θα φορέσουμε τζην κάτω με μωβ σκαρπίνι και λαχανί πουκάμισο.

Υπάρχει λόγος που κανένας –ανεξαρτήτως φύλου- δεν κάνει τέτοιες στυλιστικές επιλογές: Δεν θέλουμε να μας δείχνουν οι άλλοι και να γελάνε.

Ομοίως, για λόγους που δεν υπάρχει λόγος να εξετάσουμε, μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουμε παραπανίσια κιλά. Δεν έχει καν σημασία το πόσα. Εμείς οι άντρες λοιπόν, υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος που δεν φοράμε μπλουζάκια για κούκλες καταστημάτων πάνω από τη μπυροκοιλιά που μοιάζει να είναι περίπου στον 14ο μήνα της εγκυμοσύνης. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο εσείς οι γυναίκες όταν έχετε περιττά παχάκια, αποφεύγετε τα τσιτωμένα προκλητικά ρούχα ή ακόμα χειρότερα τα αραχνοΰφαντα seethrough που βγάζουν στη φόρα αυτές τις ατέλειες.

Θέλετε να το γυρίσουμε σε κοινωνική συζήτηση για το πώς η κοινωνία μας θέλει να κρυβόμαστε όταν έχουμε ατέλειες; Μπορούμε. Αλλά δεν έχει νόημα και δεν είναι επί του παρόντος.

Α και κάπου εδώ πρέπει να ενοχοποιήσουμε –ναι, σωστά διαβάσατε- τα περιττά κιλά και να σταματήσει το παραμύθι με το «είμαι ακόμπλεξάριστος/η». Δεν είναι τυχαίο που σε οποιονδήποτε γιατρό και να πάτε, η πρώτη κουβέντα θα είναι «χάσε βάρος», όχι για να φτάσεις σωστό δείκτη μάζας σώματος και να γίνεις εξώφυλλο στην ανορεκτική Vogue, αλλά γιατί όταν είσαι υπέρβαρός είσαι δυσλειτουργικός σε πάρα πολλούς τομείς (από ορθοπεδικά μέχρι αιματολογικά) και ρισκάρεις την μετέπειτα υγεία σου. Α και όποιος θέλει να μου πει για το χοντρό θείο του που πέθανε 130 χρονών και ήταν 290 κιλά, πριν κάνει τον κόπο να γράψει, να κάνει μια μελέτη για το πόσοι είναι αυτοί που μπορούν με άσωτη ζωή να ξεπεράσουν το μέσο όρο ηλικίας.

Α, φυσικά εδώ μπορείτε κάλλιστα να μου πείτε «Μια ζωή την έχουμε» κτλ. Δικαίωμά σας να κάνετε ότι γουστάρετε. Δικαίωμά μου να εκφράσω δημοσίως τη γνώμη μου, όχι γιατί είμαι κριτής των πάντων και υπεράνω, αλλά γιατί έχω κρίση και γνώμη και δε φοβάμαι να την εκφράσω δημοσίως, όπως οι περισσότεροι. Και στην τελική δεν είναι τυχαίο που δεν κράζω π.χ. τη Μαρίζα Κωχ ή τον Κραουνάκη (αυτός είναι για ξύλο αλλά για άλλους λόγους) για το βάρος τους, επειδή ακριβώς δεν προκαλούν κανέναν.

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε και τα του πάχους, να γυρίσω λοιπόν στο γεγονός ότι οι περισσότεροι –ας μην χρησιμοποιήσω τη λέξη  «κρύβουμε»-, αν μη τι άλλο, δεν επιδεικνύουμε προκλητικά τα περιττά κιλά μας αλλά τουλάχιστον τα καμουφλάρουμε επιμελώς. Υπάρχει λόγος που το κάνουμε και αυτό: Δεν θέλουμε να μας δείχνουν και να γελάνε.

Για τα περί μισογυνισμού που μου προσάπτονται, τα πράγματα είναι πολύ απλά: Δεν είμαι μισογύνης, απλά πιστεύω πως οι Γάλλοι έκαναν και κάτι σωστό όταν είπαν «cherchez la femme» (ψάχτε τη γυναίκα), κοινώς πίσω από κάθε μεγάλη καταστροφή κρύβεται μια γυναίκα. Ομοίως θα μπορούσαμε να πουμε ότι γίνεται το ίδιο και για κάθε επιτυχημένο άντρα που βλέπουμε αλλά αυτό δε με εξυπηρετεί όταν κράζω, οπότε δεν το χρησιμοποιώ. Αυτό που είμαι με τα χίλια, είναι σεξιστής. Δεν πιστεύω με την καμία στην ισότητα των φύλων. Προσοχή εδώ: Όχι σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά σε επίπεδο φύλων.

Πριν ανοίξετε το στόμα σας για να κράξετε, ξαναδιαβάστε την παραπάνω πρόταση και σκεφτείτε την καλά γιατί προβλέπω να διαβάζω ατελείωτες μπούρδες τις οποίες οι φεμινίστριες ξερνάνε ανερυθρίαστα μη συνειδητοποιώντας το πόσο χαμηλού νοητικού επιπέδου είναι. Δεν μπορούμε να είμαστε ίσοι γιατί πολύ απλά είμαστε διαφορετικοί. Πολύ διαφορετικοί. Όπως ένα mixer και ένα blender. Ακριβώς έτσι. Το καθένα είναι φτιαγμένο να κάνει τη δουλειά του μέσα στην κουζίνα και μάλιστα και τα δύο είναι απαραίτητα. (To πιάσατε το υπονοούμενο οι φεμινίστριες για το παράδειγμα της κουζίνας, έτσι; )

Και όχι, δεν ζω με βάση τη ρήση του μεγάλου Sledge Hammer «Women are supposed to be at home, barefoot and pregnant». Μισώ τον ισοπεδωτισμό των φύλων σε όλα του τα επίπεδα και πιστεύω ότι είναι υπεύθυνος (μαζί με τις φεμινίστριες) για τη σημερινή τραγελαφική κατάσταση που έχουν περιέλθει οι σχέσεις των δύο φύλων. Α επίσης, το μόνο για το οποίο είναι χρήσιμες οι φεμινίστριες στις δυτικές κοινωνίες, είναι για να γράφουν με spray στους τοίχους των σπιτιών τους τα ηλίθια φεμινιστικά τους συνθήματα και μετά να τα καθαρίζουν. Και μετά από καθαρό ψυχαναγκασμό να τα ξαναγράφουν και να τα ξανακαθαρίζουν.

Υπάρχει και άλλο κουλό που δε θα έδινα σημασία αλλά επειδή το άκουσα και αυτό από κοντινό μου πρόσωπο, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα το πιάσω και αυτό: Ομοφυλόφιλοι. Υπάρχουν αυτοί που νομίζουν ότι έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους. Εσείς λοιπόν που το νομίζετε αυτό ξεκαθαρίστε κάτι στο μυαλό σας: Υπάρχει σαφέστατος διαχωρισμός μεταξύ του «Ομοφυλόφιλος / gay» και του «κραγμένη του κερατά». Επειδή λοιπόν δε σας ενδιαφέρει να κάτσετε να κάνετε το διαχωρισμό αλλά με συνοπτικές διαδικασίες να τσουβαλιάσετε (τι αστείο, με κατηγορείτε για το ίδιο πράγμα…) αυτά που ανεβάζω, ας τον κάνω εγώ για εσάς. Επειδή έχω κάνει αρκετά χρόνια παρέα με ομοφυλόφιλους, διαπίστωσα πως –όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και αυτοί, χωρίζονται σε αυτούς που προκαλούν και αυτούς που είναι αξιοπρεπείς. Εξ’ου και ο παραπάνω διαχωρισμός. Και φυσικά το εάν είσαι γελοίος, δεν έχει καμία σχέση με το σεξουαλικό σου προσανατολισμό, οπότε αποφύγετε αυτές τις επικίνδυνες γενικεύσεις. Πάλι, δεν είναι τυχαίο που δεν ασχολήθηκα ποτέ με το Γ. Μαρίνο ή την Αρλέτα, λόγου χάρη. Σας λέει κάτι αυτό; Μπα ε;

Και για να το σουμάρουμε όλο το παραπάνω στο εξής απλό παράδειγμα:

Γιατί γελάω με έναν άντρα μανικιουρίστα που κουνάει και την αχλαδιά;

Γιατί πολύ απλά μου είναι τόσο ξένο που μου φαίνεται αστείο. Αλλά τίποτα μα τίποτα πέρα από αυτό. Γελάω για να καλύψω την άγνοιά μου; Μπορεί.

Θα γινόμουν μανικιουρίστας; Όχι. Αλλά δε δέχομαι σε καμία μα καμία περίπτωση οτι ενοχλούμαι από έναν άντρα μανικιουρίστα που ξεχνουδιάζει τα ροδάκινα.

Αν υπήρχε άντρας που θα μπορούσε να μου κάνει σωστά μια "γυναικεία" δουλειά (αν π.χ. έφτιαχνα τα νύχια μου) και μπορούσα να τον εμπιστευτώ στη δουλειά του, δε θα το σκεφτόμουν ούτε δευτερόλεπτο το να πάω σε αυτόν, ανεξάρτητα του σεξουαλικού του προσανατολισμού, του ντυσίματός του και όλα αυτά τα επιφανειακά με τα οποία νομίζετε ότι έχω πρόβλημα.

Γενικότερα, ας έχετε στο μυαλό σας το εξής πολύ απλό:

Όταν ζεις σε ένα κοινωνικό σύνολο, εκτίθεσαι. Εκτίθεσαι με το που βγαίνεις έξω από την πόρτα της ιδιοτικότητάς σου –ή αλλιώς του σπιτιού σου-. Σε βλέπει κόσμος και απ’αυτό που βλέπει, σχηματίζει μια άποψη.

Όχι, έλεος μην αρχίσετε πάλι τις βαρύγδουπες γελοιότητες «μην κρίνεις από την εξωτερική εμφάνιση». Θέλετε δε θέλετε, όλοι σας κρίνετε από την εξωτερική εμφάνιση. Το γεγονός ότι κάποια στυλάκια σας είναι πιο οικεία και δεν νιώθετε την ανάγκη να κάνετε σαν μπαρμπάδια που βλέπουν μαλλιάδες και τους λένε σατανιστές, δε σημαίνει ότι δεν κρίνετε από την εμφάνιση. Και όσοι από εσάς καυχηθείτε ότι δεν το κάνετε, απλά είτε λέτε ψέματα στον εαυτό σας, είτε δεν έχετε καταλάβει ότι το κάνετε ασυναίσθητα.

Απλά πράγματα: Βλέπετε έναν τύπο να βολτάρει, που είναι στην πέννα φρεσκοξυρισμένος, κουστουμάτος, με το αρωματάκι του και ένα γοητευτικό χαμόγελο αυτοπεποίθησης (νταξ, οι κυρίες μη σαλιαρίζετε, ξεκολλάτε). Θέλετε να μου πείτε ότι δε θα σκεφτείτε τίποτα: Ούτε τι δουλειά θα μπορεί να κάνει, ούτε από τι οικογένεια θα μπορεί να είναι, ούτε και το πόσα θα βγάζει. Καλά οι κυρίες στάνταρ δε σκέφτονται και τι να του πουν για να κάνουν τα παιδιά του….

Και εδώ είναι το μεγάλο ζήτημα: Σε πολλούς αυτό το στυλάκι που περιέγραψα, δεν αρέσει, οπότε δεν ασχολούνται, συνεπώς δικαίως θα μου γράψουν από κάτω «δε σκέφτομαι τίποτα γιατί δε με ενδιαφέρει». Ναι αλλά υπάρχουν και άλλα στυλάκια που σας ενδιαφέρουν! Όταν λοιπόν έρθετε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο στυλάκι που σας είναι πιο οικείο, αμέσως αρχίζετε να σκέφτεστε διάφορα πράγματα γι’αυτόν (ή αυτήν) που φέρει το συγκεκριμένο στυλάκι.

Δεν είναι κακό. Δεν είναι μεμπτό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί είμαστε κοινωνικά όντα και ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο, οπότε είναι απολύτως φυσιολογικό το να ασχολούμαστε και με το τι κάνει αυτός που είναι δίπλα μας. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, ελάχιστοι καθόλου. Προσωπικά τουλάχιστον είμαι σε αυτούς που τους αρέσει να ασχολούνται περισσότερο (hello Captain Obvious!), όχι γιατί έχω χρόνο για χάσιμο αλλά γιατί έχει πλάκα και είναι πάντα ένα ευχάριστο θέμα που προκαλεί ευεξία σε αρκετούς από εμάς. Τώρα σ’εσάς που δεν προκαλεί, σας λυπάμαι –αρχικά- και επίσης, ελπίζω να έχετε καλούς φίλους που να σας κάνουν να γελάτε.

Και για να το κλείσουμε όλο αυτό το σεντόνι, μπορείτε ελεύθερα να θεωρήσετε ότι είμαι μισάνθρωπος και χαίρομαι με τη βλακεία των άλλων. Απλά να ξέρετε ότι κάνετε το ίδιο πράγμα για το οποίο κατηγορείτε εμένα: Με κρίνετε, χωρίς να με ξέρετε και ειλικρινά, χαίρομαι πολύ γι’αυτό :D