Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα βραζιλιάνικα μπικίνι θέλουν και βραζιλιάνικους κώλους

Mπικίνι. Μια λέξη, δύο -ή παραπάνω- κομμάτια ύφασμα. Δύο κομμάτια ύφασμα τα οποία μπορούν με την ίδια ευκολία να αναδείξουν και να θάψουν ένα γυναικείο σώμα. Από τα μέσα Ιουλίου και μετά, το γαμωφατσομπούκι άρχισε να πλημμυρίζει με γυναικεία αυταρέσκεια η οποία εκφραζόταν τόσο σε λεκτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο φωτογαφίας. Και άντε, εντάξει, το φατσομπούκι είναι ο ναός της αυτοπροβολής, του αυτοξεπουλήματος και της αλαζονικής αυταρέσκειας. Οι παραλίες όμως είναι μια άλλη κατάσταση, όπου τα πράγματα είναι αμείλικτα καθώς το μάτι δεν χαρίζεται στις τόσο κοντινές αποστάσεις. Φυσικά δε βοηθάει και το γεγονός ότι οι περισσότερες έχουν χαλασμένο καθρέφτη σπίτι τους.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο φανταστικό αποτέλεσμα του να βλέπεις μια μικροσκοπική μερίδα υφάσματος να προσπαθεί να καλύψει ανίερα πράγματα που δεν θα έπρεπε να εκτίθενται με τόση ευκολία.

Και επειδή κάπου εδώ αρχίζουν τα σχόλια του στυλ «Νομίζετε πως είστε καλύτεροι ή πως έχετε τις απολλώνιες κορμάρες ρε σοβινιστικά γουρούνια;». Ε λοιπόν όχι. Αλλά έχουμε λογική. Οι Άντρες (που μπορεί να μην είναι και 100% Άντρες αλλά λέμε τώρα…) που βγαίνουν στην παραλία με speedo, στην πλειοψηφία τους έχουν και το σώμα που μπορεί να κρατήσει ένα τέτοιο μαγιό πάνω του. Εμείς οι υπόλοιποι που δεν έχουμε χαλασμένο καθρέφτη και έχουμε το γνώθι σ’αυτόν, φροντίζουμε να ισιώνουμε λίγο τη γραμμή της σκεμπάκας με τη βοήθεια των βερμουδοειδών μαγιό. Οι πιο άσχετοι και κακόγουστοι δε, φοράνε βερμούδες κάτω από το γόνατο… Στην παραλία…. Για μπάνιο… Ας μη μιλήσω.

Το θέμα λοιπόν είναι πως αν δούμε τύπο με speedo και μπυρόμπακα να προεξέχει, σίγουρα (μα σίγουρα) όμως, θα δείξουμε και θα γελάσουμε. Με τον ίδιο τρόπο που θα δείξουμε και θα γελάσουμε μια που έχει την περιφέρεια του Ολυμπιακού Σταδίου και πιστεύει ότι πρέπει να φορέσει όσο πιο μικροσκοπικό μπικίνι γίνεται για να αποκαλύψει τα κάλλη της, εξωθώντας εμάς τους υπόλοιπους να μην έχουμε από πού να μαζέψουμε τα γαστρικά υγρά που μας ανεβαίνουν.

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν πας σε μια παραλία και βλέπεις εκατοντάδες οπίσθια με τόνους κυτταρίτιδας και κωλοκαθίσματος, κάπου σιχαίνεσαι τη ζωή σου και δυσκολεύεσαι να εκτιμήσεις και τις λίγες υπάρξεις που τιμούν πραγματικά αυτό που φοράνε και σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις στο σεληνόφως σαν παράφωνο παγόνι (όποιος δεν έχει ακούσει παγόνι να κελαηδάει, δεν ξέρει τι χάνει).

Γενικώς αυτό το πράγμα που όλες πιστεύουν ότι μπορούν να τα φορέσουν όλα έχει καταντήσει αηδία.

Α και μην ακούσω τίποτα χαζομαρούλες του στυλ «Αυτό νιώθει άνετα να φορέσει και μπράβο της που το τολμάει γιατί είναι εντάξει με το σώμα της» γιατί αυτά τα λένε κάτι χαζές που περιμένουν τον άσπρο ιππότη πάνω στον λιλά μονόκερο. Όχι δεν νιώθουν άνετα. Νιώθουν απλά ότι μοιάζουν στους ανορεξικούς «αγγέλους» της Victoria (ξέρετε ποιάς) φορώντας κάτι τέτοιο, αποφεύγοντας να θυμηθούν να κουνήσουν λίγο το βαριεστημένο και παρατημένο σώμα τους που δεν μπορεί να περπατήσει πάνω από δύο τετράγωνα.

Αγοράστε καινούριους καθρέφτες και ξεκολλήστε από τις καρέκλες.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: 50(φεύγα)άρες που νομίζουν πως είναι 20χρονα μοντέλα

Από σπόντα τελείως, βρέθηκα σε ένα μπαράκι πίσω από το Hilton για ένα ποτό. Πρώτη εντύπωση με το που μπαίνω μέσα, ο νεώτερος εκεί ήταν 50φευγα. Εντάξει. Λογικό. Τέτοιο ήταν το μαγαζί. Τα προβλήματα όμως άρχισαν όταν το περίεργο και κακόψυχο μάτι μου άρχισε να σουλατσάρει μέσα στο μαγαζί και να κόβει κόσμο. Προφανώς είδα διάφορα σούργιελα τα οποία όμως και αυτά δεν ενοχλούσαν κανέναν πέρα –ίσως- από την αισθητική ημών.

Εκεί όμως που πραγματικά ένιωσα να μου σβήνουν τσιγάρα στις μασχάλες (οκ στην πραγματικότητα μου το έσβησαν στον πήχη αλλά δεν έχει να λέει, αλλουνού παπά ευαγγέλιο) ήταν όταν το μάτι μου σκάλωσε σε μια παρέα από κάτι πενηνταφευγάρες που για κάποιο ηλίθιο λόγο νόμιζαν πως για εκείνο το βράδυ ξανανιώσανε τα γυμνασιακά τους χρόνια.

Η μια από αυτές και η χειρότερη, φορούσε κολλητή γκρι παραλλαγή παντελόνι, μια μαύρη αηδία top που δεν έκρυβε τις γεροπατσάδες της (και είχε πολλές πανάθεμά τη) και από πάνω ένα μαύρο διάφανο σαλβάρι, σάλι όπως στο διάολο το λένε, το οποίο δεν μπορούσε να κρύψει την ηλικία αυτής που το φορούσε.

Αλλά το χειρότερο δεν είχε έρθει ακόμα: Κάποια στιγμή, ο ντιτζέης αποφασίζει να το γυρίσει σε νεανική pop (μέχρι εκείνη την ώρα έπαιζε σεβεντίλα και εϊτίλα μέχρι κόκαλο) και ξεκινάει με τι άλλο; Μα φυσικά με το gangnam style. Με το που ακούγονται οι πρώτες νότες, η κυρά μας πετάγεται πάνω σαν να της είπαν ότι την περιμένει 23χρονος μοντέλος για να της θυμίσει τι εστί βερίκοκο και ξεκινάει να κάνει το ελατήριο της γνωστής πλέον φιγούρας. Δε χρειάζεται να περιγράψω τα παράπλευρα γεροντόπατσα που ανεβοκατέβαιναν και αυτά λικνιζόμενα στους ήχους του Κορεάτη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξαφνικά σηκώνονται και δύο φιλενάδες της –που μέχρι τότε τις έκρυβε το σκοτάδι- και αρχίζουν ΚΑΙ αυτές το ίδιο τροπάρι.

Μιλάμε για φρίκη που θα έκανε τον πιο αιμοδιψή δολοφόνο να κουλουριαστεί σε εμβρυακή στάση και να κλαίει γοερά λες και του φάγανε το μπιφτέκι του.

Ρε κυρίες μου, εντάξει, πατήσατε τα ήντα. Παρατήσατε τον εαυτό σας και είστε 3 βήματα πριν καταντήσετε σαν τη Donatella Versace. Θέλετε να βγείτε και να διασκεδάσετε. Εντάξει. Την επόμενη φορά όμως, βρείτε κανένα υπόγειο κτηνιατρείο παρατημένων Doberman δίπλα σε καμια παράνομη χωματερή που να παίζει μόνο Πάολα και Παντελίδη (και οι δύο στο φυσικό τους περιβάλλον) και αφήστε το κέντρο αμόλυντο από την παρουσία σας γλιτώνοντας και τα μάτια αθώων περαστικών -όπως η αφεντιά μου-. Δε σας χρωστάμε τίποτα!

Οδηγία προς τα κέντρα: Στην περίπτωση που εισέρχονται κυρίες και κύριοι αυτού του τύπου, βάλτε ρε Αρτέμηδες μια ταμπέλα να προειδοποιεί τον κόσμο ότι το μαγαζί είναι over fifty για σήμερα, για να ξέρουμε εμείς τα νεούδια να μην την πατήσουμε!!

Η σκατοψυχιά της ημέρας: δαχτυλοσάνταλα και μπαλαρίνες

Προφανώς αναφέρομαι σε πατούμενα…

Είναι γνωστό πως τα απανταχού θηλυκά, είναι πλάσματα των άκρων. Εκεί λοιπόν που η άλλη είναι 1,80 με τα 25ποντα στιλέτα που είναι ωραία και κομψά κτλ κτλ ξαφνικά κουράζεται να τα φοράει και τι κάνει; Πάει στο άλλο άκρο: Μπαλαρίνες.

Ο θεός Mikeius το είχε πει: Οι σχεδιαστές παπουτσιών πρέπει να είναι κρυμμένοι στην καρδιά ενός ηφαιστείου και να γελάνε με την κατάσταση και τις στυλιστικές επιλογές των γυναικών.

Εντάξει, δέχομαι πως τα εικοσάποντα είναι δύσκολα, είναι το πάρτυ του ορθοπεδικού αλλά τουλάχιστον είναι ωραία. Οι μπαλαρίνες είναι τρισκακάσχημες, βρωμερές και κάνουν το πόδι να φαίνεται σαν βατραχοπέδιλο πάπιας. Είναι και ο συντομότερος δρόμος προς την πλατυποδία.

Ομοίως και το τουριστικό δαχτυλοσάνταλο. Εντάξει, μιλάμε για τον έτερο εμετό των πατούμενων. Το δε χειρότερο είναι πως κάποιες νομίζουν ότι πάει και με όλα… Το βλέπεις να συνδυάζεται με αρχαιοελληνικά φορέματα, με ριχτάρια, με τζην, με κουρτίνες, με εμπριμέ τραπεζομάντιλα, ακόμα και με σεμεδάκια… Εντάξει καταλαβαίνω την ανάγκη να δείξετε το νέο χρώμα της L’oreal (γιατί σας αξίζει) με τον υπέροχο τίτλο tampon red αλλά ισχύει ότι και για τις μπαλαρίνες: τρισκακάσχημα, βρωμερά σας κάνουν να μοιάζετε με τον πλατύποδα του ice age… α όχι… βραδύποδας λέγεται αλλά δεν έχει σημασία γιατί με τέτοιες μπριζόλες για πατούμενα, είστε και βραδύποδες και πλατύποδες….

Βασικά να έχετε την εξής εικόνα στο μυαλό σας: μαυριδερός οδηγός ντατσουν με πράσινη λίγδα γύρω από το χρυσό δαχτυλίδι… Αυτά τραβάνε τα πόδια σας όταν κυκλοφορείτε με μπαλαρίνες ή δαχτυλοσάνταλα.

Υ.γ. Τα ευκόλως εννοούμενα όπως το ότι σας ξενυχιάζουν για πλάκα, παραλείπονται.

H σκατοψυχιά της ημέρας: zastava με subwoofer

Είχα μια κουβέντα τις προάλλες και το θύμα… εεεε ο αξιότιμος συνομιλητής μου (και θεός της Νύχτας), μου θύμισε ότι πέρα από τους κάγκουρες με τα παπάκια, υπάρχει και η άλλη συνομοταξία καγκουριών που πάει και φοράει ηχοσυστήματα σε κάτι τελειωμένα αμαξάκια της πλακός (και 80.000 να έχεις ρίξει για να του βάλεις Porsche δαγκάνες, πάλι μπρίκι είναι το αμαξάκι σου φίλε κάγκουρα), ικανά να ξυπνήσουν τους δώδεκα αποστόλους.

Ρε ‘σεις, εντάξει, δεν είναι έγκλημα να τον έχεις μικρό. Συμβαίνει. Και υπάρχουν και γυναίκες (καιρό έχω να τις πιάσω στο στόμα μου… είμαι καλά γιατρέ;;;;;;; ) που υποστηρίζουν πως δε μετράει το μέγεθος αλλά η τεχνική (αλλά όλες ξερογλύφονται στη θέα του Lexington Steele). Γιατί λοιπόν μας πρήζετε τα συκώτια;

Δε σας φτάνει που είστε όλοι από το ίδιο καλούπι βγαλμένοι (εξ’ου και οι ανατομικές σας ομοιότητες) με ίδιο μαλλί, ίδιο ντύσιμο, ίδιες ατάκες και όλοι πιστεύετε πως αν βάλετε τσίτα το νταπα ντούπα η γκόμενα θα κρεμαστεί από το παράθυρό σας και θα σας παρακαλάει να της δώσετε το τηλέφωνό σας (καλά υπάρχουν και τέτοιες, αλλά το αφήνω για άλλη μέρα…), πρέπει να μας το διαφημίζετε κιόλας;

Λοιπόν, πέραν του ότι είστε ΟΛΟΙ (ανεξαιρέτως) άμουσοι, αν νομίζετε πως είστε Άντρες, σας καλώ να έρθετε στην επόμενη τρίωρη πρόβα μας και να φάτε αγνό έξτρα παρθένο μέταλλο, βγαλμένο από τα κορφοβούνια της ορεινής Ναυπακτίας που έχει βυζάξει πρόβειο γάλα από προβατίνα της Φλώρινας, σε εντάσεις που θα σας κάνουν να φορέσετε χρησιμοποιημένα ταμπόν στα μάτια σας.

Διαφορετικά, μπορείτε να πάρετε τα στερεοφΟνικά σας και να τα φορέσετε καπέλο για να κρύψετε την καράφλα του ανύπαρκτου μυαλού σας.

H σκατοψυχιά της ημέρας: οι γυναίκες που χαλάνε το σώμα τους

Είχα άλλα πράγματα στο νου μου για σήμερα αλλά έχω πολύ καιρό να πιάσω στο στόμα μου γυναίκες και ο ευαίσθητος ψυχισμός μου δεν άντεξε. Είδα και τη φωτογραφία, οπότε εκεί ήταν που τσιμέντωσε το πράμα.

Λοιπόν (βαθιά ανάσα). Το γυναικείο σώμα έχει τη δυνατότητα να είναι εξαιρετικά όμορφο όταν δεν το κακοποιούν οικειοθελώς οι διάφορες –ανα τον κόσμον- άμυαλες με ό,τι βασανιστήριο μπορούν να σκεφτούν. Ξεκινάς από ένα τρύπημα κάπου και καταλήγεις σε…αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία.

Γιατί;;; Γιατί βρε κορίτσι μου; Τι σου έφταιξε η πλατούλα σου και την υπέβαλες σε τούτο το βασανιστήριο; Χαθήκανε τα εσωρουχάδικα με τα καλά εσώρουχα; Δε νομίζω. Δεν έχεις τον ανάλογο προϋπολογισμό; Σε έχει καλύψει ο μαλλιάγκουρας ο Καρβέλας «όσο πιο φτηνιάρικα, τόσο πιο ωραία» (από την Καλλιθέα).

Δηλαδή για ποιο λόγο έπρεπε να πας να φτιάξεις ένα flesh corset κάνοντας σουρωτήρι την πλάτη σου;; Θεωρείς ότι είναι ωραίο;; ΔΕΝ είναι. Η πλάτη σου απλά κλαίει και πρήζεται συνέχεια από τις τρύπες και σίγουρα σε πονάει. Η δε θέα του ψυχρού μετάλλου να σκίζει ζεστή σάρκα δεν φέρνει σε κάτι καλαίσθητο αλλά σε φτηνό b-movie με σαπιέντερα από το χασάπη της γειτονιάς. Επίσης, υπάρχουν διάφορα πρακτικά ζητήματα, όπως π.χ. δεν μπορεί να σ’αγκαλιάσει ο άλλος (ή η άλλη –περί ορέξεως, κολοκυθοκορφάδες). Εκτός αν είσαι δηλαδή μισάνθρωπος σαν κι’εμένα, ειλικρινά δε βλέπω το λόγο γιατί πρέπει να δυσκολεύεις οποιονδήποτε να έρθει «κοντά» σου (και μετά σαν κλασική γυναίκα να κλαίγεσαι «που πήγαν οι άντρες»). Ένα άλλο ζήτημα είναι πως αν αυτό το πράγμα πάει να στο λύσει κάποιος που έχει πιεί έστω λίγο παραπάνω, το texas chainsaw massacre θα είναι παιδική ταινία μπροστά στο πως θα γίνει η πλάτη σου…

Τεσπα, δεν έχω παραπάνω όρεξη γιατί έχω αηδιάσει, οπότε ένα σου λέω: Αν σου αρέσει να σε «δέρνουν», βρες κάποιον (κάποια) που να ξέρει να «δέρνει» και κάνε τη δουλειά σου. Μην κακοποιείς το τόσο όμορφο σώμα σου χωρίς λόγο και αιτία. Επίσης αν έχεις πράγματα στο κεφάλι σου, υπάρχουν φίλοι, ψυχολόγοι και ψυχίατροι (το πιάνω με κλίμακα…) για να σε βοηθήσουν να τα λύσεις. Το σώμα σου πάλι δε σου φταίει τίποτα.

Ουφμπλιαχ δηλαδή….

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι χίππηδες

Κλείστε μύτες, πιάστε τα γάντια, φορέστε γαλότσες, τώρα μπαίνουμε στο βόθρο.

Μιλάμε για μια κλασική περίπτωση εξιδανικευμένης μνήμης από μια περίοδο που είχε τόσα χάλια. Και φυσικά ποιοι είναι οι κύριοι διατηρητές αυτής της μνήμης; Οι γυναίκες (διάολε, καιρό έχω να τα βάλω με γυναίκες, τι μου συμβαίνει;;;). Οι γυναίκες που παριστάνουν ότι τους αρέσουν τα παντελόνια-καμπάνες (τράβα στην εκκλησία να σε παίξει στα γόνατα ο πάτερ Ευλάμπιος άμα σου αρέσουν οι καμπάνες… Α όχι, ο πάτερ Ευλάμπιος προτιμά τον πάτερ Σκαμπίλιο… Καλά, κάποιο πάτερ θα βρεις), τα χρώματα (ζαλάδα) και γενικώς όλη αυτή τη χαλαρότητα (με λένε μπάφο και το κέφι μου θα κάνω) και το «peace out» και άλλους τέτοιους συναισθηματικούς εμετούς.

Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, όπως πάντα σ’αυτές τις καταστάσεις όλοι συνηθίζουν να θυμούνται ΜΟΝΟ τα καλά και ξεχνάνε κάτι μικροουουουουουλες λεπτομέρειες που βρωμάνε από εδώ μέχρι το Βλαδιβοστοκ.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση; Woodstock. Aν δεν έχεις πάει έστω σε πολυήμερο φεστιβαλ, δεν μπορείς να καταλάβεις και απλά αναπαράγεις σαν χαλασμένος Πρετεντέρης (τι διάολο, υπάρχει και σωστός Πρετεντέρης;;;) ότι σε ταΐζουν. Λοιπόν, ξεκάθαρα πράματα φεστιβάλ όπως το Woodstock ήταν μέρη όπου μαζεύονταν μπαφιάρηδες τίγκα στα παραισθησιογόνα και ψυχοτρόπα, κυλιόντουσαν στην ίδια τους τη λάσπη από κάτουρα και σκατά, ερωτοτροπούσαν με οτιδήποτε είχε αναπνευστικό σύστημα με πνεύμονες (κοινώς μόνο τα έντομα τη γλίτωναν) και μετά ανάμεσα σε πουά μονόκερους με τη φάτσα του Γεωργιάδη και γαλλίδες καμαριέρες με τα κιλά του Πάγκαλου και τη φάτσα του Κασιδιάρη, κάνανε κηρύγματα για ειρήνη.

Νταξ, να μην μιλήσω για τις γυναίκες της εποχής γιατί θα μου κοπεί η όρεξη για την υπόλοιπη μέρα… Σεξουαλική απελευθέρωση μάι πρέσιους μπιχάιντ κύριοι και κυρίες. Απλά τότε δεν είχε σημασία αν η συνεύρεση λάμβανε χώρα μεταξύ ομοειδών πλασμάτων ή ετεροειδών. Συνεπώς ευχαριστώ δε θα πάρω ούτε και από αυτό.

Και τελικά τι μένει; Τα ευχολόγια για ειρήνη και αδελφοσύνη τα οποία είδαμε που τα έγραψε τελικά η ιστορία. Α και κάποιοι ικανότατοι μουσικοί που άφησαν πίσω κληρονομιά σε μορφή πεντάφυλλου.

Για τους μουσικούς: Μουσικός ΔΕΝ είμαι. Κοπανάω. Όμως εάν για να γράψεις μουσική δε σου φτάνουν τα βιώματά σου και χρειάζεσαι την προτροπή ψυχοτρόπων ουσιών ώστε να παίξεις και πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι της μορφής «μαλάκα μου ωραίο ριφάκι, ας το επαναλάβουμε για μισή ώρα το ίδιο..ρε τι είναι αυτό; Ιπτάμενος δονητής με φτερά προστασίας κλεμμένα από σερβιέτα και τη φάτσα της Πάολας; Και γιατί μου μιλάει εμένα; Και τι μου λέει; Α! Ναι παίξω το ίδιο ριφάκι για δύο ώρες!» τότε φίλε μουσικέ, γράφω στον πισινό του Σόιμπλε την ικανότητά σου, είσαι χάλιας και για κλάματα. Πήγαινε κοντά στον Παντελίδη να κλάψετε παρέα και όταν του στείλω τη ρουκέτα να σε πάρει κι’εσένα.

Λοιπόν να τελειώνει μια και καλή αυτή η γάγγραινα με τους μπεκρομπαφιάρηδες κτηνοβάτες της ειρήνης και της αδελφοσύνης. Αφήστε τους στην εποχή τους. Αν θέλετε χρώματα, τραβάτε σε gay pride. Κλάσεις ανώτερη διασκέδαση και περισσότερο χρώμα πνίγεσαι. Εύχομαι ολόψυχα σε όλες που τρελαίνονται για καμπανοπαντελόνια, κάθε φορά που τα φοράνε, να νιώθουν να τρέχει από τα μπατζάκια αυτό που ορίζεται ως pissmud….

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα πάχη μου τα κάλλη μου

Μιλάμε για μια από τις πιο παρεξηγημένες μπούρδες που έχουν κυκλοφορήσει για να κατευνάσουν τη γυναικεία κατάθλιψη (οι υπόλοιποι απλώς υπερηφανεύονται για τις μπυροκοιλιές τους τις οποίες χαϊδεύουν νωχελικά…).

Επειδή ξέρω πως υπάρχουν καρακάξες που παραφυλάνε για να με πουν ρατσιστή, δεν ισχύει και θα εξηγήσω και το γιατί.

Αρχίζει και καλοκαιριάζει, οπότε τα ρούχα σιγά σιγά γίνονται πιο ελαφριά. Τα κολλητά είναι πάντα στη μόδα και –όπως πάντα- υπάρχουν και αυτές που θεωρούν ότι μπορούν να φορέσουν τα πάντα, επειδή απλά μπορούν, αδιαφορώντας για τα μάτια μας.

Βλέπεις λοιπόν κάτι τύπισσες των 100 κιλών που φοράνε κολλητά ρούχα barbie, τα οποία κλαίνε κυριολεκτικά αφού τεντώνονται πέρα από τις αντοχές τους, φοράνε και «κορδόνια» τα οποία είναι μάλλον φτιαγμένα από ειδικά σχοινιά υψηλής αντοχής για να αντέξουν και σε κοιτάζουν με ένα τουπέ Ovelix σε φαση «δεν είμαι χοντρή, είμαι βαρυκόκαλη και είμαι και ωραία γιατί έτσι νομίζω».

Οπότε λοιπόν, εγώ ο κακομοίρης που τα βλέπω αυτά και θέλω να βάλω τα κλάματα είμαι ρατσιστής και μισογύνης.

Αντιστρόφως όμως, όταν τα καλοκαίρια βλέπουμε κάτι τύπους ιδρωμένους με ανοιχτό πουκάμισο και μια καραϊδρωμένη και στάζουσα κρασομπυροκοιλιά μέχρι απέναντι, να εξέχει, αυτό είναι άσχημο και κατακριτέο απ’όλους.

Ουσιαστικά δηλαδή η μόνη διαφορά είναι πως η μία καλύπτει τις πατσάδες της με ελαστικά ρούχα μινιατούρες, ενώ ο άλλος βγάζει την κοιλάρα του έξω φόρα παρτίδα για να αεριστεί.

Και μετά εγώ είμαι ο ρατσιστής και ο μισογύνης….

Ρε άντε παγαίνετε από ‘δω και τραβάτε να κοιταχτείτε στον καθρέφτη μπας και συνειδητοποιήσετε πως πέρα από το αντιαισθητικό του πράγματος, αυτή η κατάσταση είναι και ανθυγιεινή και ότι δεν είναι σωστό να μην μπορείς να κουνήσεις τη μέση σου από τα κιλά και μετά ελάτε ελεύθερα να μου πείτε πόσο ρατσιστής και μισογύνης είμαι.

Κι’εγώ έχω μια κοιλάρα ΝΑ (με το συμπάθιο) αλλά δεν την πουλάω για μοντέλο, ούτε έχω δει ψηλά τον αμανέ για να κοιτάζω αφ’υψηλού όλους τους υπόλοιπους!!!

Λοιπόν, μπουρούχες είστε χοντρές πέρα από κάθε δικαιολογία και αυτό δεν είναι ούτε σωστό για εσάς τις ίδιες από άποψη υγείας, ούτε όμορφο. Κουνηθείτε, βρείτε ένα άθλημα που να σας εκφράζει, βρείτε έναν κακομοίρη να σας πετάξει τα μάτια έξω (έχει γίνει και αυτό, μια τόφαλη έχασε κιλά επειδή βρήκε έναν κακομοίρη!!!) και ελάτε στα σύγκαλά σας γιατί σας βλέπω να κόβετε το λαρδί σας για να φτιάξετε ομελέτα στο τέλος.

Υ.γ. Προς τους διάφορους «κακομοίρηδες» που τους αρέσουν τα «πιασίματα»: Όταν χρειάζεσαι τέσσερα ή πέντε χέρια για να πιάσεις μια μέση, αυτό δε λέγεται «πιασίματα». Αυτό λέγεται πιάνομαι απ’όπου βρω για να μπορέσω να ζήσω γιατί με κυνηγάνε πεινασμένα κογιοτ. Συνέλθετε γιατί τους δίνετε αξία.

Υ.γ. 2: Περιμένω εναγωνίως κολακευτικά σχόλια για την κοιλάρα ΜΟΥ γιατί προφανώς και τα δικά μου πάχη είναι κάλλη!!!!

H σκατοψυχιά της ημέρας: οι φατσομπουκικές χαζοατάκες

Εντάξει, είπαμε, σε όλους μας αρέσει να διαβάζουμε κάτι έξυπνο αλλά αυτό πλέον έχει παραγίνει. Μπαίνεις στο φατσομπούκι και αρχίζει να έρχεται ο συρφετός από ίδιες φωτογραφίες με ίδιες ατάκες από διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές ώρες.

Συνήθως πρόκειται για τη φωτογραφία μιας γκομενάρας, η οποία όμως –σύμφωνα με το φεμινιστικό κίνημα- πρέπει να αποδείξει πως ανάμεσα στις ζαρτιέρες της κρύβει και εγκέφαλο, οπότε εκεί που είναι η άλλη με ανοιχτά τα πόδια και φωνάζει αλληλούια γιατί σκέφτεται το Θέμο Αναστασιάδη (τι ΑΝΤΡΑΚΛΑΣ), εμείς διαβάζουμε πως καλό είναι να κατακτάς το κορμί μιας γυναίκας, αλλά καλύτερο είναι να κατακτάς το μυαλό της….

ΣΟΒΑΡΑ;;;;;;;

Περί κατακτήσεων πρόκειται;; Όχι τίποτε άλλο, αλλά οι αμερικάνοι έχουν βρει μια υπέροχη λέξη για τη συγκεκριμένου τύπου κατάκτηση που τη λατρεύει το φεμινιστικό κίνημα και μπορεί ελεύθερα να μεταφραστεί σαν κρανιοέρωτας.

Προφανώς η μόδα αυτή δε σταματάει εκεί. Για να γίνουν πιο ελκυστικές οι χαζομαρένιες εξυπνάδες που πλασάρει ο καθένας, συνήθως «ντύνονται» με κάποια που είναι πολύ λίγο ντυμένη, ή στην τελική «ντύνονται» με έντονα χρωματάκια και κάτι χαμογελάκια από τις πύλες της κολάσεως που θα έκαναν τον Dean (ναι ναι, από το supernatural!) να φωνάξει σαν παρθένο σπουργίτι. Οι πιο τολμηροί –δε-  αποφασίζουν να παίξουν σχεδόν στα ίσια και απλά ψάχνουν να βρουν μια καλή γραμματοσειρά για να πλασάρουν την εξυπνάδα τους, σε ένα ψιλο-ουδέτερο φόντο.

Και φυσικά, ποια είναι η μοίρα της κατάστασης; Το φατσομπούκι να είναι γεμάτο από επαναλήψεις λες και βλέπουμε ελληνικά κανάλια με τούρκικους υπότιτλους. Τα ίδια και τα ίδια και ξαναμαναταίδια.

Και γεννάται το ερώτημα: Μα καλά, φαντασία δεν έχετε όλοι εσείς που αναπαράγετε αυτές τις χαζομάρες; Και άντε, φαντασία δεν έχετε και μια στο τόσο, παίζει μια ατάκα να ψιλοτρώγεται. Μα κάθε μέρα από 10-15 τέτοια να αναπαράγετε ο καθένας σας, είναι –καταρχήν- σαν να αφήνετε άλλους να μιλάνε για εσάς. Αν είναι έτσι να το ξέρω και να μιλάω μόνος μου εδώ καθώς –σίγουρα- μπορώ αβάδιστα να εκπροσωπήσω περίπου τα τρία τέταρτα του φατσομπουκιού…. Χμμμμμμ τώρα που το σκέφτομαι…. Πλάκα δε θα είχε να τρέχει χολή μέχρι και από τα αφτιά του Zuckerberg?! (μικρέ φλωροφακιδομύτη με τα πολλά… πάρα πολλά… υπερβολικά πάρα πολλά λεφτά, σ’αγαπάει ο Ψηνάκης). Μπορεί και όχι… Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι αυτή η πανούκλα αναπαραγωγής και αντιγραφής κρυόκωλων εξυπνάδων πρέπει να σταματήσει πριν είναι αργά. Διαφορετικά, σας εύχομαι καφέ με λεμόνι αενάως μέχρι να παρακαλάτε το Μητσοτάκη για συγχώρεση και να τον βλέπετε και κάθε βράδυ στον ύπνο σας να σας χαμογελάει και να σας γλύφει τον αφαλό.

Η σκατοψυχιά της ημέρας:

Oι Έλληνες σκουτεράδες

Πήρα πρέφα πως ο ΘΕΟΣ Mikeius έχει πάρει αμπάριζα τους έλληνες οδηγούς, αλλά τον έφαγα γιατί είχα ξεκινήσει από την περασμένη εβδομάδα, οπότε σήμερα συνεχίζω με κάτι παρεμφερές.

Μιλάμε για μια από τις χειρότερες γάγγραινες των ελληνικών δρόμων. Οι τύποι είναι πιο επικίνδυνοι από τους ντελιβεράδες γιατί αυτά που κάνουν, τα κάνουν σε όλους τους δρόμους, ακόμα και στο Σύνταγμα. Τουλάχιστον οι ντελιβεράδες ως επί το πλείστον τα κάνουν σε στενάκια που δεν κυκλοφορεί και πολύς κόσμος και τα κάνουν και βράδυ. Όχι δεν τους δικαιολογώ. Θα έπρεπε να τους ταΐζουν κατεψυγμένη μούχλα, όλους αυτούς που δε φοράνε κράνος, πάνε ανάποδα και ζητάνε και τα ρέστα όταν εσύ πας κανονικά στο δρόμο αλλά κατά πάνω τους.

Στο θέμα μας όμως. Ο Έλληνας σκουτεράς έχει συγκεκριμένο προφιλ: Είναι ο πανέξυπνος Ελληναράς που βαρέθηκε το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων, ζήλεψε τα παπάκια που κάνουν πιο γρήγορα τη δουλειά τους, έχει μαρούλι και του σφύριξαν ότι αφού έχει μαρούλι θα πρέπει και να θέλει κάτι με ιπποδύναμη για να έχει και επιτάχυνση, οπότε τι κάνει; Πάει και παίρνει σκουτερ.

Ο Έλληνας σκουτεράς, ή που θα είναι γιάπης που φοράει δερμάτινο παπούτσι χωρίς κάλτσα και το δείχνει (και μετά λένε εμένα βρωμιάρη επειδή περιμένω να βρέξει για να βγώ έξω να κάνω μπάνιο) ή που θα είναι σφιχτερμαν με πλάτες πιο φαρδιές από το πλάτος του σκουτερ. Για αυτόν, το κράνος είναι απλά το γιογιο που χρειάζονται τα μωρά για να κάνουν την ανάγκη τους, οπότε δεν το φοράει, αλλά φοράει αεροπορικά γυαλιά γιατί –πολύ απλά- είναι ΤΥΠΑΣ. Για εξάρτηση μηχανής, ούτε λόγος.

Σε κάθε περίπτωση, η οδική τους συμπεριφορά είναι εφάμιλλη με το «είμαι πλανίβλακας, σκοτώστε με για να μη σας σπαταλάω και το οξυγόνο». Τρέχουν υπερβολικά, κάνουν μπασίματα από παντού, τελείως άναρχα, κινούνται στο δρόμο λες και έχουν φάει ηλεκτροφόρο anal probe (αγγλιστί: σπασμωδικά) και γενικότερα αποτελούν εστίες μολύνσεως και κινδύνου άνευ λόγου και αιτίας.

Ειλικρινά τους παρακαλώ να βρουν έναν αποξηραμένο βόθρο, να πέσουν μέσα και μετά θα έρθω να τους ρίξω εγώ νερό για να επιπλέουν όπως … τα υπολείμματα του βόθρου.

Η σκατοψυχιά της ημέρας: Oι κακόγεροι.

Λένε πως η Σοφία έρχεται με τα χρόνια (α γι’αυτό δεν έρχεται σ’εμένα;;;;). Παρ’όλα αυτά, υπάρχουν κάτι γέροι οι οποίοι για κάποιο λόγο θεωρούν πως η ανθρωπότητα κάποτε τους έκανε κάτι κακό και ξεσπούν σε όποιον βρούνε.

Χαρακτηριστικό κοινό γνώρισμα αποτελεί το πορτραίτο του Παττακού που διακοσμεί το σαλόνι τους και η φωτογραφία του Παπαδόπουλου κάτω από το μαξιλάρι τους. Στο δρόμο οι κακόγεροι περπατούν σκυθρωποί και κοιτάζουν με μισό μάτι ότι κινείται και αναπνέει. Ακόμα και μανάδες με καροτσάκια να περάσουν, ο κακόγερος θα σκύψει πάνω από το καροτσάκι, θα ρίξει μια βλοσυρή ματιά στο νεογέννητο και αυτό απλά θα βάλει τα κλάματα. Ικανοποιημένος ο κακόγερος, θα σηκώσει το βλέμμα του στη μάνα και θα της κάνει κάποιο σχόλιο του στυλ «τα σημερινά παιδιά δεν είναι σκληραγωγημένα, κλαίνε με το παραμικρό, τσκ τσκ τσκ». Προσφιλή επαγγέλματα πριν τη σύνταξη; Στρατιωτικός, αστυνομικός, καταδότης, χαφιές, δοσίλογος, κλητήρας, λακές αξιωματούχου κτλ.

Οι κακόγεροι γενικώς κυκλοφορούν με μαγκούρα που δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν όπου οι ίδιοι κρίνουν απαραίτητο, χωρίς να συμφωνεί μαζί τους το κοινωνικό σύνολο. Και προφανώς βέβαια, επειδή δεν έχουν καμία συνείδηση της δύναμής τους, όταν φας μαγκούρα στο καλάμι, παίζεις κουτσό για 2-3 μέρες.

Αν –δε- κάνεις φασαρία κάτω από το μπαλκόνι τους, θα βγουν με τις δερμάτινες παντοφλίτσες (military design by Odysseas Aggelis) και λευκό wife-beater φανελάκι (ανεξαρτήτως καιρού) στο μπαλκόνι και θα αρχίσουν να κράζουν σα χαλασμένες καραμούζες κάτι για αστυνομίες, κάτι για μηνύσεις, κάτι για χαμένα νιάτα κτλ.

Δυστυχώς οι περιπτώσεις τους είναι ανίατες και δεν μπορεί να γίνει κάτι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να πετάμε νερόμπομπες στα μπαλκόνια τους μέχρι να βγουνε και μετά να εξαφανιζόμαστε και να ακούνε μόνο τα γέλια μας….

H σκατοψυχιά της ημέρας: Δικυκλιστές, ταρίφες και τα σόγια τους (revisited)

Είχα σκοπό να βρίσω σήμερα αυτούς που τρώνε Μακαρόνια με λαχανικά. Πάει για Δευτέρα όμως γιατί από το πρωί έχω κατεβάσει καντήλια δίχως αύριο για όλες τις πανούκλες του δρόμου.

Ο Απρίλης αποφάσισε έτσι ξαφνικά (που λέει και το άσμα) να μας βάλει κρύο. Σήμερα δε αποφάσισε και κατά τόπους βροχές. Η εικόνα των δρόμων; Τραγέλαφος. Ξεκινάμε από τους δικυκλιστές, άνευ διακρίσεων. Αυτοί που έτσι και αλλιώς δε χρησιμοποιούν εξοπλισμό δικυκλιστών (μπότες παντελόνι, μπουφάν, γάντια και φυσικά κράνος), έτσι κι’αλλιώς βγήκαν τσάρκα σαν τους λέτσους. Τους έπιασε η βροχή και ποια ήταν η λύση;;; Σε δρόμους με γλίτσα κάτω να κάνουν σφήνες για να πάνε πιο γρήγορα στη δουλειά τους, κλείνοντας παράλληλα τα μάτια τους γιατί βρέχονταν. Όπως είναι φυσικό, ο οδηγός του τετράτροχου έπρεπε να έχει 4 μάτια. Από ένα για τους τρεις καθρέφτες και ένα για να βλέπει μπροστά του. Επίσης είχε και μεγάλη γκάμα πιθανών ατυχημάτων από τα οποία μπορούσε να διαλέξει.

Και φυσικά σε όλη αυτή την εικόνα υπάρχουν και οι ταρίφες με τις πιάτσες τους όπου να ‘ναι, οι οποίοι δυσκόλευαν την κατάσταση ακόμα περισσότερο.

Για να τελειώνουμε, δε σας εύχομαι να ψοφήσετε γιατί πολύ απλά ο ψόφος είναι η γρήγορη έξοδος. Στους δικυκλιστές αυτούς τους αφιλότιμους που ζητάνε τα ρέστα, εύχομαι να τους κάψουν τις μηχανές και ας είναι το μοναδικό τους μεταφορικό. Κάψιμο. Τέλος. Δεν είστε για να κυκλοφορείτε στους δρόμους. Δε σας χρωστάμε τίποτα. Στους δε ταρίφες, τους εύχομαι να βρωμάει κλανίλα το ταξί τους για να μη μπαίνει κανένας μέσα. Αιώνια φασολάδα κερατάδες γιατί μας τα έχετε κάνει τσουρέκια.

ΟΥΡΤ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΤΙΚΑ.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι «γευσιγνώστες» που τρώνε Μακαρόνια με λαχανικά

Ναι, νταξ, ξέρω. Περί ορέξεως Μακρυπούλια και λοιπές άλλες κουταμάρες. Αποκτήσαμε και το ιμιτασιόν ιταλικό παχύδερμο ανταλλακτικό που ακούει στο όνομα Μποτρίνι, χτίστηκε και η χειροτερότερη αλυσίδα μακαρονάδικου που έχει υπάρξει στην ιστορία (ναι, μιλάω για τον εμετό γαστρικών υγρών που ακούει στο όνομα La Pasteria – λευκή σάλτσα με φυτίνη ρε άσχετοι;;; Ούτε το πατσατζίδικο «Η 24ωρη τροφική δηλητηρίαση» δε σερβίρει τέτοια) της εστίασης και ξαφνικά αρχίσανε οι ιεροσυλίες.

Ούτε καν θα ασχοληθώ με το τι λένε οι γιατροί για δύσπεπτους συνδυασμούς κτλ (έχοντας πάθει γαστρεντερίτιδα από βρώση ληγμένων διετίας –και θα το ξανακάνω αν χρειαστεί-, απλά έμαθα). Εδώ το θέμα είναι καθαρά πατριωτικό.

Ούτως ή άλλως, οι άνθρωποι που μπορούν να εκτιμήσουν το καλό φαΐ είναι ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι τρώνε σκατά με άχυρα, απλά δεν το ξέρουν. Γι’αυτό το λόγο, επιλέγεις  τους ανθρώπους με τους οποίους πιάνεις τέτοιες συζητήσεις. Πιάνεις λοιπόν μια κουβέντα για ωραίες συνταγές και Μακαρόνια, με άνθρωπο που εμπιστεύεσαι το γούστο του.

Παρένθεση: Ένας από τους λόγους για τους οποίους το Μακαρόνι είναι θεϊκή τροφή, είναι γιατί μπορεί πολύ εύκολα να συνδυαστεί με μια πληθώρα άλλων υλικών, ώστε να προσφέρει στους ουρανίσκους μας τη γαργαλιστική απόλαυση της βρώσης του. Αρκεί βέβαια να έχουμε καλό γούστο.

Εκεί λοιπόν που μιλάς (με άνθρωπο που εμπιστεύεσαι…), σου ‘ρχεται η  χλαπάτσα: σάλτσα από μελιτζάνες, μπρόκολα και κολοκύθια. Η άμυνα του οργανισμού εκείνη την ώρα, απλά κλείνει το μυαλό και εκκινεί επείγουσες διαδικασίες για να ξεχάσει το ξέρασμα που μόλις άκουσε. Το αποτέλεσμα είναι να σε βλέπει ο άλλος ακίνητο, αμίλητο και με ένα βλέμμα που θυμίζει την Άννα Βίσση μετά από μποτοξ. Το πρόβλημα είναι πως ο συνομιλητής θεωρεί ότι αφαιρέθηκες  και δεν άκουσες το εμετικό αριστούργημα που μόλις σου πρότεινε, οπότε σε σκουντάει για να συνέλθεις και σου επαναλαμβάνει πως η μελιτζάνα πάει τέλεια με το Μακαρόνι. Εκεί πια οι άμυνες πέφτουν, οι καταρράκτες βόθρου ξεκινούν να τρέχουν γάργαροι από τα υψίπεδα των Άνδεων και αρχίζει το ματς.

Γευσιγνώστες του περιπτέρου που σας βρίσκουν εκεί δίπλα στις τσίχλες με το Ρουβά (respect) για 0,50 σε πακετάκι των 15, τα Μακαρόνια ΔΕΝ φτιάχτηκαν για να συνδυάζονται με φαγητό για κατσίκες πρόβατα και αγελάδες. Φτιάχτηκαν για να συνοδεύουν ζωικά προϊόντα κατά κύριο λόγο και οι μοναδικοί φίλοι τους από το φυτικό βασίλειο είναι το ελαιόλαδο, η ντομάτα και τα μανιτάρια που ούτως ή άλλως πάνε παντού. Κατά προτίμηση αυτά τα κόκκινα μανιτάρια με τις άσπρες βούλες. Δε μιλάω για μυρωδικά προφανώς. Μάθετε να τρώτε, σταματήστε τους ανεγκέφαλους νεοτερισμούς της πεντάρας που έχουν γεύση φρέσκου ξερατού και αφήστε τους vegans να κιτρινίσουν κι’άλλο μόνοι τους στις γωνιές τους.

Τα Μακαρόνια είναι μια ΘΕΪΚΗ τροφή την οποία μπορείτε να απολαύσετε ακόμα και σκέτη με λίγο τυράκι της αρεσκείας σας. Μην την αμαυρώνετε με τα σκουπίδια που κουβαλάει το μυαλό σας. Τα τελευταία μπορείτε να τα ταΐσετε στην πλησιέστερη οργάνωση μασόνων, σαϊεντολόγων ή μορμόνων και να πιάσουν και τόπο. Think green!

H σκατοψυχιά της ημέρας: *βαθιά ανάσα* Όλοι εμείς που κοιτάζουμε περίεργα κάποιους ανθρώπους που για κάποιο λόγο μπορεί να έχουν κάποια αναπηρία

Τις προάλλες κατέβαινα στο μετρο της Ομόνοιας και εκεί που πήγαινα, αντιλήφθηκα δίπλα μου έναν τύπο με μπαστούνι τυφλού να κατεβαίνει τις σκάλες. Αναρωτήθηκα δεόντως πως θα γίνει να βρει άκρη μέσα στο μετρο, το οποίο δεν έχει κάπου σύμβολα για τυφλους (ή τουλάχιστον δεν το έχω αντιληφθεί εγώ, πέρα από τα ασανσερ). Παραδόξως πηγαίναμε προς την ίδια γραμμή, οπότε χωρίς να πω κουβέντα, απλώς παρατηρούσα τα βήματά του και που θα πήγαινε.

Πέρασε από το μυαλό μου να τον ρωτήσω και να τον προσανατολίσω αλλά ήταν τέτοια η σιγουριά στα βήματά του που αν τον ρωτούσα μάλλον θα έκανα μαλακία. Για να μην τα πολυλογώ, με πολύ μεγάλη σιγουριά για τα βήματά του και με 1-2 μικρές παρεκλήσεις από την πορεία του, ο τύπος έφτασε με συνοπτικές διαδικασίες στο τρίτο υπόγειο του μετρο, χωρίς πολλά πολλά.

Σ’εκείνη τη φάση ντράπηκα του κερατά και μου ήρθε το πόσο βαθειά νυχτωμένοι είμαστε που κοιτάζουμε αυτούς τους ανθρώπους με λύπηση, οίκτο και άλλα παρόμοια συναισθήματα τα οποία δεν έχουν καμία μα καμία θέση ούτε στο μυαλό μας ούτε στην καρδιά μας.

Είμαστε τόσο πανίβλακες που μας ξεφεύγει το πιο απλό απ’όλα: ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Αυτό χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι και τίποτα από τα υπόλοιπα χαζά. Αλλά βέβαια. Που μυαλό για κάτι τόσο απλό. Σαν καλά κωθώνια μόλις βλέπουμε ένα τέτοιο άτομο, ο νους μας πάει στο πως θα ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας ώστε να επιβεβαιώσουμε την ανωτερότητα που μας δέρνει.

Ουσταδιάλα να πάμε ομαδικώς και να μας κάνουν κηρύγματα οι κουλτουροχιπστεράδες καθοδόν (για να έχουμε αφορμή να αποκεφαλίσουμε και κανέναν).

H σκατοψυχιά της ημέρας: Oι τυπικοί harleάδες

Εμφανώς δε δίνω μια γι’αυτά που θα ακούσω σήμερα επειδή την πέφτω στους harleάδες αλλά τους τα χρωστάω καιρό τώρα μιας που τους έχω φάει στη μάπα από κοντά και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στη γενέτειρα τους, στις υπανάπτυκτες βλαχοπολιτείες όπου οι ιαπωνικές μηχανές αποκαλούνται «rice burners» και σνομπάρονται (πιο βλάκας πας και ψηφίζεις Bush).

Γενικώς δεν έχω τίποτα με κάτι τέτοιες μειοψηφίες. Έχω δηλώσει βαθιά Δημοκράτης και συνεπώς δεν στέκει να έχω τέτοια ζητήματα. Όταν όμως αυτές οι μειοψηφίες μου την πέφτουν χωρίς αύριο, αρχίζει το πανηγύρι.

Γενικώς οι harleάδες είναι ήσυχοι τύποι. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι έχουν ψυχολογικά και είναι αντικοινωνικοί. Τους βλέπεις ότι κινούνται με ρυθμούς ελέφαντα. Αργά, νωχελικά και με το στόμα σε ανάποδη καμπύλη να θυμίζει κακιασμένη πεθερά που πλέκει σεμεδάκι με νεύρα. Φοράνε κάτι γυαλιά που πάνω τους μπορείς να παίξεις γκολφ (ναι, τόσο μεγάλα), για να κρύβουν τα μικρά, κακιασμένα και ανοιχτόχρωμα μάτια τους που είναι κόκκινα από το χθεσινοβραδυνό στουπομεθύσι και φυσικά ντυμένοι με ολόσωμα δερμάτινα dominatrix γιατί απλά τους αρέσει να τους δέρνουν λιγάκι αλλά δεν μπορούν να το ομολογήσουν γιατί κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε κοινωνικότητα.

Το θέμα με τους harleάδες ξεκινάει από τη στιγμή που βάζουν μπροστά τα μπρίκια τους και σου παίρνουν τα αφτιά, ενώ παράλληλα σου ουρλιάζουν «άκου το πώς γουργουρίζει». Μωρή lady gaga, άμα βγάλω τα καπάκια από την εξάτμιση οποιουδήποτε οχήματος, ακόμη και από ένα παπί, καλύτερα θα ακούγεται από τον ξεγάνωτο το ντενεκέ σου. Μάζεψε τις χειροποίητες καλλιτεχνικές σου λαμαρίνες πάνω στις δύο ρόδες, τράβα σε καμιά έρημο με σαύρες και μπύρες και άσε το αστικό μου περιβάλλον ήσυχο από τη φασαρία σου και την αντικοινωνικότητά σου.

Όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί αν όλοι κάνουμε αυτό που κάνεις, σε βλέπω να κλαις σε εμβρυακή στάση στα πόδια της Ζωζώς Σαπουτζάκη.

Υ.γ. Και δε γράφω τίποτα για τη στάση οδήγησης η οποία καταδεικνύει με περισσή γλαφυρότητα πως πίσω από τα δερμάτινα, κρύβεται ένας ροζοντυμένος μαζόχας....

H σκατοψυχιά της ημέρας: H βία και ο ρατσισμός των εθνικών εορτών

Το ανακάλυψα –δυστυχώς- μεγαλώνοντας, αλλά ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν βρίσκεσαι στο στάδιο της επιμόρφωσης (==σχολείο -> εκεί που δεν έχει πάει ο Κασιδιάρης), είναι να νομίζεις πως η ιστορία δεν είναι σημαντικό μάθημα. Αμ έλα που είναι. Τώρα βέβαια, υπάρχουν και θυμοσοφίες του στυλ «η ιστορία γράφεται από τους νικητές (με ότι αυτό συνεπάγεται)» αλλά δεν είναι της ώρας. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει, πηγές υπάρχουν, κριτική σκέψη μπορεί να αναπτύξει (ΕΛΕΟΣ με το «το διάβασα στο ιντερνετς αρα είναι αλήθεια!». Σας ψεκάζουν και χάφτετε ότι σας σερβίρουν, καταλάβετέ το) οπότε μπορεί να βγει σε λογικά συμπεράσματα που πατάνε και λίγο στο έδαφος.

Αηδίασα πάλι αυτές τις μέρες γιατί μαζί με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο, κάποιοι είχαν χρόνο να ασχοληθούν με το ποιος θα κουβαλάει τη σημαία στην παρέλαση και ψάχνανε να βρούνε πελασγικό dna στα παιδάκια.

Λοιπόν, προς όποιον τον αφορά, πάρ’τε το χαμπάρι:

Ένα παιδί μετανάστη που βγάζει 19,9 στο σχολείο, ΔΕΝ του το χάρισαν. Σημαίνει πως:

α) Ξέρει τη γλώσσα που του διδάσκουν

β) Ξέρει την ιστορία που του διδάσκουν

γ) Ξέρει τη λογοτεχνία που του διδάσκουν

Αντί λοιπόν να γεμίζετε τα κεφαλάκια των παιδιών σας με ρατσιστικές ιδέες (χμ… κάτσε να δεις, τι κάνανε οι ναζι… και πως το λέγανε αυτό που κάνανε οι τούρκοι…. Α ξέχασα… είμαι ανιστόρητος και δεν τα ξέρω αυτά….) και προθέσεις βίας απέναντι στους Καλύτερους (είτε αυτός είναι μετανάστης είτε είναι ο γείτονας), κοιτάχτε να τα σπρώξετε προς τη Γνώση, αντί να τα σπρώξετε προς το καινούριο Galaxy S ή την πλησιέστερη καφετέρια ή προς τη νέα σειρά σκιών της Mac (σας το έχω πει, η Golden Shower σκίζει!!!).

Ανοίχτε κανένα βιβλίο για να διαβάσετε πως διαχρονικά, ριζοσπαστική αλλαγή δε σήμαινε αποκλειστικά βία και ότι η βία είναι ΤΥΦΛΗ και φέρνει ΜΟΝΟ βία, η οποία σήμερα είναι στον φουκαρά στα φανάρια, αύριο θα είναι έξω από την πόρτα σας γιατί θα έχετε μακρύ μαλλί….

Αλλά τι λέω εγώ τώρα….

Συνεχίζεται… (κάποια άλλη φορά…)….

H σκατοψυχιά της ημέρας: ποζεροdrummers της κακιάς ώρας

Παρακολουθούσα τις προάλλες την τελευταία ζωντανή εμφάνιση των Running Wild, πριν ο Rolf αποφασίσει να τους διαλύσει για να τους ξανασυμμαζέψει αργότερα. Ο κοπανιστής τους έχει στήσει τα οπίσθιά του σε εξοπλισμό: Δικασο με rack, 3 toms, κάτι «κάσες» όρθιες δίπλα στα βαθιά του (γιατί προφανώς δεν του φτάνανε τα βαθιά), ένα κάρο πιάτα και δε συμμαζεύεται.

Κάθομαι και παρακολουθώ τον τύπο λοιπόν μπας και μάθω τίποτα. Εντάξει, ότι ήταν να παίξει το έπαιξε. Εκεί όμως που παρακολουθώ, βλέπω ότι το μικρό tomάκι δεν το έχει βαρέσει (μάλλον) ούτε μια φορά… Παίζει μόνο στα δύο (και το δέρμα του ήταν πεντακάθαρο). Τα βαθιά-βαθιά του, τα χρησιμοποίησε επίσης δύο φορές με το ζόρι και αυτά. Εκεί όμως που άρχισα να βγάζω αφρούς ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι η δεύτερη κάσα που είχε, απλά καθόταν γιατί ο τύπος έπαιζε διπέταλο.

Δεν έχω κάτι με το διπέταλο. Ο καθένας όπως βολεύεται αλλά υπάρχουν όρια. Παίρνετε endorsements. Oκ, καλά κάνετε, τις αξίζετε. Γιατί όμως ρε μικροτσούτσουνοι κατεβάζετε τα βρακιά σας και παριστάνετε το Lex Steele; Τόσο κομπλεξ πια; Έχω δει και κάτι πεντάρια σετ που τα βάζουνε και αυτά σε rack και πιάνουν 10 τετραγωνικά: 1,5 το σετ και άλλα 8.5 η μικροτσούτσουνη ματαιοδοξία του drummer που παίζει εκεί μέσα.

Mαζευτείτε και γίνετε λίγο Άντρες γιατί από «δήθεν» έχουμε πήξει και δεν χρειαζόμαστε άλλους.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά δίνετε κακό όνομα σ’εμάς που ότι στήνουμε το παίζουμε και προσπαθούμε να στήσουμε όσο περισσότερα γίνεται σε μικρότερο χώρο για να μην μας κλαίγονται διάφοροι.

Α και όσοι θέλετε κάτι για να κρατάει το σκλαβοπέταλο στη θέση του, πάρτε ένα κομοδίνο ντύστε το με σεμεδάκια και βάλτε το δίπλα σας γιατί διαφορετικά είστε πιο ποζεράδες από τα τρύπια γούνινα σωβρακάκια του DeMaio.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Tα καγκούρια με τα παπάκια

Εντάξει, πέρα από τους σκουτεράδες που είναι ο πάτος και τους ντελιβεράδες που είναι ένα σκαλί πιο πάνω, μετά έρχονται τα καγκούρια με τα παπάκια.

Εδώ γίνεται της εκδιδόμενης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα. Κοινώς της Τσαπανίδου (έχουμε ασχοληθεί και με τα μπούτια της….). Οι ηλικίες εδώ –δυστυχώς- αρχίζουν από πολύ μικρές. Σχολιαροκαγκουράκια με μυαλό ψαριού που την έχουν δει τελείως στραβά, καβαλάνε ένα δίτροχο φρανκενστάιν από τις πολλές «βελτιώσεις» το οποίο καταντάει να θυμίζει τη Nicky Minaj και κάνουν απλά ότι να ‘ναι στους δρόμους, προκαλώντας καρδιακά στους υπόλοιπους οδηγούς. Απαραίτητο αξεσουάρ, το χαζοκοριτσάκι συνεπιβάτης που μύρισε «ανεξαρτησία» (με βαλβολίνη και μεθάνιο) και κόλλησε στο σχολιαροκαγκουράκι.

Το σχολιαροκαγκουράκι μεγαλώνοντας, γίνεται ο γνωστός ωχαδερφιστής κάγκουρας που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την οδική του συμπεριφορά, αλλά πως θα πάει από το σημείο Α στο σημείο Β. Στο μεσοδιάστημα θα προσπεράσει από δεξιά με απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου και θα βρεθεί στην αριστερή λωρίδα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, θα φρενάρει αμέσως μετά τη μανούβρα του παρ’όλο που το ακόλουθο όχημα δεν θα έχει χρόνο να μεγαλώσει την απόσταση και τελικά θα τον πληρώσει και για άνθρωπο.

Το δίτροχο τερατούργημα εννοείται πως θα κάνει μεγαλύτερο θόρυβο από μηχανήματα εξόρυξης, τα λάστιχα θα είναι χαμηλού προφιλ (γιατί θέλουμε πρόσφυση μετά τα 150χλμ/ω) και φυσικά ο κάγκουρας θα μπορεί να το «σηκώσει» για να κάνει τη μαγκιά του στη Λ. Συγγρού, μην προσέχοντας το κόκκινο φανάρι που τον περιμένει και χτυπώντας τον =νομίμως= καθέτως ερχόμενο (πραγματικό περιστατικό).

Καλά, όπως και με τους σκουτεράδες, τα μέτρα ασφαλείας είναι ανύπαρκτα. Το κράνος εξυπηρετεί σκοπούς γλάστρας για φακές για το μάθημα της γεωλογίας. Οτιδήποτε άλλο, θεωρείται περιττό έτσι και αλλιώς.

Λοιπόν, καγκουράκια, έχω να σας προτείνω κάτι: Αντί να ρισκάρετε τις ζωές από τα χαζοκοριτσάκια που σας ακολουθούν, τις ζωές των υπολοίπων οδηγών που θα τρέχουν επειδή σας χτύπησαν και τις δικές σας που ούτως ή άλλως δεν τις έχετε σε καμία εκτίμηση, βρείτε το λάκκο που τραγουδάει ο Παντελίδης μπείτε μέσα μόνοι σας και περιμένετε να έρθει η ρουκέτα. Διαφορετικά θα σας προσπερνάω, θα φρενάρω, θα με χτυπάτε και θα τρέχετε για την υπόλοιπη ζωή σας. Αν θα μπορείτε.

H σκατοψυχιά της ημέρας: Oι «δεν πάω στο γιατρό»

Επειδή ξέρω κάποια που θα ζητωκραυγάζει αυτή τη στιγμή, Φιλενάδα, δεν αναφέρομαι μόνο σ’αυτόν που φαντάζεται. Δυστυχώς είναι πολλοί.

Συχνά-πυκνά, συζητάς με κάποιον που τέλος πάντων δεν είναι καλά στην υγεία του, είτε γιατί κρύωσε και βήχει σαν ξερνάντερος (clopyright by Mikeius) είτε γιατί χτύπησε κάπου και πονάει τις τρεις τελευταίες εβδομάδες κ.ο.κ. Και η ερώτηση βέβαια στα παραπάνω είναι η εξής πολύ απλή: «Σε γιατρό πήγες;» Και τότε είναι που αρχίζει το γνωστό show με τις αντρίκιες ατάκες: «Στους γιατρούς εγώ δεν πατάω γιατί είναι όλοι αλήτες» και «Φάρμακα εγώ δεν παίρνω γιατί είναι του διαβόλου και κάνουν περισσότερο κακό από καλό» και «Οι φαρμακευτικές είναι και αυτές του διαβόλου γιατί μόνο τα λεφτά σκέφτονται».

Σώπα. Μήπως σε λίγο θα μας πεις ότι η γη είναι στρογγυλή  και γυρίζει; Μήπως σε λίγο θα μας πείσεις κιόλας ότι γυρίζει και γύρω από τον ήλιο;; Θα φάω το βρακί μου δηλαδή..

Συγγνώμη που σου χαλάω τη φούσκα, αλλά σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει, ένας από τους βασικότερους λόγους που ζουν ακόμα οι γονείς σου και οι παππούδες σου, είναι γιατί όταν κάποια στιγμή έπαθαν κάποια μόλυνση, πήραν αντιβίωση και ήρθαν στα ίσια τους. Και μάντεψε! Την αντιβίωση δεν τη φτιάχνουν χορτοφάγοι και vegans που αντί για μυαλό έχουν καυκαλήθρες και γαϊδουράγκαθα. Σε πληροφορώ ότι τη φτιάχνουν φαρμακευτικές εταιρίες και τη συνταγογραφούν ΓΙΑΤΡΟΙ. Ναι ναι, αυτοί οι νέρντουλες που έστρωσαν κώλο και πέρασαν σε μια σχολή που θες πάνω από δεκαεννιάμιση για να περάσεις και μετά πήγαν και έξω και γύρισαν εδώ για να μπορείς εσύ να τους απαξιώνεις και για να σε φοροκλέβουν μην εκδίδοντας αποδείξεις για τις υπηρεσίες τους.

Και επειδή μπορώ άνετα να διαβάσω μερικά πρόσωπα αυτή τη στιγμή, όχι, οι φαρμακευτικές δεν πάνε με το σταυρό στο χέρι. Είναι κερδοσκοπικές εταιρίες. Επίσης δεν είναι όλοι οι γιατροί καλοί. Όμως, στην τελική, προσφορά σε γιατρούς και φάρμακα υπάρχει και αν θεωρείτε τους εαυτούς σας ΤΟΣΟ έξυπνους ώστε να τους σνομπάρετε (εξυπνάδα ολκής όμως έτσι; ), μπορείτε απλά να φερθείτε σαν σωστοί καταναλωτές και να επιλέγετε σωστούς γιατρούς και σωστά φάρμακα σε σωστές δόσεις.

Δεν είπε κανείς να τρέχουμε στο γιατρό με τον πρώτο βήχα, αλλά αυτή η ανεγκεφαλιά που ο άλλος περιμένει να είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και του ψόφου για να δει γιατρό, είτε γιατί είναι πανίβλακας είτε γιατί είναι ΧΕΣΤΗΣ (καλά αυτό το «φοβάμαι τους γιατρούς», μιλάμε χύνω δάκρυα από ξύδι κάθε φορά που το ακούω), έχει καταντήσει αηδία και πολύ κουραστική.

Προσγειωθείτε και πατήστε σ’αυτό το σύμπαν γιατί τον επόμενο που θα ακούσω να ψοφολογάει και να βρίζει παράλληλα τους γιατρούς, θα τον ταΐσω σφηνάκι καφέ, κοκα κόλα, αναβράζον ντεπόν και καθαρτική λεμονάδα μέχρι η αιμορροΐδα του να θυμίζει τη φάτσα του Μποτρίνι και να ανοιγοκλείνει σαν το τικ του Κασιδιάρη.