Η σκατοψυχιά της ημέρας: Μουσικός. Ο καλύτερος φίλος του Drummer.

Κατά καιρούς ακούγονται διάφορα για τους Drummers. Ότι είναι άμουσοι, ανεγκέφαλοι, χαζοί, μονοκύτταροι οργανισμοί. Μέχρι και ανέκδοτα κυκλοφορούν για να επιβεβαιώσουν τους παραπάνω ισχυρισμούς, τα οποία φυσικά οι Drummers, ως ανώτερα όντα (βεβαίως-βεβαίως), τα αποδέχονται και τα χρησιμοποιούν.

Μισό λεπτάκι όμως γιατί έχει σημασία το από πού προέρχονται όλα αυτά τα ανέκδοτα…

Οι πρώτοι που τα «σιγοντάρουν» είναι οι κιθαρίστες. Φυσικά όλοι τους την έχουν δει μουζικάντηδες Α’ κατηγορίας που κάθε πενιά τους αξίζει όσο όλα τα τραγούδια του Bonamassa, αθροισμένα παρέα και με τα νιαουρίσματα της γάτας του (έχει άραγε; Σίγουρα θα έχει…). Κιθαρίστες. Αυτοί οι αυτάρεσκοι ναρκισσιστές, που αν μπορούσαν θα είχαν τη φάτσα τους τυπωμένη πάνω στην κιθάρα τους, αλλά φοβούνται ότι θα τους έρθουν εξαπτέρυγα ντίλντο έτσι και τολμήσουν να βγουν στη σκηνή με κάτι τέτοιο. Στανταράκι όμως έχουν μια κιθαρούλα με τη μάπα τους, καλά κρυμμένη στη ντουλάπα τους και κάθε πρωί και βράδυ της φιλάνε ένα-ένα τα τάστα και μετά φιλάνε εκεί που είναι τυπωμένα τα ίδια τους τα χείλη πάνω στο σώμα της κιθάρας. Έτσι, γιατί το αξίζουν.

Γιατί ο κιθαρίστας σε ένα συγκρότημα είναι η αρχή και το τέλος. Είναι τα πάντα. Είναι αυτό που ο ίδιος ο Γιαχβέ δεν κατάφερε ποτέ να γίνει. Αν μπορούσε, θα έβγαινε σε μια σκηνή και θα είχε κανονίσει να υπάρχουν προβολείς αρκετών γιγαβατ που να φωτίζουν όμως μόνο το σημείο που είναι αυτός, άσχετα αν γνωρίζει ότι με τέτοιο φωτισμό, θα έπαιρνε φωτιά, παρέα με την κιθάρα του. Δεν τον νοιάζει όμως, γιατί ξέρει ότι θα ήταν τόσο ναρκισσιστικά φαντασμαγορικό το θέαμα, που θα άξιζε να καεί έτσι. Η υπόλοιπη σκηνή θα ήταν κατασκότεινη, γιατί απλώς όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν σημασία. Υπάρχουν απλώς γιατί ο κιθαρίστας τους το επιτρέπει. Τους αφήνει. Τους δίνει την άδεια να μοιράζονται τον ίδιο χώρο με το ανυπέρβλητο ταλέντο του. Τους κάνει τη χάρη να αναπνέουν τον ίδιο αέρα, με την ελπίδα ότι θα «μολυνθούν» με λίγο ταλέντο. Γεγονός όμως είναι ότι οι μουσικές γνώσεις των περισσοτέρων, περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα, ώστε να πιάσουν το όργανο και από εκεί και πέρα, πιστεύουν ότι δεν τις χρειάζονται γιατί απλά είναι ανώτεροι και από την ίδια τη γνώση της μουσικής θεωρίας.

Ο μόνος αντάξιος «συναγωνιστής» ενός κιθαρίστα πάνω στη σκηνή, είναι ο τραγουδιστής. Ο τραγουδιστής –με τη σειρά του- πιστεύει ότι έχει μια βαθύτατα καλλιτεχνικοερωτική φλέβα, η οποία είναι κλάσεις ανώτερη από τους υπόλοιπους και ειδικά από του Drummer. Γιατί τι ξέρει αυτός; Μόνο τύμπανα μπορεί να κοπανάει. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όλοι οι τραγουδιστές βάζουν μπαλάκια του ping pong και αγγουράκια τουρσί στον καβάλο τους, όταν βγαίνουν να τραγουδήσουν (σημείωση: Θα το έκαναν και οι κιθαρίστες, αλλά ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν το κάνουν είναι γιατί έχουν την κιθάρα μπροστά τους και δυσκολεύονται).

Εδώ που τα λέμε, δύσκολο να είσαι τραγουδιάρης. Δεν έχεις αντικείμενο επί σκηνής και αν είσαι και λίγο τεμπέλης, δε χρειάζεται ούτε το μικρόφωνο να κρατάς, οπότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κουνιέσαι σαν ξεβιδωμένη χαβανέζα, ανεξάρτητα του τι τραγουδάς. Οπότε λοιπόν το μοναδικό πράγμα που τους σώζει όλους αυτούς (και αυτές) είναι οι γελοίες στυλιστικές επιλογές με γνώμονα το “there is no bad publicity” και ένα στυλάκι «είστε οι κομπάρσοι μου». Για την ακρίβεια, όνειρο του κάθε τραγουδιάρη είναι να βγαίνει επί σκηνής –ως άλλος Μαζεστίξ- πάνω σε μια ασπίδα της οποίας βαστάζοι θα είναι τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, για όλη τη διάρκεια του live. Ο μόνος λόγος που δε μπορεί να το κάνει αυτό, είναι γιατί όλοι οι υπόλοιποι έχουν απασχολημένα τα χέρια τους με τα όργανά τους (έλα σκατόμυαλοι, μαζευτείτε ε; ). Οι δε μουσικές του γνώσεις, περιορίζονται στην ανάγνωση των ανάγλυφων γραμμάτων του τηλεφώνου του ντους, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς έμαθαν να τραγουδάνε είτε προσπαθώντας να πλυθούν, είτε προσπαθώντας να ενεργηθούν. Τρανό παράδειγμα, γνωστός καλιφορνέζος κοκκινομάλλης που έκανε καριέρα με αυτή τη φωνή… Και παίζει και κιθάρα…. Και έχει ένα εγώ μεγαλύτερο από την κοιλιά του Βενιζέλου.

Καλά, για τους πληκτράδες, ούτε λόγος. Ο μόνος λόγος για τον οποίο ξέρουν να διαβάζουν παρτιτούρες, είναι γιατί νομίζουν ότι είναι οι χαμένοι απόγονοι του Chopin, αλλά οι μουσικές τους γνώσεις περιορίζονται στη μουσική των τίτλων τέλους της –θρυλικής πλέον- ταινίας «Ο Ταμτάκος στο Ναυτικό».

Οι μόνοι που μπορούν να καταλάβουν –έστω και λίγο- τι σημαίνει να είσαι Drummer, είναι οι μπασίστες, γιατί είναι και αυτοί αναπόσπαστο κομμάτι του ρυθμικού μέρους σε ένα συγκρότημα, γεφυρώνοντας παράλληλα την ξεραΐλα της κιθάρας με την στέγνια των τυμπάνων (μεγάλη ατάκα του Bulldozer των Albert). Οι περισσότεροι βέβαια υποφέρουν από το σύνδρομο «γιατί να μην είμαι κιθαρίστας» αλλά και πάλι είναι πολύ πιο προσγειωμένα παιδιά.

Λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι:
Πρόβα χωρίς κιθάρα (με μπάσο-φωνή) γίνεται. Πρόβα χωρίς μπάσο (κιθάρα-φωνή) γίνεται. Πρόβα χωρίς φωνή (κιθάρα-μπάσο) γίνεται. Πρόβα χωρίς Drummer, ΔΕΝ γίνεται. Πάρτε το χαμπάρι. Και ας διαφώνησε μαζί μου ο ένας κιθαρίστας των Blind Guardian, η αλήθεια είναι ότι αν δεν έχει κάτι να του κρατάει ρυθμό (έστω ένα clicktrack), ούτε και αυτός μπορεί να σταθεί παίζοντας. Γιατί –πολύ απλά- χωρίς τον Drummer, όλοι οι υπόλοιποι χάνονται στον ωκεανό του χρόνου και ο καθένας παίζει το μακρύ του και το κοντό του και άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη. Και άλλος στου στούντιο τα στενά, αίμα και δάκρυα χύνει. Και πάλι όσο αίμα δάκρυα και ιδρώτα να χύσουν, πάλι μουσική δε θα μπορέσουν να παίξουν.

Πάρτε το χαμπάρι, δεν πάτε πουθενά χωρίς Drummer.

Α και επειδή είχα πρόσφατα τη συζήτηση με φίλο που είναι Drummer. Προς γνώση και συμμόρφωση:

Όταν βγαίνετε να παίξετε κάπου, ο Drummer σας χρειάζεται τη βοήθειά σας για να στήσει πιο γρήγορα. Είναι ο μόνος ο οποίος έχει ζήτημα εξατομίκευσης του οργάνου του και δεν είναι καθόλου -μα καθόλου- αστείο αυτό. Σταματήστε τις σνομπαρίες του στυλ «Σιγά μωρέ, τι να το κάνει το στήσιμο, ας κάτσει και ας παίξει» γιατί αν σας πειράξουμε την απόσταση τον χορδών (μεταξύ τους ή από τα τάστα) θα πάθετε τέτοια κολούμπρα που θα κλαίτε σε εμβρυακή στάση δίπλα σε κατουρημένο σκουπιδοτενεκέ σε κάποιο υγρό και «τυφλό» δρομάκι του Μπρούκλιν, ενώ παράλληλα θα σας κατουράει διερχόμενος μεθυσμένος και θα σας φιλοδωρεί με τις αφοδεύσεις του, το αδέσποτο της γειτονιάς. Σοβαρευτείτε και βοηθήστε το Drummer σας για δύο λόγους:

Ο πρώτος και κυριότερος είναι ότι αν ο Drummer σας είναι σωστά βολεμένος πίσω από το σετ του, θα βοηθήσει και εσάς να φανείτε καλύτεροι, δίνοντας ένα πιο άρτιο αποτέλεσμα στη μουσική «εικόνα» του συγκροτήματος.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι μπαγκέτες του πονάνε. Οπότε μην επαφίεστε –επ’άπειρον- στην καλή του ψυχή και στην υπομονή του γιατί κοντοζυγώνει η μέρα που θα τις χρησιμοποιήσει με λαγνεία και προκατάληψη εναντίον σας και δε θα σας αρέσει.

Λοιπόν, ψωνάκια;

Μαζευτείτε και χαμηλώστε τη μύτη σας γιατί έχουμε πάρει χαμπάρι τι είστε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όσο διαβασμένοι και να είστε, πάντα θα πλέετε μισοπνιγμένοι στη θάλασσα του χρόνου, αν δεν έχετε κάποιον να σας σώσει και απλά θα θριαμβεύετε μόνο σε όσους δεν μπορούν να καταλάβουν το μέγεθος του τσαρλατανισμού σας.

Ουστ από ‘δώ καβαλοκαλτσοχώστες.