Η σκατοψυχιά της ημέρας: Disney metal με κυτταρίτιδα και ο σεξισμός μου.

Ναι εντάξει, η ιδέα του ανέραστου σαβουροπήδη μεταλά, έχει καταβολές από τότενες που ο Μητσοτάκης ήταν ακόμη νέος. Το θέμα είναι όμως ότι από ένα σημείο και μετά που το μεταλ γενικότερα απέκτησε ένα λίγο πιο δημοφιλή (pop) χαρακτήρα, αρχίσανε οι μαρκετίστικες μπούρδες, σε φάση «Πως θα πιάσουμε ακόμα περισσότερους ανέραστους και θα φέρουμε και γυναίκες στο χώρο; Μα φυσικά θα βάλουμε ,μια γυναίκα να δείχνει λίγο μπουτάκι ή λίγο μπούστο και … το ‘χουμε!». Και φυσικά, επειδή ο αντρικό γένος είναι πολύ προβλέψιμο (και πιο απλοϊκό) στη συμπεριφορά του, το κόλπο έπιασε και μάλιστα άμεσα. Από το πουθενά λοιπόν, αρχίσανε να εμφανίζονται διάφορες δεσποινίδες σε διάφορες θέσεις: πρώτα πλήκτρα, μετά δεύτερες φωνές, μετά πρώτες φωνές, μετά μπάσο και μετά κιθάρες. Σπανιότερα σε όργανα όπως βιολί (εξαιρούνται οι Skyclad που –απλά- δεν το έκαναν γι’αυτό) και ακόμα σπανιότερα πίσω από drums.

Φυσικά η παρουσία τους στη σκηνή ήταν είτε αισθησιακή με κολλητά/τσιτωμένα συνολάκια που αναδείκνυαν καμπύλες αφήνοντας παράλληλα ακάλυπτα στρατηγικά μέρη όπως μπούστο και μπούτι είτε τελείως εκκεντρική … επειδή μπορούσαν ή επειδή δεν είχαν το αντίστοιχο σώμα για να κάνουν κάτι τέτοιο. Συγκροτήματα-ντροπές για τη μουσική όπως οι Nightwish, Epica και λοιποί ανέμπνευστοι διπλωματούχοι μουσικοί, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται σαν τα μανιτάρια, καταφέρνοντας με τον τρισάθλιο καλογυαλισμένο ήχο τους να βάλουν μπουν σε αφτιά που ποτέ δεν θα ασχολούνταν με το συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Άσχετο: Φωτεινή εξαίρεση στις παραπάνω ντροπές αποτελούν οι Arch Enemy. Συνεχίζω.

Εδώ κάποιος μπορεί άνετα να με πει οπισθοδρομικό, συντηρητικό και άλλα τέτοια χαζά τα οποία ενίοτε και δέχομαι (καθότι ανοιχτόμυαλος σκατόψυχος) αλλά η αλήθεια παραμένει πως η «αλλαγή» αυτή έγινε για εμπορικούς σκοπούς πάνω σε μια αντιεμπορική μουσική. Το μεταλ είναι βρώμικο, ιδρωμένο και τρυπάει αφτιά. Αυτά τα εμπορικά υβρίδια, ΔΕΝ είναι μεταλ.

Εννοείται βέβαια ότι ο παραπάνω κανόνας για την θηλυκή παρουσία επί σκηνής, είχε και τις τοπικές του εξαιρέσεις, καθώς σε σχήματα που δεν έκαναν «διεθνή καριέρα» (όπως π.χ η Άννούλα μας η Βίσση μας –γειά σου ρε Mikeius), οι θηλυκές παρουσίες δεν ήταν ούτε καλλίγραμμες, ούτε εκκεντρικές.

Οπότε λοιπόν ερχόμαστε σε ανεκδιήγητες φάσεις, όπως live στα οποία η θηλυκή παρουσία επιλέγει να βγάλει τα μπούτια της φόρα παρτίδα, ανεξάρτητα αν το θέαμα είναι στα όρια του αποκρουστικού διότι τα μπούτια της είχαν τρία κιλά κυτταρίτιδα το καθένα και ήταν και τίγκα στις ραγάδες.

Και φυσικά, κάπου εδώ οι απανταχού γυναίκες αρχίζουν το γνωστό μοιρολόι: «Έλα τώρα, είσαι υπερβολικός, δεν ήταν τόσο άσχημα», ή «Μπράβο στην κοπέλα που είναι ακομπλεξάριστη με το σώμα της», ή «Δεν είναι δικό της σφάλμα που έχει κυτταρίτιδα» και άλλες τέτοιες αρλούμπες με τις οποίες το θηλυκό γένος ξαφνικά ως εκ θαύματος συσπειρώνεται για να υπερασπιστεί αυτές που είναι στα κυβικά του, ενώ αν δει καμιά κορμάρα 1,80 αρχίζει τη μιζερομουρμούρα. Γνωστό και μη εξαιρεταίο.

Λοιπόν, για να κόψετε τις μπούρδες: Ακόμα και μια γυμνάστρια με σωματάρα, μπορεί να έχει κυτταρίτιδα. Γνωστό αυτό. Εκτός όμως αν σε λένε Γιάννα Νταρίλη (ποιος τη θυμάται;;; ) δε μπορεί να βγαίνεις επί σκηνής με τα μπουτάκια κοτόπουλου και να περιμένεις να μη σχολιαστείς. Δόξα το Dave Lombardo, υπάρχουν άπειρα γυναικεία τεμάχια, τα οποία μπορείς να φορέσεις και να καμουφλάρεις το συγκεκριμένο μέρος, καθαρά για λόγους αισθητικής. Και αν δεν έχεις, να σου δανείσω!

(Σημείωση: Όποια αρχίσει τη μπουρδολογία για ανορεξικά ινδάλματα των σημερινών μίντια, της εύχομαι να της κάνει παθιασμένο έρωτα ο Πάγκαλος και μετά να παρακολουθήσει σεμινάρια αρχαίας ελληνικής ζευγαρωματικής με τον Άδωνι.)

Συνεχίζω. Για λόγους αισθητικής –που λέγαμε, τα συγκεκριμένα μέρη είναι δυνατόν να καλυφθούν. Απλό ένα απλό διχτυωτό καλσόν, έως κολάν, έως οτιδήποτε άλλο εφαρμοστό παντελόνι. Δεν είναι δύσκολο. Απλά θέλει λίγο μυαλό παραπάνω.

Α και επειδή ήδη μου μυρίζουν τα σχόλια λες και με πλησιάζει ο Παπακαλιάτης για να μου κάνει ανήθικη πρόταση, αν έβγαινα εγώ σαν τους δύο παρακάτω κυρίους, τι θα λέγατε τότε; «Είναι ακομπλεξάριστος με το σώμα του» μήπως;;;