Η σκατοψυχιά της ημέρας: Πισίνες δίπλα στη θάλασσα

Το έχω γράψει επανειλημμένως για το πόσο με απογοητεύει το ανθρώπινο γένος σε κάποιες περιπτώσεις και πόσο θέλω να ουρλιάξω κατευθείαν μέσα στα αφτιά μερικών δίποδων όντων –ανθρώπους δεν τους λες- μέχρι να νερουλιάσει το μυαλό τους και να ξεμπερδεύουμε.

Βρίσκεσαι σε ένα παραθαλάσσιο μέρος. Πάνω από τα μισά σημεία του ορίζοντα που είναι διαθέσιμα στο οπτικό σου πεδίο, διαθέτουν θάλασσα. Κοινώς, είσαι σε παραθαλάσσιο μέρος. Και σε περίπτωση που κάποιος –ακόμα- δεν το έχει αντιληφθεί, μιλάμε για ένα παραθαλάσσιο μέρος. Επειδή λοιπόν το παραθαλάσσιο μέρος για το οποίο μιλάμε, τυχαίνει να είναι και τουριστικό θέρετρο, υπάρχουν διάφορες ξενοδοχειακές μονάδες, διάσπαρτες στην περιοχή. Ας μην εξετάσουμε πόσο κοντά στο κύμα έχει δικαίωμα κάποιος να χτίσει μια ξενοδοχειακή μονάδα, δεν είναι του παρόντος… Ας πούμε.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα παραθαλάσσιο μέρος με ξενοδοχειακές μονάδες δίπλα στο κύμα (η πολλή επανάληψη Φωσκολικών σίριαλ μου έχει κάνει κακό στην ψυχή). Όπως είναι φυσικό, ο κόσμος βρίσκεται δίπλα στο κύμα, απολαμβάνοντας το θείο δώρο που λέγεται θάλασσα. Και ξαφνικά, εκεί που χαζεύεις το τελευταίο ζευγάρι κακοσχηματισμένων, υπέρβαρων και υπερεκτεθιμένων γλουτών τους οποίους αναιδώς εκθέτουν διάφορες τυφλές ανεγκέφαλες παχύδερμες, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι στο άλλο μισό του ορατού ορίζονται που δεν μπορείς να διακρίνεις θάλασσα, συνειδητοποιείς πως υπάρχουν κάτι γυμνοσάλιαγκες οι οποίοι έρπουν δίπλα σε μια πισίνα…

Επειδή βέβαια είσαι και λίγο κουτσομπόλης, παρατηρείς ότι οι συγκεκριμένοι γυμνοσάλιαγκες που έρπουν δίπλα στις πισίνες (οι οποίες βρίσκονται κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα), στη διάρκεια της ημέρας απαξιούν να αφήσουν το γλυκό κατουρόνερο της πισίνας για τη θεραπευτική αρμύρα της θάλασσας. Το μόνο παρήγορο είναι πως αυτοί που το κάνουν αυτό είναι στην τραγελαφική τους πλειοψηφία ξένοι κουτόφραγκοι οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, ούτε γιατί ήρθαν σε μια μεσογειακή χώρα.

Αλλά για κάτσε. Τις προάλλες που βρισκόμουν σε άλλο τουριστικό θέρετρο, σε συζήτηση που είχα με παιδί του γυμνασίου, άκουσα το εξής τραγελαφικό: ορισμένα παιδιά, θεωρούν πως η πισίνα (πάλι δίπλα στη θάλασσα έτσι; ) είναι πιο in από την τρε μπαναλ παραλία την οποία την έχουν κάθε μέρα και τη σνομπάρουν…

Λοιπόν εντάξει. Δεν θα βάλω μυαλό ούτε στα εισαγόμενα κουτορνίθια, ούτε στους εκολαπτόμενους in καράβλαχους. Το πράγμα είναι απλό. Θα συλλέξω αίμα περιόδου τελευταίων ημερών (για να είναι και λίγο καφετί) σε ειδικά μπουκαλάκια χημικού πολέμου και όπου βλέπω πισίνα δίπλα σε θάλασσα, να έχει fans που απλώνουν τις κορμάρες τους απολαμβάνοντας cosmopolitan (αντρικλίκια), απλά θα αδειάζω ένα μπουκαλάκι μέσα στην πισίνα για χρωματάκι, ευωδιά και με σκοπό να κάνω την πισίνα ιαματική. Αρκετά πια μ’αυτήν την ανεγκέφαλη άρνηση.