Η σκατοψυχιά της ημέρας: Και από φωνή… κορμάρα….

Στο πρόσφατο παρελθόν, ο Mikeius είχε γράψει πως στα 80’s και λίγο στις αρχές των 90’s δε χρειαζόταν να βγάλεις ποδάρες ή κωλομέρια ή κοιλιακούς για να γίνεις φίρμα στο eMpTy-V. Όπως σε πολλά άλλα, έτσι και σε αυτό είχε δίκιο. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής, ήταν να γίνονται φίρμες διάφορα όντα ακαθορίστου φύλου ή παντελώς ασέξουαλ. Ονόματα δε λέμε, σπίτια δεν κλείνουμε, προσώπατα δε θίγουμε. …. Ακόμα…. Έτσι λοιπόν καταντούσαμε να βλέπουμε διάφορα κοριτσάκια που θέλανε να γίνουν αγοράκια -ελπίζω να το κατάφεραν τώρα που η ιατρική έχει κάνει τη μετάβαση ακόμα πιο εύκολη-, διάφορα αγοράκια που ήθελαν να γίνουν κοριτσάκια –ελπίζω να το κατάφεραν και αυτοί- και γενικότερα κάτι μπερδεμένα πράγματα που ναι μεν τα είχαμε συνηθίσει ως αισθητική αλλά αυτό δεν τα έκανε να είναι και ωραία…

Και φυσικά τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις που έχουμε μια ακραία κατάσταση από τη μια μεριά; Μα εννοείται πως με πολύ σύντομους ρυθμούς πηδάμε στο άλλο άκρο για να ισορροπήσουμε την κατάσταση. Ξαφνικά λοιπόν, από εκεί που  ήταν της μόδας η κελεμπίες και τα σαλβάρια με σκοπό να μη φαίνεται ίχνος σάρκας, τώρα πλέον οι περισσότερες βγαίνουν με κάτι δείγματα ρούχων τα οποία αποτυγχάνουν τραγελαφικά να παίξουν το ρόλο τους ως ρούχα γιατί πολύ απλά είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Η τελευταία μόδα βέβαια που έχει κυριαρχήσει εσχάτως, είναι τα «παντελόνια» που όμως –ουσιαστικά- δεν έχουν μπατζάκια αλλά σταματάνε ακριβώς κάτω από το κωλομέρι –γιατί η χυδαιότητα ορίζεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε δεκαετία- ώστε να μη θεωρείται πως η εκάστοτε καλλιτέχνιδα ανεβαίνει επί σκηνής όπως τη γέννησε η μανούλα της.

Άσχετο μεν αλλά σαν «ρούχο» (ο Lombardo να το κάνει ρούχο αυτό το πράμα) είναι πλήρως αποτυχημένο μιας που –συνήθως- ανεβαίνει πάνω από τον αφαλό, δε δείχνει μέση και τελικά μοιάζει σαν υπερτροφική βράκα που θα φορούσε ο Πάγκαλος μπερδεύοντάς την με το pretty pants που πάντα ήθελε να φορέσει αλλά δε χωρούσε.

Αλλά ακόμα και οι στυλιστικές –μου- ανησυχίες ωχριούν μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα του να έχεις μια τέτοια δεσποινίδα επί σκηνής. Διότι εμφανώς όταν ξημεροβραδιάζεσαι στο γυμναστήριο και αυτοκτονείς με δίαιτες από πράσινες μύξες, δε σου μένει χρόνος ή διάθεση ώστε να ασχοληθείς με τη φωνή σου…

Και ερχόμαστε λοιπόν στο προκείμενο που με βρίσκει με εξαίρετη παρέα σε κέντρο της Λ. Συγγρού (δυστυχώς όχι Πανούλη αλλά θα το φτιάξουμε και αυτό) να χαζεύουμε τα διάφορα «ονόματα» πριν βγει το μεγάλο «όνομα» του κέντρου… Κάποια στιγμή λοιπόν, εμφανίζεται πασίγνωστη δεσποινίδα (hint: το πρώτο όνομα είναι Σάσα) η οποία έχει βγάλει τα χείλη της βόλτα (αν δεν αντιλαμβάνεστε για ποια χείλη μιλάω δεν πειράζει, ελάτε αύριο με τον κηδεμόνα σας) πάνω στη σκηνή και γενικώς περιφέρεται παρέα με ένα μικρόφωνο σαν χαμένο κουτάβι μέσα σε κόσμο.

Καθώς προχωράει το πρώτο τραγούδι και αφού έχουν γίνει οι γνωστοί «σωματομετρικοί έλεγχοι» (τους οποίους –ομολογουμένως περνούσε) αντιλαμβάνομαι πως ουκ ολίγες φορές η φωνή της χάνεται. Όχι γιατί δεν ξέρει να χειριστεί το μικρόφωνο… Απεναντίας, ο χειρισμός είναι αψεγάδιαστος –λέμε τώρα. Το πρόβλημα είναι πως ο ηχολήπτης –έχοντας βαρύ το αίσθημα της ευθύνης απέναντι σ’εμάς τους πελάτες- αρνείται να αφήνει όλες τις φάλτσες ριπές να έρχονται κατά πάνω μας και μας προστατεύει κατεβάζοντας στον πάτο τη «φέτα» (όχι το τυρί ρεεεεεε)  που αντιστοιχεί στο μικρόφωνό της, όταν αυτή αποφασίζει να τσιρίξει σαν βραχνιασμένη γριά γάτα που θέλει να ζευγαρώσει ακόμα και με αρουραίο γιατί κανείς δεν την προτιμά. Φίλε, αισθάνομαι τον πόνο σου.

Αποτέλεσμα βέβαια είναι να γίνεται η γνωστή κατάσταση «Βλέπω στο mute» για λόγους αυτοπροστασία και για να μη χάσουμε την πίστη στην ανθρωπότητα.

Πολύ θα ήθελα να καταλήξω στο ότι με ενοχλεί η όλη κατάσταση όπου τα πάντα κρίνονται βάση της εμφάνισης και δεν παίζει σχεδόν κανένα ρόλο το πόσο ικανός είσαι αλλά το πόσες γνωριμίες έχει ο μάνατζερ σου και πόσες ώρες χαλάς στο γυμναστήριο, είτε είσαι επίδοξη αοιδός είτε είσαι επίδοξος Peter Andre (ουφ προδίδομαι) αλλά τελικά δε με πειράζει. Στο δικό μου μυαλό έχω ξεκάθαρους τους λόγους που ακούω το κάθε είδος μουσικής, οπότε όταν θα αποφασίσω να πάω να δω τον –πολύ καλό- Τσαλίκη (ουπς!) δε με πειράζει να βλέπω και τα διάφορα αγοράκια και κοριτσάκια που βγαίνουν επί σκηνής, όπως βγαίνουν. Στο κάτω κάτω, κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Α εκτός από τις διάφορες ζηλόφθονες συνοδούς που άλλη δουλειά δεν έχουν…..