Η σκατοψυχιά της ημέρας: Η μπανιέρα με την κολόνια

Εντάξει, η ιστορία είναι γνωστή κάποιοι ευρωπαίοι (ονόματα δε λέμε) κάπου στη Γαλλία δεν έκαναν ποτέ μπάνιο, οπότε με κάποιο τρόπο έπρεπε να καλύψουν τη μυρωδιά ψόφιας μολυσμένης πληγής, εκεί στην ευρωπαϊκή Γαλλία (που δε λέμε που είναι για να μην τους προσβάλλουμε). Έτσι λοιπόν, γεννήθηκε η ιδέα (εκεί στην ευρωπαϊκή Γαλλία) του πρόσθετου και απόκοσμου αρώματος, το οποίο μπορεί να μην έχει καμία μα καμία σχέση με τη μυρωδιά του ανθρώπινου σώματος.

Και φυσικά, όπως όλες οι πανούκλες, μετεξελίχθηκε με το πέρασμα των αιώνων. Ενώ βέβαια στην ευρωπαϊκή Γαλλία (που για λόγους ευθιξίας δε λέμε που είναι) εισήγαγαν την ιδέα του μπάνιου, παράλληλα κατάφεραν να εξάγουν την ιδέα του αρώματος και να μολύνουν τον υπόλοιπο κόσμο.

Εντωμεταξύ, για κάποιο καιρό, η ιδέα του να φοράς μια απόκοσμη τσίκνα, είχε περιοριστεί μόνο σε γυναίκες. Πλέον αυτό είναι λαστ γιαρ και υπάρχουν και αρώματα για τον «άντρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ». Εννοείται βέβαια πως μιλάμε για βουτυρωμένους χλιμίτζουρες που έχουν τόση σχέση με το αντρικό γένος όση η Ναταλία Γερμανού με την παρθενιά της αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

Στο προκείμενο τώρα, την περασμένη Δευτέρα, καθόμουν με φίλο στο πεζοδρόμιο της Μεσογείων, με τα καυσαέρια σε πρώτο ρόλο να γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Εκεί που μιλούσαμε, ξαφνικά ο αέρας αλλάζει και από καυσαερίλα, αρχίζουν να έρχονται κάτι απόκοσμα φρούτα του δάσους και παπάγιες… Κοιταχτήκαμε γιατί όντως ήταν παράξενη η αλλαγή. Δεν περνάνε μερικά δευτερόλεπτα και εμφανίζεται δίπλα μας μια ευγενέστατη κοπέλα που μας ρώτησε κάτι στο οποίο δεν μπορούσαμε να απαντήσουμε γιατί η ένταση της μυρωδιάς, είχε νεκρώσει τα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Αφού λοιπόν –με δάκρυα στα μάτια- της είπαμε ότι δεν γνωρίζουμε αυτό που μας ρωτάει (για να προλάβω τους σκατόμυαλους, όχι, δεν έκανε καμάκι, για άλλον είχε έρθει), η –ευγενέστατη κατά τα άλλα- κοπέλα, έφυγε σιγά σιγά, αφήνοντας εμάς τους δύο να κοιταζόμαστε στα μάτια, άναυδοι, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι που ζουν τον ανεκπλήρωτο έρωτά τους κάνοντας διακοπές σε εύκρατα κλίματα. «Σκατοψυχιά» μου είπε…. «Μπορώ να το πλαισιώσω» του απάντησα και συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε χωρίς να μπορούμε να μιλήσουμε παραπάνω….

Εντάξει, δεν έχω την απαίτηση να μπορεί να ανεχτεί κάποιος τη δική μου μυρωδιά μετά από τρίωρη πρόβα, αν και έχουν υπάρξει και τέτοιοι άνθρωποι –πήραν και παράσημο- αλλά ρε γαμώτο μου δηλαδή, είναι ανάγκη το μέτρο να χάνεται και σε αυτό; Δηλαδή όταν σας λένε «φοράω άρωμα» εσείς τι καταλαβαίνετε; Ότι πρέπει να τσιτσιδωθείτε μπροστά στον άμοιρο τον καθρέφτη που θα σας δει σε όλο σας το μεγαλείο και θα παλεύει με τα υπαρξιακά του για να μη σπάσει και θα γυρίσετε το μπουκάλι της κολόνιας ανάποδα πάνω από το κεφάλι σας;

Το γεγονός ότι έχετε κάψει τα μαλλιά σας με τις βαφές, το δέρμα σας από τον ασβέστη που φοράτε, τα μάτια σας από τα «μάτια» που φοράτε, τα νύχια σας από τα νύχια που φοράτε και τη μύτη σας από τις τσίκνες που φοράτε, δε σημαίνει ότι οι δικές μας μύτες φταίνε σε τίποτα.

Αν και την ξέρω εγώ την απάντηση… Θα αρχίσω να φυλάω σε μπουκαλάκια τον ιδρώτα μου από τις πρόβες και θα του προσθέτω φερομόνες… Θα με μυρίζει η άλλη, θα ξερνοβολάει αλλά θα έρχεται κοντά μου χωρίς να ξέρει το γιατί… ΑΝΤΡΙΛΑ ΛΕΜΕ.