H σκατοψυχιά της ημέρας: Εγχώριοι ψωνισμένοι ψευτοκαλλιτέχνες

Από τη στιγμή που ο άλλος είναι πάνω σε μια σκηνή και εσύ είσαι από κάτω, είσαι αναγκασμένος -εκ των πραγμάτων- να κοιτάζεις ψηλά για να τον δεις. Και πέρα από αυτό, για να είναι αυτός εκεί πάνω κι’εσύ εκεί για να τον δεις, κάπου κάπως κάτι έκανε σωστά και βρέθηκε εκεί πάνω. Το πόσο σωστά το έκανε, το ξέρει –καταρχήν- ο εαυτός του που είναι και ο πιο αυστηρός κριτής. Κατά δεύτερον όσοι παρακολουθούν.

Όταν λοιπόν αυτός ο κάποιος καταφέρει και έχει κάποιους κάτω στη σκηνή να τον παρακολουθούν, αρχίζει να νιώθει λίγο πιο ανώτερος άνθρωπος από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και εδώ φυσικά αρχίζει το μπέρδεμα γιατί υπάρχει και η παρανόηση ότι οφείλει να παίξει το ρόλο του ινδάλματος για να μπορεί να κρατηθεί στο «ύψος» των περιστάσεων.

Και ας πούμε ότι κάποιοι το δικαιούνται γιατί γεμίζουν στάδια. Σκατά στα μούτρα τους θα πω εγώ βέβαια γιατί τα στάδια τα γεμίζουν επειδή πάμε εσύ κι’εγώ και όχι γιατί αυτοί είναι μάγοι και γεννάνε κόσμο. Αλλά ας είναι, για τη συζήτηση, να δεχτώ π.χ. ότι ο Steven Tyler έχει το δικαίωμα να ψωνίζεται. Έχει μια φάτσα χειρότερη από τους μαύρους κωπηλάτες που σχεδίαζε ο Uderzo και μια κόρη που του μοιάζει στη μπαζοσύνη, οπότε η μόνη ευτυχία που έχει στη ζωή του, είναι να ψωνίζεται.

Τα πράγματα όμως δυσκολεύουν όταν ένας πρωτοεμφανιζόμενος, βγάζει ένα καλό (πρώτο άντε δεύτερο) δίσκο, γίνεται γνωστός και αμέσως θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να ψωνιστεί όσο ο Tyler και να ξεκινήσει να κοιτάζει αφ’υψηλού τους οπαδούς του. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, η λύση είναι σχετικά εύκολη: απλά του βάζεις ένα υπόθετο με τη φράτζα του Justin Bieber και τον στέλνεις στη μαμά του.

Εκεί όμως που ματώνουν οι βλεφαρίδες μου και γεμίζει η ουροδόχος μου με ξυράφια, είναι όταν βλέπω κάτι τελειωμένους εγχώριους ανθυπολιμούτσηδες που είτε επειδή υπέγραψαν το πρώτο του συμβόλαιο, είτε γιατί έχουν πει ένα-δύο «καλά» (μεγάλη συζήτηση αυτό, ας τα πούμε «εμπορικά») τραγούδια νομίζουν ότι έχουν πιάσει το Χριστό απ’τα αχαμνά και τον έβαλαν να τραγουδήσει La Traviata.

Αυτοί οι τύποι λοιπόν, ξαφνικά καβαλάνε το άλογο του Κολοκοτρώνη και σε κοιτάζουν λες και είσαι σκυλόσκατο από poodle στην πλατεία Κολωνακίου. Πας να τους πάρεις αυτόγραφο και σηκώνουν μύτη. Τους μιλάς και δε σε κοιτάζουν στα μάτια… Οπότε δίνεις κι’εσύ μια κλωτσά στα καμπανέλια και φεύγεις.

Αντίστοιχη δε είναι και η συμπεριφορά διαφόρων συγκροτημάτων, που χωρίς να έχουν τα απαραίτητα φόντα ή ιστορία ή μαρούλι ή, ή, ή, συμπεριφέρονται λες και είναι κυλιόμενες πέτρες (κάντε αναγωγή στην Αγγλική….), μέχρι και στις μπάντες που παίζουν σαν support. Το τι έχουν δει τα μάτια μου ως πουτανάκι (roadie που λένε και στην κάτω πλατανιά) περιγράφεται μεν αλλά με πολύ άσχημο τρόπο δε.

Είναι φοβερό να βλέπεις ένα συγκρότημα όπως οι Iced Earth (νταξ, μουσικά είναι για να τους εκτελέσεις με ντιλντοβολισμό) να συμπεριφέρονται σε support σχήματα που δεν τα ξέρουν, σχεδόν σαν ίσος προς ίσον και να βλέπεις διάφορους μικρόψυχους εγχώριους σαχλαμπούχλες που δεν τους ξέρει η μάνα τους, να συμπεριφέρονται όπως κάτι φασισταριά στυλ Σφακιανάκη που είναι άμπαλος παντελώς και νομίζει ότι είναι ο Θοδωράκης (άλλο κεφάλαιο και αυτός…).

Τεσπα. Δυστυχώς είναι στο σκατόψυχο χαρακτήρα μου να ελέγχω το ποιόν αυτών που μου αρέσει να ακούω και να ξέρω αν πρόκειται για καθίκια ή όχι. Και δυστυχώς, όταν πρόκειται για καθίκια, συνήθως με πιάνουν ψυχαναγκασμοί και σταματάω να ακούω. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που συμπάθησα τόσο πολύ τον Πανούλη (ναι ναι, αυτόν που τραγουδάει το απαύγασμα της νεώτερης ελληνικής λογοτεχνίας –δεν αστειεύομαι-, το επικό «Σφύριξα κι’έληξες» ): Ένα χειμώνα ολόκληρο, είχε τρεις φορές την εβδομάδα γεμάτο το club 22 και όταν πήγα να του πάρω αυτόγραφο, πέραν του ότι με κοιτούσε στα μάτια και ήταν προσιτός και γλυκομίλητος, μέχρι και χρόνια πολλά μου είπε για τη γιορτή μου (και για τα γενέθλιά μου όταν ξαναπήγαμε κτλ κτλ κτλ).

Αναρωτιέμαι, αν υπήρχε ένα εγχώριο μεταλοσυγκρότημα που γέμιζε τρεις φορές την εβδομάδα ένα συναυλιακό χώρο επί έναν ολόκληρο χειμώνα, θα ήταν το ίδιο προσιτοί και γλυκομίλητοι σ’αυτούς που τους ΤΙΜΟΥΝ με την παρουσία τους ξανά και ξανά;

Και για να τελειώνουμε: Σφακιαναφασιστάκη και λοιποί ψωνισμένοι, ξεκαβαλήστε τις σκούπες σας γιατί μόλις περάσει η μπογιά σας και κατεβείτε μόνοι σας, όπου και να προσπαθήσετε να κάτσετε για να ξαποστάσετε, θα είναι γεμάτο με κωλοδάχτυλα…. Και όχι από τα κανονικά που σας αρέσουν, κωλοδάχτυλα Hulk…