H σκατοψυχιά της ημέρας: Oι «καλλιτέχνες» ντραμμερ με το 5άρι

Όχι, δεν εννοώ αυτούς με τη χείρα και τα πέντε ορφανά. Ούτε αυτούς που πήραν πέντε σε κάποιο ηλίθιο διαγωνισμό. Εννοώ τους ντραμμερ οι οποί την έχουν δει νεοχίππηδες. Γι’αυτό λοιπόν, όσοι δεν ασχολείστε με το άθλημα θα βαρεθείτε ασύστολα.

Οι «μουσικοί» γενικώς έχουν πολλά κομπλεξ. Μέσα σε αυτά καταφέρανε να περιθωριοποιήσουν τους ντραμμερ λέγοντας διάφορες κομπλεξικές αρλουμπαρίες του στυλ «Ποιος είναι ο καλύτερος φίλος ενός μουσικού;» και πολλά άλλα. Η πιο σύντομη απάντηση σε αυτές τις ανεγκεφαλιές είναι το ανέκδοτο με την απεργία του κώλου (όσοι δεν το ξέρετε, ρωτήστε). Η πικρή αλήθεια βέβαια γι’αυτούς τους «μουσικούς» είναι πως τόσα ξέρουν τόσα λένε, καθώς τα κρουστά (γενικότερα) μπορούν κάλλιστα να παράγουν μουσική. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα.

Το θέμα είναι πως μερικοί ντραμμερ αποφάσισαν να περάσουν στο άλλο άκρο και να προσπαθήσουν να αναδειχθούν για να αποδείξουν πως είναι κάτι παραπάνω από «καλύτεροι φίλοι των μουσικών» (κούνια που τους κούναγε). Τι έκαναν λοιπόν; Άρχισαν να ψωνίζονται όπως οι κιθαρίστες και οι τραγουδιστές, υιοθετώντας παράλληλα μια εμετική ορολογία που κάνει τους προσαγωγούς μου να θέλουν να κλωτσήσουν αυτούς τους τύπους … στο μικρό τους δαχτυλάκι.

Θέλοντας λοιπόν να ξεφορτωθούν τη ρετσινιά του «κοπανιστή», αρχίσανε οι διάφοροι θεατρινισμοί. Ο καλύτερος απ’όλους είναι ο μινιμαλισμός. Γιατί απλά είναι cool. Ξεφορτονόμαστε τα πάντα και μένουμε με το μικρότερο δυνατό σετ. Και άμα λάχει, παίζουμε και λίγο με traditional grip. Γιατί έτσι κάνουν οι τζαζίστες και γιατί είμαστε και χιπ. Οι τζαζοντραμμερ ανέκαθεν ήταν –και είναι- τα άφταστα είδωλα, όχι άδικα. Όμως όταν παίζεις σε μια pop-rock μπαντα με γκομενα τραγουδιάρα γιατί θες να πιάσεις και τα αγοράκια, τι τις θες τις τζαζιες; Αφού τέταρτα στο ταμπουράκι σου είσαι καταδικασμένος να παίζεις και στην καλύτερη να κάνεις κανένα σπασιματάκι στο hihat. Όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση….

Και μετά βέβαια αρχίζει το «αφ’υψηλού» τζαρτζάρισμα: «Το πεντάρι (ή το τεσσάρι ή το τριάρι) σε απελευθερώνει και σου επιτρέπει να πειραματίζεσαι περισσότερο και να γίνεσαι πιο μουσικός στο παίξιμό σου».

Τι-λες-βρε-κακομοίρη;;; Λοιπόν ευτυχώς που υπάρχει ο Μεγάλος Jojo Mayer που σας ξεφτίλισε όλους εσάς με το video του, όταν εξηγούσε πως –ουσιαστικά- δεν υπάρχει πλέον σήμερα ιδιαίτερος λόγος για να παίζει κάποιος με traditional grip, προσθέτοντας μάλιστα ότι πολλοί το κάνουν για να φαίνεται πως ξέρουν τι κάνουν. Αυτά είναι. Είσαι μεγάλος και σε προσκυνώ, Jojo.

Στους δικούς μας τους λιμούτσηδες τώρα: Λοιπόν, κακομοιριάρηδες ανάπηροι, μπορώ να καταλάβω πολλά πράγματα γιατί κάποιος να παίζει με τεσσάρι σετ. Στήνεται πιο γρήγορα. Μεταφέρεται σε μικρό ΙΧ. Λιγότερα μικρόφωνα. Συντομότερο soundcheck. Δεν μπλέκονται τα μικρόφωνα (να παίρνουν ήχους από αλλού). Πιο μικρές και ξεκούραστες αποστάσεις μεταξύ τυμπάνων/πιάτων. Και άλλα διάφορα.

Εκεί όμως που το πάγκρεάς μου λούζεται με χλωρίνη και ξερνάω ζωντανά τοξικά σαλιγκάρια στα μούτρα σας είναι όταν ακούω ότι με το τεσσάρι γίνεστε πιο μουσικοί στο παίξιμό σας. Λοιπόν, σπυριάρηδες; Να τα ξεκαθαρίσουμε: Δε γίνεστε πιο μουσικοί. Είστε απλά ξιπασμένοι τεμπέληδες που την έχετε δει σαχλαμπούχλες τζιτζιφιόγκοι και νομίζετε ότι πιάσατε το Lemmy από τα αχαμνά του.

Γιατί αν εσύ με τέσσερα τύμπανα νομίζεις ότι παίζεις μουσική, εγώ με τα εκτόν τέσσερα μπορώ να παίξω περισσότερη μουσική από εσένα, οπότε άσε τις ξιπασμένες και ψωνισμένες μπούρδες και γίνε λίγο πιο έντιμος. Είσαι απλά τεμπέλης. Δε σε εμποδίζουν τα 4 toms να είσαι πιο μουσικός. Το μικρό σου το (κάτω) κεφάλι σε εμποδίζει. Επίσης μπορείς άνετα να πας να μπουρδολογήσεις τις ανασφάλειές σου στον Terry Bozio. Νομίζω σε περιμένει…

Α και κάτι ακόμα: Μια νέα μόδα για να δουμε ότι κάποιοι την είδαν κάπως, είναι το να παίζουμε το αριστερά στημένο μας hihat (οι δεξιόχειρες πάντα) με το αριστερό. Λοιπόν, σας έχω νέα: Το hihat μπήκε εκεί που είναι τα τελευταία εκατό χρόνια γιατί αυτός που το πρωτόβαλε εκεί –καλώς ή κακώς- είχε στο νου του το «σταυρωτό» παίξιμο. Εσείς όλοι, προσπαθείτε να παίξετε (μετράτε) με το αριστερό χέρι στο hihat κρατώντας το στήσιμο ίδιο γιατί –και καλά- σαν σωστοί new born Christians (που λένε και στο χωριό μου), ξαφνικά διαπιστώσατε ότι μπορείτε να έχετε το δεξί ελεύθερο για να κάνετε leaks που θα λάτρευε ακόμα και η Πάολα. Λοιπόν σας έχω νέα: Ούτε γρήγορα μπορείτε να παίξετε και φαίνεστε γελοίοι και σαν να το έχετε σκάσει από ίδρυμα. Ή που θα αλλάξετε το στήσιμο (δεν είναι τυχαίο πως το ride είναι στου διαόλου τη μάνα) ή ξεχάστε τις φιγουρατζίδικες χιπστεριές σας για να μη φάτε κανένα μαντεμένιο τηγάνι στο κεφάλι.

Άντε που γίνατε όλοι Simon Philips και την είδατε βιρτουόζοι. Τουλάχιστον ο Philips έβαλε το ride αριστερά και παίζει σαν άνθρωπος (-χταπόδι) χωρίς να φαίνεται καραγκιόζης. Εσείς φαίνεστε σαν να βγήκατε τελευταίοι στο διαγωνισμό σφουγγαρίσματος με την Τατιάνα Στεφανίδου.

Α και κάτι που ήθελα να βγάλω από μέσα μου εδώ και χρόνια: Ο επόμενος που θα είναι κάτω από 50 χρονών και θα αποκαλέσει το hihat «φιούτσιτ» (είσαι ΜΕΓΑΛΟΣ καράβλαχος αφού το ‘foot cymbal’ το κατάντησες «φιούτσιτ») θα τον ταΐσω τον γωνιακό μου τροχό της bosch. Αναμένο. Με δισκοπρίονο πάνω.