H σκατοψυχιά της ημέρας: Γιαπ(απ)ηδες  (*)

Ε, εντάξει. Εδώ πια είναι παιδική χαρά. Τους βλέπεις, τους ξεχωρίζεις, τους μυρίζεις. Μα πάνω απ’όλα τους απεχθάνεσαι. Όχι γιατί βγάζουν περισσότερα από εσένα, αλλά γιατί σου κλέβουν τον αέρα που αναπνέεις.

Ο γιάπης βγάζει. Εντάξει. Το ξέρουμε. Το πρόβλημα δεν είναι όμως ότι βγάζει. Είναι ότι πουλάει το γεγονός ότι βγάζει, ακόμα και εκεί που δεν αγοράζουν. Εκεί που ξεκινάς τη μέρα σου, ξάφνου έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν τυπάκο που στο σχολείο έδινε τους συμμαθητές του στη δασκάλα και τις έτρωγε, ενώ τώρα έχει ζελεδάρει το μαλλί, φοράει και το τετραγωνισμένο (ψιλο-αυστηρό) «μαύρο» γυαλί για να μη βλέπεις τα τρισάθλια γκολουμιασμένα μάτια του όταν σε κοιτάνε (και ο ίδιος ντρέπεται γι’αυτά) και σου μιλάει σαν να είσαι ζαρκάδι που του απαγγέλει τον επικήδειο η τίγρη πριν το φάει.

Ντύνεται αεράτα, έχει βάλει έμπλαστρα στις μασχάλες του για να μην ιδρώνουν και κάθε βράδυ αυτοϊκανοποιείται με τον πόνο την ώρα που τα αφαιρεί. Οι δε στυλιστικές επιλογές στα παπούτσια του, θυμίζουν αφρικανούς εμπόρους όπλων (ευτυχώς δεν έχουν εμπριμέ φίδι).

Καθώς τον βλέπεις να σου κοκορεύεται για τις θέσεις manager-manager στις οποίες έχει διατελέσει, μπορείς να δεις να τρέχει το αιματάκι των συναδέλφων του στο πλάι του στόματός του. Βασικά όσους δεν έχει φάει ο ίδιος για να αναδειχθεί, τους έχει ταΐσει στα δικά του γιαπο-pets τα οποία του γλύφουν τα παπούτσια περιμένοντας πότε θα γλιστρήσει για να του φάνε τη θέση.

Στη δουλειά του δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Βασικά είναι γιατί δεν μπορεί να σηκώσει ούτε μύγα στο σπαθί του. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να παίρνει σκληρές αποφάσεις που δεν αφορούν όμως τον ίδιο αλλά οποιονδήποτε άλλο.

Γενικώς, η καλύτερη θέση γι’αυτούς τους ανθρώπους, είναι «Υπεύθυνος manager βουτηχτής σε βόθρο γηροκομείων» για να είναι στο στοιχείο τους, ενώ παράλληλα θα μπορούν να προσφέρουν κανονικό έργο στην κοινωνία. Τα δε πριμ τους πρέπει να αποτελούνται από σουφλέ μυξών νηπιαγωγίου, γαρνιρισμένα με χρησιμοποιημένα ταμπον κοντά στην εμμηνόπαυση.

(*) Τα δύο γραμματάκια εντός της παρένθεσης, είναι η απόδειξη πως το trolling έχει γεύση και μάλιστα παπάγια