H σκατοψυχιά της ημέρας: επαγγελματίες αντιπρόσωποι της κακιάς ώρας

Είσαι κάφρος. Έχεις ένα πετάλι με το οποίο βαράς (ναι, drums). Σπάει το ελατήριό του. Χωρίς το ελατήριο, το πετάλι δεν υφίσταται. Δεν παίζεται, δεν υπάρχει. Παίρνεις τον αντιπρόσωπο εδώ και του ζητάς το ελατήριο. Δεν το έχει. Οκ. Ανθρώπινο. Ρωτάς πότε θα το έχει και παίρνεις το αποστομωτικό «Μάλλον μέσα Ιουνίου».

Βρε κακομοίρη, βρε ανίκανε, βρε ανεύθυνε, βρε τρισάθλιε σκιτζή, όταν μου πούλησες το πετάλι, ήταν καλά; Και εντάξει, εγώ είμαι χομπίστας και θα τη βρω την άκρη. Αν ήμουν επαγγελματίας και είχα ανάγκη το πετάλι σου για να ζήσω και μου έλεγες εσύ «εεεε για τρεισήμισι μήνες δεν θα μπορείς να δουλέψεις. Μπορείς όμως να δώσεις άλλα 200 € για να πάρεις καινούριο πετάλι!!» (το ελατήριο κοστίζει 5-7€), εγώ θα έφταιγα τίποτα να σου χώσω το κεφάλι στη τζίβα ενός κουλτουριάρη χιπστερά για να αναπνεύσεις όλη τη βρώμα και τα σκουλίκια που ζουν εκεί μέσα;;;;

Από θέση υποστηρίζω την εγχώρια αγορά και απέχω από μαγαζιά του εξωτερικού στο 99% των περιπτώσεων. Ειδικά τώρα που μερικοί έχουν βάλει μυαλό και κατέβασαν τις τιμές δεόντως. Εσύ όμως είσαι γενικώς λιγότερο επαγγελματίας και από μπαφιάρα αξούριστη, οπότε επειδή πρέπει να πάρω γνήσια ανταλλακτικά δε μου αφήνεις πολλά περιθώρια.

Δε σου εύχομαι να το κλείσεις το ρημάδι σου γιατί είναι πολύ βάναυσο. Αντιθέτως, σου εύχομαι ειλικρινά να είναι όλοι οι πελάτες σου χομπίστες τζιβάτοι γιατί δε σου αξίζει πελατεία της προκοπής. Επίσης κάθε πρωί που πας να ανοίξεις σου εύχομαι να βρίσκεις πασαλειμμένες μωρουδιακές πάνες στα τζάμια σου, στην καρέκλα σου και στην ταμειακή σου, έτσι για να σου ξεκινάει καλά η μέρα. Σκιτζή μπουρτζόβλαχε.