Η σκατοψυχιά της ημέρας:

Γυναίκες. (Πάλι).

Είσαι στο στουντιο και κάνεις την πρόβα σου. Όλα καλά. Μεταλλάς είσαι, κοπανιέσαι, ξεφυσάς, βγάζεις λίγη από τη σκατοψυχιά σου στα φουκαριάρικα τα δέρματα που δε φταίνε τίποτα (ώστε μου χαλάσατε το προηγούμενο γύρισμα ε; Πάρτε τώρα μερικές καλές) και γενικότερα το χαίρεσαι ρε παιδί μου.

Κάποια στιγμή, το σώμα σου διαμαρτύρεται ότι κινδυνεύει να μουμιοποιηθεί από την έλλειψη υγρών και πρέπει να διακόψεις για να πας να πιείς νεράκι. Έξω λοιπόν βρίσκεται μια άσχετη τύπισσα, ροκού, με κολλητό τζην, κολλητό πουλοβεράκι και ισιωμένο μαλλί γλυμμένο από την αγελάδα και κολλημένο στο κρανίο της. Μόλις σε βλέπει να βγαίνεις έξω αλαφιασμένος και λιγάκι ιδρωμένος, βγάζει μια φάτσα ανάμεικτου (παγωτού) τρόμου και αηδίας και εξαφανίζεται από μπροστά σου με γοργούς ρυθμούς, τρέχοντας να γλιτώσει.

Οκ. Εντάξει, το δέχομαι, δεν θυμίζω τον Javier Bardem (*) στα καλύτερά του, αλλά ρε κοριτσάκι, τι μας το παίζεις ροκού και ιστορία; Αμα δε γουστάρεις γνήσιο αντριλίκι, τράβα στο Ρέμο να βλέπεις παρφουμαρισμένους λαλάκηδες και να το παίξεις εκεί αντικοινωνική ιστορία, για να θα φας μούτζα που θα πάει σύννεφο. Μην έρχεσαι να μας το παίξεις σκληρό αντισυστημικό στοιχείο που πάει κόντρα στο ρεύμα και ξαφνικά λερώνεις τα βρακιά σου μόλις δεις κάτι λίγο έξω από τα νερά σου…

(*) Tι τρέλλα κι’αυτή με τον τύπο: Μη δουν οι γυναίκες μελαγχολικά μάτια, ξυπνάει η αυτοκτονία μέσα τους και τρέχουν σαν τις μύγες  γύρω από… Νταξ, δε λέω, καλός είναι αλλά όχι κι’έτσι ρεεεεεεεεεεεε!!!!