Η σκατοψυχιά της ημέρας:

E λοιπόν, οι τελειωμένοι του steampunk πάλι θα περιμένουν γιατί πάλι είδα μπροστά μου μια σκηνή που έκανε το ένα νεφρό μου να βγάζει τους κουραμπιέδες που δεν έφαγα.

Σκηνικό, είναι ο τύπος (ή η τύπισσα, δεν έχει σημασία, δεν ασχολούμαστε με στερεότυπα σήμερα) και προσπαθεί να παρκάρει. Για κάποιο λόγο, δεν έχει πάρει πρέφα ότι Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ έβαλε τα κολωνάκια ακριβώς πάνω στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Έτσι λοιπόν ο οδηγός μας, με μια –λίγο αδέξια- κίνηση, κάνει όπισθεν και χτυπάει το κολωνάκι, το οποίο με τη σειρά του ανταποδίδει στον προφυλακτήρα και το φανάρι.

Και τι γίνεται ξαφνικά; Πετάγεται ο κλασικός μπαμιοκάγκουρας από το πουθενά για να πει με ένα χαμόγελο καθυστερημένου παπαγάλου: «χουι χουι χουι το γάμησες μεγάλε!!!». Ταρααααν!!! Ήρθε ο Captain Obvious και μας έδωσε το Φως το αληθινό! Τι λε ρε; Σοβαρά; Κι’εσύ τι είσαι; Ο μεγαλύτερος κομπλέξας της υφηλίου που επειδή χρειάζεται τσιμπιδάκια ρολογά για να –ξέρεις τι-, έρχεσαι και βγάζεις όλη την ανεγκεφαλιά πάνω στον πρώτο τυχόντα που έκανε μια μαλακία; Μάλλον είναι επειδή εσύ είσαι άσφαλτος (γειά σου ρε Λαίδη!) ή μάλλον όχι, έχεις άσφαλτο στο κεφάλι σου μέσα και το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι το πώς θα μειώσεις τον άλλο δίπλα σου για να φανεί το μπιζέλι σου γιατί αλλιώς το βλέπω να στο τρώει κανένα σπουργίτι και να μη χορταίνει κιόλας.

Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να πας στο κωλοφτιαγμένο 106 σου που κρατιέται με duct tape, χάνει λάδια από παντού μαζί με φρεον, υγρά φρένων (αυτά δεν τα χρειάζεσαι) και υγρά ψυγείου, να μπεις μέσα και να προσπαθήσεις να –ξέρεις τι- με τη μίζα γιατί δε σε κόβω άξιο για τίποτε παραπάνω. Α και μετά τράβα στα λιμανάκια κατά τις 4 το πρωί καθημερινής (να μην έχει κίνηση), πάρε τη 2η στροφή με το χαλασμένο σου χειρόφρενο, πέσε και τράβα πνίξου.

(και για τους κακεντρεχείς: οδηγούσα και όλα έγιναν πολύ γρήγορα χωρίς να προλάβω να ενημερώσω τον οδηγό ότι θα χτυπούσε)