H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι πτήσεις, τα παιδιά, ο Ηρώδης και οι πεθαμένοι

Επειδή συμβαίνουν και αυτά, μια στο τόσο, βρίσκεσαι σε ένα αεροσκάφος στο οποίο τυχαίνει να είναι και ένα σχολείο ή μια παιδική ομάδα, ή τέλος πάντων, ένα τσούρμο παιδιών. Ειδικά –δε- αν τα παιδιά είναι και  πρώτη ή δεύτερη φορά που ταξιδεύουν, εκεί αρχίζει το πράγμα να γίνεται λίγο κάπως. Ακόμα και αφού κλείσουν οι πόρτες και ακούσουμε το “Boarding is completed”, τα μικρά διαόλια θα λύσουν τις ζώνες τους και θα τρέχουν πάνω κάτω στο διάδρομο, είτε για να πουν μια εξυπνάδα, είτε για να παίξουν, είτε για οτιδήποτε. Προφανώς βέβαια οι αεροσυνοδοί τα βάζουν στη θέση τους και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα μικρά διαόλια ακούνε, μέχρι τουλάχιστον να φύγει η αεροσυνοδός, οπότε και ξανασηκώνονται για να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν.

Ανάλογη περίπτωση –αλλά τελείως ακούσια αυτή τη φορά- αποτελούν και τα μωρά. Μόλις αντιληφθούν τη φασαρία του περιβάλλοντος (πρώτα APU, μετά κινητήρες και τελικά απογείωση) αρχίζουν να κλαίνε ασταμάτητα. Απλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Βρίσκονται σε ξένο περιβάλλον με μεγάλη φασαρία και η ατμόσφαιρα καθώς και η ατμοσφαιρική πίεση αργότερα (εν πτήση) είναι παντελώς αφιλόξενες για ένα νεογνό.

Και τώρα ερχόμαστε στον Ηρώδη και τους πεθαμένους. Πάντα σε μια τέτοια πτήση, υπάρχει ο γνωστός ξεφτιλισμένος γιαποελληναράς που θα αρχίσει τη γνωστή μουρμούρα: «Καλά έκανε τότε ο Ηρώδης αλλά ποιος τον άκουγε». Πριν ξεκινήσω να περιμαζεύω τον γνωστό ηλίθιο γιαποελληναρά, να σημειώσω πως στην πλειοψηφία τους, αν τους ρωτήσεις για τα νιάτα τους, θα σου περάσουν την εντύπωση πως ήταν μεγάλα αλάνια και γαμώ τα παιδιά και άλλες τέτοιες κομπλεξικές αρλούμπες για να κρύψουν ότι απλά ήταν μεγάλα κωλόπαιδα και ποντάριζαν στην ανοχή των μεγαλυτέρων καθώς και στην έλλειψη του Ηρώδη, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν. Όλοι οι καραγκιόζηδες δε, έχουν και μια ιστορία για το πώς την έφεραν σε έναν ανήμπορο γέρο είτε κλέβοντας το ψιλικατζίδικο του, είτε τέλος πάντων κάτι παρόμοιο και κωλοπαιδαριώδες.

Και τώρα στο προκείμενο.

Ρε σιχαμένα υπανθρωπάκια που δεν κάνετε ούτε για το ρόλο μυρμηγκομύξας  στη μύτη μυρμηγκοφάγου, γιατί τώρα ξαφνικά σας ενοχλούν τα μικρά διαολάκια που κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα –δηλαδή να είναι παιδιά;; Διαλέχτε και πάρτε: Ή που στην ηλικία τους κάνατε τα ίδια και χειρότερα και απλώς δεν το παραδέχεστε γιατί είστε πιο κομπλεξικοί από το Σφακιανάκη, είτε απλά ήσασταν ακοινώνητα μπουρουχάκια που θυμίζατε μπαγιάτικους κουραμπιέδες που έχουν ξεμείνει σε ένα ράφι τη μεγάλη εβδομάδα. Και στις δύο περιπτώσεις, ντρέπεστε να το παραδεχτείτε γιατί απλά θα φανεί περίτρανα ότι στο κεφάλι σας το μοναδικό πράγμα που κυριαρχεί είναι μια συνεχείς ακολουθία από δηλητηριασμένους αρουραίους που αφήνουν διάρροια στο σχήμα της φάτσας σας καθώς κάνουν κύκλους μέσα στο άδειο σας κεφάλι. Με άλλα λόγια, είστε πεθαμένοι και απλά δεν το ξέρετε.

Τα παιδιά είναι παιδιά. Πρέπει(το τονίζω) να είναι διαόλια γιατί μπορούν. Πρέπει(το ξανατονίζω) να ξεπερνάνε τα όρια του ανυπόφορου, αλλιώς δε θα μάθουν ποτέ που είναι τα όρια. Πρέπει να κάνουν αυτό που τα ευχαριστεί, χωρίς να σκέφτονται αν γίνονται ενοχλητικά γιατί απλά δεν τα ενδιαφέρει, γιατί (γιατί γιατί….) είναι παδιά!

Ο τύπος πίσω μου που μουρμουρούσε, όταν τον ρώτησα «Εσείς δεν έχετε διατελέσει παιδί;» (my ellinikos skizoyn) απλά με κοίταξε και μάλλον σκεφτόταν «Σειρ’γαμήσ’μαλάκα» αλλά δεν το ξεστόμισε. Για την ακρίβεια δεν είπε τίποτα. Απλά με κοίταξε.

Τον επόμενο που θα βγάλει παρόμοιο κομπλεξισμό, θα τον κλάσω. Στη μούρη. Με σκουριασμένα τιρμπουσόν.