H σκατοψυχιά της ημέρας: Μαστόρια με τα μεγάλα λόγια

Είμαι σίγουρος πως όλοι την έχουμε πατήσει από τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας από τέτοιους ανθρώπους. Προκύπτει μια δουλειά και ψάχνεις κάποιον για να τη φέρει σε πέρας. Συναντάς λοιπόν διάφορους ανθρώπους οι οποίοι πρέπει με τη σειρά τους να σου πουλήσουν τους εαυτούς τους και την τέχνη τους. Οι περισσότεροι από αυτούς, θεωρούν  πως ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουν αυτό, είναι να έχουν ένα στυλάκι «Εγώ είμαι ο Ένας, ο Μοναδικός και δεν υπάρχει άλλος κανένας. Όλοι οι άλλοι τρώγανε ποντικοκούραδα όταν Εγώ σχεδίαζα τον Παρθενώνα». Αν είσαι και λίγο άπειρος ή ευκολόπιστος ή σου αρέσουν τα ψώνια, το μασάς το παραμύθι και αγοράζεις από εκεί…

Στην αρχή δε φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα καθώς όλα πηγαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο και ο Παρθενώνας είναι εκεί που πρέπει να είναι. Ο εν λόγω μάστορας όμως από την πρώτη κιόλας μέρα του έργου, έχει ήδη αλλάξει λίγο υφάκι και το παίζει γκόμενος που την έχει σίγουρη τη γκόμενα (και μετά η γκόμενα κλαίγεται πως έχει μαλακομαγνήτη και δεν μπορεί να πιστέψει το γιατί πέφτει αυτή πάνω σε μαλάκες άσχετα αν αυτή τους επιλέγει γιατί έχει μηδενικό κριτήριο …. Πάλι τις γυναίκες βρίζω; ) και είναι λίγο σε απόμακρη φάση και «τι σε νοιάζει εσένα, το Έργο προχωράει» και άλλες τέτοιες μπαρούφες.

Οι καταλήξεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι συνήθως δύο:

Το έργο τελειώνει λίγο αργότερα απ’το καθορισμένο (γιατί σ’έχει σίγουρο οπότε πιάνει και κανένα μεροκάματο στο ενδιάμεσο ή γιατί «κάτι του έτυχε») και στο μεσοδιάστημα έχει βρει πως οι πλανήτες είναι ανάδρομοι οπότε το έργο χρειάζεται Χ περισσότερα χρήματα από το προσυμφωνηθέν ποσό (θυμίζω, αυτός ήταν ο «Εγώ είμαι και οι άλλοι δεν υπάρχουν») ενώ στο τέλος ανακαλύπτεις και κάτι ωραίες κακοτεχνίες σε φάση ότι η μια «Καρυάτιδα» έχει μόνο ένα χέρι (γιατί το άλλο «δεν της χρειάζεται» και σε πείθει γι’αυτό, ή τουλάχιστον προσπαθεί) αλλά παρ’όλα αυτά η συζήτηση κινείται στα πλαίσια «It’s not a bug, it’s a feature».

Το έργο δεν τελειώνει γιατί τα έχεις πάρει με τις καταστάσεις που βιώνεις καθ’οδόν και στέλνεις στον αγύριστο τον επίδοξο Ικτίνο.

Και στις δύο περιπτώσεις, έχεις μπλέξει με άνθρωπο ο οποίος απλά δεν έχει μπέσα και σε βλέπει μόνο σαν ένα σακί λεφτά ενώ αρνείται να αναγνωρίσει οποιοδήποτε λάθος του και απλώς δέχεται ευχαρίστως να σε χρεώσει ακόμα και για τον αέρα Του που του αναπνέεις.

Πέρα από το να ταΐσεις αυτούς τους τύπους ένα κουβά λίπος Πάγκαλου, η καλύτερη τιμωρία είναι να μην πιστεύεις τα ουράνια τόξα που σου πουλάνε στην πρώτη επίσκεψη. Καλή –επίσης- τακτική είναι να ζητάς τηλέφωνα «ευχαριστημένων» πελατών για να πάρεις και μια γνώμη από άλλους. Αν δεν μπορείς να ακούσεις και καμιά άλλη γνώμη, τότε κάτι πάει στραβά με τον καλλιτέχνη της πεντάρας. Κατά τα άλλα, είστε σαν τους ταρίφες: όλο λόγια, υποσχέσεις και όταν έρθει η ώρα, στρίβετε και το μαχαίρι που έχετε ήδη χώσει στην πλάτη του άλλου.

Ουρτ νταβατζήδες του ίδου σας του εαυτού!!