H σκατοψυχιά της ημέρας: Ο Παντελίδης και η επιστροφή του

Έχω καιρό να βγάλω χολή γιατί πολύ απλά δεν προλαβαίνω να κάνω βασικά πράγματα όπως το να φάω ένα πακέτο Μακαρόνια στην καθισιά μου, όταν αυτή είναι εφικτή. Παρ’όλα αυτά η ανθρωπότητα έχει αρχίσει και με απογοητεύει πάλι με το χειρότερο τρόπο και είναι τόσα τα νεύρα μου μετά το Σαββατιάτικο φιάσκο που δεν γίνεται (γίνεται, γίνεται…) να μείνει ασχολίαστο αυτό το ρεζιλίκι….

Τον περασμένο Ιανουάριο έκραζα ατελείωτα αυτό το όρθιο δίποδο της κλάψας και της κακομοιριάς και δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να αρέσει αυτή η κλαψομουνιά σε εμβρυακή στάση. Προφανώς η απάντηση ήταν μπροστά μου και απλά δεν ήθελα να τη δεχτώ: Γυναίκες. Ε ναι. Γυναίκες. Μην ακούσουνε κλάψα, αμέσως τρέχουνε να μαζέψουν τα δάκρυα με το καλαμάκι και να αναφωνούν που πήγαν οι ευαίσθητοι άντρες…. Γιατί προφανώς στο μυαλό τους η ευαισθησία με την αυτοκτονική κλαψομουνιά είναι ακριβώς το ίδιο.

Τέλος πάντων, το λύσαμε αυτό και πήγαμε παραπέρα. Το λάθος του πενταγράμμου συνεργάστηκε με το Μεγάλο Βασίλη (Καρρά) –γιατί ρε Βασίλη, γιατί….- και προφανώς τρέχανε εκεί όλα τα χάπατα για να ανεμίζουν σερβιέτες ποτισμένες με δάκρυα περιόδου (τα δάκρυα περιόδου είναι μια εξαιρετική χημική ένωση με την οποία θα ασχοληθώ στο μέλλον).

Και εκεί που λέγαμε –εμείς οι σώφρονες- ότι τελείωσε το παραμύθι και ότι –επιτέλους- η κλαψομουνιά θα τελειώσει γιατί πόσο πια να κλάψεις και να αρέσεις, δε γίνεται (γίνεται, γίνεται) άλλο, τι κάνει αυτή η ανεκδιήγητη απομίμηση ζωντανού οργανισμού με μονοκύτταρο εγκέφαλο; Βγάζει καινούριο τραγούδι. Και ποια είναι η κατάληξη της κατάστασης; Τρώει τόσο προμοτάρισμα από τα ελληνάδικα που πας να ακούσεις λίγη σοβαρή μουσική (π.χ. Πανούλη) και μέσα σε ένα δίωρο σου σερβίρουν τέσσερις (4) φορές το ίδιο ακριβώς κομμάτι, ενώ στα ενδιάμεσα έχουν πετάξει και διάφορα άλλα δικά του εκτρώματα.

Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Ούτε καν το γεγονός ότι σε συζήτηση με τον ιδιοκτήτη, πήρα την απάντηση «Είναι ναρκωτικό ο Παντελίδης» (ναι, έχουμε πει ΟΧΙ στα ναρκωτικά, να το ζωγραφίσω κιόλας;;;; ). Το χειρότερο όλων ήταν που πλέον είδα αρσενικά (σιγά μην τους αποκαλέσω Άντρες!) να «τραγουδάνε» στους ήχους αυτουνού του κατασκευάσματος που ούτε οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων δεν τον θέλουν…

Εντάξει λοιπόν. Νίκησε και αυτόν τον γύρο αυτή η αρσενική χρησιμοποιημένη σερβιέτα γηροκομείου. Κατάφερε να μολύνει και αρσενικά, ώστε να επιβιώσει. Ακριβώς όπως ένας ιός. Αλλά δεν έχει σημασία. Υπάρχουμε εμείς που κρατάμε τα προπύργια της τεστοστερόνης και δεν πρόκειται να παραδώσουμε τα όπλα έτσι εύκολα. Τα παλικάρια που έπεσαν στη μάχη και τώρα τραγουδάνε σαν γιεγιέδες απλά θα τιμούμε τη μνήμη τους και κάθε φορά θα φωνάζουμε μέσα σ’αυτά τα μαγαζιά: ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!

Και επειδή η κακεντρέχεια μερικών δεν έχει όρια, όποιος εκστομίσει ισοπεδωτικές ανεγκεφαλιές του τύπου: «Τι βρίζεις ρε τον Παντελίδη; Αφού ακούς Κιάμο», μια είναι η απάντηση για εσάς:

Αν πιστεύετε ότι ο Πανούλης (2007 και μετά –έχει σημασία η χρονολογία) είναι το ίδιο πράγμα με τον Παντελίδη, έχετε τόση σχέση με τη μουσική, όση τα χρυσαύγουλα με την ορθογραφία.

ΡΟΥΚΕΤΑ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ!!!!