Η σκατοψυχιά της ημέρας: Οι αναρχοαριστεροαυτονομοβρωμιάρες

Επειδή θέλω να προλάβω διάφορους κακεντρεχείς, ας ξεκινήσω με λίγη αυτοκριτική. Όσοι με έχουν δει καλοκαίρια, μπορούν εύκολα να βγάλουν χαρακτηρισμούς. Κομμένες αμάνικες, κομμένα τζην, αθλητική καλτσούλα και μαύρο ημιμποτάκι. Κλασικά πράγματα. Για όλα αυτά έχω εξηγηθεί: Αν μπορώ να γλιτώσω τα μανίκια από μπλούζες που δε συμπαθώ, τα γλιτώνω. Τα τζην έχουν τσέπες που αντέχουν, είναι μαζεμένες και αν τρέξεις - τα κλειδιά που μπορεί να έχεις μέσα- δε σου χτυπάνε τα καμπανέλια. Τα ημιμποτάκια είναι το βολικότερο παπούτσι που υπάρχει και ναι, είναι στυλάτο. Ειδικά όταν το φοράω ΕΓΩ. Άβε μου.

Αρκετά με την αυτοκριτική.

Είναι λοιπόν κάτι τύπισσες που τις βλέπεις και ζέχνουν από μακριά. Στην πλειοψηφία τους, είναι νεαρές αλλά δυστυχώς το φαινόμενο επεκτείνεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες, πράγμα ιδιαιτέρως λυπηρό. Ο λόγος για τις διάφορες αναρχοαριστεροαυτόνομες, οι οποίες αποκηρύσσουν ότι βρουν μπροστά τους: την κεφαλαιοκρατία, τους βολεμένους, το σύστημα, το κατεστημένο, την κοινωνία και τα πρώτυπά της, την αισθητική, τη θηλυκότητα και οτιδήποτε όμορφο. Κοινώς, ξεκινάνε να τα βάζουν με τον κόσμο και ξεχνάνε να σταματήσουν. Κλασικές γυναίκες.

Το ευκολάκι στην περίπτωσή τους, είναι να βρεις το που ανήκουν πολιτικά. Βασικά είναι το μόνο εύκολο γιατί ακόμα και καλημέρα να τους πεις, συνήθως θα σε κάνουν να ξεράσεις μέχρι και την πρώτη καλημέρα που είπες ως άνθρωπος. Το καλό της όλης υπόθεσης φυσικά, είναι ότι με την εμφάνισή τους, σου υποδηλώνουν από μακριά ότι πρέπει να μείνεις μακριά για να διατηρήσεις την ψυχική και σωματική σου ηρεμία.

Ως εκπαιδευμένο ζώον που είμαι, ξεκινάω να κοιτάζω από επάνω. Το μαλλί συνήθως είναι ράστα και μέσα του ζουν διάφορα προϊστορικά ζώα όπως μαμουθ, δεινόσαυροι, πτερανοειδή και οι βραδύποδες του Ice Age. Αυτό το συνονθύλευμα βρωμάει τόσο άσχημα όσο δείχνει και έχει να πλυθεί από το big bang και πίσω. Τα φρύδια είναι βγαλμένα με τον πιο παράξενο -και πολλές φορές αταίριαστο- τρόπο ενώ το πρόσωπο και οι εκφράσεις γενικότερα θυμίζουν αγουροξυπνημένο Άντρα μετά από νύχτα ξεπεσμού στον Πλούταρχο. Από πάνω φοράνε κάτι που θυμίζει κάλυμμα καναπέ αλλά με πιο λεπτό ύφασμα σε διάφορες αέρινες αποχρώσεις χρωμάτων που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στην παλέτα της φύσης. Τα παντελόνια συνήθως είναι στρατηγικά επιλεγμένα ώστε να κρύβουν οτιδήποτε θηλυκό (καμπύλες; Γλουτούς;), τονίζοντας πως η επανάσταση είναι ασέξουαλ και η θηλυκότητα δεν είναι ιδιότητα αλλά εμπόρευμα του σεξουαλικού (και ουχί σεξιστικού) καπιταλισμού ο οποίος ευθύνεται για την σεξιστική κατρακύλα στην οποία…. Έλεος όμως έτσι; Τέλος πάντων, την εικόνα συμπληρώνουν οι –κυριολεκτικά- άθλιες βρωμοσαγιονάρες της μοδός που τις λένε και «μπιρκενστοκ» ή κάπως έτσι και είναι ότι πιο άσχημο και βρώμικο έχει φορεθεί ακόμα και μετά τα κορκς που συσσωρεύουν ιδρωμένη λίγδα και μύκητες σε κάθε τρύπα τους. Μιλάμε χαλαρά για τη μεγαλύτερη αθλιότητα στον κόσμο της υπόδησης, την οποία φυσικά υιοθετούν «επειδή είναι άνετη», διότι προφανώς χαθήκανε οι άνετες παντόφλες και πρέπει να φοράνε όλοι αυτά τα μολυσμένα βρωμιάρικα πασούμια της κολάσεως.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, το όλο σύνολο συμπληρώνεται από την εξής παραδοξότητα: Το δέρμα τους. Δεν πα να έχουν κάνει είκοσι φορές μπάνιο τις τελευταίες 2 ώρες; Πάλι μαυριδερό (όχι μαυρισμένο από τον ήλιο) και βρωμιάρικο αρρωστημένο με λεκέδες φαίνεται… Αυτό το πράμα πρέπει να είναι ιός αναρχοαριστεροσύνης που ενίοτε χτυπάει και τους τζιβάτους ψευτοθιασώτες της επανάστασης με τα ipad ανα χείρας.

Ξεχωριστή μνεία αξίζει να γίνει στις τρύπες ή τις μουτζούρες (γνωστές και ως τατουαζ) τις οποίες μπορεί να φέρει με περισσή υπερηφάνεια η κάθε μία από δαύτες που θέλουν να λέγονται και γυναίκες (ναι καρακάξες, γυναίκα δε σε κάνει –μόνο η εμφάνιση αλλά σίγουρα είναι και αυτή απαραίτητη). Οι μουτζούρες μπορούν να είναι από κινέζικα ιδεογράμματα («είμαι τόσο ανεγκέφαλη που δεν ξέρω τι μου χτυπάει ο τύπος αυτή τη στιγμή») μέχρι ένα λουλούδι του σκότους που συμβολίζει τον πνιγμένο ρομαντισμό που είχαν κάποτε πριν γίνουν άντρες –άνευ απαραίτητου εξοπλισμού. Οι δε τρύπες ξεκινάνε από ένα απλό κρικάκι στη μύτη για να τις σέρνει ο κάθε τζιβάτος τρόμπας και μετά να κλαίγονται ότι έχουν μαλακομαγνήτη και μπορούν να φτάσουν μέχρι και κρικάκι εκεί που δε φέγγει ο ήλιος (αλλά όλοι ξέρουμε πλέον τι είναι αυτό που πονάει…) γιατί είναι της μοδός και θέλουν να αποδείξουν …εεε… να αποδείξουν… …να αποδείξουν τέλος πάντων. Γενικώς μιλάμε για μια κατάσταση όπου απλά κάνουμε πράγματα για να τα κάνουμε, χωρίς νόημα. Α και –να μην ξεχάσω- τις περισσότερες φορές οι τρύπες είναι στα όρια μόλυνσης…

A. Κάτι εμβόλιμο που ξέχασα είναι το θέμα με το ξυράφι. Παλαιότερα, ήταν πολύ εύκολο να καταλάβεις κάποια από δαύτες, κοιτάζοντας τη μασχάλη της την οποία περίφερε με καμάρι και η οποία ήταν ένας υδροβιότοπος προστατευμένος μέχρι και από τον Αρκτούρο γιατί ζούσαν και αρκούδες εκεί μέσα. Κάποια στιγμή όμως, εκεί κάπου στη Gillette, αποφάσισαν να βγάλουν ροζ ξυραφάκια, οπότε ξαφνικά οι αντρίκιες επαναστάτριες δάκρυσαν μπροστά στο θέαμα και αποφάσισαν να τα ενστερνιστούν. Ως γνωστόν, ακόμα και οι σκληρές αγωνίστριες θέλουν το ροζουλί ξυραφάκι τους, οπότε πλέον οι αναρχοαριστεροαυτονομοβρωμιάρες με τις προστατευόμενες –natura- μασχάλες, είναι είδος που τείνει να εκλείψει…

Εννοείται βέβαια ότι από την παραπάνω περιγραφή, δεν θα μπορούσε να λείπει και το απαραίτητο συνοδευτικό στυλάκι συμπεριφοράς που θυμίζει κακομαθημένο αγοράκι τρίτης δημοτικού που μόλις του έκαναν ζαβολιά στη μπάλα κατά τη διάρκεια του πρώτου διαλείμματος: Ψευτομαγκιά στο μάτι και αραιή και άχρονη εκφορά συλλαβιστού λόγου που καθιστά μια συζήτηση μ’αυτές ιδιαίτερα κουραστική από τα πρώτα είκοσι δευτερόλεπτα.

Γενικότερα η επιστήμη και η ψυχολογία προσπαθούν ακόμα να αναλύσουν αυτό το φαινόμενο αυτοακύρωσης αλλά αποτυγχάνουν πλήρως διότι εμπλέκεται στην εξίσωση ο παράγοντας «γυναικεία λογική», ο οποίος είναι μια παντελώς χαοτική μεταβλητή που δεν έχει ιερό και όσιο. Κοινώς, ποιος έχασε τη λογική του για να τη βρουν αυτές. Παρ’όλα αυτά, μπορεί να συνοψίσει κανείς την κατάσταση ως εξής: Γυναίκα δεν είναι –απαραίτητα το ανορεξικό μοντέλο βιτρίνας, Μακρυπούλια 2013. Ούτε σε κάνουν γυναίκα τα duck face στα σόσιαλ μύδια (clopyright by Silas Serafim). Αλλά το να λες «είμαι γυναίκα» και να περιφέρεσαι σαν δίποδη κατσαρίδα που μόλις βγήκε από την τουαλέτα χοντρού χρυσαυγίτη που ξεφόρτωνε φασολάδες, είναι μια παραδοξότητα που δεν έχει θέση σε κανενός είδους λογική.

Α και πετάχτε και εκείνα τα λιγδιασμένα βρωμοταγάρια γιατί κουβαλάνε αρρώστιες από τα βάθη της προϊστορίας.