Η σκατοψυχιά της ημέρας: Τα βραζιλιάνικα μπικίνι θέλουν και βραζιλιάνικους κώλους

Mπικίνι. Μια λέξη, δύο -ή παραπάνω- κομμάτια ύφασμα. Δύο κομμάτια ύφασμα τα οποία μπορούν με την ίδια ευκολία να αναδείξουν και να θάψουν ένα γυναικείο σώμα. Από τα μέσα Ιουλίου και μετά, το γαμωφατσομπούκι άρχισε να πλημμυρίζει με γυναικεία αυταρέσκεια η οποία εκφραζόταν τόσο σε λεκτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο φωτογαφίας. Και άντε, εντάξει, το φατσομπούκι είναι ο ναός της αυτοπροβολής, του αυτοξεπουλήματος και της αλαζονικής αυταρέσκειας. Οι παραλίες όμως είναι μια άλλη κατάσταση, όπου τα πράγματα είναι αμείλικτα καθώς το μάτι δεν χαρίζεται στις τόσο κοντινές αποστάσεις. Φυσικά δε βοηθάει και το γεγονός ότι οι περισσότερες έχουν χαλασμένο καθρέφτη σπίτι τους.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο φανταστικό αποτέλεσμα του να βλέπεις μια μικροσκοπική μερίδα υφάσματος να προσπαθεί να καλύψει ανίερα πράγματα που δεν θα έπρεπε να εκτίθενται με τόση ευκολία.

Και επειδή κάπου εδώ αρχίζουν τα σχόλια του στυλ «Νομίζετε πως είστε καλύτεροι ή πως έχετε τις απολλώνιες κορμάρες ρε σοβινιστικά γουρούνια;». Ε λοιπόν όχι. Αλλά έχουμε λογική. Οι Άντρες (που μπορεί να μην είναι και 100% Άντρες αλλά λέμε τώρα…) που βγαίνουν στην παραλία με speedo, στην πλειοψηφία τους έχουν και το σώμα που μπορεί να κρατήσει ένα τέτοιο μαγιό πάνω του. Εμείς οι υπόλοιποι που δεν έχουμε χαλασμένο καθρέφτη και έχουμε το γνώθι σ’αυτόν, φροντίζουμε να ισιώνουμε λίγο τη γραμμή της σκεμπάκας με τη βοήθεια των βερμουδοειδών μαγιό. Οι πιο άσχετοι και κακόγουστοι δε, φοράνε βερμούδες κάτω από το γόνατο… Στην παραλία…. Για μπάνιο… Ας μη μιλήσω.

Το θέμα λοιπόν είναι πως αν δούμε τύπο με speedo και μπυρόμπακα να προεξέχει, σίγουρα (μα σίγουρα) όμως, θα δείξουμε και θα γελάσουμε. Με τον ίδιο τρόπο που θα δείξουμε και θα γελάσουμε μια που έχει την περιφέρεια του Ολυμπιακού Σταδίου και πιστεύει ότι πρέπει να φορέσει όσο πιο μικροσκοπικό μπικίνι γίνεται για να αποκαλύψει τα κάλλη της, εξωθώντας εμάς τους υπόλοιπους να μην έχουμε από πού να μαζέψουμε τα γαστρικά υγρά που μας ανεβαίνουν.

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν πας σε μια παραλία και βλέπεις εκατοντάδες οπίσθια με τόνους κυτταρίτιδας και κωλοκαθίσματος, κάπου σιχαίνεσαι τη ζωή σου και δυσκολεύεσαι να εκτιμήσεις και τις λίγες υπάρξεις που τιμούν πραγματικά αυτό που φοράνε και σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις στο σεληνόφως σαν παράφωνο παγόνι (όποιος δεν έχει ακούσει παγόνι να κελαηδάει, δεν ξέρει τι χάνει).

Γενικώς αυτό το πράγμα που όλες πιστεύουν ότι μπορούν να τα φορέσουν όλα έχει καταντήσει αηδία.

Α και μην ακούσω τίποτα χαζομαρούλες του στυλ «Αυτό νιώθει άνετα να φορέσει και μπράβο της που το τολμάει γιατί είναι εντάξει με το σώμα της» γιατί αυτά τα λένε κάτι χαζές που περιμένουν τον άσπρο ιππότη πάνω στον λιλά μονόκερο. Όχι δεν νιώθουν άνετα. Νιώθουν απλά ότι μοιάζουν στους ανορεξικούς «αγγέλους» της Victoria (ξέρετε ποιάς) φορώντας κάτι τέτοιο, αποφεύγοντας να θυμηθούν να κουνήσουν λίγο το βαριεστημένο και παρατημένο σώμα τους που δεν μπορεί να περπατήσει πάνω από δύο τετράγωνα.

Αγοράστε καινούριους καθρέφτες και ξεκολλήστε από τις καρέκλες.