H σκατοψυχιά της ημέρας: *βαθιά ανάσα* Όλοι εμείς που κοιτάζουμε περίεργα κάποιους ανθρώπους που για κάποιο λόγο μπορεί να έχουν κάποια αναπηρία

Τις προάλλες κατέβαινα στο μετρο της Ομόνοιας και εκεί που πήγαινα, αντιλήφθηκα δίπλα μου έναν τύπο με μπαστούνι τυφλού να κατεβαίνει τις σκάλες. Αναρωτήθηκα δεόντως πως θα γίνει να βρει άκρη μέσα στο μετρο, το οποίο δεν έχει κάπου σύμβολα για τυφλους (ή τουλάχιστον δεν το έχω αντιληφθεί εγώ, πέρα από τα ασανσερ). Παραδόξως πηγαίναμε προς την ίδια γραμμή, οπότε χωρίς να πω κουβέντα, απλώς παρατηρούσα τα βήματά του και που θα πήγαινε.

Πέρασε από το μυαλό μου να τον ρωτήσω και να τον προσανατολίσω αλλά ήταν τέτοια η σιγουριά στα βήματά του που αν τον ρωτούσα μάλλον θα έκανα μαλακία. Για να μην τα πολυλογώ, με πολύ μεγάλη σιγουριά για τα βήματά του και με 1-2 μικρές παρεκλήσεις από την πορεία του, ο τύπος έφτασε με συνοπτικές διαδικασίες στο τρίτο υπόγειο του μετρο, χωρίς πολλά πολλά.

Σ’εκείνη τη φάση ντράπηκα του κερατά και μου ήρθε το πόσο βαθειά νυχτωμένοι είμαστε που κοιτάζουμε αυτούς τους ανθρώπους με λύπηση, οίκτο και άλλα παρόμοια συναισθήματα τα οποία δεν έχουν καμία μα καμία θέση ούτε στο μυαλό μας ούτε στην καρδιά μας.

Είμαστε τόσο πανίβλακες που μας ξεφεύγει το πιο απλό απ’όλα: ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Αυτό χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι και τίποτα από τα υπόλοιπα χαζά. Αλλά βέβαια. Που μυαλό για κάτι τόσο απλό. Σαν καλά κωθώνια μόλις βλέπουμε ένα τέτοιο άτομο, ο νους μας πάει στο πως θα ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας ώστε να επιβεβαιώσουμε την ανωτερότητα που μας δέρνει.

Ουσταδιάλα να πάμε ομαδικώς και να μας κάνουν κηρύγματα οι κουλτουροχιπστεράδες καθοδόν (για να έχουμε αφορμή να αποκεφαλίσουμε και κανέναν).