H σκατοψυχιά της ημέρας: Οι χίππηδες

Κλείστε μύτες, πιάστε τα γάντια, φορέστε γαλότσες, τώρα μπαίνουμε στο βόθρο.

Μιλάμε για μια κλασική περίπτωση εξιδανικευμένης μνήμης από μια περίοδο που είχε τόσα χάλια. Και φυσικά ποιοι είναι οι κύριοι διατηρητές αυτής της μνήμης; Οι γυναίκες (διάολε, καιρό έχω να τα βάλω με γυναίκες, τι μου συμβαίνει;;;). Οι γυναίκες που παριστάνουν ότι τους αρέσουν τα παντελόνια-καμπάνες (τράβα στην εκκλησία να σε παίξει στα γόνατα ο πάτερ Ευλάμπιος άμα σου αρέσουν οι καμπάνες… Α όχι, ο πάτερ Ευλάμπιος προτιμά τον πάτερ Σκαμπίλιο… Καλά, κάποιο πάτερ θα βρεις), τα χρώματα (ζαλάδα) και γενικώς όλη αυτή τη χαλαρότητα (με λένε μπάφο και το κέφι μου θα κάνω) και το «peace out» και άλλους τέτοιους συναισθηματικούς εμετούς.

Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, όπως πάντα σ’αυτές τις καταστάσεις όλοι συνηθίζουν να θυμούνται ΜΟΝΟ τα καλά και ξεχνάνε κάτι μικροουουουουουλες λεπτομέρειες που βρωμάνε από εδώ μέχρι το Βλαδιβοστοκ.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση; Woodstock. Aν δεν έχεις πάει έστω σε πολυήμερο φεστιβαλ, δεν μπορείς να καταλάβεις και απλά αναπαράγεις σαν χαλασμένος Πρετεντέρης (τι διάολο, υπάρχει και σωστός Πρετεντέρης;;;) ότι σε ταΐζουν. Λοιπόν, ξεκάθαρα πράματα φεστιβάλ όπως το Woodstock ήταν μέρη όπου μαζεύονταν μπαφιάρηδες τίγκα στα παραισθησιογόνα και ψυχοτρόπα, κυλιόντουσαν στην ίδια τους τη λάσπη από κάτουρα και σκατά, ερωτοτροπούσαν με οτιδήποτε είχε αναπνευστικό σύστημα με πνεύμονες (κοινώς μόνο τα έντομα τη γλίτωναν) και μετά ανάμεσα σε πουά μονόκερους με τη φάτσα του Γεωργιάδη και γαλλίδες καμαριέρες με τα κιλά του Πάγκαλου και τη φάτσα του Κασιδιάρη, κάνανε κηρύγματα για ειρήνη.

Νταξ, να μην μιλήσω για τις γυναίκες της εποχής γιατί θα μου κοπεί η όρεξη για την υπόλοιπη μέρα… Σεξουαλική απελευθέρωση μάι πρέσιους μπιχάιντ κύριοι και κυρίες. Απλά τότε δεν είχε σημασία αν η συνεύρεση λάμβανε χώρα μεταξύ ομοειδών πλασμάτων ή ετεροειδών. Συνεπώς ευχαριστώ δε θα πάρω ούτε και από αυτό.

Και τελικά τι μένει; Τα ευχολόγια για ειρήνη και αδελφοσύνη τα οποία είδαμε που τα έγραψε τελικά η ιστορία. Α και κάποιοι ικανότατοι μουσικοί που άφησαν πίσω κληρονομιά σε μορφή πεντάφυλλου.

Για τους μουσικούς: Μουσικός ΔΕΝ είμαι. Κοπανάω. Όμως εάν για να γράψεις μουσική δε σου φτάνουν τα βιώματά σου και χρειάζεσαι την προτροπή ψυχοτρόπων ουσιών ώστε να παίξεις και πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι της μορφής «μαλάκα μου ωραίο ριφάκι, ας το επαναλάβουμε για μισή ώρα το ίδιο..ρε τι είναι αυτό; Ιπτάμενος δονητής με φτερά προστασίας κλεμμένα από σερβιέτα και τη φάτσα της Πάολας; Και γιατί μου μιλάει εμένα; Και τι μου λέει; Α! Ναι παίξω το ίδιο ριφάκι για δύο ώρες!» τότε φίλε μουσικέ, γράφω στον πισινό του Σόιμπλε την ικανότητά σου, είσαι χάλιας και για κλάματα. Πήγαινε κοντά στον Παντελίδη να κλάψετε παρέα και όταν του στείλω τη ρουκέτα να σε πάρει κι’εσένα.

Λοιπόν να τελειώνει μια και καλή αυτή η γάγγραινα με τους μπεκρομπαφιάρηδες κτηνοβάτες της ειρήνης και της αδελφοσύνης. Αφήστε τους στην εποχή τους. Αν θέλετε χρώματα, τραβάτε σε gay pride. Κλάσεις ανώτερη διασκέδαση και περισσότερο χρώμα πνίγεσαι. Εύχομαι ολόψυχα σε όλες που τρελαίνονται για καμπανοπαντελόνια, κάθε φορά που τα φοράνε, να νιώθουν να τρέχει από τα μπατζάκια αυτό που ορίζεται ως pissmud….