H σκατοψυχιά της ημέρας: ποζεροdrummers της κακιάς ώρας

Παρακολουθούσα τις προάλλες την τελευταία ζωντανή εμφάνιση των Running Wild, πριν ο Rolf αποφασίσει να τους διαλύσει για να τους ξανασυμμαζέψει αργότερα. Ο κοπανιστής τους έχει στήσει τα οπίσθιά του σε εξοπλισμό: Δικασο με rack, 3 toms, κάτι «κάσες» όρθιες δίπλα στα βαθιά του (γιατί προφανώς δεν του φτάνανε τα βαθιά), ένα κάρο πιάτα και δε συμμαζεύεται.

Κάθομαι και παρακολουθώ τον τύπο λοιπόν μπας και μάθω τίποτα. Εντάξει, ότι ήταν να παίξει το έπαιξε. Εκεί όμως που παρακολουθώ, βλέπω ότι το μικρό tomάκι δεν το έχει βαρέσει (μάλλον) ούτε μια φορά… Παίζει μόνο στα δύο (και το δέρμα του ήταν πεντακάθαρο). Τα βαθιά-βαθιά του, τα χρησιμοποίησε επίσης δύο φορές με το ζόρι και αυτά. Εκεί όμως που άρχισα να βγάζω αφρούς ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι η δεύτερη κάσα που είχε, απλά καθόταν γιατί ο τύπος έπαιζε διπέταλο.

Δεν έχω κάτι με το διπέταλο. Ο καθένας όπως βολεύεται αλλά υπάρχουν όρια. Παίρνετε endorsements. Oκ, καλά κάνετε, τις αξίζετε. Γιατί όμως ρε μικροτσούτσουνοι κατεβάζετε τα βρακιά σας και παριστάνετε το Lex Steele; Τόσο κομπλεξ πια; Έχω δει και κάτι πεντάρια σετ που τα βάζουνε και αυτά σε rack και πιάνουν 10 τετραγωνικά: 1,5 το σετ και άλλα 8.5 η μικροτσούτσουνη ματαιοδοξία του drummer που παίζει εκεί μέσα.

Mαζευτείτε και γίνετε λίγο Άντρες γιατί από «δήθεν» έχουμε πήξει και δεν χρειαζόμαστε άλλους.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά δίνετε κακό όνομα σ’εμάς που ότι στήνουμε το παίζουμε και προσπαθούμε να στήσουμε όσο περισσότερα γίνεται σε μικρότερο χώρο για να μην μας κλαίγονται διάφοροι.

Α και όσοι θέλετε κάτι για να κρατάει το σκλαβοπέταλο στη θέση του, πάρτε ένα κομοδίνο ντύστε το με σεμεδάκια και βάλτε το δίπλα σας γιατί διαφορετικά είστε πιο ποζεράδες από τα τρύπια γούνινα σωβρακάκια του DeMaio.